ขออนุญาติ ใช้พื้นที่เล็กๆในที่นี้ ไว้เป็นเพื่อนสนิทของเรา เอาไว้ปลดปล่อยความทุกข์ ความไม่สบายใจ ของคนๆนึง ที่ในชีวิตจริงไม่สามารถระบายกับใครได้...เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้ชีวิต 27 ปีที่ผ่านมาแบบไม่เป็นเช่น ที่ควรจะเป็นเท่าไหร่นัก เราเสียพ่อไปตอนอายุ 14 ปี พ่อทำอัตวิบากกรรมกับตัวท่านเอง หลังจากเสียพ่อไปเราทุกคนในครอบครัวรับรู้ถึงการที่เสียเสาหลักในครอบครัวเป็นเช่นไร จากที่เคยเรียนหนังสืออยู่ต้องออกจากโรงเรียนกลางคันทั้งหมด 3 คนพี่น้อง จากนั้นฉันต้องเริ่มทำงานและกลายเป็นเสาหลักของครอบครัวไปโดยปริยาย ด้วยความที่เป็นพี่คนโต และสัญญากับต่อโลงศพของพ่อว่าจะดูแลครอบครัวแทนพ่อ... วัยนั้นบอกตามตรงว่าเป็นวัยรุ่นที่ยังไม่เคยได้ลิ้มรสของคำว่าวัยรุ่นเขาใช้ชีวิตกันแบบไหน เราทำงานทุกอย่างตั้งแต่เก็บขยะริมถนน เป็นลูกจ้าง แม่บ้านทำความสะอาด เด็กเสิร์ฟ เรียกได้ว่าทำมาหมดทุกอาชีพในระดับรากหญ้าเลยก็ว่าได้ แต่นั่นคือชีวิตที่ไม่เคยหมดหวังของเรา จนทำให้เราได้มาพบกับผู้มีพระคุณครอบครวหนึ่ง ซึ่งให้ความอุปการะฉันส่งเสียให้ฉันเรียนต่อจนจบ กศน. ม.ต้น และ ม.ปลาย และทำให้พอมีวิชาติดตัวอยู่บ้าง ปัจจุบันได้ทำงานที่มั่นคงระดับหนึ่ง แต่ชีวิตยังคงดำเนินต่อไป ยังต้องขวานขวยที่จะเรียนต่อ ไม่ใช่เพื่อปริญญา แต่เพื่อให้ได้มาซึ่งวิชาชีพที่จะใช้ดูแลตัวเราเองและครอบครัวไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แต่ภาระในการเลี้ยงดูครอบครัว ดูเหมือนว่าบางครั้งเราแบกไว้จนหนักมาก จนมันทำให้น้ำตาเราไหลได้โดยไม่มีเหตุผล รู้เพียงแต่ว่ามันเหนื่อยมาก เหนื่อยมากจริงๆ....