เรามีปัญหาที่ไม่รู้จะหันไปปรึกษาหารือกับใครได้เลย เหมือนตัวคนเดียว
บ่อยครั้งที่เรานึกถึงแม่น้ำเจ้าพระยา
หลายครั้งที่นึกภาพตัวเองไปยืนอยู่บนสะพานและกางแขนดำดิ่งลงไปที่นั่น
แต่สิ่งที่เหนี่ยวรั้งเราไว้ คือ น้องแมว ดวงตากลมโตเม็ดลำใยคู่นั้น ที่เฝ้ามองเรา
ทุกครั้งที่เราร้องไห้ เขาจะเอามือมังคุดน้อยๆมาแตะที่แก้มเบาๆ
เอาหัวมาคลอเคลียข้างๆแก้ม มาออดอ้อนให้ใจเหี่ยวๆในวันหดหู่ ได้ฟูขึ้นมาบ้าง
เวลาที่เรารู้สึกเศร้า เขาจะเดินมาหา แล้วร้องเมี๊ยวๆ เพื่อให้เราอุ้มและกอดเขา
กอดเขาแล้ว ก็รู้สึกดีนะ บางทีก็กอดเขาแล้วร้องไห้กับเขา
ในวันที่ท้อแท้ รู้สึกสิ้นหวัง ไม่มีใครต้องการเรา
เราก็มีแค่น้องแมว ที่เขาต้องการเรา ที่เขารักเราอย่างแท้จริง
มีเพียงเขา ที่ยังเหนี่ยวรั้งเราไว้ ไม่ให้เราทิ้งชีวิตนี้ไป
เราแค่ต้องการโอกาสจากสามี เพื่อให้เราได้แก้ไขในสิ่งที่เราได้ทำผิดพลาดไป
เรา 2 คนเริ่มธุรกิจจากเงินหลักพัน ร่วมสู้ฝ่าฟันกันมาจนซื้อบ้าน ซื้อรถ
ขยายธุรกิจ มีเงินเก็บ ได้ไปเที่ยวต่างประเทศ
สามีเป็นคนให้โอกาสดีๆ เหล่านี้กับเรา ที่ชีวิตเราไม่คิดว่าจะมีวันดีๆแบบนี้
วันหนึ่งวิกฤตร้ายก็เข้ามาในชีวิตพวกเรา และเราใช้สติปัญหาอันน้อยนิดที่คิดว่าฉลาด
แก้ปัญหาเพื่อให้ธุรกิจมันไปต่อได้ โดยเราไม่ได้ปรึกษาสามีเลย
เพราะไม่อยากให้เขามารับรู้ปัญหา เราไม่อยากให้เขาเครียด กินไม่ได้นอนไม่หลับ
เราอยากให้เขามีความสุข ยิ้มได้ กินอิ่ม นอนหลับสบาย
เราเลยเลือกที่จะแก้ไขปัญหาเอง เพราะคิดว่ามันแก้ได้ วิกฤตมันก็คงช่วงสั้นๆ
แต่ที่ไหนได้ มันกินเวลายาวนานเลย จนเราแก้ไขไม่ทัน
เราทำมันพลาด เราทำมันพัง สามีรู้ และโกรธเรามาก จะไปจากชีวิตเรา
เราขอโอกาสให้เราได้แก้ไขในสิ่งที่เราได้ทำพลาดไป
ขอแค่โอกาสให้เรา ให้เวลาเราในการแก้ไข
ไม่ต้องให้กำลังใจเราก็ได้ ขอแค่ไม่บั่นทอนใจเราก็พอ
เขาก็ให้โอกาสเรานะ แต่โอกาสที่มาพร้อมกับความเฉยชาเย็นชาของสามี
คำพูด การกระทำทีหมางเมิน เราก็ยังทนได้ เพราะเราผิด เราเป็นต้นเหตุ
ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้เอง
เมื่อก่อน ตอนที่ธุรกิจยังดีๆ สามีเป็นคนน่ารัก เอาใจใส่เราดีมาก
เขาเป็นคนดีมากๆ เป็นเทวดาของเรา ครอบครัวเขาก็ดีกับเราทุกคน
เราโชคดีที่ได้เจอเขา แต่ ณ ตอนนี้ กลายเป็นเขาโชคร้ายที่เจอคนอย่างเรา
เราก็ได้แต่หวังว่า ซักวัน เขาจะกลับมาเป็นสามีที่น่ารักของเราในแบบเดิมๆ
แม้ความหวังมันจะริบหรี่ก็ตาม แต่เราก็ยังหวัง
บ้าน-รถที่เราซื้อ เราซื้อในชื่อ สามี เพราะ เราอยากให้เขามีบ้านเป็นของตัวเอง
