ขออนุญาติแชร์ประสบการณ์ 1 บูลแพลนเน็ต เพื่อใครยังไม่ได้ออกไปท่องเที่ยวลองอ่านดูครับ
2 รัชดา ห้องมอไซค์ พอดีผมสิงอยู่ห้องนี้บ่อยมากๆ เพื่อใครอ่านแล้วอยากออกไปใช้ชีวิตในการเดินทางบ้าง
3 ชีวิตวัยรุ่น ลองอ่านเป็นแนวทางการใช้ชีวิตครับ
บทความที่เขียนขึ้นในครั้งนี้ เกิดมาจากประสบการณ์จริงของผู้หญิงคนหนึ่ง เรื่องราวเล่านี้ ผมอยากแบ่งปันให้ใครหลายๆคนที่กำลังใช้ชีวิตในรูปแบบต่างๆลองอ่านดูครับ เพื่อใครจะได้อะไรจากบทความนี้บ้าง
หนึ่งชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเกิดมาจากครอบครัวฐานะปานกลางแต่ก็ไม่ได้ถึงกับมั่นมีอะไรมากมาย ความเป็นอยู่ของเธอสมัยเด็กๆทำให้เธอมีความคิดว่าโตมาสักวันชีวิตเธอต้องดีกว่าที่เป็นอยู่แบบนี้ให้ได้ เลยทำให้ชีวิตของเธอเริ่มทำงานหนักมาตลอดชีวิต ในความคิดของเธอต้องการสร้างฐานะตัวเองให้มั่นคง ในชีวิตของเธอ เลยมีแต่คำว่า งาน งาน งาน และก็งาน ผู้หญิงคนนี้ไม่ค่อยไปเที่ยวไหนๆกลับใครเค้า มีหลายคนถามเธอว่าไม่ไปเที่ยวไหนบ้างเหรอ เธอจะบอกกลับทุกๆคนว่าขอทำงานเก็บตังค์เยอะๆก่อน ตอนนั้นค่อยไปเที่ยว เธอทำอยู่อย่างงี้หลายสิบปีด้วยกัน จนเธอมีเงินในบัญชีมากมาย มีทรัพย์สินอยู่อีกมากมาย จนหลายคนคิดว่าเธอน่าจะมีความสุขกับสิ่งที่เธอทำ สมัยที่เธอทำงานเธอก็ได้มีโอกาสไปเที่ยวกับคู่ชีวิตของเธอเหมือนกัน แต่การไปเที่ยวของเธอ เธอไม่ได้เที่ยว อย่างที่หลายๆคนที่กำลังอ่านคิดนะ เราอาจจะคิดว่า เธอไปเที่ยว ทำบุญ ไหว้พระ หรือไปภูเขาไปทะเล แบบทั่วๆไปที่หลายๆคนไป แต่ไม่ใช้ การไปเที่ยวของเธอคือการไปมองหาลู่ทางในการทำธุรกิจ ไปดูโรงงานอุตสาหกรรมบ้างล่ะ ไปดูตึกตามจังหวัดต่างๆบ้างล่ะ การเที่ยวแบบนี้คงจะมีหลายคนบอกว่า มันไม่ใช่การพักผ่อนที่แท้จริง แต่เธอก็จะยืนยันว่าเดียวค่อยไปพักผ่อนจริงๆ แต่ขอสร้างฐานะก่อน
จนมาประมาณปีกว่าที่ผ่านมา เธอได้ไปตรวจร่างกาย เธอได้รับข่าวร้ายว่า เธอเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เมื่อเธอได้รับข่าวร้ายนี้ขึ้นมา เราก็ไม่สามารถรู้ความคิดแรกของเธอได้ว่าเธอมีความคิดอะไรบ้างเธอไม่เคยบอกเล่าให้ใครฟัง เมื่อครอบครัวของเธอ เพื่อนของเธอ และคนที่รู้ข่าวทราบเรื่อง ก็มีการแนะนำนำการ รักษาแบบต่างๆ หมอแผนปัจจุบัน แผนโบราณ และหมอพื้นบ้านต่างๆในช่วงนี้เธอก็ต้องเดินสายแต่ไม่ได้ท่องเที่ยวพักผ่อนนะ แต่เป็นการเดินสายรักษาตัวไปตามจังหวัดต่างๆ ในช่วงที่ยังมีกำลังเธอก็มีโอกาสได้ไปต่างประเทศ แต่การไปครั้งนี้ของเธอก็ไม่ได้เป็นการไปท่องเที่ยวนะ แต่เป็นการไปรักษาตัว กำลังใจของเธอดีมากๆ เป็นผู้หญิงที่จิตใจค่อนข้างแข็งแกร่ง เธอสู้จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต
บ้านปลายชีวิตของเธอเข้าออกโรงบาลเป็นว่าเล่น การพักผ่อนจริงๆขอเธอในบ้านปลายชีวิตที่เธอหวังไว้ กลับกลายเป็นว่า ไม่ใช้ไปพักผ่อนในโรงแรมหรือรีสอทร์หรูต่างๆตามต่างจังหวัด แต่เป็นการไปพักผ่อนตามโรงพยาบาลแทน การนอนพักผ่อนของเธอก็ไม่ใช้การนอนเตียงตามร้านสปาทั่วไป แต่กลายเป็นเตียงนอนของโรงพยาบาล อาหารที่เธอกินก็ไม่ใช้ อาหารตามร้านอาหารดีๆ แต่เป็นข้าวต้มละเอียดๆกับอาหารจืดๆที่เธอต้องทาน อากาศที่เธอใช้หายใจก็ไม่ใช้อากาศบริสุทธิ์ที่มาจากป่าเขาหรือจากยอดดอยต่างๆ แต่อากาศที่เธอใช้คืออากาศจากสายออกซิเจนที่ต้องผ่านเครื่องช่วยหายใจ เครื่องประดับต่างๆที่เธอใส่ก็ไม่ใช้สร้อยทอง กำไรข้อมือหรือแหวนเพชรแต่อย่างใด แต่มันคือสายวัดการเต้นของหัวใจ เข็มยาฆ่าเชื้อ ท่อหายใจ กระเป๋าที่เธอใช้ก็ไม่ใช่กระเป๋าที่มียี่ห้อแต่กลายเป็นกระเป๋าสะพายที่ใส่เอกสารต่างๆของโรงพยาบาล รถประจำตำแหน่งขอเธอที่เธอได้ใช้ ก็ไม่ใช่รถยุโรปคันใหญ่ๆทีกำลังเครื่องยนต์มหาศาล แต่เป็นรถเข็นเล็กๆที่ใช้กำลังของคนในครอบครัวที่พาเธอไป สถานที่ที่เธอคิดว่าอยากไปเที่ยวไปพักผ่อนอยากไปสัมผัส เธอก็ไปสัมผัสด้วยกำลังของตัวเองไม่ได้ ต้องให้คนในครอบครัวพาไป กำลังขาที่จะเดินเที่ยวในที่ต่างๆก็หมดไป กลายเป็นกำลังของคนในครอบครัวที่พาเธอไปสัมผัส ที่เที่ยวที่ต่างๆที่เธอคิดอยากไป เธอก็ไม่มีกำลังที่จะไปได้แล้ว
บทสรุปของบทความนี้ของแต่ล่ะคนคงไม่เหมือนกัน ผมแค่อยากให้ทุกคนลองได้อ่านและลองสรุปกันดูว่ามีความคิดเห็นอย่างไร เราจะใช้ชีวิตหรือจะให้ชีวิตใช้เรา.....? ทุกคนที่ได้อ่านคงจะมีบทสรุปของตัวเอง ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะครับ
ลองแบ่งปันความคิดเห็นกันดูนะครับ...........
