กลับมาแว้วว.... กระทู้วันสุข หายไปนานเหมือนกันนะนี่... จงกลับมา..กลับมา...
ช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมางานยุ่ง ทั้งโลกทั้งธรรม
ไม่ค่อยได้ภาวนาในรูปแบบ แต่อาศัยเจริญสติ ซึ่งมันเป็นไฟท์บังคับอยู่แล้ว คือมันต้องอยู่ด้วยสติ เผลอก็เจ็บตัว เลยเผลอไม่ได้มาก
ช่วงมีงานที่วัด ก็ทำเยอะ สวดมนต์ ทำสมาธิในระหว่างทำงาน
ได้กินเจด้วย รอบสองนี้ก็มีเจเขี่ย (มังสวิรัติ) บ้าง เพราะลำบากหากิน แต่ในที่สุดก็เจอร้านสะดวก
มันก็ดีนะกินเจ เหมือนต่อมปรุงแต่งด้านการกินมันหยุดทำงาน
กินเยอะกว่าเดิม แต่ว่ามันอยากเฉพาะกรอบของเจ ไม่มีอยากนอกกรอบ บางทีมีปลิวมาบ้างแล้วนึกได้ว่า เจอยู่.. มันก็ดับไป อิอิ
ไม่มีสภาวะธรรมอะไรใหม่ จะว่าไม่มีสภาวะก็ไม่ได้ มันก็มีเกิดๆ ดับๆ ของมันตามธรรมชาติ แต่มันไม่มีอะไรเป็นเรื่องใหม่
คือชีวิตมันอยู่ไปในแต่ละวัน ดำเนินไปในแต่ละวัน
ช่วงที่อยู่กับโลกมาก ก็โดนโลกดึงให้วุ่นวายใจบ้าง มีคิดไปถึงอนาคต อดีต สังขารปรุงแต่งทำให้หนักใจบ้าง เพราะขาดกำลัง
แต่พอเข้าวัดก็ตัดกระแส ออกมาก็เป็นใหม่
ช่วงงานยุ่ง กำลังตก เวทนาก็มาก มันก็มีแต่ทุกข์เวทนาทางร่างกายโดยเราไม่ต้องไปคิดอะไรเลย เพราะมันหนัก
กลับบ้านกินข้าวดูทีวีนอน เป็นระบบปฏิบัติการที่ไม่สง่างาม แต่มันง่ายดี ตื่นมาก็ลุยงานต่อไป
การจะรักษาความปกติของขันธ์ 5 มันยาก ถ้าขันธ์แปรปรวน ก็ดึงจิตให้แปรปรวนได้ แต่มันเป็นสภาวะชั่วคราว
เหมือนลมพัดใบบัว ใบบัวก็ไหวไปตามลม ลมสงบ ก็หยุดนิ่งเหมือนเดิม
ฝนตกก็ตกบนใบบัว พอฝนหยุด น้ำก็ไหลออกไปจากใบบัวหมด เพราะว่าคุณสมบัติของใบบัวมันไม่ติดน้ำ
น้ำก็น้ำ ใบบัวก็ใบบัว
ไม่ได้อยากจะให้แห้งตลอด แม้จะไม่ชอบความเปียกชื้น แต่ก็รับได้ เพราะมันอยู่ในโลกยังไงมันก็ต้องเปียกเป็นธรรมดา
แต่เปียกแล้วก็แห้ง ได้พักบ้างตอนที่ไม่มีฝนไม่มีลม ก็เป็นความสุขของโลกไป
บางทีมันมีเวลาสุขแบบนี้แค่ไม่กี่นาที แต่ก็เหมือนยาวนานมากๆ นั่งหยุดสัก 5 นาที เหมือนนั่งมาเป็นวัน
โลกดับหมดเลย ลืมโลกเลยจริงๆ
สร้างสมกันมาไม่รู้เท่าไหร่ สุดท้ายมันก็แค่นี้.. มันแค่นี้เอง
ว่าแล้วก็สลัดความสุข ลงไปแหวกว่ายในมหาสมุทรแห่งความทุกข์กันต่อไป
ขันธ์ 5 ยังมี ยังไม่ถึงที่ ก็ต้องใช้ให้คุ้มแหละ
ไอ้โลกที่ลืมไปแล้วเมื่อกี้ เดือดร้อนต้องควานหาอีก ก่อนหน้านั้นเราทำอะไรอยู่ในโลก แล้วต้องทำอะไรต่อไปละเนี่ย..
เฮ้อ..
