สวัสดีค่ะ เรามักมีปัญหาตลอดด้วยบุคลิกเรา บางทีเราก็คิดว่าเราเป็นเด็กมีปัญหาในสายตาผู้ใหญ่รึป่าว
ตอนประถมเราเป็นคนหน้าตาไม่สวยไม่ขาว ผมหยักโศก
หน้าบาน เรารู้สึกโครตไม่มั่นใจในใบหน้าตัวเองมากๆ ตอนเห็นตัวเองโดนถ่ายจากกล้องหลัง มันเฟลมากๆ และเรามีปัญหาสายตาสั้น ต้องใส่แว่น ตอนเริ่มใส่แว่นเราอยู่ประถมต้น ซึ่งแว่นที่ตัดมาเป็นสีฟ้า หนาๆ เราไม่มั่นใจที่จะใส่เลย เราเลยไม่ใส่ จนโตมาเปลี่ยนแว่น เราจะใส่แว่นเวลามองกระดาน
ตอนเด็กๆ ประถม เรามักมีนิสัยดี ยอมคนง่าย และพูดน้อย เลยมีคนมาแกล้ง ตอนนั้นเราเป็นเด็กเก็บกด
ตอนเด็กเราอยู่กับย่าและพ่อที่ติดเหล้า พอโตมาเราย้ายมาอยู่กับแม่ ย้ายโรงเรียน ไปโรงเรียนวันแรกเราก็รู้จักกับออมที่นั่งข้างกัน เราเข้ากันได้ดี เพราะชอบวาดรูปเหมือนกัน อยู่ไปเรื่อยๆ เราก็เริ่มรู้จักเพื่อนมากขึ้น เวลาอยู่กับเพื่อนที่เราไว้ใจ นิสัยดี เราจะเฟรนลี่มาก แต่ก็มีเพื่อนในห้องพวกผู้ชายที่ชอบมาแกล้งตบหัวบ้าง สะกิด ทั้งที่ไม่ได้สนิทกันเลย และจะมีกลุ่มหัวหน้าห้องผู้หญิงที่เห็นกลุ่มเพื่อนเราที่เป็นเด็กใหม่ เขาก็ได้เข้ามาคุยแซว เข้ามาแกล้ง แล้วเพื่อนเราที่ฟันไม่สวย เพื่อในห้องบางคนก็เรียกว่าเหยิน ซึ่งเราได้ยิน เรารู้สึกแย่แทนเพื่อนมาก แต่เพื่อนบอกว่าเป็นเรื่องปกติที่มีคนชอบเรียกว่าเหยิน มาถึงวันที่จะเลือกชมรมเรากับเพื่อนก็เลือกชมรมศิลปะ พอเริ่มเรียน คุณครูศิลปะก็สั่งงานง่ายๆ ให้ทำ เราก็ทำส่งครู ซึ่งมันสะดุดตาครูครูเลยให้เราไปแข่ง และลักษณะนิสัยเราที่จะพูดน้อยกับผู้ใหญ่ที่ไม่สนิท เราเลยไม่ค่อยพูด ครูศิลปะก็จะชอบถามเราบ่อยๆ เห็นเราเป็นคนพูดน้อย เราไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เพราะอาจจะที่เราไม่สนิทกับครู และเราไม่ค่อยสนิทกับครูตั้งแต่เด็ก เพราะนิสัยแบบนี้แหละครูศิลปะเลยชอบถามเราเวลาเราไปวาดรูป เรารู้สึกอึดอัด บางทีพอเราตอบคำถาม ครูศิลปะก็ขำเรา รุ่นพี่ที่มาวาดด้วยก็ขำเรา ว่าเราไม่เต็มบ้าง ซึ่งอาจจะเป็นการหยอกเล่นแต่เรารู้สึกแย่มากๆ เรารู้สึกว่าเราเป็นตัวตลก เราไม่มั่นใจในการตอบคำถามของครู แต่ครูบอกว่าที่ครูทำไปเพราะอยากให้ตอบ ครูก็บอกว่า"โตไปเราจะพูดคุยกับคนอื่นได้ ไม่ใช่เอาแต่เงียบ "เราก็รู้สึกไม่อยากวาดต่อ เรารู้ว่าเราโครตงี่เง่า อ่อนแอร้องไห้ได้ตลอด เลยทำให้เรารู้สึกแย่จนร้องไห้ ครูก็ปรับความเข้าใจกับเรา เราไม่รู้จะปรับตัวยังไง ไม่ให้เป็นแบบนี้ โครตไม่มั่นใจ ทำยังไงให้ตัวเองดีขึ้น ไม่เหมือนเด็กมีปัญหา
