ท่ามกลางซากของมังกรนับสิบที่นอนไร้ลมหายใจ อยู่บนพื้นหิมะสีขาว กลับถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงของมังกรยักษ์ ในขณะสายลมหนาวยังพัดอย่างรุนแรง
"ฉัวะ!!"ดาบสีดำเล่มยักษ์ปักกลางหัวของมังกรที่นอนไร้ลมหายใจ เจ้าของดาบเล่มนั้นคือชายในชุดเกราะเหล็กสีดำสนิท ตัวใหญ่ ยืนท้าสายลมหนาวที่พัดมาอย่างไม่เกรงกลัว
"ท่านเซนอฟขอรับ วันนี้พวกเราฆ่ามันไปเยอะแล้ว ควรจะพอก่อน สภาพอากาศไม่เหมาะขอรับ ทหารบางส่วนบาดเจ็บ"นายทหารคนหนึ่งพูดขึ้น
"งั้นก็กลับเมือง ข้าเบื่อแล้ว"เซนอฟพูดขึ้น
กองทหารเดินฝ่าพายุหิมะสีขาว ที่มองแทบไม่เห็นอะไร แต่แล้วมีบางอย่างเข้าโจมตีกองทหารที่เซนอฟอยู่ สิ่งนั้นเข้าโจมตีทหารกระเด็นคนละทิศคนละทาง
"มันมาแล้ว!!! มาซิข้ากำลังเบื่อเลย!!!"เซนอฟจับดาบสีดำเล่มยักษ์พุ่งเข้าใส่สิ่งนั้นอย่างไม่เกรงกลัว คมดาบแทงเข้ากับสิ่งนั้นจนเลือดสีแดงไหลลงพื้น ทันใดนั้นพายุหิมะก็ค่อยๆ สงบลง เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ท่ามกลางหิมะสีขาวคือมังกรตัวเขื่องเกร็ดสีขาวของมันสะท้อนกับหิมะสวยงามนัก
เซนอฟดึงดาบออกจากปีกสีขาว พร้อมกับฟันเข้าที่ขาของมังกรอย่างเต็มแรงแต่มันไม่อาจทะลุเกร็ดของมันไปได้ มันตอบโต้โดยการ ใช้ขาถีบเซสะบัดฟ แต่เขาก็หลบได้ อย่างรวดเร็ว
"แข็งนัก งั้นลองนี้"ทันทีที่เซนอฟพูดจบ เซนอฟกระโดดขึ้นกลางอากาศ คมมีดปักเข้ากลางคอมังกรตัวนั้น มันรีบสะบัดออกเพราะความเจ็บปวดเซนอฟมือหลุดออก ดาบที่ปักคาคอของมังกร
"มันจะหนี....เอาซิ ข้าจะรอดู"เซนอฟยืนดูมังกรยักษ์กำลังบินหนีไกลออกไป
"ได้เวลาตาย"ทันทีที่เซนอฟพูดจบ ดาบยักษ์สีดำก็เกิดระเบิดอย่างรุนแรง ควันสีดำลอยขึ้น ในขณะที่เซนอฟหัวเราะพอใจกับสิ่งที่เห็น เศษซากของมังกร กระจัดกระจายร่วงลงเกลื่อนท่ามกลางหิมะสีขาว
"เอาหัวมันมา แล้วกลับกัน"เซนอฟพูดขึ้น
ไม่นานนักเซนอฟก็เดินทางถึง ณ เมืองเพนเซียเมืองที่มีเมฆสีดำบัดบังแสงอาทิตย์ ปราสาทสีดำตั้งอยู่บนเนินเขา ท่ามกลางเมืองที่ล้อมรอบ เปลวเพลิงดำ เผาไหม้อยู่ยอดปราสาทนั้น เซนอฟและทหารต่างเดินเข้าปราสาทอย่างองอาจ
"ยินดีต้อนรับกลับขอรับองค์ชายเซนอฟ"ขุนนางในชุดผ้าสีขาวดูสะอาด ก้มหัวให้เซนอฟอย่างนอบน้อม แต่เซนอฟกลับไม่สนใจเดินผ่านเหมือนไม่มีอะไร เหล่าทหารและเซนอฟเดินมาถึงห้องโถงใหญ่ มีบัลลังก์สีทองขนาดใหญ่ดูสวยงามและน่าเกรงขามกถูกประดับด้วยอัญมณีสีต่างๆดูสวยงาม มีชายแก่ใส่มงกุฎสีทองสวยงามนั่งอยู่บนบัลลังก์นั้นคือราชา
เซนอฟเดินมาหยุดหน้าบัลลังก์อย่างใจเย็น
"ข้าไปล่ามันมาได้แล้ว ท่านพ่อต้องการอะไรอีก?"เซนอฟพูดขึ้น พลางชี้ไปที่หัวมังกรที่ทหารแบกมา
"เยี่ยมจริงๆ สมกับเป็นลูกของข้าจริงๆ"ราชาพูดขึ้นเสียงดัง และมองเซนอฟอย่างภูมิใจ
"เจ้าไม่เหมือน ฟาน พี่ชายของเจ้าเลย เจ้านั้นทั้งอ่อนแอ และขี้กลัว"ราชาหันมองชายคนหนึ่งที่พึ่งเดินเข้าประตูมา
