นี่เป็นกระทู้แรกค่ะ ไม่เคยตั้งมาก่อน หากผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ
ในช่วงที่เราม.1 เราเคยโดนเพื่อนเกลียดเราแบบไร้เหตุผล คงรู้สึกเหม็นขี้หน้าเราหรือเปล่าก็ไม่รู้ค่ะ
ขอเกริ่นก่อนนะคะ
ในตอนม.1 เราเป็นเด็กที่ค่อนข้างขยันเรียน แล้วก็มักจะตั้งใจฟังครูค่ะ เวลามีคำถามหรือข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องการบ้านก็มักไปถามครูเสมอค่ะ ครูก็เลยมักจะชวนเราไปลงแข่งงานด้านวิชาการอยู่เสมอค่ะ (ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเรื่องนี้หรือเปล่านะคะ) เลยอาจจะดูเหมือนลูกรักของครูประมาณนั้นมั้งคะ
ซึ่งเราไม่เคยทำอะไรให้เพื่อนร่วมห้องคนนี้เลยสักนิดค่ะ เพราะตอนนั้นเราเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูดกับเพื่อนมากเท่าไหร่ คุยส่วนมากก็กับเพื่อนสนิท แต่ว่าเพื่อนคนนั้นกลับไม่ชอบเรา(ถึงขั้นเกลียดเลยด้วยซ้ำ)
ขอยกตัวอย่างการกระทำนะคะ
1.เพื่อนคนนั้นมักจะพูดจาแซะเราอยู่เสมอค่ะ เช่น จะตั้งใจเรียนไปทำไม ยังไงก็โง่อยู่ดี
2.มีครั้งนึงเคยลงลิฟต์ด้วยกันค่ะ เหมือนเขาเดินช้าค่ะ เราก็เลยเอามือไปเหมือนแตะที่หลังของเขา เพื่อให้เขาเดินเร็วขึ้นอีกหน่อยเพราะประตูลิฟต์จะปิดค่ะ(แค่เอามือไปแตะเบาๆนะคะ ไม่ใช่ผลัก) พอพวกเราเข้าไปในลิฟต์แล้ว เพื่อนคนนั้นด่าเราด้วยคำหยาบคาย และขึ้นเสียงใส่เราค่ะ เหมือนเขาจะโกรธเรามากๆเลยค่ะ (คำด่าพูดตามตรงนะคะว่าจำไม่ได้ แต่ว่าจำความรู้สึกในช่วงเวลานั้นได้ดีเลยค่ะ)
3.ในวันซ้อมบูมรุ่นพี่ในรร. วันนั้นทางรร. ให้นร.ทั้งหมด(ยกเว้น ม3,ม.6) ไปยืนเป็นวงกลมค่ะ เพื่อนคนนั้นผลักเราออกจากวง แล้วก็บอกกับเราว่า “จะไปไหนก็ไป ไป” แล้วเขากับเพื่อนในกลุ่มก็หัวเราะกันค่ะ เขาดูสนุกกันมากๆ ซึ่งในวันนั้นพอกลับจากรร. พ่อขับรถมารับค่ะ เราร้องไห้หนักมากเลยแล้วนานมากด้วย ร้องไม่หยุดเลยค่ะ ซึ่งอีกวันพ่อก็พาไปสมัครที่รร. ใหม่เลยค่ะ (วันที่ซ้อมบูมเป็นวันพฤ. แล้ววันศ. เป็นวันที่พ่อกับแม่พาไปสมัครเรียนเลย แล้ววันจ.ต่อไปก็สอบปลายภาคเรียนที่2 พอดีเลยค่ะ) โชคดีที่เราทำผลงานที่รร.เก่าไว้ดี รร.ใหม่เขาเลยตัดสินใจรับเราค่ะ (ต้องขอบคุณทางรร.ด้วยนะคะ ไม่งั้นชีวิตอีก2ปีคงเหมือนตกนรก5555)
4.ในวันสอบก็ยังมีอีกค่ะ5555 เพื่อนคนนั้นเขาเลขที่หลังเรา1เลขค่ะ ซึ่งก็ได้นั่งหลังเรา แล้วเขาคงไม่ได้เอาลิขวิดมามั้งคะ เขามาตีหลังเราค่ะ แล้วพูดว่า
“อี_(ชื่อเรา)_ เอาลิขวิดมาให้กู”
