ลูกศรคอนกรีตขนาดยักษ์ชี้ไปทิศตะวันตกในสหรัฐ

.

ตามเส้นทางตอนกลางของสหรัฐ
มักจะพบเห็นลูกศรคอนกรีตขนาดยักษ์
ทิ้งร้างอยู่เป็นแนวเกือบเป็นเส้นตรง
หัวลูกศรชี้ไปทางทิศตะวันตกทั้งหมด
สามารถพบเห็นได้ตามเส้นทาง
จากตะวันออกจรดตะวันตก
.
.

เรื่องราวลูกศรคอนกรีตมีที่มายาวนาน
ในยุคแรกที่มีกิจการไปรษณีย์ด่วน
จากทางทิศตะวันออกเมืองนิวยอร์ค
ไปจรดทิศตะวันตกเมืองซานฟรานซิสโก
.
.

ในยุคที่ระบบวิทยุโทรเลขยังไม่ทันสมัย
ยังไม่มี Internet GPSใช้งานเหมือนทุกวันนี้
ต้องใช้คนขับขี่ม้าหรือใช้รถม้า
ขนส่งข้าวของ/เอกสารข้ามประเทศ
พร้อมกับการดูเข็มทิศหรือแผนที่
หรือสังเกตทิศทางจากดวงดาวดวงตะวัน
ถ้าเกิดหลงทางขึ้นมาจะเสียเวลามาก
หรืออาจจะตายกลางทะเลทรายได้ในบางแห่ง
.
.

การเดินทาง/ไปรษณีย์ในยุคนั้น
จึงต้องกำหนดจุดพักระหว่างทาง
เพื่อเป็นจุดพักแรมของผู้คน
หรือพนักงานขนส่งสินค้าจะได้แวะพัก
ผลัดเปลี่ยนม้าหรือผลัดเวรขนส่งต่อไป
.
.

ต่อมา เมื่อเริ่มมีการใช้เรือบินทหารมากขึ้น
รัฐบาลสหรัฐจึงได้ใช้ประโยชน์จากแนวขนส่งเดิม

ในปี 1924
เริ่มมีการสร้างลูกศรคอนกรีตขนาดใหญ่
ยาวประมาณ 50-70 ฟุตชี้ไปทางตะวันตก
พร้อมกับหอคอยติดตั้งไฟนำทาง
ใช้น้ำมันจุดไฟตะเกียงให้แสงสว่าง
ติดตั้งตามแนวเส้นทางนี้
แสงไฟนำทางจากหอคอยแต่ละจุด
สามารถมองเห็นได้จากที่ไกลถึง
10-15 ไมล์(16.09-24.14 กิโลเมตร)
ขึ้นกับทำเลที่ตั้งว่าเป็นที่ราบหรือบนที่สูง
ตามแนวเส้นลองติจูด
จากตะวันออกจรดตะวันตก
.
.

เส้นทางนี้มีการใช้ประโยชน์มาก
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 กับ 2
มีการขนส่งเสบียงอาหารยุทโธปกรณ์
และเอกสารด้วยทางเรือบินตามเส้นทางนี้มาก
นักบินจะขับเรือบินไปตามแนวเส้นทางนี้
ยิ่งในยามค่ำคืนจะได้โดยไม่หลงทาง
.
.

ในยุคที่ยังไม่มีเรดาห์  วิทยุการบิน GPS
ถ้าเกิดหลงทางแล้วเจอลูกศรขนาดยักษ์นี้
หรือเห็นไฟนำทางบนหอคอยแล้ว
ผู้คนที่ใช้เส้นทางนี้จะสามารถคลำทาง
เพื่อออกเดินทางต่อไปได้อีก
แม้ในทุกวันนี้คนที่หลงทางกลางทะเลทราย
ถ้าพบลูกศรนี้ก็แสดงว่าพอมีทางรอดแล้ว
.
.

ต่อมาเมื่อวิทยุการบิน
มีการพัฒนาดีขึ้นกว่าเดิม
ความจำเป็นในการใช้ลูกศรคอนกรีต
กับหอคอยไฟแสงสว่างนำทาง
จึงค่อย ๆ หมดความจำเป็นไปในที่สุด
ลูกศรคอนกรีตกับหอคอยไฟแสงสว่าง
จึงถูกปล่อยทิ้งร้างและถูกวัชชพืชปกคลุม
เสื่อมสภาพสลักหักพังเสื่อมสลาย
ไปตามกาลเวลาและไปตามธรรมชาติ
เพิ่งจะมีการสร้างขึ้นใหม่ทดแทน
จำลองแบบเดิมในนิวเม็กซิโก
.
.


เรียบเรียง/ที่มา

http://goo.gl/ZvGLlz
http://goo.gl/Vg66ug
http://goo.gl/ZwIXh5
.

---

.

หมายเหตุ

การใช้เส้นทางเดินเก่าเป็นแนวนำทาง
สมัยพระยารัษฏานุประดิษฐ์ (คอซิมบี๋ ณ ระนอง)
ผู้นำยางพารามาปลูกเป็นทางการรายแรก
ในสยาม ก่อนหน้านั้นชาวบ้านสตูล/ที่อื่น ๆ
ก็มีปลูกกันประปราย เป็นไม้ประดับมากกว่า
ท่านคืออดีตเจ้าเมืองตรัง  
สมัยยังต้องส่งส่วยสาภาษีอากรให้เมืองหลวง

ตอนสร้างถนน
สายเขาพับผ้าตัดจากตรังไปพัทลุง
เพราะเมืองพัทลุงปลูกข้าวมาก
ส่วนเมืองตรังขาดแคลนข้าว
กับการคมนาคมติดต่อไปมาหาสู่กันลำบาก
หน้ามรสุมสองฝั่งทะเลต่างกันปีละ 6 เดือน

ท่านใช้วิธีการให้นำโจรเก่าหรือโจรร้าย
นำทางหนีทีไล่ในการหลบหนีตำรวจในป่าเขา
บนทางเดินโจรที่ลัดเลาะตัดเส้นทาง
หลบหนีไปมาระหว่างตรังกับพัทลุง
แล้วทำเป็นแนวตัดถนนบนเส้นทางนี้

สมัยนั้นยังไม่มีระเบิดหิน
เวลาเจอหินก้อนใหญ่ ๆ
จะใช้ไม้ฟืนสุมด้านบน
จุดไฟเผาจนแดงแล้วเอาน้ำเย็นราด
ให้ก้อนหินแตกออกมาเป็นเสี่ยง ๆ
แล้วค่อยใช้คนใช้ช้างลากทิ้งไป

สุดท้ายท่านตายกับกระสุนปืน
ที่มีการยิงผิดคนแต่ถูกตัวท่าน
ตอนอยู่ที่ท่าเรือกันตัง(ถ้าจำไม่ผิด)
เพราะคนรอบข้างของท่านเองไปก่อเหตุ
กล่าวคือ หมอที่ยิงถูกตัวท่าน
กล่าวหาว่าน้องชายท่าน
ไปเป็นชู้กับภริยา
หมอจึงมาดักยิงน้องชายท่าน
แต่ยิงผิดคนแต่ถูกตัวท่าน
ทำให้ต้องนอนเจ็บอยู่เกือบอาทิตย์
ก่อนตายเพราะพิษบาดแผล  
ส่วนหมอที่ยิงท่านตาย
ศาลตัดสินให้ปล่อยตัวจำเลยไป
พบกับท่านที่ปรโลกต่อไป
ด้วยการประหารชีวิต