สวัสดีค่ะเพื่อนชาวพันทิพทุกคน
การตั้งกระทู้นี้เกิดจากรอยแผลในอดีตที่ทำให้มีปัจจุบันที่มีทั้งแง่ดีและแง่ร้าย กลายเป็นผู้หญิงที่เปลี่ยนทัศนคติในเรื่องผู้ชายใหม่ๆ
เริ่มแรกเดิมที เราเองเป็นคนที่ไม่สวยเลย ดำ กะโปโล ยากที่ใครจะเหลียวแล ซ้ำร้ายมีกลุ่มเด็กผู้ชายในช่วงสมัยหัวเลี้ยวหัวต่อ ล้อเลียน
ให้อับอายทั้งๆที่เราไม่รู้จักกัน โดยกลุ่มผู้ชายเหล่านั้นถือคติเป็นรุ่นพี่ทั้งๆที่เรียนไม่จบ เวลาปั่นจักรยานกลับหอพัก หรือในรั้ววิทยาลัย จะตะโกน
ล้อเราให้อับอาย ซึ่งในสมัยนั้นเราไม่กล้าที่จะเผชิญในสิ่งเหล่านั้น ได้แต่เก็บมาร้องไห้ฟูมฟาย เขียนไดอารี่ ว่าทำไมเราเกิดไม่เหมือนคนอื่นๆ
หน้าตาเราไม่ดีเหมือนคนอื่นจนเป็นโรคซึมเศร้าซักพักใหญ่ ไม่กล้าเผชิญหน้า ไม่กล้าออกพบใคร เก็บตัว หลีกเลี่ยงการเดินผ่านซุ้มตึกที่คนเหล่านั้นอยู่
เพื่อให้เราไม่ต้องรับคำที่คนเหล่านั้นล้อ ว่า ด่าทอ ถามว่าเราแคร์ไหม ในขณะนั้น เราแคร์ค่ะ เพราะเด็กผู้หญิงที่กำลังเปลี่ยนแปลงก้าวสู่วัยสาว คำปรามาทเหล่านั้นทำให้เกิดแผลในใจและเป็นแรงผลักดันในการใช้ชีวิต ถามว่าดีไหม อาจจะดีในระดับหนึ่ง แต่สิ่งนี้ก็เป็นไฟแค้นในใจที่ทำให้เรากลายเป็นคนไม่ยอมคน เจ้าคิดเจ้าแค้น ทะเยอทะยาน อยากได้ อยากมีอะไรต้องได้ในสิ่งที่มี เพื่อสนองตัณหาและเหยียบผู้ชายเหล่านั้นให้จมดินหากหลงหลุดมาในวงโครจรของเรา ไม่ไว้หน้าแน่นอนค่ะ
เรื่องราวในอดีตนั้น เด็กผู้หญิงที่ใสซื่อตามประสา ในวัยประถมเพื่อนต่างล้อว่าหน้าตาเราเหมือนลิงบ้าง เมื่อก่อนทาร์ซานกำลังดังโดนฉายาเติกร์ต์บ้าง ถามเราว่าปลื้มไหมตอบได้เลยว่า ไม่ปลื้มค่ะ แต่เราก็จำเป็นต้องก้มหน้ายอมรับฉายาเหล่านั้นอย่างเสียไม่ได้ จนจวบมาช่วงมัธยมต้น เราพยายามที่จะทำให้ตัวเองดูดีแต่เราไม่สามารถค่ะ เพราะช่วงเปลี่ยนแปลงฮอร์โมนวัยรุ่น สิว ผิว อะไรต่อมิอะไร ขึ้นมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว สิวที่ขึ้นมาเยอะจนเด็กผู้ชายที่รอรถเมลล์ เคยด่าเราว่าเป็นเอดส์ เพราะสิวที่หน้าตกสะเก็ด แต่เราก็ต้องทำเฉยๆ ค่ะเพราะไม่อยากมีเรื่อง จนมาถึงช่วงพีคที่สุด ความอดทนที่สุด หลายๆอย่างในช่วงที่เราเลือกเรียนที่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง ที่มีการรับน้อง เรากลัวที่จะถูกล้อ แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ ในการล้อครั้งนั้น เราถูกล้อว่าเหมือนดาราตลกคนนั้นนู่นนี้บ้าง ถูกล้อว่าขี้เหร่ไม่มีใครเอาบ้าง อีลา...