(ตอนนั้นพอรู้ว่าสอบเสร็จคงจะไม่ได้เจอเขาอีก เลยทำนิ่งไปค่ะ ไม่พูด ไม่โต้ตอบ ตามสไตล์ แล้วก็ไม่ให้ยืมด้วย55555) เขาก็เสียงดังขึ้นจนเพื่อนในห้องหันมามองเลยค่ะ เราก็ตีมึนค่ะ555555 จนเขาต้องหันไปยืมเพื่อนด้านหลังของเขาค่ะ แล้วก็พูดอีกว่า
“ได้นะ จำเอาไว้เลยนะอี…”
พอสอบเสร็จก็รู้สึกโล่งมากๆเลยค่ะ ที่ไม่ต้องเจอพวกเขาอีก รีบกลับบ้านเลยค่ะวันนั้น55555
พอได้ย้ายมาเรียนม.2 ที่รร.ใหม่ ก็รู้สึกว่าชีวิตปกติสักทีค่ะ555555
ปัจจุบันตอนนี้เป็นนิสิตชั้นปีที่3 แล้วค่ะ ยังลืมเรื่องพวกเขาไม่ได้สักทีค่ะ ความรู้สึกในวันนั้นยังวนเวียนอยู่ตลอดค่ะ บางทีก็คิดว่าเราทำอะไรให้เขาหรือเปล่า เราเคยทำร้ายเขาหรือเปล่า นอนคิดวนไปวนมาเกือบทุกคืน จนผ่านมาจะ8ปีแล้วสุดท้ายก็ไม่รู้สาเหตุค่ะ555 จากเหตุการณ์ในตอนนั้นส่งผลกระทบต่อเราอยู่ประมาณนึงค่ะ ไม่กล้าคบเพื่อน ตั้งกำแพง ไม่ไว้ใจใคร ไม่กล้าพูดในที่ที่คนเยอะๆ หรือเป็นกลุ่ม(เวลาคนฟังเยอะจะหายใจไม่ออก) เลยตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ค่ะ ปรากฏว่าป่วยเป็นโรคกลัวสังคมค่ะ ซึ่งเราคิดว่าเหตุการณ์ที่เราเคยเจอในอดีตเป็นปัจจัยนึงค่ะ
แล้วเพื่อนๆ ในพันทิป เคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างไหมคะ รับมือกับมันอย่างไร แล้วทำอย่างไรให้ลืมมันได้บ้างคะ
ทุกคนเคยเกลียดแบบไร้เหตุผลไหมคะ แล้วรับมืออย่างไรคะ?
ในช่วงที่เราม.1 เราเคยโดนเพื่อนเกลียดเราแบบไร้เหตุผล คงรู้สึกเหม็นขี้หน้าเราหรือเปล่าก็ไม่รู้ค่ะ
ขอเกริ่นก่อนนะคะ
ในตอนม.1 เราเป็นเด็กที่ค่อนข้างขยันเรียน แล้วก็มักจะตั้งใจฟังครูค่ะ เวลามีคำถามหรือข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องการบ้านก็มักไปถามครูเสมอค่ะ ครูก็เลยมักจะชวนเราไปลงแข่งงานด้านวิชาการอยู่เสมอค่ะ (ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเรื่องนี้หรือเปล่านะคะ) เลยอาจจะดูเหมือนลูกรักของครูประมาณนั้นมั้งคะ
ซึ่งเราไม่เคยทำอะไรให้เพื่อนร่วมห้องคนนี้เลยสักนิดค่ะ เพราะตอนนั้นเราเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูดกับเพื่อนมากเท่าไหร่ คุยส่วนมากก็กับเพื่อนสนิท แต่ว่าเพื่อนคนนั้นกลับไม่ชอบเรา(ถึงขั้นเกลียดเลยด้วยซ้ำ)
ขอยกตัวอย่างการกระทำนะคะ
1.เพื่อนคนนั้นมักจะพูดจาแซะเราอยู่เสมอค่ะ เช่น จะตั้งใจเรียนไปทำไม ยังไงก็โง่อยู่ดี
