บรรยากาศภายในห้องเริ่มกลับเข้าสู่ความเงียบเมื่อเอ็ดยังคงนั่งนิ่งจดจ้องมองเธอเหมือนว่าเธอเป็นตัวประหลาดซะอย่างนั้น พอเธอพยายามที่จะสบสายตากลับเขาก็เซมองไปทางอื่น มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นกับเขาแบบแปลกๆหรือว่าเธออาจจะคิดไปเองก็ได้…บางทีนะ
เรเนสสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆเอ็ดผลุดลุกขึ้นจากโซฟาตัวจ้อยขึ้นมาซะเฉยๆ เมื่อเธอเห็นสายตาของเขามองเลยหัวของเธอไป จึงหันไปมองตามสายตาของเขา
“เรเนส!!”มีผู้ชายคนหนึ่ง เดินตรงมาที่เธอพร้อมกับดึงตัวเธอเข้ามากอดอย่างแสนห่วง
“พระเจ้า ไซม่อน”เรเนสพึมพำด้วยเสียงอู้อี้
เอ็ดมองทั้งสองก่อนจะเบือนไปทางไรอันที่ยื่นกอดอกพิงกรอบประตูมองทั้งสอง ก่อนจะยักไหล่เมื่อเอ็ดส่งสายตาคาดโทษมาทางเขา ราวกับว่าช่างขัดจังหวะเขาเลยเกิน
“เจ้าหน้าที่ได้จัดการไอ้แก่นั่นเรียบร้อยแล้ว พวกเขาแค่ต้องการจะรู้ว่าคุณจะเอาเรื่องหรือเปล่าก็เท่านั้น”แอลเดินเข้ามาก่อนจะพูดให้เจ้าตัวคนที่ถูกทำร้ายได้ยินรวมทั้งผู้มาใหม่
“ฉันไม่เอาเรื่องหรอกคะ” เรเนสกล่าวเมื่อได้ถอนกอดจากเพื่อนรัก
“ว่าไงนะ ได้ไงกัน หมอนั่นมันจะทำร้ายถ้าหากว่าไม่มีฉันหรือพวกเขาเธอก็ไม่มีทางมาตัดสินความผิดของหมอนั่นว่าไม่เป็นไรแบบนางเอกในซีรีส์หรอกนะ”ไซม่อนขัดเสียงห้วน
“ไม่เป็นไร ฉันโอเค”เรเนสหันไปพูดกับเขา
“และฉันก็ขอบคุณพวกคุณมากเลยนะคะ ที่ช่วยฉัน” เมื่อเธอต่อกรกับเพื่อนก็หันมาขอบคุณพวกเขาทั้งสามที่ยืนนิ่งราวกับหุ่น พร้อมกับพยักหน้าเมื่อพวกเขายิ้มให้
“เพื่อนมนุษย์ เราสามารถพึ่งพากันได้” ไรอันเหลือบสายตามองทันที เมื่อแอลตอบ แต่สายตาของเขาจ้องแค่ไซม่อนเพียงคนเดียว
“งั้นผมก็ขอบคุณอีกครั้งละกัน หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” ไซม่อนหลบที่จะปะทะสายตาของแอล พลางตัดบทพร้อมกับช้อนตัวเรเนสขึ้นเดินผ่านพวกเขาออกไป เขาหยุดเมื่อแอลยังคงยืนขวางทาง
“ใช่ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” แอลเอ่ยพร้อมยิ้มบางๆให้ ก่อนจะถอยออกให้ไซม่อนอุ้มหญิงสาวสวยที่ถูกเอ็ดเพื่อนรักของเขาที่ยังมองอย่างเงียบๆออกไป
“นายตกหลุมรักแม่กวางน้อยสุดเซ็กซี่นั่นหรือไง”แอลแซวขึ้นก่อนจะเห็นสีหน้าของเพื่อนที่เริ่มตึงทันทีอย่างอัตโนมัติ
“ฉันว่าหมอนั่น มีกลิ่นแปลกๆ”ไรอันเลื่อนประตูปิดเมื่อได้สองคนนั้นไปไกลสุดสายตาแล้ว