บ้าง กรามใหญ่บ้าง ไม่มีความสวยในช่วงนั้นจนทำให้เกิดภาวะซึมเศร้า เดินออกไปที่กลางถนนเพื่อจะให้ถูกรถชนแต่มีเพื่อนเห็นทันและรีบคว้าตัวไว้และปลอบใจ ขอบคุณเพื่อนคนนี้จริงๆค่ะ เป็นอาการแนวๆนี้เป็นปี ไม่กล้าพบใครแม้กระทั้งญาติตัวเอง กลัวกระจก ร้องไห้ เขียนไดอารี ว่าทำไมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ โทษบุพการีซึ่งภายหลังคุณแม่มาเปิดอ่านไดอารีและเรียกไปคุย หลบในห้องน้ำที่ไม่มีใครใช้งานสองชั่วโมงเพื่อร้องไห้ในคาบเรียน เพราะอาจารย์ถามว่าเธอเป็นญาติกับดาราคนนี้ที่เราฝั่งใจว่าไม่ชอบหรือเปล่า จนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกไปคุยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ แม่เราก็ปลอบใจว่าคนจะสวย สวยจากภายใน ถูกต้องค่ะ ในปัจจุบันไม่แคร์กับเรื่อพวกนี้อีกแล้ว แต่ในอดีตเป็นเรื่องที่สร้างบาดแผลให้กับตัวเราเอง จนเป็นคนที่ไม่ยอมใคร แม้กระทั้งแก่คราวพ่อ หรืออายุมากกว่าถ้าไม่ถูกใจหรือถูกสเปคและไม่ได้ดีไปกว่าเรา เราด่าเปิงค่ะ ในช่วงอดีตที่อยากจะแชร์ให้ฟังนั้น เป็นเรื่องที่ปัจจุบันเรากำลังรอคอยการแก้แค้น แอบสืบในโซเชียลต่างๆ ติดตามความเคลื่อนไหว เพื่อแก้แค้นสิ่งต่างๆที่ทำไว้ค่ะ เป็นเรื่องที่เราไม่แนะนำให้ทำนะค้ะ เพราะมันเหมือนไฟในใจ โหมแรงเท่าไรก็แรงยิ่งกว่าที่คิดค่ะ เจ็ปทั้งใจ และรอยแผลไม่เคยปิดสนิทเลย เราเลยอยากเล่าเป็นอุทาหรณ์สอนใจเด็กๆที่กำลังเข้าวัยรุ่น วัยสาวว่าอย่าได้แคร์ค่ะ ในปัจจุบันเราไม่ไปงานเลี้ยงรุ่นเลยเพราะคาดไม่ได้หากเกิดพบเจอคนๆนั้นแล้วเราจะทำอะไรบ้าง เลยพยายามหลีกเลี่ยงดีกว่าเพื่อรักษาแผลให้หาย ใช้เวลาหลายปีมากค่ะ ถามว่าปัจจุบันแผลจากสิ่งเหล่านั้นหายไหม เราตอบได้เลยว่า มันเป็นแผลอักเสบค่ะ รอคำขอโทษ และอโหสิ เพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้แม่ของเราร้องไห้ เราทิ้งไดอารีทั้งหมดเพราะเขียนว่าไม่อยากเกิดมา หากเกิดมาเป็นแบบนี้ อย่าเกิดมาดีกว่า เลยทิ้งความทรงจำอันแล้วร้ายทั้งหมดค่ะ
ปัจจุบันเราทำงานอิสระเป็นเจ้าของสิ่งที่เราอยากทำเองและคุยในเรื่องโปรเจคต่างๆ เรื่องราวในอดีตเป็นแรงผลักดันปัจจุบันของเราให้เหนือกว่าคนทั้งหลายทั้งหมวลค่ะ ถามว่าเป็นแรงผลักดันที่ดีไหมตอบได้เลยว่าดีมาก แต่ปวดใจมาก ลบความทรงจำไม่ได้ค่ะ แต่เป็นแรงที่ทำให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองรักษาผิว หุ่น ให้ดูดี ทุกวันนี้เรามีแฟนที่เข้าใจและยอมรับได้ในสิ่งที่เราเป็น เราไม่ได้ไปศัลยกรรมเพราะกลัวเจ็บเน้นการหารีวิวการแต่งเติมใบหน้าให้ดูดี ปรับบุคลิคจนเป็นที่ยอมรับ และแต่งเนื้อตัวจนเข้าที่เข้าทาง
