ผมยังเหลือความดีในสายตาเธอหรือเปล่า?!!มันกำลังถึงขีดอันตรายในความรักแล้ว

สวัสดีทุกท่านนะครับ นี้คงเป็นกระทู้แรกในชีวิตผมที่จะขอคำปรึกษา จากเพื่อนๆ ชาวพันทิป เกี่ยวกับปัญหาชีวิตรักสักหน่อย
.......
.......
   ........เรื่องมันเริ่มต้นที่ เมื่อ ปีที่แล้ว.............
ผมกับเธอได้พบเจอกันทางเกมโทรสับมือถือเกมหนึ่ง
.........เธอเป็นคนสวย น่ารัก พูดเพราะ นิสัยดีมากและมีมนุษย์สัมพันธ์ ที่ยอดเยี่ยม.....
....แล้วก็เลยถูกใจกันจนภายใน1เดือนเธอและผมก็ได้คบกัน....จนถึงขนาด...
...ใช้ชีวิตที่หอด้วยกัน...โดยทั้งผมและเธอต่างก็เป็นนักศึกษา.....แต่อยู่กันคนละสถาบันกัน
....แต่บ้านผมกับหอพัก+มหาลัยเธออยู่ใกล้บ้านผมมากนัก
............ช่วงแรกที่ผมได้ใช้ชีวิตกับเธอเป็นเวลาร่วมเกือบจะ1ปีแล้ว........ชึ่งมันก็สวยงามทุกอย่าง
และต่างคนต่างมีหน้าที่เรียน.....ส่วนผมทั้งเรียนและทำงานไปด้วย...
ดูอะไรๆก็ลงตัวไปหมด.....แต่ทว่า..ผมกับเธอนั้น เราหวานกันไม่ค่อยเป็น ชึ่งจะเป็นแบบคุยกันตรงๆเสียมากกว่า...ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยทำเรื่องโรแมนติกให้เธอนะผมเคยทำและเธอเคยทำให้ผมตอบกลับเฉกเช่นคู่รักทั่วไปพึงจะกระทำกัน
......แต่เธอจะเป็นคนที่แคร์สายตาคนอื่นมาก เพราะเนื่องจากเธอ....เป็นที่อิจฉาในเรื่องการเรียน+เด็กกิจกรรมที่พูดจาเก่ง เข้าใจง่าย และ เป็นที่รักของผู้ใหญ่...และเป็นเรื่องธรรมดาที่สังคมมหาลัยผู้หญิงบางกลุ่มนินทาว่าร้าย จนหลายครั้งที่เคยทำร้ายชีวิตและอนาคตการเรียนของเธอ....จนเธอมีชีวิตที่เหมือนหวาดระแวงเพื่อนในมหาลัยของเธอ
.......โดยเฉพาะเรื่อง....คนรัก....
...เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอคบกับผมในฐานะคนรัก....เลยเรียกตัวผมเวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนว่า ....น้อง.... เพราะผมเด็กกว่าเธอถึง2ปี และหน้าตาของเราก็เหมือนกันมาก เลยทำให้ทุกคนเชื่ออย่างสนิทใจ และบางคนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็ยังจับผิดไม่ได้....
แต่ที่เธอจะอายมากที่สุดคือ....เรื่องส่วนตัวของผม เช่น วันนั้นไปเจอกับเพื่อน ไปแบบหัวยุ่งๆ สกปรก ซกมก เลอะสี หัวมันเหมือนไม่สระผมบ้าง
เพราะผมเป็นจิตรกรเขียนรูป!!
แต่ผมก็เข้าใจเธอนะว่าผู้หญิงบางครั้งก็อยากให้คนที่รักดูดีในสายตาของคนอื่น...แต่ผมมันตรงกันข้ามกับคำว่าแทนที่จะดูดีไปทุกอย่าง
.....ผมอ้วน ผมมันสกปรกทุกเรื่อง อยู่ที่ไหนลกที่นั้น ทำไรไม่ค่อยจะเป็น และไม่ค่อยดูแลสุขภาพของตัวเองเท่าไหร่ ชีวิตนี้ผมหมดพ่อไปแล้ว และผมก็เหลือเพียงแม่คนเดียวที่เลี้ยงลูก2คน  ผมและน้องชายแท้ๆ และมันกลายเป็นนิสัยผมไปเสียแล้ว!!!
........ผมจึงสัญญากับเธอว่า ผมจะปรับปรุงตัวเอง ให้มากที่สุดและจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอ และจะผอมให้เธอ โดยที่เธอจะได้ไม่ต้องอายว่า มีแฟนอ้วนขี้เหล่!!! โดยเธอมักจะ...บ่นว่า...สมัยก่อนผมหล่อมากและผอมมากหุ่นนักกีฬาเลยละ เพราะผมเป็นกับตันชมรมบาสเก็ตบอล..ชึ่งเธอเสียใจที่ไม่เคยเห็นผมเหมือนอดีต ..ผมก็สัญญาว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง...