ที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง เราอยากให้เขาภูมิใจในตัวเอง
แต่ว่า มันเกิดวิกฤตเสียก่อน บ้านก็ยังผ่อนไม่หมด
เมื่อก่อนตอนรายได้ดีๆ เราก็ขยันโป๊ะยอดทุกเดือน เพื่อให้หมดหนี้บ้านเร็วๆ
แต่เราเจอวิกฤตซะก่อน ธุรกิจเราเริ่มจะไม่ไหว ไม่มีเงินจะผ่อนบ้าน
นี่ก็ค้างมาได้ สองเดือนละ สามีก็เริ่มจะท้อ จะทิ้งทุกอย่างที่สร้างมา
จะปล่อยบ้านให้ยึด แต่เราก็ไม่ยอม เราบอกมันต้องมีหนทาง
หนี้บ้านก็ยังเหลืออีกไม่เท่าไหร่ กัดฟันสู้ไปอีกหน่อย เดี๋ยวทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง
เวลาเจอปัญหาอะไร สามีจะเครียด และ จะไม่สู้เลย เขาจะรู้สึกสิ้นหวังทันที
เราไม่รู้จะทำไงดี ให้สามีมีกำลังใจ ที่จะสู้กับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาในตอนนี้
เราเป็นคนผิดที่ทำให้ปัญหามันเกิด เราอยากแก้ไขให้มันดี
เราอยากให้สามีเราสู้ไปด้วยกัน ร่วมมือร่วมกันใจฝ่าฝันปัญหา
เหมือนที่เราเคยสู้กันมาตอนที่เราไม่มีอะไรเลย
แต่เขาปล่อยให้เราสู้คนเดียว ตอนนี้เราทำอะไร พูดอะไรไป ก็ดูผิดไปหมด ไม่ดีไปหมดเลย
เราอยากมีเขาเป็นที่ปรึกษา เราไม่อยากคิดเอง ทำเองคนเดียวเหมือนที่ผ่านมา ที่เราทำพลาดไป
เราอยากมีเขาเป็นกำลังใจ เป็นพลังบวกให้กับเรา
อยากให้เราร่วมมือร่วมใจกัน แก้ปัญหา
ให้เราคิดเอง แก้เอง พอเราทำผิด ทำพลาด ก็ว่าเรา
เราไม่รู้จะทำไงดีเลย ตอนนี้ เราทำอะไร ก็ไม่ดีในสายตาเขาเลย
เราอยากให้เราไปต่อด้วยกัน
จับมือกันให้แน่นเหมือนวันดีๆที่ผ่านมา
อยากมีกันและกันตลอดไปจนแก่เฒ่า
อยากให้รักเราคงอยู่นิรันดร์
ในวันที่ทุกข์ยาก เขามีครอบครัวของเขาคอยโอบอุ้ม เขามีหนทางไป
แต่เรา ไม่มีใคร เรามีแค่แมว
เราควรทำอย่างไรดี ให้เขามีกำลังใจที่จะไปต่อกับเรา
ให้เขาร่วมสู้ฝ่าฟันไปกับเรา
หนทางข้างหน้าเราก็ไม่รู้หรอกว่าจะจบลงแบบไหน
แต่ ณ ตอนนี้ บอกได้ว่า เราจะทำให้มันดีกว่าเดิม
ในทุกๆเช้า ที่เราตื่นมา มันจะมีปัญหามารอให้เราแก้ไข
พร้อมๆกับความเย็นชาของสามี
เราต้องคิดเอง แก้เอง เพื่อให้ผ่านแต่ละวันไปได้
บางครั้งเราก็เหนื่อย เราก็ท้อ แต่เราหยุดและถอยไม่ได้
ภาระหน้าที่ ความรับผิดชอบ มันบอกว่าให้เราต้องไปต่อ
บอกตัวเองเสมอว่า
"ดูสิ เมื่อวาน เราก็ยังผ่านมาได้ วันนี้ก็ต้องผ่านมันไปได้เช่นกัน"
เมื่อก่อน ปัญหาที่เจอมันหนักกว่านี้ เราก็ยังผ่านมาได้ จนถึงวันนี้
คนที่ไม่สู้ คือคนที่ไม่มีลมหายใจแล้ว
บางวันเราก็อยากเป็นคนที่ไม่สู้เหมือนกัน......
