สวัสดีครับ ผมมีเรื่องจะมาเล่า คิดซะว่าแชร์ประสบการณ์ความรักของผมก็แล้วกัน 555 เริ่มเลยนะครับ
ตอนนั้นผมจบม ม.3 ผมได้ย้ายไปเรียนต่อ ม.4 ที่โรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งผมอยู่หอนะ เพราะว่าบ้านผมอยู่ชานเมือง ก็เลยต้องอยู่หอ ตอนนั้นยังชอบผู้หญิงอยู่ครับ แต่ก็ชอบมองผู้ชายหน้าตาดี ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยมีแฟนสักที เรื่องมันเกิดขึ้นตอนใกล้ๆจะปิดเทอมของ ม.5 ผมก็ใช้ชีวิตประจำวันเหมือนเด็กทั่วๆไปเขาทำกันนั้นแหระ เรียน กิน นอน ซ้อมดนตรี 4 อย่าง ทุกวันๆ ... เพื่อนในกลุ่มผมมีกันอยู่ 6 คน ผู้ชาย 6 ผู้หญิง 1 ซึ่งตอนนั้นเพื่อนผู้หญิงผมมันชอบเพื่อนของเพื่อนในกลุ่มอยู่คนนึ่ง ชอบมาก ยอมลงทุนจ่ายค่าเรียนพิเศษ เพื่อไปนั่งดูไอ้นั้นเรียน แต่ผมไม่ได้ไป เด็กวงโยอ่ะเน๊อะเรียนเสร็จก็ต้องไปซ้อม ไม่มีเวลาไปไหนมาไหนแบบคนอื่นหรอก เสาร์อาทิตย์ก็ต้องกลับบ้าน เวลาพักกลางวัน พวกผมก็มานั่งกินข้าวที่โต๊ะประจำเหมือนเดิมทุกวันๆ แต่ไอ้เพื่อนของเพื่อนที่อีเพื่อนผมชอบ มันชอบมานั่งด้วย ... 6 คนมันก็รู้จักไอ้นี่หมดโดยเฉพาะเพื่อนผมที่เป็นผู้หญิงที่ชอบมัน นั่งไปอีนี่ก็แซวไป แต่ผมไม่เคยคุยกับมันนะ เพราะผมทักคนไม่เป็น มันก็ไม่ทักผม ผมก็เฉยๆ ตอนแรกก็ไม่ชอบมันนะ แบบว่าเวลานั่ง มันชอบมานอนฟลุบลงไปกับโต๊ะ แล้วชอบเอาแขนมาวางไว้ๆข้างหน้าผม คล้ายๆว่ากวนตีน แต่ก็ไม่มีอะไร จนมีอยู่คืนนึ่งมันทัก Facebook ผมมา มันบอกว่า "สนๆ ทำงานให้เราหน่อยได้ไหม" ผมนี่ก็งงซิครับ ไม่เคยคุยกัน แต่ดันมาใช้เราทำงาน แต่ผมก็ทำให้มันนะ ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมต้องทำให้มัน พอทำให้เสร็จ มันก็ขอ Mail ผม ตอนนั้น MSN ยังฮิตอยู่ 5555 แล้วมันก็แอดมา ก็คุยกันทุกวันๆ สนิทขึ้นๆ แต่ก็เหมือนเดิม เวลาเจอกันก็ไม่คุยกัน มันแปลกอยู่ เพราะไม่มีใครทักใคร
จนวันหนึ่ง Hobbit ภาคแรกเข้า ผมอยากดู แต่ไม่มีเพื่อนไป เลยชวนมัน มันก็ไป วันนั้นเป็นวันแรกที่เราสองคนคุยกันต่อหน้า ผมบอกว่า "แกซื้อบัตรเองนะ เดี๋ยวเลี้ยง PopCorn มันก็โอเค ผมซื้อ PopCorn แบบ Duo คนล่ะชุด พอซื้อเสร็จก็เดินเข้าโรง ก็ดูหนังไป ผมก็กิน PopCorn ของผม แต่มันอ่ะ ชอบเอามือมาหยิบของผมไปกิน ผมก็งงๆ คิดในใจ "ของตัวเองก็มีทำไมไม่กิน" แต่ก็ไม่ได้อะไร ก็ดูต่อไปเรื่อยๆ จนจบตอนนั้นประมาณ เกือบๆ 2 ทุ่ม ผมถามมันว่า จะกลับบ้านเลยไหม เดี๋ยวจะไปส่ง มันบอกว่ายังไม่อยากกลับ ผมก็เลยชวนมันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งของนครสวรรค์ ก็เดินเล่นๆกันไป มันเหมือนเบื่อๆ ผมเลยถามอีกว่าอยากกลับหรือยัง มันก็บอกว่า