2.มีครั้งนึงเคยลงลิฟต์ด้วยกันค่ะ เหมือนเขาเดินช้าค่ะ เราก็เลยเอามือไปเหมือนแตะที่หลังของเขา เพื่อให้เขาเดินเร็วขึ้นอีกหน่อยเพราะประตูลิฟต์จะปิดค่ะ(แค่เอามือไปแตะเบาๆนะคะ ไม่ใช่ผลัก) พอพวกเราเข้าไปในลิฟต์แล้ว เพื่อนคนนั้นด่าเราด้วยคำหยาบคาย และขึ้นเสียงใส่เราค่ะ เหมือนเขาจะโกรธเรามากๆเลยค่ะ (คำด่าพูดตามตรงนะคะว่าจำไม่ได้ แต่ว่าจำความรู้สึกในช่วงเวลานั้นได้ดีเลยค่ะ)
3.ในวันซ้อมบูมรุ่นพี่ในรร. วันนั้นทางรร. ให้นร.ทั้งหมด(ยกเว้น ม3,ม.6) ไปยืนเป็นวงกลมค่ะ เพื่อนคนนั้นผลักเราออกจากวง แล้วก็บอกกับเราว่า “จะไปไหนก็ไป ไป” แล้วเขากับเพื่อนในกลุ่มก็หัวเราะกันค่ะ เขาดูสนุกกันมากๆ ซึ่งในวันนั้นพอกลับจากรร. พ่อขับรถมารับค่ะ เราร้องไห้หนักมากเลยแล้วนานมากด้วย ร้องไม่หยุดเลยค่ะ ซึ่งอีกวันพ่อก็พาไปสมัครที่รร. ใหม่เลยค่ะ (วันที่ซ้อมบูมเป็นวันพฤ. แล้ววันศ. เป็นวันที่พ่อกับแม่พาไปสมัครเรียนเลย แล้ววันจ.ต่อไปก็สอบปลายภาคเรียนที่2 พอดีเลยค่ะ) โชคดีที่เราทำผลงานที่รร.เก่าไว้ดี รร.ใหม่เขาเลยตัดสินใจรับเราค่ะ (ต้องขอบคุณทางรร.ด้วยนะคะ ไม่งั้นชีวิตอีก2ปีคงเหมือนตกนรก5555)
4.ในวันสอบก็ยังมีอีกค่ะ5555 เพื่อนคนนั้นเขาเลขที่หลังเรา1เลขค่ะ ซึ่งก็ได้นั่งหลังเรา แล้วเขาคงไม่ได้เอาลิขวิดมามั้งคะ เขามาตีหลังเราค่ะ แล้วพูดว่า
“อี_(ชื่อเรา)_ เอาลิขวิดมาให้กู”
(ตอนนั้นพอรู้ว่าสอบเสร็จคงจะไม่ได้เจอเขาอีก เลยทำนิ่งไปค่ะ ไม่พูด ไม่โต้ตอบ ตามสไตล์ แล้วก็ไม่ให้ยืมด้วย55555) เขาก็เสียงดังขึ้นจนเพื่อนในห้องหันมามองเลยค่ะ เราก็ตีมึนค่ะ555555 จนเขาต้องหันไปยืมเพื่อนด้านหลังของเขาค่ะ แล้วก็พูดอีกว่า
“ได้นะ จำเอาไว้เลยนะอี…”
พอสอบเสร็จก็รู้สึกโล่งมากๆเลยค่ะ ที่ไม่ต้องเจอพวกเขาอีก รีบกลับบ้านเลยค่ะวันนั้น55555
พอได้ย้ายมาเรียนม.2 ที่รร.ใหม่ ก็รู้สึกว่าชีวิตปกติสักทีค่ะ555555
ปัจจุบันตอนนี้เป็นนิสิตชั้นปีที่3 แล้วค่ะ ยังลืมเรื่องพวกเขาไม่ได้สักทีค่ะ ความรู้สึกในวันนั้นยังวนเวียนอยู่ตลอดค่ะ บางทีก็คิดว่าเราทำอะไรให้เขาหรือเปล่า เราเคยทำร้ายเขาหรือเปล่า นอนคิดวนไปวนมาเกือบทุกคืน จนผ่านมาจะ8ปีแล้วสุดท้ายก็ไม่รู้สาเหตุค่ะ555 จากเหตุการณ์ในตอนนั้นส่งผลกระทบต่อเราอยู่ประมาณนึงค่ะ ไม่กล้าคบเพื่อน ตั้งกำแพง ไม่ไว้ใจใคร ไม่กล้าพูดในที่ที่คนเยอะๆ หรือเป็นกลุ่ม(เวลาคนฟังเยอะจะหายใจไม่ออก) เลยตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ค่ะ ปรากฏว่าป่วยเป็นโรคกลัวสังคมค่ะ ซึ่งเราคิดว่าเหตุการณ์ที่เราเคยเจอในอดีตเป็นปัจจัยนึงค่ะ
แล้วเพื่อนๆ ในพันทิป เคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างไหมคะ รับมือกับมันอย่างไร แล้วทำอย่างไรให้ลืมมันได้บ้างคะ