เคยมีความรู้สึกกันไหมที่อยากให้พรุ้งนี้หายไป อยากหายๆไปจากโลกนี้เลยได้ก็ดีไม่ก็หลับๆไม่ต้องตื่น
ชีวิตเหมือนกับเจอทางตันแล้วจริงๆ ไม่รู้จะเดินไปทางไหน มันไม่มีทางให้หนี มันไม่มีทางให้ไปต่อแล้ว
เคยวาดฝันชีวิตตัวเองไว้สวยหรู แต่มันต้องมาพังเพราะเราไปใส่ใจคำพูดของคนอื่น
เมื่อก่อนอยากไปโรงเรียนทุกวันไปเจอเพื่อนไปเรียน แอบปิ้งคนนู้นคนนี้บ้าง แต่ตอนนี้มันแทบจะไม่รู้สึกอะไรแบบนั้นเลย
ดันไปทะเลาะกับเพื่อนในห้องต้องทนกับคำพูดคนมาตั้ง2ปี (ม.2-ม.3) แล้วเพื่อนที่สนิทที่สุดก็ดันย้ายโรงเรียน
เวลามีปัญหาไม่ค่อยอยากคุยกับพ่อแม่ เพราะจะพูดที่ไรเขาก็บอกว่าเรื่องแค่นี้เอง เพื่อนที่อยู่ด้วยกันทุกวันนี้ก็ไม่ได้สนิทใจอะไรจริงๆ
เราเล่าความลับให้ฟังมันก็เอาไปพูดต่อบ้าง ไม่ก็ทำสีหน้าบ้าง คือยังไงก็ต้องทนเพราะแม่ไม่ให้ย้าย
การที่จะไปโรงเรียนแล้วต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ทุกวัน มันทำให้ทั้งหน่ายทั้งเบื่อคำพูดของทุกคนต่างๆนาๆ
ตลอดเวลาแทบจะหาความหวังให้ตัวเองไม่ได้เลย
ทุกวันตื่นมาไปโรงเรียนก็ภวานาให้ทุกอย่างมันดีขึ้น เวลาเจอเรื่องแย่ๆก็บอกตัวเองเสมอว่าพรุ้งนี้ทุกอย่างมันต้องดีขึ้น
เราโดดเรียนบ่อยขึ้น ไม่เข้าโรงเรียนเพราะเราไปสาย ร็ว่าแก้ปัญหาแบบนี้มันผิดแต่จะให้ไปหาใครปรึกษากับใครละ
พึ่งเข้าใจพวกที่เกเรียน มีแต่คนประนามว่าเป็นแบบนั้น แต่จริงๆไม่เคยมีใครฟังเหตุผลของเขาหรือเปล่ากันละ
เหมือนชีวิตมันเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จากที่เคยถูกตั้งความหวังตอนนี้แทยไม่เหลือ จากที่เคยดีไปสะทุกอย่าง
มันก็กลับพังลงไปหมดทุกอย่าง เจอแต่เรื่องแย่ๆถาโถมเข้ามาเรื่อยๆ มันเหนื่อยจนไปอยากจะทำอะไรอีกแล้ว
อยากให้ทุกอย่างมันจบลงแค่นี้ ถ้าพรุ้งนี้ไม่มีเราเเล้วมันอาจดีขึ้นก็ได้ ทุกอย่างอาจจะจบลงหมดเลยก็ได้
ทั้งความฝัน ความหวัง ความทรงจำ เรื่องที่ผ่านๆมาให้มันหมดไปสะที ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเกิดแต่กลับรู้สึกน้อยใจตัวเองยังไงก็ไม่รู้
ไม่สามารถเป็นได้แบบที่ตัวเองฝัน ไม่สามารถเป็นได้แบบที่ที่พ่อแม่หวังเลย ถ้าพรุ้งนี้ต้องตื่นมาเจอกับเรื่องเดิมๆ
ซ้ำไปซ้ำมา พยายามทำเหมือนตัวเองมีความสุขปลอบใจตัวเองว่าเดี๋ยวพรุ้งนี้ก็ดีขึ้น แล้วเมื่อไหร่จะมีความสุขจริงละ