ยัง ผมเลยพามันไปหอผม พอถึงหอผมผมก็ให้มันทำตัวตามสบาย มันก็ลงไปนอนอยู่หัวเตียง สวนผมนอนอยู่ปลายเตียง นอนเล่นโทรศัพท์กันไป แต่มันชอบเข้ามานอนใกล้ๆผมแบบว่าเข้ามานอนดูผมเล่นโทรศัพท์อ่ะ ผ่านไปสักพัก พอ 4 ทุ่ม ผมเลยให้มันกลับบ้าน มันก็โอเค ผมก็ไปส่งมัน หลังจากนั้นผมก็กลับหอ ก็ไม่มีอะไร เหมือนเดิมกลับมาหอก็เปิดคอมออนเอ็มฟังเพลงเรื่อยเปื่อย มันก็ทักมาคุยเหมือนเดิม มันบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาที่หอนะ ผมก็โอเค วันต่อมาผมก็ไปเรียนปกติ กลางวันมันก็มานั่งคุยกับเพื่อนมันที่โต๊ะตามปกติ เจอกันนั่งติดกันแต่ก็ไม่เคยคุยกัน พอเลิกเรียนผมกลับหอมันก็มาหาผม มันก็นอนอยู่หัวเตียง ผมก็นอนอยู่ปลายเตียงเหมือนเดิม นอนไปสักพัก มันเขยิบเข้าใกล้อีกแล้ว จนหัวติดกัน แล้วผมก็เลิกเล่นโทรศัพท์ แล้วก็เหมือนจะหลับทั้งคู่แต่จริงๆแล้วไม่มีใครหลับ ผมขยับตัวหันหน้าเข้าหามัน มันเมื้อยไง นอนท่าเดิมนานๆไม่ได้ แล้วจังหวะที่ลืมตาพร้อมกันทั้งคู่ มันยิ้มให้ผมพร้อมกับเอาปากมันมาประกบกับปากผม ผมนี่อึ้งเลยครับ ทำอะไรไม่ถูก นิ่งอย่างเดียว พอนิ่งไปสักพักนึ่ง ผมเอามือจับหลังมัน มันก็เอามือจับหลังผม จนแบบมีอะไรเกินเลย พอเสร็จก็หลับทั้งคู่ ตื่นมาก็ประมาณ 5 ทุ่มมั้ง ผมก็ไปส่งมันที่บ้าน แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกวันๆ จนผมทำอะไรไม่ถูก จะบอกเพื่อนก็ไม่กล้า เดี๋ยวอีนั้นมันโกรธ ผมเลยคุยกับมันตรงๆว่า ตกลงเราเป็นอะไรกัน มันก็บอกว่าไม่รู้ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่เป็นแบบนี้ไปแล้วมีความสุข ผมเลยบอกกับมันว่างั้นเราลองคบกันดีไหม มันก็บอกว่าก็ได้ แต่ถ้าเลิกกันแล้วต้องเป็นเพื่อนกันนะ ผมก็โอเค
แล้วก็คบกันได้ประมาณเดือนกว่า ตอนนั้นผมโคตรมีความสุขเลย คิดถึงแต่มัน ทำอะไรก็นึกถึงแต่มัน กลับบ้านไม่ได้ ถ้าวันไหนไม่ได้เจอนี่แทบจะเป็นบ้า จนผ่านไปเดือนกว่าๆ มันมีท่าทีที่เปลี่ยนไป ผมทักไปก็ไม่ตอบ ไม่ค่อยมาหาผมเหมือนเมื่อก่อน ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เครียดอย่งเดียว มันบอกว่าเจอกันอาทิตย์ล่ะ 2 ครั้งก็พอแล้ว ส่วนตัวผม ผมไม่โอเค ผมทนไม่ได้ถ้าวันไหนไม่เจอมัน จนมันหายไป อยู่โรงเรียนก็ไม่กล้าคุยกัน กลัวคนอื่นรู้ ผมกลับหอก็ไปมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ไปหามันที่บ้าน นั่งรอเป็นชั่วโมง โทรไปก็ไม่รับ ทักไปก็ไม่ตอบ มันก็ไม่ออกมาหาผม ผมไม่รู้ว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า หรือมันมีคนอื่น ผมลบเฟสมัน ลบเอ็มมัน เพื่อที่จะลืมมัน เพราะไม่มีทางอื่นแล้ว แต่บางทีที่ผมลบมันมันอาจจะเข้าทางมันเลยมั้ง