เราควรแก้นิสัยยังไงคะ :(
ตอนประถมเราเป็นคนหน้าตาไม่สวยไม่ขาว ผมหยักโศก
หน้าบาน เรารู้สึกโครตไม่มั่นใจในใบหน้าตัวเองมากๆ ตอนเห็นตัวเองโดนถ่ายจากกล้องหลัง มันเฟลมากๆ และเรามีปัญหาสายตาสั้น ต้องใส่แว่น ตอนเริ่มใส่แว่นเราอยู่ประถมต้น ซึ่งแว่นที่ตัดมาเป็นสีฟ้า หนาๆ เราไม่มั่นใจที่จะใส่เลย เราเลยไม่ใส่ จนโตมาเปลี่ยนแว่น เราจะใส่แว่นเวลามองกระดาน
ตอนเด็กๆ ประถม เรามักมีนิสัยดี ยอมคนง่าย และพูดน้อย เลยมีคนมาแกล้ง ตอนนั้นเราเป็นเด็กเก็บกด
ตอนเด็กเราอยู่กับย่าและพ่อที่ติดเหล้า พอโตมาเราย้ายมาอยู่กับแม่ ย้ายโรงเรียน ไปโรงเรียนวันแรกเราก็รู้จักกับออมที่นั่งข้างกัน เราเข้ากันได้ดี เพราะชอบวาดรูปเหมือนกัน อยู่ไปเรื่อยๆ เราก็เริ่มรู้จักเพื่อนมากขึ้น เวลาอยู่กับเพื่อนที่เราไว้ใจ นิสัยดี เราจะเฟรนลี่มาก แต่ก็มีเพื่อนในห้องพวกผู้ชายที่ชอบมาแกล้งตบหัวบ้าง สะกิด ทั้งที่ไม่ได้สนิทกันเลย และจะมีกลุ่มหัวหน้าห้องผู้หญิงที่เห็นกลุ่มเพื่อนเราที่เป็นเด็กใหม่ เขาก็ได้เข้ามาคุยแซว เข้ามาแกล้ง แล้วเพื่อนเราที่ฟันไม่สวย เพื่อในห้องบางคนก็เรียกว่าเหยิน ซึ่งเราได้ยิน เรารู้สึกแย่แทนเพื่อนมาก แต่เพื่อนบอกว่าเป็นเรื่องปกติที่มีคนชอบเรียกว่าเหยิน มาถึงวันที่จะเลือกชมรมเรากับเพื่อนก็เลือกชมรมศิลปะ พอเริ่มเรียน คุณครูศิลปะก็สั่งงานง่ายๆ ให้ทำ เราก็ทำส่งครู ซึ่งมันสะดุดตาครูครูเลยให้เราไปแข่ง และลักษณะนิสัยเราที่จะพูดน้อยกับผู้ใหญ่ที่ไม่สนิท เราเลยไม่ค่อยพูด ครูศิลปะก็จะชอบถามเราบ่อยๆ เห็นเราเป็นคนพูดน้อย เราไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เพราะอาจจะที่เราไม่สนิทกับครู และเราไม่ค่อยสนิทกับครูตั้งแต่เด็ก เพราะนิสัยแบบนี้แหละครูศิลปะเลยชอบถามเราเวลาเราไปวาดรูป เรารู้สึกอึดอัด บางทีพอเราตอบคำถาม ครูศิลปะก็ขำเรา รุ่นพี่ที่มาวาดด้วยก็ขำเรา ว่าเราไม่เต็มบ้าง ซึ่งอาจจะเป็นการหยอกเล่นแต่เรารู้สึกแย่มากๆ เรารู้สึกว่าเราเป็นตัวตลก เราไม่มั่นใจในการตอบคำถามของครู แต่ครูบอกว่าที่ครูทำไปเพราะอยากให้ตอบ ครูก็บอกว่า"โตไปเราจะพูดคุยกับคนอื่นได้ ไม่ใช่เอาแต่เงียบ "เราก็รู้สึกไม่อยากวาดต่อ เรารู้ว่าเราโครตงี่เง่า อ่อนแอร้องไห้ได้ตลอด เลยทำให้เรารู้สึกแย่จนร้องไห้ ครูก็ปรับความเข้าใจกับเรา เราไม่รู้จะปรับตัวยังไง ไม่ให้เป็นแบบนี้ โครตไม่มั่นใจ ทำยังไงให้ตัวเองดีขึ้น ไม่เหมือนเด็กมีปัญหา