เราเป็นพี่คนโต เป็นผู้หญิง ตอนนี้เรียนอยู่ปี 2 มีน้องชาย 2 คน
น้องชายคนแรกห่างจากเรา 1 ปี ตอนเด็กๆ เพราะมันเป็นผู้ชายมันตัวใหญ่กว่ส
ทะเลาะกันทีไร เราแพ้เราร้องไห้ตลอด แม่เป็นเพราะเลี้ยงลูกครั้งแรก
เลยทำตามคำโบราณที่ว่า รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี แม่เราตีน้องน้องชายเรา
เพราะแกล้งเรา ตีจนบางครั้งเราร้ิงไห้ตามน้อง
พอโตมาหน่อยประมาณประถมปลาย เวลาน้องแกล้งจนเราร้องไห้
แม่จะไม่ตีน้องอีกแล้ว มารู้ทีหลังว่า เพราะแม่รู้สึกผิด
พอมา ม ต้น เรากับน้ิงไม่ต่อยทะเลาะกันแล้ว แต่แม่จะบิกเราตลอดว่า
แม่รู้สึกผิดกับน้อง แม่รักน้อง เรายอมรับนะ ว่าเราอิจฉา เราได้ยินแบบนี้บ่อยๆ
เราก็ร้องไห้บ้าง แต่ด็ไม่มากเพราะสงสารน้องเหมือนกัน แม่จะพูดหลายๆครั้งว่า
ลูกคนกลางคิดว่าแม่ไม่รัก พูดต่อหย้าน้องเราด้วยนะ เราก็แบบ แม่จะพูดแบบนี้ทำไม
จากทีาน้องไม่เคยคิดแบบนั้น น้องก็จะคิดแบบนั้นทันที แต่เราก็ไม่อะไร ก็น้องเราหนิ
เราไม่เกลียดหรอก แต่มันทำให้ระยะห่างระหว่างเรากับแม่ มากขึ้นเรื่อยๆ
แต่มันก็เป็นเพราะหลายสาเหตุ คือ เราเรียนไกลบ้าน เราต้องอยู่หอตั้งแต่ ม ต้น
ม ปลาย มหาลัย ระยะห่าวมันยิ่งเพิ่มขึ้นๆๆๆๆ เพราะเราก็เป็นคนไม่ค่อยพูดด้วย
ยิ่งช่วงไหนมีสอบ เราจัไม่คุยโทรสับ ไม่ตอบแชทเฟสเลย แม้กระทั่งกับแม่
เรารู้เรามันแย่ และมันทำให้ความสัมพันธ์แย่ลงเรื่อยๆ ครั้งแรกๆที่ไม่ตอบแชท ไม่ตอบไลน์แม่
ยอมรับว่าเรียกร้องความสนใจ ทำไมแม่ไม่โทรมา ทำไมต้องไลน์ด้วย
พอมาหลังๆกลายเป็นชินกับการกระทำแย่ๆนี้........และแม่ยังไม่ต่อยโทรเหมือนเดิม
ความจริงต่อให้โทรมาก็ไม่รู้จัคุยอะไร
สิ่งที่อยากจะบอกก็คือ ตอนนี้ ความคิดเราแย่มาก มาก มาก มาก
คือเราจะคิดแต่เรื่องตอนเด็กๆ แบบเมื่อก่อนเราขี้ร้องไห้ แม่ก็เหนื่อยทำงานมาทั้งวัน
แม่จะไล่เราออกไปนั่งร้องคนเดียว เพราะแม่จะดูทีวี คือ เอาจริงๆ
เราควรจะลืมและเลิกคิดถึงเรื่องแย่ๆพวกนั้ยได้แล้ว มันนานมากกกกกกกแล้ว
แต่เราทำไม่ๆด้ เราคิดวนไปวนมา นั่งร้องไห้ อิจฉาน้อง รู้สึกว่าตังเองๆม่มีใครสนใจ
เพราะเค้าเห็นว่าเราเป็นพี่ตนโต ดูแลตัวเองได้ คือเราคิดแค่นี้จริงๆ
ใครเป็นลูกคนโตแล้วรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่ค่อยสนใจบ้าง #ร้องไห้แปป
เราเป็นคนเดียวรึป่าวที่อิจฉาน้อง ตอนเด็กๆไม่ค่อยอิจฉา เพิ่งเริ่มอิจฉาตอยนี้
อต่ไม่ๆด้ริษยานะ คือไม่ๆด้เกลียด รักน้องมากเหมือนเดิม
#วอนพ่อแม่รักลูกและสนใจลูกให้เท่ากันค่ะ #ไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้สึก #แค่อยากระบาย