สุดท้ายอยากฝากสำหรับผู้ชายที่เคยทำกับผู้หญิงในอดีตแบบนี้ว่า ขอบคุณค่ะที่ทำให้เราเปลี่ยนและอย่าได้สอนลูกหลานให้เป็นคนที่ปากสุนัข ด่าว่าเรื่องรูปร่างผู้หญิงทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน เพราะกรรมมันจะส่งคำสาบแช่งให้คุณไม่เจริญทางที่ดี หาทางขอโทษซะ เพราะผู้ชายในกลุ่มที่เคยล้อผู้หญิงให้เกิดความอับอายที่เคยล้อเรานั้น มีตายเพราะอุบัติเหตุ ก็เรียนไม่จบ แฟนไม่สวย ไม่มีความสุขเพราะผู้หญิงไม่อโหสิค่ะ สำหรับเด็กผู้หญิงที่ก้าวสู่วัยสาว นอกจากรักษ์นวลสงวนตัวแล้ว รักษารูปร่างผิวพรรณ สวยธรรมชาติ ในยามที่เติบโตขึ้น คุณจะเป็นผู้หญิงที่วิเศษสุดๆไปเลย จากเพื่อนๆของเราที่โดนเหมือนกัน ทุกวันนี้เราไม่ง้อ
ผู้ชายอื่นๆ นอกจากแฟนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ด่ามาด่ากลับ มีสาดน้ำใสหน้าหากไม่รักษามารยาท ไม่สนใจค่ะ เพราะเราไม่ได้ขอข้าวมันกิน ดังนั้นผู้หญิงอย่าหยุดสวยนะค้ะ และทำตัวเองให้มีคุณค่าที่สุดค่ะ วันหนึ่งที่เป็นของคุณวันนั้นคุณจะกำชัยชนะที่แท้จริงในใจว่าคุณไม่ต้องแคร์ปากหอยปากปูอีกต่อไป สู้ๆน้ะค้ะ สำหรับคนที่กำลังมีประสบการณ์หรือผ่านมาแล้ว
จากคำถากถางเรื่องรูปร่างหน้าตาในอดีต ให้กลายเป็นปัจจุบันที่ไม่แคร์สิ่งใด
การตั้งกระทู้นี้เกิดจากรอยแผลในอดีตที่ทำให้มีปัจจุบันที่มีทั้งแง่ดีและแง่ร้าย กลายเป็นผู้หญิงที่เปลี่ยนทัศนคติในเรื่องผู้ชายใหม่ๆ
เริ่มแรกเดิมที เราเองเป็นคนที่ไม่สวยเลย ดำ กะโปโล ยากที่ใครจะเหลียวแล ซ้ำร้ายมีกลุ่มเด็กผู้ชายในช่วงสมัยหัวเลี้ยวหัวต่อ ล้อเลียน
ให้อับอายทั้งๆที่เราไม่รู้จักกัน โดยกลุ่มผู้ชายเหล่านั้นถือคติเป็นรุ่นพี่ทั้งๆที่เรียนไม่จบ เวลาปั่นจักรยานกลับหอพัก หรือในรั้ววิทยาลัย จะตะโกน
ล้อเราให้อับอาย ซึ่งในสมัยนั้นเราไม่กล้าที่จะเผชิญในสิ่งเหล่านั้น ได้แต่เก็บมาร้องไห้ฟูมฟาย เขียนไดอารี่ ว่าทำไมเราเกิดไม่เหมือนคนอื่นๆ
หน้าตาเราไม่ดีเหมือนคนอื่นจนเป็นโรคซึมเศร้าซักพักใหญ่ ไม่กล้าเผชิญหน้า ไม่กล้าออกพบใคร เก็บตัว หลีกเลี่ยงการเดินผ่านซุ้มตึกที่คนเหล่านั้นอยู่
เพื่อให้เราไม่ต้องรับคำที่คนเหล่านั้นล้อ ว่า ด่าทอ ถามว่าเราแคร์ไหม ในขณะนั้น เราแคร์ค่ะ เพราะเด็กผู้หญิงที่กำลังเปลี่ยนแปลงก้าวสู่วัยสาว คำปรามาทเหล่านั้นทำให้เกิดแผลในใจและเป็นแรงผลักดันในการใช้ชีวิต ถามว่าดีไหม อาจจะดีในระดับหนึ่ง แต่สิ่งนี้ก็เป็นไฟแค้นในใจที่ทำให้เรากลายเป็นคนไม่ยอมคน เจ้าคิดเจ้าแค้น ทะเยอทะยาน อยากได้ อยากมีอะไรต้องได้ในสิ่งที่มี เพื่อสนองตัณหาและเหยียบผู้ชายเหล่านั้นให้จมดินหากหลงหลุดมาในวงโครจรของเรา ไม่ไว้หน้าแน่นอนค่ะ