ลบเฟสได้ประมาณ 2 วัน ก็ต้องแอดมันไปใหม่ มันก็ไม่รับ ได้แต่ส่งข้อความไปถาม ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ จนมันพูดออกมาว่า "เรากลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมเถอะ เราไม่ชอบผูกมัดกับใคร มันอึดอัด แกเข้าใจเรานะ " ผมก็ทำอะไรไม่ถูก เรื่องที่เคยสัญญาไว้ว่าจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน ผมก็ทำไม่ได้ เรื่องมันเกิดขึ้นไวไป ไม่คิดว่ามันจะจบไว้ขนาดนี้ แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร ความรู้สึกทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นกับผม ใครจะรับผิดชอบ ทำไมต้องมาทำแบบนี้กับผมด้วย TT
ช่วงนั้นเลยเฟลๆกับชีวิตไปเกือบปี ทำอะไรก็ไม่มีความสุข อยู่เงียบๆไม่ค่อยได้ เงียบทีไร ร้องไห้ทุกที ทุกวันนี้ยังจำเหตุการณ์เหล่านั้นได้อยู่เลย มันเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกดีกับผู้ชายด้วยกัน จนผมสามารถเรียกมันว่าความรักได้เลยล่ะ ผมโคตรมีความสุข และมันก็มีความทุข์ให้ผมเก็บไว้ในความทรงจำเหมือนกัน ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไงบ้าง ก็ได้แต่คิดถึงมันกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแหระครับ
ความรู้สึกครั้งแรกที่มีต่อผู้ชายด้วยกัน จากเพื่อนที่ไม่เคยคุยกัน จนมาเป็นมากกว่าเพื่อน แล้วก็กลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิม.
ตอนนั้นผมจบม ม.3 ผมได้ย้ายไปเรียนต่อ ม.4 ที่โรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งผมอยู่หอนะ เพราะว่าบ้านผมอยู่ชานเมือง ก็เลยต้องอยู่หอ ตอนนั้นยังชอบผู้หญิงอยู่ครับ แต่ก็ชอบมองผู้ชายหน้าตาดี ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยมีแฟนสักที เรื่องมันเกิดขึ้นตอนใกล้ๆจะปิดเทอมของ ม.5 ผมก็ใช้ชีวิตประจำวันเหมือนเด็กทั่วๆไปเขาทำกันนั้นแหระ เรียน กิน นอน ซ้อมดนตรี 4 อย่าง ทุกวันๆ ... เพื่อนในกลุ่มผมมีกันอยู่ 6 คน ผู้ชาย 6 ผู้หญิง 1 ซึ่งตอนนั้นเพื่อนผู้หญิงผมมันชอบเพื่อนของเพื่อนในกลุ่มอยู่คนนึ่ง ชอบมาก ยอมลงทุนจ่ายค่าเรียนพิเศษ เพื่อไปนั่งดูไอ้นั้นเรียน แต่ผมไม่ได้ไป เด็กวงโยอ่ะเน๊อะเรียนเสร็จก็ต้องไปซ้อม ไม่มีเวลาไปไหนมาไหนแบบคนอื่นหรอก เสาร์อาทิตย์ก็ต้องกลับบ้าน เวลาพักกลางวัน พวกผมก็มานั่งกินข้าวที่โต๊ะประจำเหมือนเดิมทุกวันๆ แต่ไอ้เพื่อนของเพื่อนที่อีเพื่อนผมชอบ มันชอบมานั่งด้วย ... 