........................อันดับแรกขอบอกก่อนเลยนะคะ ว่านี้คือการตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก แล้วก็เพิ่งสมัครสมาชิกสดๆร้อนๆ เพราะอยากจะแชร์ประสบการณ์ของตัวเอง
ช่วงนี้ได้ติดตามกระทู้ของหลายคนแล้วแบบแอบคิดว่าเรื่องเล่าพวกนั้นมันดูนิยายจังเลย ดูเหมือนแต่ง แต่พอเราคิดเรื่องของตัวเองก็เลยเชื่อค่ะ เพราะชีวิตของเราเองก็เคยเจออะไรที่อย่างกะนิยายรักแจ่มใสมาแล้ว
ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะ ว่าครั้งแรกที่เราได้เจอกับผู้ชายคนนั้น คือช่วงม.1 ค่ะ เรามีเพื่อนสนิทกับรุ่นพี่ม.3 ที่สนิทอยู่สองคน สองคนนั้นอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เราเองพอเลิกเรียนก็จะไปเล่นที่บ้านของเพื่อนสนิทคนนี้ก่อนกลับบ้านหรือบางทีก็รอให้แม่มารับกลับบ้านที่นั้นเลย ขอสมมติชื่อเพื่อนกับพี่เขา ว่า แก้ว กับ พี่ปลาย นะคะ แก้วนี่เป็นเพื่อนเรามาตั้งแต่ประถมค่ะ แต่พอมัธยมอยู่คนละห้องกัน เราเลยจะชอบหาเวลามาอยู่กะแก้วหลังเลิกเรียน เข้าเรื่องเนาะ มีอยู่วันนึง แก้วกับพี่ปลายชวนเราไปเล่นบาส (เราเล่นไม่เป็นหรอกค่ะ แต่เจ๊ปลายแกนะเซียนเลย ทั้งสวยทั้งเก่ง) เราก็ไปนั่งดูพี่ปลายกะแก้วเล่น เดินเล่นบ้าง ทางนั้นก็เล่นไปพลาง หันมาเม้ามอยกะเราพลาง จนมีพี่ผู้ชายหน้าตาดีคนนึงเดินเข้ามา พูดคุยกับพี่ปลาย ตอนแรกเราคิดว่าพี่เขาเข้ามาจีบพี่ปลายด้วยซ้ำ (ก็พี่ปลายเขาสวยนี่ค่ะ) แต่พอดูไปดูมา ฟังที่เขาคุยกัน แล้วพี่ปลายก็แนะนำให้แก้วกับเรารู้จักพี่เขา เราเลยรู้ว่า พี่ผู้ชายคนนึ้เป็นเพื่อนที่เล่นบาสกับพี่ปลายค่ะ พี่เค้าชื่อ กวินนะคะ(พี่เขาเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่ปลายค่ะ) (พี่เขาไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกับเราค่ะ) พอได้รู้จักพี่เขาก็แค่คิดว่านิสัยน่ารักดี
หลังจากนั้น พวกเราสามคนก็มาเล่นบาสที่นั้น เกือบทุกเย็น แล้วก็จะเจอกับพี่กวินที่มาเล่นด้วย บางวันพอเย็นๆหน่อยก็ไปหาร้านชิวๆ นั้นกินนั่งคุยกันต่อ เป็นแบบนี้อยู่ประมานเดือนนึง แล้วจู่ๆพี่กวินก็หายไป ด้วยความที่บ้านของพี่กวินอยู่ใกล้ๆกับสนามบาส พี่ปลายเลยพาพวกเราไปที่บ้านของพี่กวินค่ะ แม่เจ้า!!! ตกใจสองรอบค่ะ รอบแรก บ้านหลังใหญ่มากกกกกกกกก(บ่งบอกถึงความรวยของพี่เขา แล้วก็บ่งบอกความบ้านอกก็ตัวเราเองที่ตกใจบ้านหลังนั้น) รอบสอง แม่ของพี่กวินเป็นนักร้องในวงการนี้แหละคะ แต่ตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่าความตื่นเต้นที่ได้รู้จักคนที่รวยขนาดนี้แล้วก็มีแม่เป็นนักร้องหรอกนะคะ ส่วนวันนั้นที่พวกเราไปหาพี่กวิน แม่เขาก็บอกว่าพี่กวินป่วย พวกเราก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร ก็กลับบ้านกันค่ะ แต่หลังจากนั้นเราต้องย้ายบ้าน ซึ่งมันไกลกว่าบ้านหลังเก่าที่จะสามารถมาแวะเล่นที่บ้านแก้วก่อนจะกลับบ้านได้เหมือนเมื่อก่อน เราเลยไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่บ้านแก้วบ่อยเหมือนเมื่อก่อน เดือนนึงไปประมานครั้งนึงค่ะแล้วไปก็ไปเพราะธุระบ้าง ไปนั่งเล่นบ้าง แต่ก็ไม่ได้ออกไปเล่นบาสเหมือนเมื่อก่อน เราเลยไม่ได้เจอพี่กวินอีกเลย
ผ่านไปปี1 ค่ะ เราก็เพิ่งจะขึ้นชั้นม.2 เราเองตอนนั้นก็ลืมๆพี่กวินไปแล้วค่ะ เพราะไม่ได้เจอกันจะเป็นปี อีกอย่างก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขาด้วย เราก็ใช้ชีวิตปกติ อยู่กับเพื่อนๆในกลุ่มที่อยู่ห้องเดียวกัน ในวันปกตินั้นแหละ ตอนเช้าๆเราเดินอยู่ในโรงเรียนแล้วบังเอิญสวนทางกับพี่ปลาย ก็พูดคุยทักทายกันตามปกติค่ะ จนพูดไปพูดมา พี่ปลายก็บอกว่าเรา "เออ ตังเม(ชื่อเราค่ะ) ไอ้วิน มันย้ายมาเรียนม.4 ที่นี้นะ" เราก็แบบ รู้สึกแค่ เอ้าจริงดิ อืมๆ ตอบกลับแค่นั้นค่ะ ก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่แค่คิดว่า เออ ลืมพี่เขาไปเลยว่ะ ฮ่าๆๆ
มีอยู่วันนึง เรานั่งเรียนปกตินั้นแหละ แต่เพื่อนร่วมห้องเรา ยัยแก๊งสามสาวที่แรงสุดๆของสายชั้นเดินเข้ามาแล้วไม่มีโต๊ะนั่งเรียน เพราะห้องนั้นมันโต๊ะดันเต็มพอดี อาจารย์ก็สั่งให้พวกนั้นไปยกโต๊ะจากที่อื่นมานั่งเรียน (พวกนั้นเข้าสายแล้ว อาจารย์เลยไม่ค่อยสนใจ ท่านก็สอนต่อ) เราเองก็หันไปสนใจกระดานเหมือนเดิม แต่ผ่านไปสักสิบนาที เราได้ยินเสียงผู้หญิงในห้องแอบกรี๊ดกันเบาๆ ซุบซิบๆอะไรกัน ตามเคยค่ะ เราก็สนใจที่อาจารย์สอนอีก คิดแค่ว่าเพื่อนคงนั่งเม้ามอยระหว่างเรียนกันปกติ แต่จู่ๆเราได้ยิน หนึ่งในแก๊งสามสาวพูดขึ้นมาเลยหันไปสนใจเลยค่ะ เพราะเขาพูดว่า
" ขอบคุณมากนะคะ พี่กวิน" พอเราหันไปก็เป็นพี่กวินจริงๆด้วย พี่เขาที่เดินผ่านมาคงเห็นสามสาวยกโต๊ะเลยอาสายกมาให้(เราคิดว่าแบบนั้น) แต่แปลกใจนิดนึงคือพี่เขาดูดีขึ้นมาก จำได้ว่าปีที่แล้วก็หล่อมากแล้วนะ มาตอนนี้หล่อกว่าเดิมมากกกกกกกกกกกกก เราเองก็เผลอพูดชื่อพี่เขาออกไปเพราะว่าตกใจเฉยๆ
เรา : พี่วิน
พี่กวิน : ครับ???
พี่เขาหันมามองเราค่ะ แต่มองแบบงงๆ นะคะ
เรา : จำได้มั้ย (เราถามแล้วชี้หน้าตัวเอง) แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการส่ายหน้าแล้วยิ้มแห้งๆค่ะ คือพี่เค้าคงจำไม่ได้แล้วคงยิ้มแก้สถานการณ์
เราก็ยิ้มแบบหน้าแตกๆกลับไป พี่เค้าก็เดินออกจากห้องไป พอเราเลิกมองพี่เขา ก็กะจะหันมาสนใจอาจารย์ต่อ เชื่อมั้ยทุกคน เรารับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตค่ะ พอหันไป อืมมมมมม ผู้หญิงครึ่งห้องมองเรา โดยเฉพาะแก๊งสามสาว T_T
ช่วงพักเที่ยงของวันนั้น ทำให้เรารู้เลยค่ะว่าทำไมทุกคนถึงมองหน้าเรา เพราะพอเลิกเรียนวิชานั้นปุ๊บ เพื่อนในกลุ่ม รีบหันมาพูดกะเราเลย คำถามหลายคำถาม พูดแกล้งหยอกเยอะแยะ แต่เรื่องๆเดียว แล้วก็คล้ายๆกัน ประมาณ
"เฮ้ย แกชอบพี่กวินเหรอ"
"แหนะๆ ชอบพี่กวินล่ะเซ๋ ไม่เห็นบอกกันเลย"
"แผนสูงนะเม กล้าทักพี่เขาไปแบบนั้น บลาๆๆๆๆๆ"
แล้วเราตอนนั้นบอกเลย ตกใจมาก!!!! คือเราสาบานได้ เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขาค่ะ ใช่เราหล่อ เขารวย แต่เดี๋ยวๆนะพวกแกกกก คือฉันแค่ทักป่ะ คือฟังกันก่อนได้มั้ยว่า ช้านเคยรู้จักกันนนนนน ==;
แล้วเหตุการณ์แค่เราไปทักพี่กวิน ก็ทำให้ความซวยมาด้วยค่ะ เพราะแก๊งสามสาว จะดักตบเรา T_T แต่โชคดีที่เพื่อนๆในกลุ่มพาหนีทัน หลังจากวันนั้นเราเลยได้รู้ว่า พี่เขาเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน ชนิดที่ว่า พวกรุ่นน้องเนี่ย ถ้าจู่ๆพี่เขาเดินผ่านในระยะใกล้ จะต้องหันกันไปกรี๊ด แปะมือดีใจกะเพื่อน ประหนึ่งว่า ตรูโชคดีจังเลยที่พี่กวินเดินผ่าน ==
คือเราอยากจะเล่าให้จบแต่มันยังมีอีกเยอะ แล้วนี้ก็ยังไม่เข้าจุดไคลแม็กซ์เลยด้วยซ้ำ แต่เราต้องไปเรียนแล้ว (ตอนนี้เราเรียนมหาลัย ค่ะ) ยังไง จะรีบมาต่อหลังจากเลิกเรียนเลยนะคะ
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
แชร์ประสบการณ์ ผู้หญิงธรรมดาแอบชอบหนุ่มฮอตของโรงเรียนจนได้คบกัน
ช่วงนี้ได้ติดตามกระทู้ของหลายคนแล้วแบบแอบคิดว่าเรื่องเล่าพวกนั้นมันดูนิยายจังเลย ดูเหมือนแต่ง แต่พอเราคิดเรื่องของตัวเองก็เลยเชื่อค่ะ เพราะชีวิตของเราเองก็เคยเจออะไรที่อย่างกะนิยายรักแจ่มใสมาแล้ว
ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะ ว่าครั้งแรกที่เราได้เจอกับผู้ชายคนนั้น คือช่วงม.1 ค่ะ เรามีเพื่อนสนิทกับรุ่นพี่ม.3 ที่สนิทอยู่สองคน สองคนนั้นอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เราเองพอเลิกเรียนก็จะไปเล่นที่บ้านของเพื่อนสนิทคนนี้ก่อนกลับบ้านหรือบางทีก็รอให้แม่มารับกลับบ้านที่นั้นเลย ขอสมมติชื่อเพื่อนกับพี่เขา ว่า แก้ว กับ พี่ปลาย นะคะ แก้วนี่เป็นเพื่อนเรามาตั้งแต่ประถมค่ะ แต่พอมัธยมอยู่คนละห้องกัน เราเลยจะชอบหาเวลามาอยู่กะแก้วหลังเลิกเรียน เข้าเรื่องเนาะ มีอยู่วันนึง