ย้อนกลับไปตอนที่เธอยังลำบาก ตนเองเคยยืมเงินจากละอองศรีมาหลายแสนบาทเพื่อส่งลูกชายเรียนจนได้เป็นหมอตามฝัน ทีแรกตกลงกันไว้ ว่าหลังจากผาตะวันเรียนจบ จะให้เขาทำงานใช้หนี้คืนเอง แต่ละอองศรีกลับเปลี่ยนใจ เพราะผาตะวันเป็นหมอหนุ่มหน้าตาดี มีน้ำใจ วันหยุดยังอุตส่าห์ช่วยแม่ขายผักในตลาด แถมยังเคยช่วยเธอจากเหตุการณ์ถูกชิงสร้อยทองกลางตลาด จนได้ของกลับคืนมาอีก

ใจหนึ่งก็อยากได้คนดีๆ แบบหมอ ไว้ดูแลลูกสาว บวกกับกลัวว่าราตรีจะไม่ได้แต่งงาน เพราะนิสัยเจ้าตัวเอาแต่สวยไปวันๆ ไม่เคยทำงานทำการ ถ้าหาสามีเองได้ ก็เกรงว่าจะได้พวกไม่เอาถ่านมาให้หนักใจอีก

สุดท้ายละอองศรีเลยวางแผนบีบบังคับ เอาหนี้สินที่แสงดาวก่อไว้มาเป็นเครื่องมือเร่งรัดให้ผาตะวันยอมแต่งงานกับลูกสาววัยสามสิบของตน หากไม่ตกลง… เรื่องอาจถึงขั้นขึ้นโรงขึ้นศาล

ผาตะวันรู้ดี ว่าเงินที่กู้มา แม่ใช้เพื่อส่งตนเรียน อีกทั้งไม่อยากเห็นแม่ต้องแบกรับความเครียด และความอับอายจากคดีความ ด้วยเหตุผลเหล่านั้น… เขาจึงยอมแต่งงาน ทั้งที่หัวใจ ยังไม่ได้มีรักให้ภรรยาเลยแม้แต่น้อย

“แม่ครับ เข้าบ้านเถอะครับ ข้างนอกยุงเยอะ” ผาตะวันเอ่ยชวนแม่ทั้งสองอีกครั้ง น้ำเสียงสุภาพปนห่วงใย เมื่อเห็นว่าท่านยังไม่มีทีท่าว่าจะลุกจากเก้าอี้ไม้เก่าๆ ที่ตั้งอยู่ใกล้เฉลียง ตามคำเชื้อเชิญของภรรยาเมื่อครู่นี้

“จ่ะลูก” ละอองศรีเอ่ยเสียงหวาน พลางยิ้มให้ลูกเขยอย่างเอ็นดู ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน โดยมีแสงดาวเดินตามไปติดๆ

“คืนนี้แม่จะนอนที่นี่ไหมครับ ผมจะได้ขึ้นไปจัดที่นอนให้” ผาตะวันเอ่ยถามด้วยความเกรงใจ ขณะทั้งสองเพิ่งทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกชุดในตัวบ้าน

“ไม่จ้ะ ผา” ละอองศรีหันมาตอบลูกเขยพลางยิ้ม “ลูกสองคนแต่งงานกันมาสองวันแล้ว แม่ว่า... พรุ่งนี้ลางานไปฮันนีมูนกันเลยดีไหมล่ะ”

“เอ่อ... คือ...” ผาตะวันอึกอัก ตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ สายตาก็เผลอมองขึ้นไปบนชั้นสองด้วยความหวังว่าใครบางคนจะลงมาช่วยหาทางเปลี่ยนเรื่อง... และโชคก็เข้าข้าง ราตรีเดินลงมาพอดี พร้อมท่าทีลั้ลลาไม่แพ้ตอนขึ้นไป

“คุยอะไรกันอยู่คะ แม่จะนอนที่นี่ไหม เดี๋ยวหนูใช้ นายผาตะวัน ไปจัดห้องให้” ราตรีพูดขึ้นทันทีที่มาถึง

“ฉันไม่นอนหรอกย่ะ” ละอองศรีหันไปมองลูกสาวแล้วแยกเขี้ยวใส่เบาๆ “ว่าแต่... แกนี่นะ เป็นเมียประสาอะไร ใช้ผัวทำงานบ้าน!”

“ผัวเมียกันค่ะ ใครทำก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะแม่” ราตรีตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ

“ยังจะมาเถียงอีก! แกนี่จริงๆ เลย ไม่ได้เรื่องเลยนะ!”

“เอาน่าแม่ บ่นมากเดี๋ยวหน้าเหี่ยวนะ”

“หน้าฉันมันเหี่ยวตั้งแต่มีลูกไม่เอาไหนอย่างแกแล้ว!”

“แม่!!”

“อะไร?!”

“นี่ต่อหน้าคนอื่นนะ แม่ยังจะมาว่าหนูอีกเหรอ!”

“คนอื่นที่ไหนกันล่ะ ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น นี่ก็ผัว นั่นก็แม่ผัว!”

“แม่อ่ะ!”

“อะไร อะไรอีก! เดี๋ยวเหอะนะ แกนี่!”

“โอ๊ย ช่างเถอะ... ว่าแต่คุยอะไรกันอยู่อ่ะ?” ลูกสาวพาเปลี่ยนเรื่อง ขี้เกียจต่อปากต่อคำแล้ว

“เรื่องฮันนีมูนของแกกับผานั่นแหละ” เสียงของแม่ดูจะสดใสขึ้นมากว่าเมื่อครู่

“ฮันนีมูนเหรอ? ไม่เอาอ่ะ ไปเที่ยวกับเพื่อนยังสนุกกว่าไปกับ...” ราตรีพูดพลางเบะปาก แล้วส่งหางตาขุ่นๆ ไปยังผาตะวันที่ยืนเงียบเป็นเป้าอยู่

ละอองศรีหรี่ตามองลูกสาว แล้วเอ่ยเสียงจริงจัง “ฉันขอคุยกับแกตามลำพังก่อน ถ้าคุยกันแล้ว แกยังปฏิเสธว่าจะไม่ไปอีก ฉันก็จะไม่บังคับแก”

“จริงนะ?”

“เออ จริงสิ! มานี่!”

สองแม่ลูกก็พากันเดินหายเข้าไปในครัว และเมื่อกลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง คำตอบตกลงจะไปฮันนีมูนที่ออกมาจากปากของราตรี ก็ทำให้ผาตะวัน และแสงดาวอึ้ง แต่ก็ไม่มีใครกล้าคัดค้าน