หลังจากที่ซุ่มอ่านกระทู้มาเป็นเวลานาน วันนี้ก็อยากจะมาตั้งกระทู้บอกเล่าประสบการณ์การลดน้ำหนักแบบผิดวิธีค่ะ เริ่มด้วยตอนนั้นเพิ่งจะเลิกกับแฟน วันวาเลนไทน์พอดี (เลยจำได้แม่นมาก) เหตุผลเพราะเราอ้วนขึ้นค่ะ หลังจากนั้นชีวิตก็เหมือนผู้หญิงที่ทำใจไม่ได้ทั่วไป แอบส่อง Facebook, IG แฟนเก่า แล้วเห็นว่าเขากำลังลดน้ำหนัก คือแฟนเราก็อวบๆน่ะค่ะ แต่เป็นผู้ชายมันก็ดูไม่น่าเกลียดเท่าไหร่ เราก็เลยเกิดความคิดประมาณว่า "เอาวะ! มันกำลังลดน้ำหนัก เราก็ต้องลด! เอาให้ผอมสวย ให้มันหน้าหงายไปเลย!!!" เหมือนจะคิดได้ แต่วิธีการนี่ผิดอย่างแรง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้คงไม่เลือกทางนี้
ตอนที่ตัดสินใจลดนั้น จขกทสูง 167 หนัก 60 ค่ะ ก็เหมือนที่คนชอบพูดนะคะ 'ผู้หญิงยอมทำทุกอย่างให้ผอมเพรียวยกเว้นออกกำลังกาย' ตัวเลือกแรกของเราคือ "ยาลดน้ำหนัก" ค่ะ คิดไม่นาน ไม่ไตรตรองอะไรทั้งสิ้นค่ะ ตัดสินใจเลือกซื้อยาลดน้ำหนักของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง ช่วงที่กินยาก็มีอาการข้างเคียงหลายอย่างค่ะ คือไม่หิวเลย ซึมด้วยค่ะ เชื่องช้า เฉี่อยชา ขี้เกียจ วันๆไม่อยากทำอะไรเลย โดดเรียนด้วย หงุดหงิด ปัสสวะบ่อยมาก เดินเข้าห้องน้ำทั้งวัน ตื่นเที่ยง>กินข้าว>เล่นเน็ตทั้งวัน>นอน ชีวิตวนเวียนแค่นี้ กินวันละมื้อ กินยาอยู่จนถึงประมาณเดือนสิงหาคม ตอนนั้นดีใจมาก น้ำหนักอยู่ที่ 48-49 ไม่เกินนี้ ผอมแล้ว! นมเนิ่มหายหมด เพื่อนบอกว่าดูแห้ง โทรม แต่เราไม่แคร์ค่ะ คิดอยู่อย่างเดียวว่า ฉันผอมอ่ะ ใครจะทำไมล่ะ
หลังจากที่หยุดยา จขกท ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติ ไปสังสรรค์กับเพื่อน ไปเรียน แต่มีอยู่อย่างนึงที่ย้อนกลับไปคิดดูแล้วถึงเข้าใจว่าเพราะสิ่งที่เรียกว่าโย่โย่เอฟเฟคแน่ๆ วันๆเนี่ยเราจะไม่กินข้าวค่ะ กินแต่ขนม ช็อคโกแลต มันฝรั่งทอด อยากกินอะไรหวานๆ กินโค้กวันละลิตร ย้ำ! วันละ 1 ขวดใหญ่ที่ราคาประมาณ 30 บาทอ่ะค่ะ เข้าออกร้านสะดวกซื้อก็กินแต่ขนม จนรู้ตัวอีกทีน้ำหนักเด้งมาที่ 57 ในหนึ่งเดือน แล้วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเดือนพฤษจิกายนก็เป็น 64 T^T เศร้าค่ะ จนปัจจุบันก็อยู่ที่ 67-68 ค่า!!! ณ ตอนนี้เครียดมาก เริ่มหันมาออกกำลังตามกระแสฟิตแอนด์เฟริม และพยายามกินไม่เกินวันละ 1,500 แคลลอรี่ แต่รู้สึกเลยว่าร่างกายเรามันไม่เหมือนเดิม มันย้วยและเผละ เต็มไปด้วยไขมัน เซลลูไลต์ก็มา และลดยากกว่าเมื่อก่อนมาก กินน้อยกว่าคนปกติ (เทียบจากที่เพื่อนกิน) แต่ก็อ้วนเอาๆ และด้วยความสูงตอนนี้จึงอ้วนเป็นหมีเลยค่า ไม่รู้ว่าจะกลับไปผอมยังไง ชีวิตมืดแปดด้าน ไม่ออกไปไหนเลยนอกจากไปเรียน มันเครียดจริงๆค่ะ ใส่ชุดอะไรก็ไม่สวย ไม่มั่นใจ
