เบื้องหลังชีวิต เมื่อตอนที่หิวแล้วแฟนก็ไม่อยู่

"อาหารคนจน"

พอแฟนไม่อยู่ก็ไม่มีคนทำอาหารให้ทาน
ต่อไปนี้จะเป็นวีรกรรมชีวิตจริง ที่หิวแล้วไม่มีคนทำอาหารให้ทาน

ก่อนอื่นต้องขอบอกว่า
นี่ไม่ใช่กลอน ไม่ใช่กาพย์ ไม่ใช่ลาบน้ำตกหมู
ลองอ่านดู จะเข้าใจ ในความหมาย
(อย่าอ่านให้เป็นกลอนเน้อ เพราะไม่ได้ตั้งใจจะแต่งเป็นกลอน)

แฟนไปเกาหลี กินอาหารดีๆ ส่งรูปมาให้ดู


ส่วนตัวเรานั้น นั่งเศร้าเหงาจิต ท้องร้องใส้บิด ไม่มีอะไรจะกิน

หยิบกระเป๋าตังค์หวังจ่ายตลาด แต่ช่างอนาถ เมื่อมองข้างใน
ใบยี่สิบหันหน้า คุยกับใบยี่สิบ ได้ยินเสียงกระซิบ กันว่าเหงาๆ
สองใบเงยหน้า ออกมามองเรา ในตาเศร้าๆ "เขาจะพอกินไหม"

น้ำตาแทบไหล รู้สึกซึ้งในความเห็นใจ จึงรีบเร่งเดินไป ร้านขายของชำ
ช้างน้อยหนึ่งห่อ แล้วก็ต่อด้วย น้ำชารสชาติดี ที่เราชอบกิน
แค่นี้คงไม่พอ ก็เพราะว่าหิว กลัวใส้จะกิ่ว กินไม่อิ่มท้อง
มองไปข้างหน้า เห็นปลาสวรรค์ทาโร่ ที่แขวนโชว์ คู่ปลาหมึกแห้ง
เสร็จสับจ่ายตังค์ หน้ายิ้มแห้งๆ พอเดินหลบกำแพง ขาอ่อนแรง แทบลมจับ
แว๊ะซื้อลูกชิ้นข้างทาง แล้วเดินอย่างอ้างว้าง ก้าวย่างขึ้นห้อง

กลับมาถึงห้อง นั่งมองตัวเอง ชีวิตเส็งเคร็ง เมื่อแฟนไม่อยู่

หยิบถ้วยจาน วางเป็นระเบียบ พร้อมกับดึงไม้เสียบลูกชิ้นออก
เทลูกชิ้นใส่ถ้วย พร้อมด้วยผักเครื่องเคียง จัดๆเรียงๆ ให้พองามตา
ฉีกปลาหมึกแห้ง แล้วก็บรรจง วางปลาสวรรค์ท่าโร่ลง พอเป็นระเบียบ
ขย้ำมาม่าช้าๆ บรรยากาศเหงาๆ เทลงไปเบาๆ ตามด้วยเครื่องปรุง
หันไปมองชั้นวางอาหาร อ้าวเจอคนอร์ ขอใส่สักนิดก็แล้วกัน พริกป่นก็ด้วย มาๆ
เติมน้ำพอเสมอม่ามา หาจานมาลองถ้วย จัดให้พอสวย
เปิดไมโครเวฟ หยิบถ้วยเบาๆ ยกอย่างบรรจง
กลัวจะหก จะล้มลง เลยแทบจะคุกเข่าเดิน
กำลังไฟฟ้า ในระดับที่พอดี ทิ้งไว้สัก 5 นาที พอให้เส้นได้มี สัมพันธภาพที่ดีกับน้ำ
นั่งพับเพียบรอ พร้อมจับช้อนคู่ นั่งดูอย่างคนรอคอย

เตรียมจานไว้รองด้วย กันถ้วยร้อน ทุกอย่างสงบนิ่ง ไร้ซึ่งเสียงรบกวน
อีกสักพัก เสียงเวฟดัง ท่ามกลางความเงียบ น้ำตาแห่งความปลื้มปิติก็ไหลริน
เปิดเวฟเบาๆ หยิบออกมาเบาๆ แล้วก็ซดเบาๆ หลังจากนี้คือวีรกรรมชีวิต ที่ต้องปิดบังไว้

มองไป กินไป อ้าวมีไข่ยังชีพ อยู่ที่ชั้นวางอาหาร อีกหนึ่งฟอง ไม่เป็นไรเดียวกินตามไปทีหลัง

สุดท้ายกินเสร็จ ดื่มโออิชิ เป็นอันว่าอิ่มแบบฟินๆ




จบ...