เรื่องราวในอดีตนั้น เด็กผู้หญิงที่ใสซื่อตามประสา ในวัยประถมเพื่อนต่างล้อว่าหน้าตาเราเหมือนลิงบ้าง เมื่อก่อนทาร์ซานกำลังดังโดนฉายาเติกร์ต์บ้าง ถามเราว่าปลื้มไหมตอบได้เลยว่า ไม่ปลื้มค่ะ แต่เราก็จำเป็นต้องก้มหน้ายอมรับฉายาเหล่านั้นอย่างเสียไม่ได้ จนจวบมาช่วงมัธยมต้น เราพยายามที่จะทำให้ตัวเองดูดีแต่เราไม่สามารถค่ะ เพราะช่วงเปลี่ยนแปลงฮอร์โมนวัยรุ่น สิว ผิว อะไรต่อมิอะไร ขึ้นมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว สิวที่ขึ้นมาเยอะจนเด็กผู้ชายที่รอรถเมลล์ เคยด่าเราว่าเป็นเอดส์ เพราะสิวที่หน้าตกสะเก็ด แต่เราก็ต้องทำเฉยๆ ค่ะเพราะไม่อยากมีเรื่อง จนมาถึงช่วงพีคที่สุด ความอดทนที่สุด หลายๆอย่างในช่วงที่เราเลือกเรียนที่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง ที่มีการรับน้อง เรากลัวที่จะถูกล้อ แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ ในการล้อครั้งนั้น เราถูกล้อว่าเหมือนดาราตลกคนนั้นนู่นนี้บ้าง ถูกล้อว่าขี้เหร่ไม่มีใครเอาบ้าง อีลา...บ้าง กรามใหญ่บ้าง ไม่มีความสวยในช่วงนั้นจนทำให้เกิดภาวะซึมเศร้า เดินออกไปที่กลางถนนเพื่อจะให้ถูกรถชนแต่มีเพื่อนเห็นทันและรีบคว้าตัวไว้และปลอบใจ ขอบคุณเพื่อนคนนี้จริงๆค่ะ เป็นอาการแนวๆนี้เป็นปี ไม่กล้าพบใครแม้กระทั้งญาติตัวเอง กลัวกระจก ร้องไห้ เขียนไดอารี ว่าทำไมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ โทษบุพการีซึ่งภายหลังคุณแม่มาเปิดอ่านไดอารีและเรียกไปคุย หลบในห้องน้ำที่ไม่มีใครใช้งานสองชั่วโมงเพื่อร้องไห้ในคาบเรียน เพราะอาจารย์ถามว่าเธอเป็นญาติกับดาราคนนี้ที่เราฝั่งใจว่าไม่ชอบหรือเปล่า จนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกไปคุยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ แม่เราก็ปลอบใจว่าคนจะสวย สวยจากภายใน ถูกต้องค่ะ ในปัจจุบันไม่แคร์กับเรื่อพวกนี้อีกแล้ว แต่ในอดีตเป็นเรื่องที่สร้างบาดแผลให้กับตัวเราเอง จนเป็นคนที่ไม่ยอมใคร แม้กระทั้งแก่คราวพ่อ หรืออายุมากกว่าถ้าไม่ถูกใจหรือถูกสเปคและไม่ได้ดีไปกว่าเรา เราด่าเปิงค่ะ ในช่วงอดีตที่อยากจะแชร์ให้ฟังนั้น เป็นเรื่องที่ปัจจุบันเรากำลังรอคอยการแก้แค้น แอบสืบในโซเชียลต่างๆ ติดตามความเคลื่อนไหว เพื่อแก้แค้นสิ่งต่างๆที่ทำไว้ค่ะ เป็นเรื่องที่เราไม่แนะนำให้ทำนะค้ะ เพราะมันเหมือนไฟในใจ โหมแรงเท่าไรก็แรงยิ่งกว่าที่คิดค่ะ เจ็ปทั้งใจ และรอยแผลไม่เคยปิดสนิทเลย เราเลยอยากเล่าเป็นอุทาหรณ์สอนใจเด็กๆที่กำลังเข้าวัยรุ่น วัยสาวว่าอย่าได้แคร์ค่ะ ในปัจจุบันเราไม่ไปงานเลี้ยงรุ่นเลยเพราะคาดไม่ได้หากเกิดพบเจอคนๆนั้นแล้วเราจะทำอะไรบ้าง เลยพยายามหลีกเลี่ยงดีกว่าเพื่อรักษาแผลให้หาย ใช้เวลาหลายปีมากค่ะ ถามว่าปัจจุบันแผลจากสิ่งเหล่านั้นหายไหม เราตอบได้เลยว่า มันเป็นแผลอักเสบค่ะ รอคำขอโทษ และอโหสิ เพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้แม่ของเราร้องไห้ เราทิ้งไดอารีทั้งหมดเพราะเขียนว่าไม่อยากเกิดมา หากเกิดมาเป็นแบบนี้ อย่าเกิดมาดีกว่า เลยทิ้งความทรงจำอันแล้วร้ายทั้งหมดค่ะ
ปัจจุบันเราทำงานอิสระเป็นเจ้าของสิ่งที่เราอยากทำเองและคุยในเรื่องโปรเจคต่างๆ เรื่องราวในอดีตเป็นแรงผลักดันปัจจุบันของเราให้เหนือกว่าคนทั้งหลายทั้งหมวลค่ะ ถามว่าเป็นแรงผลักดันที่ดีไหมตอบได้เลยว่าดีมาก แต่ปวดใจมาก ลบความทรงจำไม่ได้ค่ะ แต่เป็นแรงที่ทำให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองรักษาผิว หุ่น ให้ดูดี ทุกวันนี้เรามีแฟนที่เข้าใจและยอมรับได้ในสิ่งที่เราเป็น เราไม่ได้ไปศัลยกรรมเพราะกลัวเจ็บเน้นการหารีวิวการแต่งเติมใบหน้าให้ดูดี ปรับบุคลิคจนเป็นที่ยอมรับ และแต่งเนื้อตัวจนเข้าที่เข้าทาง
สุดท้ายอยากฝากสำหรับผู้ชายที่เคยทำกับผู้หญิงในอดีตแบบนี้ว่า ขอบคุณค่ะที่ทำให้เราเปลี่ยนและอย่าได้สอนลูกหลานให้เป็นคนที่ปากสุนัข ด่าว่าเรื่องรูปร่างผู้หญิงทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน เพราะกรรมมันจะส่งคำสาบแช่งให้คุณไม่เจริญทางที่ดี หาทางขอโทษซะ เพราะผู้ชายในกลุ่มที่เคยล้อผู้หญิงให้เกิดความอับอายที่เคยล้อเรานั้น มีตายเพราะอุบัติเหตุ ก็เรียนไม่จบ แฟนไม่สวย ไม่มีความสุขเพราะผู้หญิงไม่อโหสิค่ะ สำหรับเด็กผู้หญิงที่ก้าวสู่วัยสาว นอกจากรักษ์นวลสงวนตัวแล้ว รักษารูปร่างผิวพรรณ สวยธรรมชาติ ในยามที่เติบโตขึ้น คุณจะเป็นผู้หญิงที่วิเศษสุดๆไปเลย จากเพื่อนๆของเราที่โดนเหมือนกัน ทุกวันนี้เราไม่ง้อ
ผู้ชายอื่นๆ นอกจากแฟนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ด่ามาด่ากลับ มีสาดน้ำใสหน้าหากไม่รักษามารยาท ไม่สนใจค่ะ เพราะเราไม่ได้ขอข้าวมันกิน ดังนั้นผู้หญิงอย่าหยุดสวยนะค้ะ และทำตัวเองให้มีคุณค่าที่สุดค่ะ วันหนึ่งที่เป็นของคุณวันนั้นคุณจะกำชัยชนะที่แท้จริงในใจว่าคุณไม่ต้องแคร์ปากหอยปากปูอีกต่อไป สู้ๆน้ะค้ะ สำหรับคนที่กำลังมีประสบการณ์หรือผ่านมาแล้ว