"ขออภัยที่ข้าเป็นลูกที่ไม่เอาไหน!!"ชายหนุ่มรีบพูดขึ้นทันใด
ช่วย ติชม เรื่องสั้นเรื่องนี้ทีครับ
"ฉัวะ!!"ดาบสีดำเล่มยักษ์ปักกลางหัวของมังกรที่นอนไร้ลมหายใจ เจ้าของดาบเล่มนั้นคือชายในชุดเกราะเหล็กสีดำสนิท ตัวใหญ่ ยืนท้าสายลมหนาวที่พัดมาอย่างไม่เกรงกลัว
"ท่านเซนอฟขอรับ วันนี้พวกเราฆ่ามันไปเยอะแล้ว ควรจะพอก่อน สภาพอากาศไม่เหมาะขอรับ ทหารบางส่วนบาดเจ็บ"นายทหารคนหนึ่งพูดขึ้น
"งั้นก็กลับเมือง ข้าเบื่อแล้ว"เซนอฟพูดขึ้น
กองทหารเดินฝ่าพายุหิมะสีขาว ที่มองแทบไม่เห็นอะไร แต่แล้วมีบางอย่างเข้าโจมตีกองทหารที่เซนอฟอยู่ สิ่งนั้นเข้าโจมตีทหารกระเด็นคนละทิศคนละทาง
"มันมาแล้ว!!! มาซิข้ากำลังเบื่อเลย!!!"เซนอฟจับดาบสีดำเล่มยักษ์พุ่งเข้าใส่สิ่งนั้นอย่างไม่เกรงกลัว คมดาบแทงเข้ากับสิ่งนั้นจนเลือดสีแดงไหลลงพื้น ทันใดนั้นพายุหิมะก็ค่อยๆ สงบลง เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ท่ามกลางหิมะสีขาวคือมังกรตัวเขื่องเกร็ดสีขาวของมันสะท้อนกับหิมะสวยงามนัก
เซนอฟดึงดาบออกจากปีกสีขาว พร้อมกับฟันเข้าที่ขาของมังกรอย่างเต็มแรงแต่มันไม่อาจทะลุเกร็ดของมันไปได้ มันตอบโต้โดยการ ใช้ขาถีบเซสะบัดฟ แต่เขาก็หลบได้ อย่างรวดเร็ว
"แข็งนัก งั้นลองนี้"ทันทีที่เซนอฟพูดจบ เซนอฟกระโดดขึ้นกลางอากาศ คมมีดปักเข้ากลางคอมังกรตัวนั้น มันรีบสะบัดออกเพราะความเจ็บปวดเซนอฟมือหลุดออก ดาบที่ปักคาคอของมังกร
"มันจะหนี....เอาซิ ข้าจะรอดู"เซนอฟยืนดูมังกรยักษ์กำลังบินหนีไกลออกไป
"ได้เวลาตาย"ทันทีที่เซนอฟพูดจบ ดาบยักษ์สีดำก็เกิดระเบิดอย่างรุนแรง ควันสีดำลอยขึ้น ในขณะที่เซนอฟหัวเราะพอใจกับสิ่งที่เห็น เศษซากของมังกร กระจัดกระจายร่วงลงเกลื่อนท่ามกลางหิมะสีขาว
"เอาหัวมันมา แล้วกลับกัน"เซนอฟพูดขึ้น
ไม่นานนักเซนอฟก็เดินทางถึง ณ เมืองเพนเซียเมืองที่มีเมฆสีดำบัดบังแสงอาทิตย์ ปราสาทสีดำตั้งอยู่บนเนินเขา ท่ามกลางเมืองที่ล้อมรอบ เปลวเพลิงดำ เผาไหม้อยู่ยอดปราสาทนั้น เซนอฟและทหารต่างเดินเข้าปราสาทอย่างองอาจ
"ยินดีต้อนรับกลับขอรับองค์ชายเซนอฟ"ขุนนางในชุดผ้าสีขาวดูสะอาด ก้มหัวให้เซนอฟอย่างนอบน้อม แต่เซนอฟกลับไม่สนใจเดินผ่านเหมือนไม่มีอะไร เหล่าทหารและเซนอฟเดินมาถึงห้องโถงใหญ่ มีบัลลังก์สีทองขนาดใหญ่ดูสวยงามและน่าเกรงขามกถูกประดับด้วยอัญมณีสีต่างๆดูสวยงาม มีชายแก่ใส่มงกุฎสีทองสวยงามนั่งอยู่บนบัลลังก์นั้นคือราชา
เซนอฟเดินมาหยุดหน้าบัลลังก์อย่างใจเย็น
"ข้าไปล่ามันมาได้แล้ว ท่านพ่อต้องการอะไรอีก?"เซนอฟพูดขึ้น พลางชี้ไปที่หัวมังกรที่ทหารแบกมา
"เยี่ยมจริงๆ สมกับเป็นลูกของข้าจริงๆ"ราชาพูดขึ้นเสียงดัง และมองเซนอฟอย่างภูมิใจ
"เจ้าไม่เหมือน ฟาน พี่ชายของเจ้าเลย เจ้านั้นทั้งอ่อนแอ และขี้กลัว"ราชาหันมองชายคนหนึ่งที่พึ่งเดินเข้าประตูมา
"ขออภัยที่ข้าเป็นลูกที่ไม่เอาไหน!!"ชายหนุ่มรีบพูดขึ้นทันใด