ตอนเราเป็นเด็ก จำได้ว่าไม่เคยออกไปกินข้าวข้างนอกเลย
กินแต่ข้าวฝีมือแม่ แม่ทำกับข้าวอร่อยทุกอย่าง
            พอเริ่มโตหน่อยทำงาน
เริ่มกินข้าวในห้าง ข้าวในบ้านก็ไม่ค่อยกิน กินข้าวไมโครเวป
พอมีครอบครัว เลยมาซื้อบ้านอยู่กับแฟนในตัวเมือง เริ่มห่างจากแม่
รู้สึกข้าวปลาอะไรที่กินทุกวันไม่อร่อย เบื่ออาหาร กับข้าวที่เลือกจากเมนู
ในร้านอาหาร แม้จะเป็นอาหารที่อยากกิน แต่ก็รู้สึกไม่อร่อย
             ต่างจากตอนที่แม่ทำให้กิน แม่ไม่เคยถามว่าอยากกินอะไร แม่ทำอะไรให้กิน เราก็กินหมด
และรู้สึกอร่อยทุกอย่าง ต่างจากตอนนี้ แม้อาหารจะมีให้เลือกมากมาย
แต่อยากรู้สึกและรสชาติมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง
      ทุกวันนี้เชื่อไหม เรายอมขับรถไปกับข้าวง่ายๆที่แม่ทำ เป็นร้อยกิโล
อาทิตย์ละครั้งสองครั้ง ทุกอาทิตย์ ทั้งๆที่กับข้าวแบบที่แม่ทำมีขายทั่วไปแถวบ้านก็ตาม
เวลากินข้าวฝีมือแม่ มันมีทั้งความอร่อย มีทั้งความสุขกับการที่ได้กินข้าวกับคนที่เรารัก
เป็นรสชาติที่หาไม่ได้จากที่ไหนจริงๆ