เราจะใช้ชีวิตหรือจะให้ชีวิตใช้เรา.....?
2 รัชดา ห้องมอไซค์ พอดีผมสิงอยู่ห้องนี้บ่อยมากๆ เพื่อใครอ่านแล้วอยากออกไปใช้ชีวิตในการเดินทางบ้าง
3 ชีวิตวัยรุ่น ลองอ่านเป็นแนวทางการใช้ชีวิตครับ
บทความที่เขียนขึ้นในครั้งนี้ เกิดมาจากประสบการณ์จริงของผู้หญิงคนหนึ่ง เรื่องราวเล่านี้ ผมอยากแบ่งปันให้ใครหลายๆคนที่กำลังใช้ชีวิตในรูปแบบต่างๆลองอ่านดูครับ เพื่อใครจะได้อะไรจากบทความนี้บ้าง
หนึ่งชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเกิดมาจากครอบครัวฐานะปานกลางแต่ก็ไม่ได้ถึงกับมั่นมีอะไรมากมาย ความเป็นอยู่ของเธอสมัยเด็กๆทำให้เธอมีความคิดว่าโตมาสักวันชีวิตเธอต้องดีกว่าที่เป็นอยู่แบบนี้ให้ได้ เลยทำให้ชีวิตของเธอเริ่มทำงานหนักมาตลอดชีวิต ในความคิดของเธอต้องการสร้างฐานะตัวเองให้มั่นคง ในชีวิตของเธอ เลยมีแต่คำว่า งาน งาน งาน และก็งาน ผู้หญิงคนนี้ไม่ค่อยไปเที่ยวไหนๆกลับใครเค้า มีหลายคนถามเธอว่าไม่ไปเที่ยวไหนบ้างเหรอ เธอจะบอกกลับทุกๆคนว่าขอทำงานเก็บตังค์เยอะๆก่อน ตอนนั้นค่อยไปเที่ยว เธอทำอยู่อย่างงี้หลายสิบปีด้วยกัน จนเธอมีเงินในบัญชีมากมาย มีทรัพย์สินอยู่อีกมากมาย จนหลายคนคิดว่าเธอน่าจะมีความสุขกับสิ่งที่เธอทำ สมัยที่เธอทำงานเธอก็ได้มีโอกาสไปเที่ยวกับคู่ชีวิตของเธอเหมือนกัน แต่การไปเที่ยวของเธอ เธอไม่ได้เที่ยว อย่างที่หลายๆคนที่กำลังอ่านคิดนะ เราอาจจะคิดว่า เธอไปเที่ยว ทำบุญ ไหว้พระ หรือไปภูเขาไปทะเล แบบทั่วๆไปที่หลายๆคนไป แต่ไม่ใช้ การไปเที่ยวของเธอคือการไปมองหาลู่ทางในการทำธุรกิจ ไปดูโรงงานอุตสาหกรรมบ้างล่ะ ไปดูตึกตามจังหวัดต่างๆบ้างล่ะ การเที่ยวแบบนี้คงจะมีหลายคนบอกว่า มันไม่ใช่การพักผ่อนที่แท้จริง แต่เธอก็จะยืนยันว่าเดียวค่อยไปพักผ่อนจริงๆ แต่ขอสร้างฐานะก่อน
จนมาประมาณปีกว่าที่ผ่านมา เธอได้ไปตรวจร่างกาย เธอได้รับข่าวร้ายว่า เธอเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เมื่อเธอได้รับข่าวร้ายนี้ขึ้นมา เราก็ไม่สามารถรู้ความคิดแรกของเธอได้ว่าเธอมีความคิดอะไรบ้างเธอไม่เคยบอกเล่าให้ใครฟัง เมื่อครอบครัวของเธอ เพื่อนของเธอ และคนที่รู้ข่าวทราบเรื่อง ก็มีการแนะนำนำการ รักษาแบบต่างๆ หมอแผนปัจจุบัน แผนโบราณ และหมอพื้นบ้านต่างๆในช่วงนี้เธอก็ต้องเดินสายแต่ไม่ได้ท่องเที่ยวพักผ่อนนะ แต่เป็นการเดินสายรักษาตัวไปตามจังหวัดต่างๆ ในช่วงที่ยังมีกำลังเธอก็มีโอกาสได้ไปต่างประเทศ แต่การไปครั้งนี้ของเธอก็ไม่ได้เป็นการไปท่องเที่ยวนะ แต่เป็นการไปรักษาตัว กำลังใจของเธอดีมากๆ เป็นผู้หญิงที่จิตใจค่อนข้างแข็งแกร่ง เธอสู้จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต
บ้านปลายชีวิตของเธอเข้าออกโรงบาลเป็นว่าเล่น การพักผ่อนจริงๆขอเธอในบ้านปลายชีวิตที่เธอหวังไว้ กลับกลายเป็นว่า ไม่ใช้ไปพักผ่อนในโรงแรมหรือรีสอทร์หรูต่างๆตามต่างจังหวัด แต่เป็นการไปพักผ่อนตามโรงพยาบาลแทน การนอนพักผ่อนของเธอก็ไม่ใช้การนอนเตียงตามร้านสปาทั่วไป แต่กลายเป็นเตียงนอนของโรงพยาบาล อาหารที่เธอกินก็ไม่ใช้ อาหารตามร้านอาหารดีๆ แต่เป็นข้าวต้มละเอียดๆกับอาหารจืดๆที่เธอต้องทาน อากาศที่เธอใช้หายใจก็ไม่ใช้อากาศบริสุทธิ์ที่มาจากป่าเขาหรือจากยอดดอยต่างๆ แต่อากาศที่เธอใช้คืออากาศจากสายออกซิเจนที่ต้องผ่านเครื่องช่วยหายใจ เครื่องประดับต่างๆที่เธอใส่ก็ไม่ใช้สร้อยทอง กำไรข้อมือหรือแหวนเพชรแต่อย่างใด แต่มันคือสายวัดการเต้นของหัวใจ เข็มยาฆ่าเชื้อ ท่อหายใจ กระเป๋าที่เธอใช้ก็ไม่ใช่กระเป๋าที่มียี่ห้อแต่กลายเป็นกระเป๋าสะพายที่ใส่เอกสารต่างๆของโรงพยาบาล รถประจำตำแหน่งขอเธอที่เธอได้ใช้ ก็ไม่ใช่รถยุโรปคันใหญ่ๆทีกำลังเครื่องยนต์มหาศาล แต่เป็นรถเข็นเล็กๆที่ใช้กำลังของคนในครอบครัวที่พาเธอไป สถานที่ที่เธอคิดว่าอยากไปเที่ยวไปพักผ่อนอยากไปสัมผัส เธอก็ไปสัมผัสด้วยกำลังของตัวเองไม่ได้ ต้องให้คนในครอบครัวพาไป กำลังขาที่จะเดินเที่ยวในที่ต่างๆก็หมดไป กลายเป็นกำลังของคนในครอบครัวที่พาเธอไปสัมผัส ที่เที่ยวที่ต่างๆที่เธอคิดอยากไป เธอก็ไม่มีกำลังที่จะไปได้แล้ว
บทสรุปของบทความนี้ของแต่ล่ะคนคงไม่เหมือนกัน ผมแค่อยากให้ทุกคนลองได้อ่านและลองสรุปกันดูว่ามีความคิดเห็นอย่างไร เราจะใช้ชีวิตหรือจะให้ชีวิตใช้เรา.....? ทุกคนที่ได้อ่านคงจะมีบทสรุปของตัวเอง ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะครับ
ลองแบ่งปันความคิดเห็นกันดูนะครับ...........