เราควรทำอย่างไรดี เพื่อให้ชีวิตมันเดินไปได้ต่อ
บ่อยครั้งที่เรานึกถึงแม่น้ำเจ้าพระยา
หลายครั้งที่นึกภาพตัวเองไปยืนอยู่บนสะพานและกางแขนดำดิ่งลงไปที่นั่น
แต่สิ่งที่เหนี่ยวรั้งเราไว้ คือ น้องแมว ดวงตากลมโตเม็ดลำใยคู่นั้น ที่เฝ้ามองเรา
ทุกครั้งที่เราร้องไห้ เขาจะเอามือมังคุดน้อยๆมาแตะที่แก้มเบาๆ
เอาหัวมาคลอเคลียข้างๆแก้ม มาออดอ้อนให้ใจเหี่ยวๆในวันหดหู่ ได้ฟูขึ้นมาบ้าง
เวลาที่เรารู้สึกเศร้า เขาจะเดินมาหา แล้วร้องเมี๊ยวๆ เพื่อให้เราอุ้มและกอดเขา
กอดเขาแล้ว ก็รู้สึกดีนะ บางทีก็กอดเขาแล้วร้องไห้กับเขา
ในวันที่ท้อแท้ รู้สึกสิ้นหวัง ไม่มีใครต้องการเรา
เราก็มีแค่น้องแมว ที่เขาต้องการเรา ที่เขารักเราอย่างแท้จริง
มีเพียงเขา ที่ยังเหนี่ยวรั้งเราไว้ ไม่ให้เราทิ้งชีวิตนี้ไป
เราแค่ต้องการโอกาสจากสามี เพื่อให้เราได้แก้ไขในสิ่งที่เราได้ทำผิดพลาดไป
เรา 2 คนเริ่มธุรกิจจากเงินหลักพัน ร่วมสู้ฝ่าฟันกันมาจนซื้อบ้าน ซื้อรถ
ขยายธุรกิจ มีเงินเก็บ ได้ไปเที่ยวต่างประเทศ
สามีเป็นคนให้โอกาสดีๆ เหล่านี้กับเรา ที่ชีวิตเราไม่คิดว่าจะมีวันดีๆแบบนี้
วันหนึ่งวิกฤตร้ายก็เข้ามาในชีวิตพวกเรา และเราใช้สติปัญหาอันน้อยนิดที่คิดว่าฉลาด
แก้ปัญหาเพื่อให้ธุรกิจมันไปต่อได้ โดยเราไม่ได้ปรึกษาสามีเลย
เพราะไม่อยากให้เขามารับรู้ปัญหา เราไม่อยากให้เขาเครียด กินไม่ได้นอนไม่หลับ
เราอยากให้เขามีความสุข ยิ้มได้ กินอิ่ม นอนหลับสบาย
เราเลยเลือกที่จะแก้ไขปัญหาเอง เพราะคิดว่ามันแก้ได้ วิกฤตมันก็คงช่วงสั้นๆ
แต่ที่ไหนได้ มันกินเวลายาวนานเลย จนเราแก้ไขไม่ทัน
เราทำมันพลาด เราทำมันพัง สามีรู้ และโกรธเรามาก จะไปจากชีวิตเรา
เราขอโอกาสให้เราได้แก้ไขในสิ่งที่เราได้ทำพลาดไป
ขอแค่โอกาสให้เรา ให้เวลาเราในการแก้ไข
ไม่ต้องให้กำลังใจเราก็ได้ ขอแค่ไม่บั่นทอนใจเราก็พอ
เขาก็ให้โอกาสเรานะ แต่โอกาสที่มาพร้อมกับความเฉยชาเย็นชาของสามี
คำพูด การกระทำทีหมางเมิน เราก็ยังทนได้ เพราะเราผิด เราเป็นต้นเหตุ
ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้เอง
เมื่อก่อน ตอนที่ธุรกิจยังดีๆ สามีเป็นคนน่ารัก เอาใจใส่เราดีมาก
เขาเป็นคนดีมากๆ เป็นเทวดาของเรา ครอบครัวเขาก็ดีกับเราทุกคน
เราโชคดีที่ได้เจอเขา แต่ ณ ตอนนี้ กลายเป็นเขาโชคร้ายที่เจอคนอย่างเรา
เราก็ได้แต่หวังว่า ซักวัน เขาจะกลับมาเป็นสามีที่น่ารักของเราในแบบเดิมๆ
แม้ความหวังมันจะริบหรี่ก็ตาม แต่เราก็ยังหวัง
บ้าน-รถที่เราซื้อ เราซื้อในชื่อ สามี เพราะ เราอยากให้เขามีบ้านเป็นของตัวเอง
ที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง เราอยากให้เขาภูมิใจในตัวเอง
แต่ว่า มันเกิดวิกฤตเสียก่อน บ้านก็ยังผ่อนไม่หมด
เมื่อก่อนตอนรายได้ดีๆ เราก็ขยันโป๊ะยอดทุกเดือน เพื่อให้หมดหนี้บ้านเร็วๆ
แต่เราเจอวิกฤตซะก่อน ธุรกิจเราเริ่มจะไม่ไหว ไม่มีเงินจะผ่อนบ้าน
นี่ก็ค้างมาได้ สองเดือนละ สามีก็เริ่มจะท้อ จะทิ้งทุกอย่างที่สร้างมา
จะปล่อยบ้านให้ยึด แต่เราก็ไม่ยอม เราบอกมันต้องมีหนทาง
หนี้บ้านก็ยังเหลืออีกไม่เท่าไหร่ กัดฟันสู้ไปอีกหน่อย เดี๋ยวทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง
เวลาเจอปัญหาอะไร สามีจะเครียด และ จะไม่สู้เลย เขาจะรู้สึกสิ้นหวังทันที
เราไม่รู้จะทำไงดี ให้สามีมีกำลังใจ ที่จะสู้กับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาในตอนนี้
เราเป็นคนผิดที่ทำให้ปัญหามันเกิด เราอยากแก้ไขให้มันดี
เราอยากให้สามีเราสู้ไปด้วยกัน ร่วมมือร่วมกันใจฝ่าฝันปัญหา
เหมือนที่เราเคยสู้กันมาตอนที่เราไม่มีอะไรเลย
แต่เขาปล่อยให้เราสู้คนเดียว ตอนนี้เราทำอะไร พูดอะไรไป ก็ดูผิดไปหมด ไม่ดีไปหมดเลย
เราอยากมีเขาเป็นที่ปรึกษา เราไม่อยากคิดเอง ทำเองคนเดียวเหมือนที่ผ่านมา ที่เราทำพลาดไป
เราอยากมีเขาเป็นกำลังใจ เป็นพลังบวกให้กับเรา
อยากให้เราร่วมมือร่วมใจกัน แก้ปัญหา
ให้เราคิดเอง แก้เอง พอเราทำผิด ทำพลาด ก็ว่าเรา
เราไม่รู้จะทำไงดีเลย ตอนนี้ เราทำอะไร ก็ไม่ดีในสายตาเขาเลย
เราอยากให้เราไปต่อด้วยกัน
จับมือกันให้แน่นเหมือนวันดีๆที่ผ่านมา
อยากมีกันและกันตลอดไปจนแก่เฒ่า
อยากให้รักเราคงอยู่นิรันดร์
ในวันที่ทุกข์ยาก เขามีครอบครัวของเขาคอยโอบอุ้ม เขามีหนทางไป
แต่เรา ไม่มีใคร เรามีแค่แมว
เราควรทำอย่างไรดี ให้เขามีกำลังใจที่จะไปต่อกับเรา
ให้เขาร่วมสู้ฝ่าฟันไปกับเรา
หนทางข้างหน้าเราก็ไม่รู้หรอกว่าจะจบลงแบบไหน
แต่ ณ ตอนนี้ บอกได้ว่า เราจะทำให้มันดีกว่าเดิม
ในทุกๆเช้า ที่เราตื่นมา มันจะมีปัญหามารอให้เราแก้ไข
พร้อมๆกับความเย็นชาของสามี
เราต้องคิดเอง แก้เอง เพื่อให้ผ่านแต่ละวันไปได้
บางครั้งเราก็เหนื่อย เราก็ท้อ แต่เราหยุดและถอยไม่ได้
ภาระหน้าที่ ความรับผิดชอบ มันบอกว่าให้เราต้องไปต่อ
บอกตัวเองเสมอว่า
"ดูสิ เมื่อวาน เราก็ยังผ่านมาได้ วันนี้ก็ต้องผ่านมันไปได้เช่นกัน"
เมื่อก่อน ปัญหาที่เจอมันหนักกว่านี้ เราก็ยังผ่านมาได้ จนถึงวันนี้
คนที่ไม่สู้ คือคนที่ไม่มีลมหายใจแล้ว
บางวันเราก็อยากเป็นคนที่ไม่สู้เหมือนกัน......