“ใช่ แปลกมาก ไม่ว่ายังไง ฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่าหมอนั่นมีอะไรข้องเกี่ยวกับท่านลูคัสหรือเปล่า”แอลเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับนั่งลงตรงขอบนวมโซฟา
“พวกนายรู้อะไรกัน”เอ็ดโพล่งขึ้น เมื่อไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังพูดถึงกับอะไรกันแน่
“ฉันว่าแม่กวางน้อ..”ไรอันหยุดพูดทันทีเมื่อรังสีอำมหิตได้ถูกส่งตรงมาทางเขาเมื่อพูดถึงชื่อที่แอลเป็นคนตั้งให้กับสาวสวยที่เอ็ดมีท่าทีบางอย่างต่อเธอ
“พวกฉันคิดว่า ไอ้ไซม่อนอะไรนั่นมีสิ่งแปลกๆที่คล้ายเรา และก็ใช่แน่ๆว่ามันจะรู้ว่าเราเป็นอะไร” แอลสรุปเมื่อสมองกำลังวางแผนการบางอย่าง เอ็ดลอบมองทั้งสองสลับไปมาเมื่อพลังที่เขามีนั้นมันไม่สามารถที่จะรับรู้เหมือนเพื่อนทั้งสองคนได้ แต่เขาเองก็รู้สึกเหมือนกันเมื่อเขาลอบมองเรเนสทีไร ไอ้ไซม่อนก็ส่งสายตาแปลกๆมายังเขา ฉะนั้นเขาจึงผุดลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับพูดว่า
“แผนว่าไง”แอลและไรอันยิ้มให้กันก่อนจะเห็นถึงความลุกลี้ลุกลนของเพื่อนเมื่อเริ่มอยากรู้ซะแล้วว่าไอ้ไซม่อนอะไรนั่นมีพิเศษอะไร

“พวกนั้นอันตราย เธอปล่อยให้มันพาเธอเข้าไปทำไม ไม่กลัวหรือไง”ไซม่อนโพล่งใส่หน้าของเธอทันทีเมื่อพาเธอมายังห้องพักของตน พอวางเธอลงเท่านั้นเขาก็มีอารมณ์กราดเกรี้ยวโดยไม่ทราบสาเหตุ
“เฮ้ ฉันไม่เป็นไร”เธอตอบเสียงเหนื่อยอ่อน
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง เธอนี่มัน ปัดโธ่เว้ย” ไซม่อนใช้เท้าเตะตรงเข้าที่ผนัง
“เฮ้ พวก มีอะไรกัน ดังไปถึงข้างนอก เฮ้ เธอหายไปไหนมา” หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับโพล่งถามเรเนสด้วยความเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไรนิโคล”
“เกือบโดนไอ้แก่โรคจิตทำมิดีมิร้ายยังพูดว่าไม่เป็นไร”ไซม่อนขัดขึ้นเมื่อเรเนสหันไปพูดกับนิโคล
“ว่าไงนะ”นิโคลอุทาน พอเธอทำสีหน้าตกใจ เรเนสจึงทำได้เพียงถอนหายใจ ที่ทุกคนทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงบอบบาง
“นิโคล พ่อเธอโทรมาถามข่าว” มีผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งท่าทางเซอร์ๆยื่นมือถือให้แก่นิโคล เธอมีสีผมและดวงตาที่แตกต่างกัน ถึงแม้ว่าผมของเธอจะแสบจี๊ดยังไง ดวงตาก็ยังฉายแววเหมือนกระต่ายน้อยที่ไม่ประสีประสา
“ให้ตายเถอะพระเจ้า พวกเขาไม่ยอมเลยจริงๆ  ขอบคุณมากโรส”นิโคลสะบดออกมาพร้อมกับรับโทรศัพท์จากมือโรสมา พลางเดินออกไป
