ประสบการณ์นี้เกิดขึ้นจริงเมื่อสิบกว่าปีก่อนตอนนั้นผมอายุ16ปี
ผมบรรพชาเป็นสามเณร ณ วัดป่าแห่งหนึ่งในจังหวัดหนองคายขณะที่ผมบวชได้
1พรรษา ณ วันสำคัญในชีวิตผมก็เกิดขึ้นวันนั้นผมมีกำหนดเดินทางไปจังหวัดเลยตื่นเช้าบิณฑบาตฉันเช้าเสร็จ
ประมาณ8โมงเช้าผมก็จัดการซักจีวรและสบง ตากไว้คิดว่าบ่ายโมงคงแห้งเพราะแดดแรงมาก
แต่มันก็ผิดพลาดบ่ายโมงแล้ว สบง ยังไม่แห้งแต่จีวรแห้งสนิทแล้วผมนี่คงมากเพราะจีวรผืนใหญ่กว่าสบง ทำไหม
จีวรแห้งแต่สบง กลับไม่แห้งแถมสบงนี่เปียกเหมือนเพิ่งซักเลย สรุปไม่ได้ไปเพราะไม่ทันรถประจำทางหมดแล้ว
แต่กระนั้น5โมงเย็นกว่าๆแล้วสบงก็ยังไม่แห้ง พอถึง6โมงเย็นกว่าๆเห็นจะได้น้องชายผมก็
ขึ้นมาบอกที่กุฎิว่าพ่อเกิดอุบัติเหตุรถ18ล้อชนเสียชีวิต(เคยเป็นข่าวหน้า1ในหนังสือพิมพ์)
ผมนี้รู้เลยครับว่านี่แระที่สบงผมไม่แห้ง พอผมรู้ผมก็รีบลงไปที่บ้านเลยรอรับศพ พ่อผมไปถึงบ้านเห็นแม่
นั่งนอนร้องไห้โดยมีเพื่อนบ้านช่วยกันจับไว้ไม่ไห้แม่ไปดูศพ
ศพพ่อผมไม่ได้เข้าบ้านเพราะตายโหงต้องเผาวันนั้นผมนี้คิดอะไรไม่ออกมืดแปดด้าน
แต่ก็พยายามต้องสติ คือพ่อผมตายแบบหน้าสงสารมากโรงศพยังได้บริจาก
หมอก็ไม่เย็บแผลแต่งศพให้เลยคือมาแบบเละนั้นแระ ผมนี้เจ็บปวดเท่าทุกวันนี้เหตุเพราะบ้าน
ผมมีฐานะยากจนมากๆคดีความก็ไม่ได้รับความเป็นธรรมเพราะเจ้าของรถคู่กรณีเป็นนักการเมืองประจำจังหัวด ผมนี่ได้แต่ปลง
ในเย็นวันนั้นมีผมและน้องชายและชาวบ้านมาร่วมเผาศพพ่อ ส่วน แม่ไม่ได้มาเพราะเป็นลมหลายรอบ
ส่วนญาติพี่น้องมาหลังจากเผาเสร็จแล้ว ผมมีพี่น้องร่วมกัน8คนผมเป็นคนที่7
วันเก็บกระดูกญาติพี่น้องมาครบหมด ขาดเฉพาะ พี่ผมคนที่6 ไม่ได้มาเพราะว่า(ผมจะเล่าให้ฟังทำไหมแต่ล่ะคนไม่ได้มาเผาพ่อ)
เมื่อครั้งพ่อมีชีวิติอยู่พี่คนที่ 1,3,4,5,6 แต่ล่ะคนเคยทำร้ายพ่อๆเลยสาปแช่งว่าถ้าวันไหนแก่ตายก็ไม่ต้องมาเผา สุดท้ายคำสาปนั้นเป็นจริง
ส่วนคนที่6นี้หนักหน่อยคือไม่ได้มาเลยเพราะติดต่อไม่ได้พ่อเสียไปประมาณเดือนกว่าๆแล้วแก่ถึงมา
เหตุที่ต้องมาเพราะแกไปหาปลาขณะอยู่บนเรือได้มีงูเห่าหนึ่งตัวใหญ่มากพอแกเห็นแก่ก็เอาไม้พายเรือตีแล้วตีฟาดแล้วฟาด
ฟาดยังไงก็ไม่ถูกงูฟาดจนเรือหางยางล่ม อันนี้แกเล่าให้ฟังนะ หลังจากนั้นแกคิดเอะใจแกเลยกลับมาบ้าน
จึงรู้ว่าพ่อเสียแล้วแกร้องไห้ใหญ่เลยแกบอกเสียใจมากที่ไม่ได้มาเผาพ่อ
