เล่ม 1 เล่ม 2

เล่ม 3 บทที่ 1 2

พึ่งเห็นว่า 2 บทแรก พิมพ์ Chuunibyou ตก u ไปตัวนึง

สำหรับตอนนี้ จำได้ว่าตอนแปลรู้สึกว่ามันแปลยากมากเลย ถ้ามีตรงไหนอ่านแล้วมันแปร่งๆ ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

บทที่ 3 อัศจรรย์แห่งเอกลักษณ์แสนโดดเด่นของรุ่นพี่
奇抜で異彩な異色の先輩

    ไม่เห็นจะสบายใจได้ตรงไหนเลย

    มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ

    เพราะท้ายที่สุดแล้ว

    “อ๊ะ แย่ล่ะสิ เพราะใช้พลังไปมากเพื่อเตรียมการตอบโต้ออร่าของอัลก้าซังที่อาจมาคุกคามได้ทุกเมื่อ……! เลยทำให้พลังที่พึ่งได้มาใหม่ ‘Deadline Present’ ใช้การไม่ได้! แย่แล้ว!” [Note: 時限現時 Jigen Genji มีคาตากานะกำกับให้อ่านว่า デッドラインプレゼント]

    แล้วการสาธยายถึงความสามารถใหม่ของริกกะก็จบลงไปแบบนั้น

    ไม่มีทางเลือกแฮะ แต่ถ้าเข้าไปสายในเวลาเดียวกัน 2 คนแบบนี้คงได้โดนเหน็บแนมกว่าสายคนเดียวแน่ๆ เพราะงั้นเลยตัดสินใจกันว่าจะลองใช้วิธีเข้าไปทีละคนแทน

    และเพื่อให้แนวหน้าอย่างริกกะไม่โดนดุมากเพราะสายเพียงนิดเดียว ผมเลยเอาสัมภาระของริกกะอย่างพวกของขวัญนั่นมาทิ้งไว้ที่ห้องเรียนก่อน แล้วจึงค่อยไปเข้าพิธีเปิดในเวลาที่สายยิ่งกว่าอีก

    และก็แน่นอน ผมโดนครูประจำชั้น –––––– สึคุโมะ นานาเสะ หรือนานะจังโกรธเป็นอย่างมาก

    ถึงจะพูดอ้างยังไงก็เปล่าประโยชน์(และผมบอกไปตรงๆ ด้วยว่าโดนรุ่นพี่คนนึงรั้งตัวเอาไว้) นานะจังถึงกับพูดว่า

“โทงาชิคุงคิดว่าพิธีเปิดเรียนจะยังไงก็ได้งั้นสินะ? ถึงจะพอเข้าใจอยู่บ้างแต่มันก็ทำให้ครูเสียใจนะจ้ะ………” ออกมาเลย ก็สมกับเป็นการโกรธตามแบบฉบับของนานะจังดีน่ะนะ

    รู้สึกเหมือนกับเห็นภาพว่าเธอร้องไห้ออกมาเลยล่ะ

    ส่วนทางริกกะนั้นดูเหมือนจะไม่โดนโกรธอะไรเลยซักนิด

    คงจะทันเวลาพอดีล่ะมั้งนะ

พอรู้แบบนั้นแล้วเลยทำให้ผมรู้สึกแย่ที่โดนโกรธเลย แต่ถ้าการเสียสละของผมทำให้ริกกะไม่โดนโกรธได้แบบนี้ก็ไม่มีอะไรต้องบ่นกันแล้วล่ะ

จากนั้น

หลังจากตอนนั้นแล้ว รุ่นพี่อามานิจิก็ไม่ได้โผล่มาหาพวกเราเลย

เพราะโดนตัดบทไปทั้งที่ยังคุยคั่งค้างกันอยู่ ก็เลยนึกว่าคงจะมาหาอีกครั้งในทันทีแน่ๆ แต่กลับไม่มีวี่แววเลย ถึงงั้นก็ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่ารุ่นพี่อามานิจิจะไม่มาหาอีกครั้ง เพราะงั้นกลับบ้านไปน่าจะดีกว่า

เมื่อคิดได้แบบนั้นแล้ว หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจในช่วงเช้าแล้ว ผมก็ไปส่งริกกะกลับบ้านภายใต้แสงอาทิตย์ร้อนผ่าว จากนั้นก็กลับบ้านตัวเอง

ระหว่างทางที่กลับบ้านกันนั้นก็ได้คุยเรื่องงานวัฒนธรรมกับริกกะหลายเรื่องเหมือนกัน แต่ก็คุยกันไม่จบ เลยต้องปล่อยค้างเอาไว้คุยกันต่อทีหลัง

หลังจากที่กลับถึงบ้าน

พอผมกินข้าวเที่ยงคนเดียวเสร็จแล้ว ก็เข้าไปที่ห้องของตัวเอง

เพราะมันร้อนมากเลยต้องเปิดแอร์ใช้ แล้วก็ได้แต่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงเพราะไม่มีอะไรที่ต้องทำเป็นพิเศษ จากนั้นก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าขึ้นมา

    …………..

    …..มันเป็นวิกฤตการณ์ที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตจริงๆ เลยนะนั่นน่ะ

     ชายสารเลวที่บังคับให้รุ่นพี่นั่งคุกเข้าที่ทางเข้าโรงเรียน…….ไม่น่าเป็นแบบนั้นหรอกน่า

    ถ้าพรุ่งนี้ไม่ลือกันไปแบบนั้นก็ดีสิ

    อืมม น่าเป็นห่วงจังแฮะ……..