“ฉันว่าฉันจะไปนอนพัก ฝันดีนะไซม่อน” เรเนสบอก พลางเดินผ่านตัวเขามา และดึงมือโรสไปด้วยคนเพราะพรุ่งนี้ก็จะถึงที่หมายแล้ว

รัฐเท็กซัส อเมริกา
“ไหนนายบอกว่านายมีแผนไงแอล นี่ก็จนเรามาถึงที่อยู่แล้ว ยังไม่เห็นอีท่าที่นายบอกว่าจะทำเลย”เอ็ด เดินบ่นทั้งๆที่กระเป๋าเป้ใบโตยังแบกอยู่บนบ่า
“ใจเย็นน่า ยังไงเราก็จะได้เจอหมอนั่นอีกครั้งแน่นอน”ไรอันพูด พลางยิ้มส่งให้กับแอล
“เฮ้ หยุดยิ้มสักทีได้ไหม ”เอ็ดยืนขวางทางเข้าทาวน์เฮาส์
“ฉันเปล่า”แอลตอบพลางดันเอ็ดออกไปทันที ตามมาด้วยไรอัน ทุกคนกำลังทำให้เขาหัวเสียเขายืนดุนกระพุงแก้มแล้วเอ่ยว่า โอเค ระหว่างเดินขึ้นบันไดมีผู้หญิงใจแตกคนหนึ่งส่งยิ้มยั่วยวนพร้อมกับกัดริมฝีปากแบบเชิญชวนเมื่อเขาเดินผ่าน
“ของทั้งหมดเราได้ให้พนักงานจัดให้แล้วตามคำสั่งของพ่อพวกคุณ ยินดีต้อนรับเข้าสู่เท็กซัสนะคะ รัฐแห่งความสงบ” แอลยิ้มให้กับผู้หญิงคนหนึ่งที่จัดหาที่พักให้ผ่านคำสังของลูคัสที่มีเส้นสายมากๆ เขาได้สั่งให้คนจัดหาทุกอย่าง และตระเตรียมของจำเป็นมาให้พวกเขาจนหมดแล้ว
“ครับ หวังว่าจะสงบอย่างที่คุณบอก”เอ็ดพูดพลางยิ้มพราวให้แก่เธอ เธอยิ้มตอบก่อนจะเดินจากไป เอ็ดมีสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะยิ้มทะเล้นให้กับเพื่อนของตน แอลส่ายหน้าก่อนจะใช้กุญแจไขประตู
เมื่อประตูเปิดออก พวกเขามีสีหน้าที่ตะลึง ห้องพักประกอบไปด้วยความกว้างเอามากๆมีของทันสมัยมากมายเพื่ออำนวยความสะดวกเอ็ดเดินเข้าไปก่อนใครแล้วหายไป ไรอันวางกระเป๋าลงและหายไปแล้วโผล่อยูที่หน้าเกมส์บ็อกส์ แอลปิดประตูลง ภาพได้ถูกตัดออกไป มีผู้หญิงที่แต่งกายเหมือนพวกเคร่งศาสนาเอามากๆลืมตาขึ้นทันที รอบตัวเธอมีเทียนหลายร้อยเล่มล้อมรอบ
“เขาปรากฏตัวแล้ว”เธอกล่าวเมื่อเห็นสาววัยกลางคนคนหนึ่งยิ้มขึ้นทันทีเมื่อสิ่งที่พวกเธอต้องการมาทั้งชีวิตได้เริ่มเข้าสู่เกมส์แล้ว
“เราจะได้เป็นอิสระจากความชั่วร้าย โอม ขอให้ความชั่วร้ายจงหมดสิ้นไป” เธอหลับตาลงอีกครั้งและเริ่มท่องคาถาเพื่อขอพลังจากธรรมชาติและมิตรสหายที่อยู่ ณ แดนไกล ให้มารวมตัวกันเพื่อกำจัดอำนาจแห่งความชั่วร้ายที่กำลังคืบคลานเข้ามาพันธนาการ มันทำให้พวกเธอต้องตะเกียกตะกายที่จะต้องร่วมด้วยช่วยกันสาบส่งมันไปยังขุมนรกที่พวกมันสมควรที่จะอยู่ หล่อนกางแขนออกพร้อมกับปากที่ขมุบขมิบไม่หยุดก่อนที่เทียนจะดับลงในที่สุด ใช่ พวกเธอคือเหล่าผู้มีคาถา!! เกมส์ได้เริ่มขึ้นแล้ว


(การบรรยายของหนูยังพอเข้าใจไหมคะ)