...ตลอดเวลาที่คบกันมาเกือบปี ผมขับรถไปรับไปส่ง ที่มหาลัยเธอทุกวัน ยามเธอหิวผมซื้อให้กิน ทุกมื้อ เช้า กลางวัน เย็นไม่ขาด
ซักผ้าของเธอจนถึงกับเรื่องส่วนตัวที่ผู้หญิงทั้งหลายน่าจะรู้ ผมก็แกะใส่ให้ทุกๆเดือนที่มา ทั้งส่วนตัวหมดจดอย่างไม่เคยบ่นเหนื่อยและน้อยใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้ผมจะมีเงินเหลือแค่100บาทผมก็ซื้อข้าวให้อย่างไม่เคยทวงถาม...นานๆครั้งผมจะขอสักทีนิดหน่อยไม่มาก
ผมมีรายเดือนแค่4000บาท...ทั้งเดือนชึ่งทุกคนน่าจะรุ้ว่าเดี๋ยวนี้พัน1ก็ไม่เหลือแล้ว...ผมจึงขอยืมเงินเธอบ่อย...จนตอนนี้เป็นหนี้เธอถึง 2500บาท ที่ต้องคืน
ผมวิ่งหัวหมุนทั้งงานเขียนรูป ไหนจะเรียน ไหนจะแม่ ไหนจะน้องชายที่มีปัญหาทะเลาะกันบ่อยๆ ชึ่งเธอก็มีความดีที่ช่วยเหลือครอบครัวของผมไว้มากเกี่ยวกับปัญหาขัดแย้งระหว่างพี่น้อง และเธอเป็นคนรักครอบครัวมากกว่าแฟน และสิ่งอื่นใดในโลก ก็แทนไม่ได้ วันนึงเธอจะคุยกับแม่+พ่อของเธอนานถึง1-3ชั่วโมงเลยละ ชึ่งหายากมากในสังคมไทยสมัยนี้ และเธอเปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปตลอดกาล เพราะเธอได้สอนให้ผมรักแม่มากขึ้นไปด้วย
.......ผมกับเธอได้เปิดตัวให้กับครอบครัวของเธอและผมรวมทั้งญาติๆผมครบหมดแล้ว....
....
จนมีวันหนึ่ง...
....เธอ...ก็กลับไปคุยกับคนที่เธอเคยชอบและเคยรู้สึกดีด้วยจากทางเฟสบุ๊คและเคยเจอนอกจอกันมาก่อน...แต่ยังไม่ได้คบกันถึงขนาดเรียกได้ว่า คนรักหรือแฟน เพราะเนื่องจากคนๆนั้นทิ้งเธอไปเสียก่อน...แต่ที่เธอกลับไปคุยด้วยเพราะ เธอให้เหตุผลว่าเหงา และยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง เรียกง่ายๆว่า หัวใจของเธอมันโลเล เธอยังดีกว่าบางคน ที่ยอมรับกับผมตรงๆ และเธอขอเวลากับผม...ชึ่งผมก็โอเคร แต่ทุกอย่างในชีวิตประจำวันของเรายังคงเหมือนเดิมมีเพียงสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือ...ความรู้สึกในหัวใจของผมและเธอมันเริ่มกัดกินให้น้อยลงไปทุกที...แต่สำหรับผมแม้มันจะเสียใจปานจะขาดใจตายผมก็ยังบอกตัวเองเสมอว่า จงรักเขาในสิ่งที่เขาเป็น และจงปล่อยเขาเมื่อวันนั้นเขาไม่ต้องการเรา และจงรักเขาที่หัวใจไม่ใช่ครอบครอง
.......จนวันหนึ่งตอนเธออาบน้ำ....มีเสียงดังในเฟสบุ๊คขึ้นมาในโทรสับของเธอ
...และนั้นเป็นความรุ้สึกที่แย่มากที่สุดในชีวิต เมื่อผมได้พบกับคำถามของคนนั้นว่า......พี่รักผมมั้ย.....