รู้สึกไร้จุดหมายเหนื่อยกับทุกอย่าง เบื่อกับสิ่งที่ตัวเองเป็น :(
ชีวิตเหมือนกับเจอทางตันแล้วจริงๆ ไม่รู้จะเดินไปทางไหน มันไม่มีทางให้หนี มันไม่มีทางให้ไปต่อแล้ว
เคยวาดฝันชีวิตตัวเองไว้สวยหรู แต่มันต้องมาพังเพราะเราไปใส่ใจคำพูดของคนอื่น
เมื่อก่อนอยากไปโรงเรียนทุกวันไปเจอเพื่อนไปเรียน แอบปิ้งคนนู้นคนนี้บ้าง แต่ตอนนี้มันแทบจะไม่รู้สึกอะไรแบบนั้นเลย
ดันไปทะเลาะกับเพื่อนในห้องต้องทนกับคำพูดคนมาตั้ง2ปี (ม.2-ม.3) แล้วเพื่อนที่สนิทที่สุดก็ดันย้ายโรงเรียน
เวลามีปัญหาไม่ค่อยอยากคุยกับพ่อแม่ เพราะจะพูดที่ไรเขาก็บอกว่าเรื่องแค่นี้เอง เพื่อนที่อยู่ด้วยกันทุกวันนี้ก็ไม่ได้สนิทใจอะไรจริงๆ
เราเล่าความลับให้ฟังมันก็เอาไปพูดต่อบ้าง ไม่ก็ทำสีหน้าบ้าง คือยังไงก็ต้องทนเพราะแม่ไม่ให้ย้าย
การที่จะไปโรงเรียนแล้วต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ทุกวัน มันทำให้ทั้งหน่ายทั้งเบื่อคำพูดของทุกคนต่างๆนาๆ
ตลอดเวลาแทบจะหาความหวังให้ตัวเองไม่ได้เลย
ทุกวันตื่นมาไปโรงเรียนก็ภวานาให้ทุกอย่างมันดีขึ้น เวลาเจอเรื่องแย่ๆก็บอกตัวเองเสมอว่าพรุ้งนี้ทุกอย่างมันต้องดีขึ้น
เราโดดเรียนบ่อยขึ้น ไม่เข้าโรงเรียนเพราะเราไปสาย ร็ว่าแก้ปัญหาแบบนี้มันผิดแต่จะให้ไปหาใครปรึกษากับใครละ
พึ่งเข้าใจพวกที่เกเรียน มีแต่คนประนามว่าเป็นแบบนั้น แต่จริงๆไม่เคยมีใครฟังเหตุผลของเขาหรือเปล่ากันละ
เหมือนชีวิตมันเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จากที่เคยถูกตั้งความหวังตอนนี้แทยไม่เหลือ จากที่เคยดีไปสะทุกอย่าง
มันก็กลับพังลงไปหมดทุกอย่าง เจอแต่เรื่องแย่ๆถาโถมเข้ามาเรื่อยๆ มันเหนื่อยจนไปอยากจะทำอะไรอีกแล้ว
อยากให้ทุกอย่างมันจบลงแค่นี้ ถ้าพรุ้งนี้ไม่มีเราเเล้วมันอาจดีขึ้นก็ได้ ทุกอย่างอาจจะจบลงหมดเลยก็ได้
ทั้งความฝัน ความหวัง ความทรงจำ เรื่องที่ผ่านๆมาให้มันหมดไปสะที ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเกิดแต่กลับรู้สึกน้อยใจตัวเองยังไงก็ไม่รู้
ไม่สามารถเป็นได้แบบที่ตัวเองฝัน ไม่สามารถเป็นได้แบบที่ที่พ่อแม่หวังเลย ถ้าพรุ้งนี้ต้องตื่นมาเจอกับเรื่องเดิมๆ
ซ้ำไปซ้ำมา พยายามทำเหมือนตัวเองมีความสุขปลอบใจตัวเองว่าเดี๋ยวพรุ้งนี้ก็ดีขึ้น แล้วเมื่อไหร่จะมีความสุขจริงละ