แต่แกก็รู้และทำใจแล้วแระว่าพ่อสาปแช่งไว้
ขอย้อนไปถึงวันสวดอพิธรรมนะครับ
วันงานสวดไร้ซึ่งน้ำใจของคู่กรณีไม่มีแม้พวงรีดหรือส่งใครมาร่วมงาน
แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจคิดแต่ปล่อยวางคิดว่ากรรมใครกรรม มันอาจจะพ่อเราเคยก่อกรรมกับเขามั่ง
สวดอพิธรรม3วันคืนครับคือแรกพ่อเดินทั้งคืน พูดแล้วขนลุก คืนที่สองมาดึงขา
พี่ชายคนที่ 2 (พี่คนที่2แกไม่เคยทำร้ายพ่อ) หลังทำบุญเสร็จก็มาพูดเรื่องคดีความ
ทางคู่กรณีชดเชยให้พ่อผม50,000บาทโดยมีตำรวจเป็นผู้ไกล่เกลี่ยเขาบอกให้แม่ยอมความ
เขาบอกว่าพี่ผิดแม่ไม่รู้กฏหมายบวกผมก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะยังเด็ก สรุปแม่ยอมความตำรวจให้เงินแม่มา30,000บาท
ส่วนอีก20,000บาท ตำรวจเอาไปบอกเป็นค่าดำเนินงานเดินเรื่องนี้แระ
อันนี้เแม่มาเล่าให้ผมฟังนะเพราะผมบวชอยู่ไปยุ่งเรื่องคดีขึ้นโรงขึ้นศาลไม่ได้
พอแม่เล่าให้ฟังเสร็จผมได้แต่ทำใจคิดแต่ว่าสักวันหนึ่งคนแบบนี้ต้องได้รับ
กรรมเช่นเดียวกัน (สิ่งที่ผมคิดมันก็เกิดขึ้นจริงกรรมติดจรวดแถมโด่งดังลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งเหมือนพ่อผมเลย
แถมออกข่าวทีวีด้วย) เดียวจะเล่าให้ฟัง
ประสบการณ์ผมเคยเป็นบ้าผีขี่คอ
ผมบรรพชาเป็นสามเณร ณ วัดป่าแห่งหนึ่งในจังหวัดหนองคายขณะที่ผมบวชได้
1พรรษา ณ วันสำคัญในชีวิตผมก็เกิดขึ้นวันนั้นผมมีกำหนดเดินทางไปจังหวัดเลยตื่นเช้าบิณฑบาตฉันเช้าเสร็จ
ประมาณ8โมงเช้าผมก็จัดการซักจีวรและสบง ตากไว้คิดว่าบ่ายโมงคงแห้งเพราะแดดแรงมาก
แต่มันก็ผิดพลาดบ่ายโมงแล้ว สบง ยังไม่แห้งแต่จีวรแห้งสนิทแล้วผมนี่คงมากเพราะจีวรผืนใหญ่กว่าสบง ทำไหม
จีวรแห้งแต่สบง กลับไม่แห้งแถมสบงนี่เปียกเหมือนเพิ่งซักเลย สรุปไม่ได้ไปเพราะไม่ทันรถประจำทางหมดแล้ว
แต่กระนั้น5โมงเย็นกว่าๆแล้วสบงก็ยังไม่แห้ง พอถึง6โมงเย็นกว่าๆเห็นจะได้น้องชายผมก็
ขึ้นมาบอกที่กุฎิว่าพ่อเกิดอุบัติเหตุรถ18ล้อชนเสียชีวิต(เคยเป็นข่าวหน้า1ในหนังสือพิมพ์)
ผมนี้รู้เลยครับว่านี่แระที่สบงผมไม่แห้ง พอผมรู้ผมก็รีบลงไปที่บ้านเลยรอรับศพ พ่อผมไปถึงบ้านเห็นแม่
นั่งนอนร้องไห้โดยมีเพื่อนบ้านช่วยกันจับไว้ไม่ไห้แม่ไปดูศพ
ศพพ่อผมไม่ได้เข้าบ้านเพราะตายโหงต้องเผาวันนั้นผมนี้คิดอะไรไม่ออกมืดแปดด้าน
แต่ก็พยายามต้องสติ คือพ่อผมตายแบบหน้าสงสารมากโรงศพยังได้บริจาก
หมอก็ไม่เย็บแผลแต่งศพให้เลยคือมาแบบเละนั้นแระ ผมนี้เจ็บปวดเท่าทุกวันนี้เหตุเพราะบ้าน
ผมมีฐานะยากจนมากๆคดีความก็ไม่ได้รับความเป็นธรรมเพราะเจ้าของรถคู่กรณีเป็นนักการเมืองประจำจังหัวด ผมนี่ได้แต่ปลง
ในเย็นวันนั้นมีผมและน้องชายและชาวบ้านมาร่วมเผาศพพ่อ ส่วน แม่ไม่ได้มาเพราะเป็นลมหลายรอบ
ส่วนญาติพี่น้องมาหลังจากเผาเสร็จแล้ว ผมมีพี่น้องร่วมกัน8คนผมเป็นคนที่7
วันเก็บกระดูกญาติพี่น้องมาครบหมด ขาดเฉพาะ พี่ผมคนที่6 ไม่ได้มาเพราะว่า(ผมจะเล่าให้ฟังทำไหมแต่ล่ะคนไม่ได้มาเผาพ่อ)
เมื่อครั้งพ่อมีชีวิติอยู่พี่คนที่ 1,3,4,5,6 แต่ล่ะคนเคยทำร้ายพ่อๆเลยสาปแช่งว่าถ้าวันไหนแก่ตายก็ไม่ต้องมาเผา สุดท้ายคำสาปนั้นเป็นจริง
ส่วนคนที่6นี้หนักหน่อยคือไม่ได้มาเลยเพราะติดต่อไม่ได้พ่อเสียไปประมาณเดือนกว่าๆแล้วแก่ถึงมา
เหตุที่ต้องมาเพราะแกไปหาปลาขณะอยู่บนเรือได้มีงูเห่าหนึ่งตัวใหญ่มากพอแกเห็นแก่ก็เอาไม้พายเรือตีแล้วตีฟาดแล้วฟาด
ฟาดยังไงก็ไม่ถูกงูฟาดจนเรือหางยางล่ม อันนี้แกเล่าให้ฟังนะ หลังจากนั้นแกคิดเอะใจแกเลยกลับมาบ้าน
จึงรู้ว่าพ่อเสียแล้วแกร้องไห้ใหญ่เลยแกบอกเสียใจมากที่ไม่ได้มาเผาพ่อ
แต่แกก็รู้และทำใจแล้วแระว่าพ่อสาปแช่งไว้
ขอย้อนไปถึงวันสวดอพิธรรมนะครับ
วันงานสวดไร้ซึ่งน้ำใจของคู่กรณีไม่มีแม้พวงรีดหรือส่งใครมาร่วมงาน
แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจคิดแต่ปล่อยวางคิดว่ากรรมใครกรรม มันอาจจะพ่อเราเคยก่อกรรมกับเขามั่ง
สวดอพิธรรม3วันคืนครับคือแรกพ่อเดินทั้งคืน พูดแล้วขนลุก คืนที่สองมาดึงขา
พี่ชายคนที่ 2 (พี่คนที่2แกไม่เคยทำร้ายพ่อ) หลังทำบุญเสร็จก็มาพูดเรื่องคดีความ
ทางคู่กรณีชดเชยให้พ่อผม50,000บาทโดยมีตำรวจเป็นผู้ไกล่เกลี่ยเขาบอกให้แม่ยอมความ
เขาบอกว่าพี่ผิดแม่ไม่รู้กฏหมายบวกผมก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะยังเด็ก สรุปแม่ยอมความตำรวจให้เงินแม่มา30,000บาท
ส่วนอีก20,000บาท ตำรวจเอาไปบอกเป็นค่าดำเนินงานเดินเรื่องนี้แระ
อันนี้เแม่มาเล่าให้ผมฟังนะเพราะผมบวชอยู่ไปยุ่งเรื่องคดีขึ้นโรงขึ้นศาลไม่ได้
พอแม่เล่าให้ฟังเสร็จผมได้แต่ทำใจคิดแต่ว่าสักวันหนึ่งคนแบบนี้ต้องได้รับ
กรรมเช่นเดียวกัน (สิ่งที่ผมคิดมันก็เกิดขึ้นจริงกรรมติดจรวดแถมโด่งดังลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งเหมือนพ่อผมเลย
แถมออกข่าวทีวีด้วย) เดียวจะเล่าให้ฟัง