.......ผมเหมือนคนสิ้นหวัง เหมือนอยู่ในโลกที่ว้าเหว่หมดสิ้นความหวังทุกอย่าง ผมเคยมองเธอเป็นแสงในหัวใจผม แต่ ตอนนี้ แสงความหวังนั้นกำลังจะฆ่าผมทั้งเป็นไม่ช้าก็เร็วๆนี้.....ใช่แล้ว...ผมร้องไห้ และบ้า พูดอยู่คนเดียว เขียนข้อความระบาย แทนที่จะพูด ผมระบายมัน ภาพที่ผมวาดจากสีสัน มันดำมืดและรุนแรงนับวัน มันยิ่งทวีรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้น...นับวันผมเริ่มกลายเป็นคนหวาดระแวงไปทีละน้อย ต้องแอบเปิดโทรสับดู ทั้งๆที่ไม่อยากดู จนเธอเริ่มจับได้และเปลี่ยนรหัสแต่สุดท้ายผมก็ปลดล็อกมันได้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะรหัสเข้าโทรสับ ยันรหัสไลน์ โดยไม่มีการแอบมองเลยแม้แต่ครั้งเดียว
......และผมเหมือนคนบ้า ที่ทุกคืนหลังเธอหลับ...ผมจะไปที่ระเบียงห้อง แล้วระบายบนตัวหนังสือ ร้องไห้ แล้วทรุดตัวนอนลงที่ระเบียงจนเธอ เริ่มรู้ตัวว่า ผมไม่ได้อยู่บนเตียง มันหายไป เธอเลยวิ่งหาผม และพยายามลากผมเข้าห้อง โอบกอดผม ที่ตอนนี้มันกลายเป็น ผีตองเหลืองไปแล้ว
.......วันเวลาผ่านไป1เดือน เธอจึงมายอมรับว่าเธอเลือกผม.... แต่ผมยินดีมากและก็ดีใจพร้อมโอบกอดเธอไว้และไม่ไปไหนจากเธอ...ทุกอย่างเริ่มกลับมาสวยงามอีกครั้ง แต่ผมไม่รุ้ตัวเลยว่านับจากเหตุการณ์ครั้งนี้มันกำลังทำให้ผมเริ่มเข้าด้านมืดในหัวใจไปทีละน้อยอย่างไม่รุ้ตัวไม่ว่าจะเริ่มเป็นคนที่เสียงดังใส่เธอ เวลาเธอน้อยใจหรืองอลไม่รุ้เรื่อง และยิ่งน้อยใจเธอบ่อยเวลาเธอนั่งเล่นโทรสับคุยกับคนอื่นที่เจอในเกมและเกมสำคัญยิ่งกว่าผม และเธอ ใช้ให้ผมชักผ้าซื้อข้าว ทุกอย่างผมทำให้หมดเงินผมออกหมด และมันยากมากที่เธอจะเอาเงินมาออกอะไรให้ผม นอกจากจะจำเป็นจริงๆแต่ก็ไม่พ้นเป็นหนี้เธอ และพอผมไม่มีเงินเลยแค่บอกว่า ผมไม่ซื้อให้นะ เธอก็งอลไปเลย และพออธิบายทีนี้ไปกันใหญ่ เธอยอมรับความจริงที่ผมว่าเธอไม่ได้ และ สวนว่าเวลาผมไม่มีอะไร เธอไม่เคยช่วยเหลือผมเลยหรือไง จนกลายเป็นสิ่งที่ร้าวในหัวใจ และเรื่องส่วนตัวผม ที่กลายเปนคนหวาดระแวง เพราะอีกครั้งที่เธอเริ่มจะ.....
....สนใจคนในเกมคนนึงมากกว่าผม....
.....ผมเหมือนหมาเห่า ที่พยายามเคลียปัญหาแต่เธอเบื่อ ไม่อยากฟัง จนในที่สุดวันที่ผมขับรถไปส่งเธอที่มหาลัย ผมร้องไห้ ที่เธอ ไม่เข้าใจผม ไม่เห็นผมในสายตาเหมือนก่อน ผมเหยียบรถ ถึง 140อย่างไม่คิดชีวิต และร้องไห้ราวคนบ้า จนเธอกลัว กลัว และกลัวมาก จนเธอคิดว่า เธอจะฝากชีวิตกับผมไว้ได้รึป่าว
....และที่เสียใจที่สุดคือปีใหม่นี้ เธอกับไม่สนใจผมแม้แต่นิดเดียวเพราะนั่งส่ง ไลน์ ส่งรูปภาพที่ตัวเองทำให้คนในเกมคนนึง แล้วเขียนข้อความว่า น่ารักแบบนี้ไปนานๆนะ ผมนี้อึ้ง และเธอก็รีบไล่ให้ผมไปนอน เป็นวันที่ผมเจ็บใจมากที่สุด อยู่ใกล้เหมือนอยู่ไกล ....