6 คนมันก็รู้จักไอ้นี่หมดโดยเฉพาะเพื่อนผมที่เป็นผู้หญิงที่ชอบมัน นั่งไปอีนี่ก็แซวไป แต่ผมไม่เคยคุยกับมันนะ เพราะผมทักคนไม่เป็น มันก็ไม่ทักผม ผมก็เฉยๆ ตอนแรกก็ไม่ชอบมันนะ แบบว่าเวลานั่ง มันชอบมานอนฟลุบลงไปกับโต๊ะ แล้วชอบเอาแขนมาวางไว้ๆข้างหน้าผม คล้ายๆว่ากวนตีน แต่ก็ไม่มีอะไร จนมีอยู่คืนนึ่งมันทัก Facebook ผมมา มันบอกว่า "สนๆ ทำงานให้เราหน่อยได้ไหม" ผมนี่ก็งงซิครับ ไม่เคยคุยกัน แต่ดันมาใช้เราทำงาน แต่ผมก็ทำให้มันนะ ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมต้องทำให้มัน พอทำให้เสร็จ มันก็ขอ Mail ผม ตอนนั้น MSN ยังฮิตอยู่ 5555 แล้วมันก็แอดมา ก็คุยกันทุกวันๆ สนิทขึ้นๆ แต่ก็เหมือนเดิม เวลาเจอกันก็ไม่คุยกัน มันแปลกอยู่ เพราะไม่มีใครทักใคร
จนวันหนึ่ง Hobbit ภาคแรกเข้า ผมอยากดู แต่ไม่มีเพื่อนไป เลยชวนมัน มันก็ไป วันนั้นเป็นวันแรกที่เราสองคนคุยกันต่อหน้า ผมบอกว่า "แกซื้อบัตรเองนะ เดี๋ยวเลี้ยง PopCorn มันก็โอเค ผมซื้อ PopCorn แบบ Duo คนล่ะชุด พอซื้อเสร็จก็เดินเข้าโรง ก็ดูหนังไป ผมก็กิน PopCorn ของผม แต่มันอ่ะ ชอบเอามือมาหยิบของผมไปกิน ผมก็งงๆ คิดในใจ "ของตัวเองก็มีทำไมไม่กิน" แต่ก็ไม่ได้อะไร ก็ดูต่อไปเรื่อยๆ จนจบตอนนั้นประมาณ เกือบๆ 2 ทุ่ม ผมถามมันว่า จะกลับบ้านเลยไหม เดี๋ยวจะไปส่ง มันบอกว่ายังไม่อยากกลับ ผมก็เลยชวนมันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งของนครสวรรค์ ก็เดินเล่นๆกันไป มันเหมือนเบื่อๆ ผมเลยถามอีกว่าอยากกลับหรือยัง มันก็บอกว่า ยัง ผมเลยพามันไปหอผม พอถึงหอผมผมก็ให้มันทำตัวตามสบาย มันก็ลงไปนอนอยู่หัวเตียง สวนผมนอนอยู่ปลายเตียง นอนเล่นโทรศัพท์กันไป แต่มันชอบเข้ามานอนใกล้ๆผมแบบว่าเข้ามานอนดูผมเล่นโทรศัพท์อ่ะ ผ่านไปสักพัก พอ 4 ทุ่ม ผมเลยให้มันกลับบ้าน มันก็โอเค ผมก็ไปส่งมัน หลังจากนั้นผมก็กลับหอ ก็ไม่มีอะไร เหมือนเดิมกลับมาหอก็เปิดคอมออนเอ็มฟังเพลงเรื่อยเปื่อย มันก็ทักมาคุยเหมือนเดิม มันบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาที่หอนะ ผมก็โอเค วันต่อมาผมก็ไปเรียนปกติ กลางวันมันก็มานั่งคุยกับเพื่อนมันที่โต๊ะตามปกติ เจอกันนั่งติดกันแต่ก็ไม่เคยคุยกัน พอเลิกเรียนผมกลับหอมันก็มาหาผม มันก็นอนอยู่หัวเตียง ผมก็นอนอยู่ปลายเตียงเหมือนเดิม นอนไปสักพัก มันเขยิบเข้าใกล้อีกแล้ว จนหัวติดกัน แล้วผมก็เลิกเล่นโทรศัพท์ แล้วก็เหมือนจะหลับทั้งคู่แต่จริงๆแล้วไม่มีใครหลับ ผมขยับตัวหันหน้าเข้าหามัน มันเมื้อยไง นอนท่าเดิมนานๆไม่ได้ แล้วจังหวะที่ลืมตาพร้อมกันทั้งคู่ มันยิ้มให้ผมพร้อมกับเอาปากมันมาประกบกับปากผม ผมนี่อึ้งเลยครับ ทำอะไรไม่ถูก นิ่งอย่างเดียว พอนิ่งไปสักพักนึ่ง ผมเอามือจับหลังมัน มันก็เอามือจับหลังผม จนแบบมีอะไรเกินเลย พอเสร็จก็หลับทั้งคู่ ตื่นมาก็ประมาณ 5 ทุ่มมั้ง