แก้วกับพี่ปลายชวนเราไปเล่นบาส (เราเล่นไม่เป็นหรอกค่ะ แต่เจ๊ปลายแกนะเซียนเลย ทั้งสวยทั้งเก่ง) เราก็ไปนั่งดูพี่ปลายกะแก้วเล่น เดินเล่นบ้าง ทางนั้นก็เล่นไปพลาง หันมาเม้ามอยกะเราพลาง จนมีพี่ผู้ชายหน้าตาดีคนนึงเดินเข้ามา พูดคุยกับพี่ปลาย ตอนแรกเราคิดว่าพี่เขาเข้ามาจีบพี่ปลายด้วยซ้ำ (ก็พี่ปลายเขาสวยนี่ค่ะ) แต่พอดูไปดูมา ฟังที่เขาคุยกัน แล้วพี่ปลายก็แนะนำให้แก้วกับเรารู้จักพี่เขา เราเลยรู้ว่า พี่ผู้ชายคนนึ้เป็นเพื่อนที่เล่นบาสกับพี่ปลายค่ะ พี่เค้าชื่อ กวินนะคะ(พี่เขาเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่ปลายค่ะ) (พี่เขาไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกับเราค่ะ) พอได้รู้จักพี่เขาก็แค่คิดว่านิสัยน่ารักดี
หลังจากนั้น พวกเราสามคนก็มาเล่นบาสที่นั้น เกือบทุกเย็น แล้วก็จะเจอกับพี่กวินที่มาเล่นด้วย บางวันพอเย็นๆหน่อยก็ไปหาร้านชิวๆ นั้นกินนั่งคุยกันต่อ เป็นแบบนี้อยู่ประมานเดือนนึง แล้วจู่ๆพี่กวินก็หายไป ด้วยความที่บ้านของพี่กวินอยู่ใกล้ๆกับสนามบาส พี่ปลายเลยพาพวกเราไปที่บ้านของพี่กวินค่ะ แม่เจ้า!!! ตกใจสองรอบค่ะ รอบแรก บ้านหลังใหญ่มากกกกกกกกก(บ่งบอกถึงความรวยของพี่เขา แล้วก็บ่งบอกความบ้านอกก็ตัวเราเองที่ตกใจบ้านหลังนั้น) รอบสอง แม่ของพี่กวินเป็นนักร้องในวงการนี้แหละคะ แต่ตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่าความตื่นเต้นที่ได้รู้จักคนที่รวยขนาดนี้แล้วก็มีแม่เป็นนักร้องหรอกนะคะ ส่วนวันนั้นที่พวกเราไปหาพี่กวิน แม่เขาก็บอกว่าพี่กวินป่วย พวกเราก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร ก็กลับบ้านกันค่ะ แต่หลังจากนั้นเราต้องย้ายบ้าน ซึ่งมันไกลกว่าบ้านหลังเก่าที่จะสามารถมาแวะเล่นที่บ้านแก้วก่อนจะกลับบ้านได้เหมือนเมื่อก่อน เราเลยไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่บ้านแก้วบ่อยเหมือนเมื่อก่อน เดือนนึงไปประมานครั้งนึงค่ะแล้วไปก็ไปเพราะธุระบ้าง ไปนั่งเล่นบ้าง แต่ก็ไม่ได้ออกไปเล่นบาสเหมือนเมื่อก่อน เราเลยไม่ได้เจอพี่กวินอีกเลย
ผ่านไปปี1 ค่ะ เราก็เพิ่งจะขึ้นชั้นม.2 เราเองตอนนั้นก็ลืมๆพี่กวินไปแล้วค่ะ เพราะไม่ได้เจอกันจะเป็นปี อีกอย่างก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขาด้วย เราก็ใช้ชีวิตปกติ อยู่กับเพื่อนๆในกลุ่มที่อยู่ห้องเดียวกัน ในวันปกตินั้นแหละ ตอนเช้าๆเราเดินอยู่ในโรงเรียนแล้วบังเอิญสวนทางกับพี่ปลาย ก็พูดคุยทักทายกันตามปกติค่ะ จนพูดไปพูดมา พี่ปลายก็บอกว่าเรา "เออ ตังเม(ชื่อเราค่ะ) ไอ้วิน มันย้ายมาเรียนม.4 ที่นี้นะ" เราก็แบบ รู้สึกแค่ เอ้าจริงดิ อืมๆ ตอบกลับแค่นั้นค่ะ ก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่แค่คิดว่า เออ ลืมพี่เขาไปเลยว่ะ ฮ่าๆๆ
มีอยู่วันนึง เรานั่งเรียนปกตินั้นแหละ แต่เพื่อนร่วมห้องเรา ยัยแก๊งสามสาวที่แรงสุดๆของสายชั้นเดินเข้ามาแล้วไม่มีโต๊ะนั่งเรียน เพราะห้องนั้นมันโต๊ะดันเต็มพอดี อาจารย์ก็สั่งให้พวกนั้นไปยกโต๊ะจากที่อื่นมานั่งเรียน (พวกนั้นเข้าสายแล้ว อาจารย์เลยไม่ค่อยสนใจ ท่านก็สอนต่อ) เราเองก็หันไปสนใจกระดานเหมือนเดิม แต่ผ่านไปสักสิบนาที เราได้ยินเสียงผู้หญิงในห้องแอบกรี๊ดกันเบาๆ ซุบซิบๆอะไรกัน ตามเคยค่ะ เราก็สนใจที่อาจารย์สอนอีก คิดแค่ว่าเพื่อนคงนั่งเม้ามอยระหว่างเรียนกันปกติ แต่จู่ๆเราได้ยิน หนึ่งในแก๊งสามสาวพูดขึ้นมาเลยหันไปสนใจเลยค่ะ เพราะเขาพูดว่า
" ขอบคุณมากนะคะ พี่กวิน" พอเราหันไปก็เป็นพี่กวินจริงๆด้วย พี่เขาที่เดินผ่านมาคงเห็นสามสาวยกโต๊ะเลยอาสายกมาให้(เราคิดว่าแบบนั้น) แต่แปลกใจนิดนึงคือพี่เขาดูดีขึ้นมาก จำได้ว่าปีที่แล้วก็หล่อมากแล้วนะ มาตอนนี้หล่อกว่าเดิมมากกกกกกกกกกกกก เราเองก็เผลอพูดชื่อพี่เขาออกไปเพราะว่าตกใจเฉยๆ
เรา : พี่วิน
พี่กวิน : ครับ???
พี่เขาหันมามองเราค่ะ แต่มองแบบงงๆ นะคะ
เรา : จำได้มั้ย (เราถามแล้วชี้หน้าตัวเอง) แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการส่ายหน้าแล้วยิ้มแห้งๆค่ะ คือพี่เค้าคงจำไม่ได้แล้วคงยิ้มแก้สถานการณ์
เราก็ยิ้มแบบหน้าแตกๆกลับไป พี่เค้าก็เดินออกจากห้องไป พอเราเลิกมองพี่เขา ก็กะจะหันมาสนใจอาจารย์ต่อ เชื่อมั้ยทุกคน เรารับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตค่ะ พอหันไป อืมมมมมม ผู้หญิงครึ่งห้องมองเรา โดยเฉพาะแก๊งสามสาว T_T
ช่วงพักเที่ยงของวันนั้น ทำให้เรารู้เลยค่ะว่าทำไมทุกคนถึงมองหน้าเรา เพราะพอเลิกเรียนวิชานั้นปุ๊บ เพื่อนในกลุ่ม รีบหันมาพูดกะเราเลย คำถามหลายคำถาม พูดแกล้งหยอกเยอะแยะ แต่เรื่องๆเดียว แล้วก็คล้ายๆกัน ประมาณ
"เฮ้ย แกชอบพี่กวินเหรอ"
"แหนะๆ ชอบพี่กวินล่ะเซ๋ ไม่เห็นบอกกันเลย"
"แผนสูงนะเม กล้าทักพี่เขาไปแบบนั้น บลาๆๆๆๆๆ"
แล้วเราตอนนั้นบอกเลย ตกใจมาก!!!! คือเราสาบานได้ เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขาค่ะ ใช่เราหล่อ เขารวย แต่เดี๋ยวๆนะพวกแกกกก คือฉันแค่ทักป่ะ คือฟังกันก่อนได้มั้ยว่า ช้านเคยรู้จักกันนนนนน ==;
แล้วเหตุการณ์แค่เราไปทักพี่กวิน ก็ทำให้ความซวยมาด้วยค่ะ เพราะแก๊งสามสาว จะดักตบเรา T_T แต่โชคดีที่เพื่อนๆในกลุ่มพาหนีทัน หลังจากวันนั้นเราเลยได้รู้ว่า พี่เขาเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน ชนิดที่ว่า พวกรุ่นน้องเนี่ย ถ้าจู่ๆพี่เขาเดินผ่านในระยะใกล้ จะต้องหันกันไปกรี๊ด แปะมือดีใจกะเพื่อน ประหนึ่งว่า ตรูโชคดีจังเลยที่พี่กวินเดินผ่าน ==
คือเราอยากจะเล่าให้จบแต่มันยังมีอีกเยอะ แล้วนี้ก็ยังไม่เข้าจุดไคลแม็กซ์เลยด้วยซ้ำ แต่เราต้องไปเรียนแล้ว (ตอนนี้เราเรียนมหาลัย ค่ะ) ยังไง จะรีบมาต่อหลังจากเลิกเรียนเลยนะคะ
เดี๋ยวมาต่อนะคะ