......มันกลายเป็นว่านับจากปีใหม่วันนั้นความรักที่เธอมีให้ผม มันน้อยลง น้อยลง น้อยลง
......ถามว่าจริงๆเธอรักคนอื่นหรือนอกใจผมไหม ขอตอบว่า ไม่เคยทำ เพราะเธอเองก็คิดถึงผมและรู้สึกดีๆกับผมบ้าง เพียงแค่เธอเบื่อผม และเหงา คุยกับผมมันมีปัญหาทุกวันๆ และหลังๆเธอเริ่มกลายเป็นคนอารมณ์รุนแรง ชึ่งผมก็ เป็นกระโถนรับมันอย่างไม่สะท้าน แต่หัวใจมันกำลังจะแตก อีกไม่นาน
.......เพราะผมบอกกับตัวเองว่าผมมันโง่ที่รักคนนี้แต่เพราะผมมันเป็นคนที่โง่และซื่อ ก็เลยอยากรักเธอ ในหัวใจที่บริสุทธิ์ คุณเชื่อหรือไม่.....เธอไม่เคยบอกรักผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว....
....และทุกครั้งที่หัวใจผมจะแตกผมก็ยิ่งเพิ่มความทรงจำในอดีตในหัวให้ผมว่าเธอเป็นคนดี นะเราอย่าไปถือสาเลย....
..........หัวใจที่กำลังจะแตกก็เหมือนกำลังถูกซ่อมและเยียวยานับพันครั้ง.....จนกลายเป็นวงจรของหัวใจในที่สุด
ความดีที่เธอเคยทำในอดีตมันมีมากๆมีค่ามากกว่าจะทิ้งเธอได้เลยละ....และที่สำคัญคือ ผมรักเธอ จนสามารถเอาตัวเองตายแทนได้เลย
......แต่เธอก็ยังไม่เคยทิ้งผมลงได้จริงๆ ชึ่งผมทำใจไว้แล้วพอผมกำลังจะจากเธอไป เธอก็ร้องขอว่าไม่ให้ผมไป ..... ถึงแม้เธอจะไม่เคยมีการนอกใจอย่างจริงจัง ถึงแม้เธอจะให้เวลากับคนอื่นมากกว่าผม แม้เธอจะอายความเป็นตัวผม สิ่งเดียวที่ผมแก้ยากมากคือการทำให้ตัวเองสะอาดและเธอเป็นคนเนียบมาก
   ไม่ว่าจะทุกอย่าง....
และตอนนี้มันกำลังแย่ลงไปทุกที ผมไม่รุ้จะทำยังไงดีที่จะกุ้ความรุ้สึกที่ผมได้ผิดกับเธอ ที่ไม่ยอมปล่อยวางเรื่องส่วนตัวของเธอ ผมก้าวก่ายชีวิตเธอมากไป และผมกับยังลืมอดีตที่เธอทำร้ายผมไม่ได้เลย ความเชื่อใจของผมมันพังไปแล้ว แต่ผมก็ยังรักเธอ และหลังๆผมเลยเลิกมองเลิกดู แต่กลับกลายเป็นเธอเสียเองที่เริ่มตะคอกใส่อารม พูดนิ่มๆแต่เจ็บจุกไปถึงหัวใจ รำคานผมง่าย และพุดอย่างกับว่าผมต้องการอะไรจากชีวิตเธอมากกว่านี้อีก แค่นี้เรียนก็หนักอยู่แล้ว ผมสำนึกผิดแล้ว....
แต่ตอนนี้มันกำลังจะพังเพราะผม และกำลังจะพัง เพราะเธอไม่ช่วยกันแก้ไข แม้ว่าจะพยายามประคองแล้ว แต่ความรุ้สึกดีๆมันก็มาๆหายๆเหมือนโปรโมชั่น ที่ต่อเป็นรายวัน
ตอนนี้มันใกล้จะเข้าจุดที่อันอันตรายไปทุกทีแล้ว.....ผมเลยมีคำถามว่า ....ผมยังมีความดีในหัวใจของเธอเหลือไหม แล้วผมควรแก้ไขมันอย่างไรดี และทุกวันนี้ผมทำงานมีเงินแล้ว ผมให้เวลาส่วนตัวเธอมากขึ้นกับการอยุ่คนเดียว สิ่งที่ผมทำมันกำลังทำถุกไหมเพราะต่อให้ไม่อยุ่ใกล้กันหรืออยุ่ไกลกัน เธอก็ไม่เคยคิดที่จะโทรหาผมเลยสักครั้งนอกจากบอกว่า วันนี้ไม่ต้องมาหานะ.... ไลน์ก็ไม่ทัก แต่เธอก็ไม่มีใคร.....ที่คิดอยากจะนอกใจผมไปจริงๆ
เพื่อนๆ.......ผมควรทำอย่างไรดี