ผมก็ไปส่งมันที่บ้าน แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกวันๆ จนผมทำอะไรไม่ถูก จะบอกเพื่อนก็ไม่กล้า เดี๋ยวอีนั้นมันโกรธ ผมเลยคุยกับมันตรงๆว่า ตกลงเราเป็นอะไรกัน มันก็บอกว่าไม่รู้ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่เป็นแบบนี้ไปแล้วมีความสุข ผมเลยบอกกับมันว่างั้นเราลองคบกันดีไหม มันก็บอกว่าก็ได้ แต่ถ้าเลิกกันแล้วต้องเป็นเพื่อนกันนะ ผมก็โอเค
แล้วก็คบกันได้ประมาณเดือนกว่า ตอนนั้นผมโคตรมีความสุขเลย คิดถึงแต่มัน ทำอะไรก็นึกถึงแต่มัน กลับบ้านไม่ได้ ถ้าวันไหนไม่ได้เจอนี่แทบจะเป็นบ้า จนผ่านไปเดือนกว่าๆ มันมีท่าทีที่เปลี่ยนไป ผมทักไปก็ไม่ตอบ ไม่ค่อยมาหาผมเหมือนเมื่อก่อน ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เครียดอย่งเดียว มันบอกว่าเจอกันอาทิตย์ล่ะ 2 ครั้งก็พอแล้ว ส่วนตัวผม ผมไม่โอเค ผมทนไม่ได้ถ้าวันไหนไม่เจอมัน จนมันหายไป อยู่โรงเรียนก็ไม่กล้าคุยกัน กลัวคนอื่นรู้ ผมกลับหอก็ไปมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ไปหามันที่บ้าน นั่งรอเป็นชั่วโมง โทรไปก็ไม่รับ ทักไปก็ไม่ตอบ มันก็ไม่ออกมาหาผม ผมไม่รู้ว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า หรือมันมีคนอื่น ผมลบเฟสมัน ลบเอ็มมัน เพื่อที่จะลืมมัน เพราะไม่มีทางอื่นแล้ว แต่บางทีที่ผมลบมันมันอาจจะเข้าทางมันเลยมั้ง ลบเฟสได้ประมาณ 2 วัน ก็ต้องแอดมันไปใหม่ มันก็ไม่รับ ได้แต่ส่งข้อความไปถาม ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ จนมันพูดออกมาว่า "เรากลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมเถอะ เราไม่ชอบผูกมัดกับใคร มันอึดอัด แกเข้าใจเรานะ " ผมก็ทำอะไรไม่ถูก เรื่องที่เคยสัญญาไว้ว่าจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน ผมก็ทำไม่ได้ เรื่องมันเกิดขึ้นไวไป ไม่คิดว่ามันจะจบไว้ขนาดนี้ แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร ความรู้สึกทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นกับผม ใครจะรับผิดชอบ ทำไมต้องมาทำแบบนี้กับผมด้วย TT
ช่วงนั้นเลยเฟลๆกับชีวิตไปเกือบปี ทำอะไรก็ไม่มีความสุข อยู่เงียบๆไม่ค่อยได้ เงียบทีไร ร้องไห้ทุกที ทุกวันนี้ยังจำเหตุการณ์เหล่านั้นได้อยู่เลย มันเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกดีกับผู้ชายด้วยกัน จนผมสามารถเรียกมันว่าความรักได้เลยล่ะ ผมโคตรมีความสุข และมันก็มีความทุข์ให้ผมเก็บไว้ในความทรงจำเหมือนกัน ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไงบ้าง ก็ได้แต่คิดถึงมันกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแหระครับ