ช่วยแนะเรื่องสงบโมหะค่ะ

เรื่องเกี่ยวกับความฟุ้งซ่านของโมหะ จากงานที่ต้องทำโดนคนที่
ร่วมงาน ซึ่งเด็กกว่ามากและเราเป็นผู้ชักนำและแนะงานให้แต่เดี๋ยวนี้
กลายเป็นว่าขึ้นคุม ก็พยายามวางอุเบกขา คิดว่าอะไรที่ใช่ก็คือใช่
อะไรที่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ หน้าที่ของเราทำให้สมบูรณ์ ส่วนที่บกพร่อง
ของคนอื่นไม่ใช่เรื่องของเราที่จะพูด แต่เหมือนยิ่งเฉย กลายเป็น
เหมือนโดนเบียดบังไปเรื่อยๆ(จริงๆเจ้านายเป็นเพื่อนจนข)พยายาม
ที่จะวางเฉย แต่พอเจอเหตุการณ์ที่เหมือนถูกแกล้งในเกี่ยวกับงาน
เช่น รื้องานที่เราทำเสร็จแล้วมาให้คนอื่นทำใหม่ โดยไม่ผ่านเราก่อน
จนข ก็จะจิตรตกแล้ว คิดวนเวียน วางความคิดไม่ลง หาข้อบกพร่อง
(ของเรา) หาเหตุที่เขาทำกับเรา พอรู้พยายามวาง แต่พอได้กระทบ
คิดอีกแล้ว ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ปลงก็แล้ว ภาวนาคำบริกรรมก็แล้ว
ขอความช่วยเหลือแนะนำ ชี้ทาง ข้อธรรมที่เอาให้อยู่หน่อยค่ะ/ขอบคุณค่ะ