ความเจ็บแวดในฐสนะลูกคนโต
น้องชายคนแรกห่างจากเรา 1 ปี ตอนเด็กๆ เพราะมันเป็นผู้ชายมันตัวใหญ่กว่ส
ทะเลาะกันทีไร เราแพ้เราร้องไห้ตลอด แม่เป็นเพราะเลี้ยงลูกครั้งแรก
เลยทำตามคำโบราณที่ว่า รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี แม่เราตีน้องน้องชายเรา
เพราะแกล้งเรา ตีจนบางครั้งเราร้ิงไห้ตามน้อง
พอโตมาหน่อยประมาณประถมปลาย เวลาน้องแกล้งจนเราร้องไห้
แม่จะไม่ตีน้องอีกแล้ว มารู้ทีหลังว่า เพราะแม่รู้สึกผิด
พอมา ม ต้น เรากับน้ิงไม่ต่อยทะเลาะกันแล้ว แต่แม่จะบิกเราตลอดว่า
แม่รู้สึกผิดกับน้อง แม่รักน้อง เรายอมรับนะ ว่าเราอิจฉา เราได้ยินแบบนี้บ่อยๆ
เราก็ร้องไห้บ้าง แต่ด็ไม่มากเพราะสงสารน้องเหมือนกัน แม่จะพูดหลายๆครั้งว่า
ลูกคนกลางคิดว่าแม่ไม่รัก พูดต่อหย้าน้องเราด้วยนะ เราก็แบบ แม่จะพูดแบบนี้ทำไม
จากทีาน้องไม่เคยคิดแบบนั้น น้องก็จะคิดแบบนั้นทันที แต่เราก็ไม่อะไร ก็น้องเราหนิ
เราไม่เกลียดหรอก แต่มันทำให้ระยะห่างระหว่างเรากับแม่ มากขึ้นเรื่อยๆ
แต่มันก็เป็นเพราะหลายสาเหตุ คือ เราเรียนไกลบ้าน เราต้องอยู่หอตั้งแต่ ม ต้น
ม ปลาย มหาลัย ระยะห่าวมันยิ่งเพิ่มขึ้นๆๆๆๆ เพราะเราก็เป็นคนไม่ค่อยพูดด้วย
ยิ่งช่วงไหนมีสอบ เราจัไม่คุยโทรสับ ไม่ตอบแชทเฟสเลย แม้กระทั่งกับแม่
เรารู้เรามันแย่ และมันทำให้ความสัมพันธ์แย่ลงเรื่อยๆ ครั้งแรกๆที่ไม่ตอบแชท ไม่ตอบไลน์แม่
ยอมรับว่าเรียกร้องความสนใจ ทำไมแม่ไม่โทรมา ทำไมต้องไลน์ด้วย
พอมาหลังๆกลายเป็นชินกับการกระทำแย่ๆนี้........และแม่ยังไม่ต่อยโทรเหมือนเดิม
ความจริงต่อให้โทรมาก็ไม่รู้จัคุยอะไร
สิ่งที่อยากจะบอกก็คือ ตอนนี้ ความคิดเราแย่มาก มาก มาก มาก
คือเราจะคิดแต่เรื่องตอนเด็กๆ แบบเมื่อก่อนเราขี้ร้องไห้ แม่ก็เหนื่อยทำงานมาทั้งวัน
แม่จะไล่เราออกไปนั่งร้องคนเดียว เพราะแม่จะดูทีวี คือ เอาจริงๆ
เราควรจะลืมและเลิกคิดถึงเรื่องแย่ๆพวกนั้ยได้แล้ว มันนานมากกกกกกกแล้ว
แต่เราทำไม่ๆด้ เราคิดวนไปวนมา นั่งร้องไห้ อิจฉาน้อง รู้สึกว่าตังเองๆม่มีใครสนใจ
เพราะเค้าเห็นว่าเราเป็นพี่ตนโต ดูแลตัวเองได้ คือเราคิดแค่นี้จริงๆ
ใครเป็นลูกคนโตแล้วรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่ค่อยสนใจบ้าง #ร้องไห้แปป
เราเป็นคนเดียวรึป่าวที่อิจฉาน้อง ตอนเด็กๆไม่ค่อยอิจฉา เพิ่งเริ่มอิจฉาตอยนี้
อต่ไม่ๆด้ริษยานะ คือไม่ๆด้เกลียด รักน้องมากเหมือนเดิม
#วอนพ่อแม่รักลูกและสนใจลูกให้เท่ากันค่ะ #ไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้สึก #แค่อยากระบาย