เราเคยชอบผู้ชายคนนึงเกือบจะอยู่ในสถานะที่เรียกว่าคบกัน เค้าไม่เคยพูดมาตรงๆเราก็ไม่สวย ไม่ได้มีดีอะไร เลยไม่อยากคิดไปเองเลยเฉยๆมาตลอด แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเริ่มชอบแล้ว
ผ่านมาเป็นปี เราก็เจอปัญหาชีวิตครั้งใหญ่สำหรับเรา เราป่วย ส่วนที่บ้านมีปัญหาเข้ามารุมเร้าหนักเข้าจนเราเริ่มไม่ไปเรียน แรกๆเขาก็ถามถึง แต่อารมณ์นั้นเราไม่มีความรู้สึกอยากทำให้ใครมีความสุข ไม่ค่อยเล่นกับเขาเหมือนแต่ก่อนแต่ก็ยังรู้สึกดีดีด้วย เขาก็ถามถึงในสิ่งที่เรากำลังเจอแล้วตอนนั้นเราก็เริ่มห่างกันไม่คุยกันทุกวันเหมือนแต่ก่อน
จนสุดท้ายเราตัดสินใจต้องเลิกเรียน.. เพราะปัญหาสุขภาพแล้วก็เครียดเรื่องที่บ้านจนต้องพบจิตแพทย์และกินยาซึมเศร้ามาจนทุกวันนี้
เราบอกเขา เขาก็ตกใจนิดหน่อยแล้วเงียบไป สำหรับเราช่วงนั้นมันแย่มาก และเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่คงจะได้เจอ เพราะเราต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นด้วย
เราเลยตัดสินใจรวมความกล้า บอกความรู้สึกของตัวเองไป..
คำตอบของสามปีที่ผ่านมาคือ เขาเคยรู้สึกดีดีกับเรา แต่ตอนช่วงที่ห่างกันเค้าได้คุยกับเพื่อนเก่า เค้ามีคนที่เค้าคุยในตอนนี้แทนเราแล้ว..
หลังจากนั้นเราก็ไม่ติดต่อกันอีกเลย.. มันเหมือนช่วงที่เรามีปัญหาหนัก เราไม่กล้าเองที่จะบอกว่าเราต้องการให้เค้าอยู่ด้วยมากแค่ไหน
เราไม่กล้าที่จะถามว่าเราคืออะไรสำหรับเขากันแน่ตั้งแต่แรก
จนเมื่อเค้าเจอสิ่งที่เติมเต็มรอยยิ้มของเค้าได้ เค้าก็ไปน่ะถูกแล้ว เราคงไม่ดีพอที่เค้าจะอยากรักษาเราไว้...
ทุกวันนี้สุขภาพเราดีขึ้น ปัญหาที่บ้านเราก็ผ่อนคลายไปมาก
แต่เวลาผ่านมาจนถึงเดี๋ยวนี้ ทำไมเราถึงยังลืมคนที่หันหลังให้เราไปไม่ได้ก็ไม่รู้
พอมีคนใหม่เข้ามาเราก็ไม่กล้าที่จะรู้สึกอะไรด้วยกับใครอีก มีสังคมใหม่ มีชีวิตใหม่ แต่ก็ยังเหงาอยู่ตลอดเวลา ก่อนนอนทุกคืนมันยังรู้สึกถึงตอนครั้งที่อกหักนั่น
ทุกครั้งที่เพื่อนร่วมงานมีปัญหาความรัก เราก็เป็นคนให้คำแนะนำเสมอ เราดีใจกับทุกคนที่มีความรักดีดีนะ
แต่พอมองไปบางครั้งก็อดรู้สึกอิจฉาไม่ได้ อยากจะทำตัวให้สดใส ร่าเริง แต่ก็ทำได้ไม่นาน มีใครเป็นพวกขี้เหงาแบบเรามั่งไหม? 55555
อยากระบายเรื่องของตัวเองบ้าง ความรักของคนที่ไม่น่ารักษาไว้(สั้นๆ)
ผ่านมาเป็นปี เราก็เจอปัญหาชีวิตครั้งใหญ่สำหรับเรา เราป่วย ส่วนที่บ้านมีปัญหาเข้ามารุมเร้าหนักเข้าจนเราเริ่มไม่ไปเรียน แรกๆเขาก็ถามถึง แต่อารมณ์นั้นเราไม่มีความรู้สึกอยากทำให้ใครมีความสุข ไม่ค่อยเล่นกับเขาเหมือนแต่ก่อนแต่ก็ยังรู้สึกดีดีด้วย เขาก็ถามถึงในสิ่งที่เรากำลังเจอแล้วตอนนั้นเราก็เริ่มห่างกันไม่คุยกันทุกวันเหมือนแต่ก่อน
จนสุดท้ายเราตัดสินใจต้องเลิกเรียน.. เพราะปัญหาสุขภาพแล้วก็เครียดเรื่องที่บ้านจนต้องพบจิตแพทย์และกินยาซึมเศร้ามาจนทุกวันนี้
เราบอกเขา เขาก็ตกใจนิดหน่อยแล้วเงียบไป สำหรับเราช่วงนั้นมันแย่มาก และเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่คงจะได้เจอ เพราะเราต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นด้วย
เราเลยตัดสินใจรวมความกล้า บอกความรู้สึกของตัวเองไป..
คำตอบของสามปีที่ผ่านมาคือ เขาเคยรู้สึกดีดีกับเรา แต่ตอนช่วงที่ห่างกันเค้าได้คุยกับเพื่อนเก่า เค้ามีคนที่เค้าคุยในตอนนี้แทนเราแล้ว..
หลังจากนั้นเราก็ไม่ติดต่อกันอีกเลย.. มันเหมือนช่วงที่เรามีปัญหาหนัก เราไม่กล้าเองที่จะบอกว่าเราต้องการให้เค้าอยู่ด้วยมากแค่ไหน
เราไม่กล้าที่จะถามว่าเราคืออะไรสำหรับเขากันแน่ตั้งแต่แรก
จนเมื่อเค้าเจอสิ่งที่เติมเต็มรอยยิ้มของเค้าได้ เค้าก็ไปน่ะถูกแล้ว เราคงไม่ดีพอที่เค้าจะอยากรักษาเราไว้...
ทุกวันนี้สุขภาพเราดีขึ้น ปัญหาที่บ้านเราก็ผ่อนคลายไปมาก
แต่เวลาผ่านมาจนถึงเดี๋ยวนี้ ทำไมเราถึงยังลืมคนที่หันหลังให้เราไปไม่ได้ก็ไม่รู้
พอมีคนใหม่เข้ามาเราก็ไม่กล้าที่จะรู้สึกอะไรด้วยกับใครอีก มีสังคมใหม่ มีชีวิตใหม่ แต่ก็ยังเหงาอยู่ตลอดเวลา ก่อนนอนทุกคืนมันยังรู้สึกถึงตอนครั้งที่อกหักนั่น
ทุกครั้งที่เพื่อนร่วมงานมีปัญหาความรัก เราก็เป็นคนให้คำแนะนำเสมอ เราดีใจกับทุกคนที่มีความรักดีดีนะ
แต่พอมองไปบางครั้งก็อดรู้สึกอิจฉาไม่ได้ อยากจะทำตัวให้สดใส ร่าเริง แต่ก็ทำได้ไม่นาน มีใครเป็นพวกขี้เหงาแบบเรามั่งไหม? 55555