คนอื่นเป็นยังไงกันบ้างล่ะ
สนทนาธรรมวันศุกร์ที่ 31 ต.ค. 57
กลับมาแว้วว.... กระทู้วันสุข หายไปนานเหมือนกันนะนี่... จงกลับมา..กลับมา...
ช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมางานยุ่ง ทั้งโลกทั้งธรรม
ไม่ค่อยได้ภาวนาในรูปแบบ แต่อาศัยเจริญสติ ซึ่งมันเป็นไฟท์บังคับอยู่แล้ว คือมันต้องอยู่ด้วยสติ เผลอก็เจ็บตัว เลยเผลอไม่ได้มาก
ช่วงมีงานที่วัด ก็ทำเยอะ สวดมนต์ ทำสมาธิในระหว่างทำงาน
ได้กินเจด้วย รอบสองนี้ก็มีเจเขี่ย (มังสวิรัติ) บ้าง เพราะลำบากหากิน แต่ในที่สุดก็เจอร้านสะดวก
มันก็ดีนะกินเจ เหมือนต่อมปรุงแต่งด้านการกินมันหยุดทำงาน
กินเยอะกว่าเดิม แต่ว่ามันอยากเฉพาะกรอบของเจ ไม่มีอยากนอกกรอบ บางทีมีปลิวมาบ้างแล้วนึกได้ว่า เจอยู่.. มันก็ดับไป อิอิ
ไม่มีสภาวะธรรมอะไรใหม่ จะว่าไม่มีสภาวะก็ไม่ได้ มันก็มีเกิดๆ ดับๆ ของมันตามธรรมชาติ แต่มันไม่มีอะไรเป็นเรื่องใหม่
คือชีวิตมันอยู่ไปในแต่ละวัน ดำเนินไปในแต่ละวัน
ช่วงที่อยู่กับโลกมาก ก็โดนโลกดึงให้วุ่นวายใจบ้าง มีคิดไปถึงอนาคต อดีต สังขารปรุงแต่งทำให้หนักใจบ้าง เพราะขาดกำลัง
แต่พอเข้าวัดก็ตัดกระแส ออกมาก็เป็นใหม่
ช่วงงานยุ่ง กำลังตก เวทนาก็มาก มันก็มีแต่ทุกข์เวทนาทางร่างกายโดยเราไม่ต้องไปคิดอะไรเลย เพราะมันหนัก
กลับบ้านกินข้าวดูทีวีนอน เป็นระบบปฏิบัติการที่ไม่สง่างาม แต่มันง่ายดี ตื่นมาก็ลุยงานต่อไป
การจะรักษาความปกติของขันธ์ 5 มันยาก ถ้าขันธ์แปรปรวน ก็ดึงจิตให้แปรปรวนได้ แต่มันเป็นสภาวะชั่วคราว
เหมือนลมพัดใบบัว ใบบัวก็ไหวไปตามลม ลมสงบ ก็หยุดนิ่งเหมือนเดิม
ฝนตกก็ตกบนใบบัว พอฝนหยุด น้ำก็ไหลออกไปจากใบบัวหมด เพราะว่าคุณสมบัติของใบบัวมันไม่ติดน้ำ
น้ำก็น้ำ ใบบัวก็ใบบัว
ไม่ได้อยากจะให้แห้งตลอด แม้จะไม่ชอบความเปียกชื้น แต่ก็รับได้ เพราะมันอยู่ในโลกยังไงมันก็ต้องเปียกเป็นธรรมดา
แต่เปียกแล้วก็แห้ง ได้พักบ้างตอนที่ไม่มีฝนไม่มีลม ก็เป็นความสุขของโลกไป
บางทีมันมีเวลาสุขแบบนี้แค่ไม่กี่นาที แต่ก็เหมือนยาวนานมากๆ นั่งหยุดสัก 5 นาที เหมือนนั่งมาเป็นวัน
โลกดับหมดเลย ลืมโลกเลยจริงๆ
สร้างสมกันมาไม่รู้เท่าไหร่ สุดท้ายมันก็แค่นี้.. มันแค่นี้เอง
ว่าแล้วก็สลัดความสุข ลงไปแหวกว่ายในมหาสมุทรแห่งความทุกข์กันต่อไป
ขันธ์ 5 ยังมี ยังไม่ถึงที่ ก็ต้องใช้ให้คุ้มแหละ
ไอ้โลกที่ลืมไปแล้วเมื่อกี้ เดือดร้อนต้องควานหาอีก ก่อนหน้านั้นเราทำอะไรอยู่ในโลก แล้วต้องทำอะไรต่อไปละเนี่ย..
เฮ้อ..
คนอื่นเป็นยังไงกันบ้างล่ะ