อยากจะขอเตือนคนที่ชอบใช้ทางลัดในการลดน้ำหนักนะคะ ผลระยะยาวมันช่างไม่คุ้มกันจริงๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ควรลดแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่งั้นเป็นแบบเราจะเครียดเอานะ เสียทั้งเงิน เสียทั้งสุขภาพจิตจริงๆ ถ้าใครมีประสบการณ์รบกวนช่วย จขกท หาตั๋วกลับจากโยโย่แลนด์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล. นี่เป็นกระทู้แรก ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ
ว่าด้วยเรื่องยาลดน้ำหนักและโยโย่เอฟเฟค
ตอนที่ตัดสินใจลดนั้น จขกทสูง 167 หนัก 60 ค่ะ ก็เหมือนที่คนชอบพูดนะคะ 'ผู้หญิงยอมทำทุกอย่างให้ผอมเพรียวยกเว้นออกกำลังกาย' ตัวเลือกแรกของเราคือ "ยาลดน้ำหนัก" ค่ะ คิดไม่นาน ไม่ไตรตรองอะไรทั้งสิ้นค่ะ ตัดสินใจเลือกซื้อยาลดน้ำหนักของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง ช่วงที่กินยาก็มีอาการข้างเคียงหลายอย่างค่ะ คือไม่หิวเลย ซึมด้วยค่ะ เชื่องช้า เฉี่อยชา ขี้เกียจ วันๆไม่อยากทำอะไรเลย โดดเรียนด้วย หงุดหงิด ปัสสวะบ่อยมาก เดินเข้าห้องน้ำทั้งวัน ตื่นเที่ยง>กินข้าว>เล่นเน็ตทั้งวัน>นอน ชีวิตวนเวียนแค่นี้ กินวันละมื้อ กินยาอยู่จนถึงประมาณเดือนสิงหาคม ตอนนั้นดีใจมาก น้ำหนักอยู่ที่ 48-49 ไม่เกินนี้ ผอมแล้ว! นมเนิ่มหายหมด เพื่อนบอกว่าดูแห้ง โทรม แต่เราไม่แคร์ค่ะ คิดอยู่อย่างเดียวว่า ฉันผอมอ่ะ ใครจะทำไมล่ะ
หลังจากที่หยุดยา จขกท ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติ ไปสังสรรค์กับเพื่อน ไปเรียน แต่มีอยู่อย่างนึงที่ย้อนกลับไปคิดดูแล้วถึงเข้าใจว่าเพราะสิ่งที่เรียกว่าโย่โย่เอฟเฟคแน่ๆ วันๆเนี่ยเราจะไม่กินข้าวค่ะ กินแต่ขนม ช็อคโกแลต มันฝรั่งทอด อยากกินอะไรหวานๆ กินโค้กวันละลิตร ย้ำ! วันละ 1 ขวดใหญ่ที่ราคาประมาณ 30 บาทอ่ะค่ะ เข้าออกร้านสะดวกซื้อก็กินแต่ขนม จนรู้ตัวอีกทีน้ำหนักเด้งมาที่ 57 ในหนึ่งเดือน แล้วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเดือนพฤษจิกายนก็เป็น 64 T^T เศร้าค่ะ จนปัจจุบันก็อยู่ที่ 67-68 ค่า!!! ณ ตอนนี้เครียดมาก เริ่มหันมาออกกำลังตามกระแสฟิตแอนด์เฟริม และพยายามกินไม่เกินวันละ 1,500 แคลลอรี่ แต่รู้สึกเลยว่าร่างกายเรามันไม่เหมือนเดิม มันย้วยและเผละ เต็มไปด้วยไขมัน เซลลูไลต์ก็มา และลดยากกว่าเมื่อก่อนมาก กินน้อยกว่าคนปกติ (เทียบจากที่เพื่อนกิน) แต่ก็อ้วนเอาๆ และด้วยความสูงตอนนี้จึงอ้วนเป็นหมีเลยค่า ไม่รู้ว่าจะกลับไปผอมยังไง ชีวิตมืดแปดด้าน ไม่ออกไปไหนเลยนอกจากไปเรียน มันเครียดจริงๆค่ะ ใส่ชุดอะไรก็ไม่สวย ไม่มั่นใจ
อยากจะขอเตือนคนที่ชอบใช้ทางลัดในการลดน้ำหนักนะคะ ผลระยะยาวมันช่างไม่คุ้มกันจริงๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ควรลดแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่งั้นเป็นแบบเราจะเครียดเอานะ เสียทั้งเงิน เสียทั้งสุขภาพจิตจริงๆ ถ้าใครมีประสบการณ์รบกวนช่วย จขกท หาตั๋วกลับจากโยโย่แลนด์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล. นี่เป็นกระทู้แรก ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