    เรื่องที่เป็นห่วงยังมีอีกเรื่องนึง เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับงานวัฒนธรรม

    ผมลองนึกถึงที่รุ่นพี่อามานิจิมาขอร้องเรื่องให้ช่วยแสดง

    รุ่นพี่อามานิจิพูดเอาไว้ว่า –––––– จะลองหาวิธีดูจนถึงที่สุด

    ถึงจะไม่รู้ว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน แต่ลึกๆ ผมก็รู้สึกเห็นใจอยู่ จากที่เห็นหมอบกราบให้ตั้งหลายครั้ง และพอดูจากท่าทางที่ใช้ขอร้องนั่นแล้ว บางทีอาจจะไม่เหลือวิธีอื่นแล้วก็เป็นได้

    เรื่องนั้น –––––– มันยังคงฝังอยู่ในหัว ยังคงคิดถึงมันอยู่เลย

    ถ้าสามารถช่วยอะไรได้ ก็อยากจะช่วยอยู่เหมือนกัน

    แต่ว่า จุดที่เป็นปัญหาก็คือ ริกกะเองก็มีหน้าที่ที่ต้องทำร่วมกับในห้องอยู่เหมือนกัน

และริกกะก็เป็นสมาชิกคนสำคัญคนนึงในการเต้นนี้ด้วย ไม่น่าจะว่างพอไปทำการแสดงให้ได้หรอก

ถึงริกกะจะมีพูดออกมาเองว่า “มีแสดงเต้นอยู่แล้ว” ก็เถอะ

แต่ถึงยังงั้น ริกกะก็ยังบอกว่า ถ้าผมไม่ทำ ก็จะไม่ทำเหมือนกัน

หรือก็คือ มันกลายเป็นปัญหาของผม –––––– ไปซะแล้วสินะ……..?

แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อเช้านี้รุ่นพี่นั่น ก็ดูท่าทางจะไม่สนใจผมเลยซักนิดนะ กลับกันรู้สึกว่าจะทำตัวเย็นชาใส่หน่อยๆ ด้วยซะอีกต่างหาก

ถ้าผมตอบรับว่าจะทำละก็ คงได้โดนแย้งว่า “ไม่อยากได้ตัวฟุทซือจังหรอก” กลับมาแน่ๆ

แต่ก่อนที่จะพูดแบบนั้น คงถามมาก่อนแน่ๆ ว่าตัวผมมีความสามารถที่จะทำการแสดงด้วยงั้นเหรอ

……………………………..

……ไม่หรอกน่า

ถึงอาจจะฟังดูเหมือนมั่นใจเกินไปก็จริง แต่ตัวผมมันอาจจะมีความสามารถนั่นอยู่ก็เป็นได้

เพราะในความเป็นจริงแล้ว ผมมันก็คืออดีตผู้ป่วยเป็นจูนิเบียวดีๆ นี่เอง

ตัวผมในตอนนั้นอบอวลไปด้วยการแสดง ทั้งการแสดงบทบาทเป็น ‘Dark Flame Master’ มั่งล่ะ หรือแม้แต่การแสดงบทบาทเป็นตัวผมที่ไม่ใช่ตัวผมก็ยังเคยเลย

พวกบทพูดน่าอายก็เหมือนกัน สามารถตะโกนออกมาแบบไร้ยางอายได้ตั้งแต่ในครั้งแรกเลย

และไม่ใช่แค่บทพูดด้วย แม้แต่ท่าทางพิลึกที่ไม่น่าจะทำได้ก็ยังทำมาแล้ว

อดีตเหล่านั้นทำให้ผมเข้มแข็งขึ้นเป็นอย่างมาก ผมคิดแบบนั้น

ก็นะ เพราะมันเป็นอดีตอันน่าอายของผมด้วยแหละ

“อ๊ะ พี่กลับมาแล้วจริงๆ ด้วย! วันนี้กลับเร็วจังเลย~! ยินดีต้อนรับกลับ and กลับมาแล้วค่า!” [Note: お帰りアンドただいまぁ！O kaeri Ando tada i ma~a!]

“อื๋อ? โอ้ ยินดีต้อนรับกลับ วันนี้เป็นพิธีเปิดเรียนก็เลยได้กลับเร็วน่ะ”

ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าและเรื่องในอดีตที่ผมกำลังนึกย้อนกลับไปพลันหายไปจากหัวทันที ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ถึงเวลาที่น้องสาวของผม –––––– ลูกสาวคนเล็กของบ้านโทงาชิ ยูเมฮะ ได้กลับมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กแล้ว

ผมเลยลองมองดูนาฬิกาทั้งที่ยังนอนอยู่บนเตียง

นี่ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาเป็นชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย……..ไม่อยากเชื่อเลยแฮะ

ผมหันไปมองยูเมฮะ ดูเหมือนว่าพอกลับมาถึงปุ๊บก็ตรงมาที่ห้องของผมเลย เพราะมาในสภาพที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยดีเลย

ยังคงอยู่ในชุดพละที่ง่ายต่อการเคลื่อนไหวอยู่

ว่าแต่ว่า ทำไมถึงมาที่ห้องของผมก่อนล่ะเนี่ย

“คือว่า! พี่ช่วยฟังหน่อยนะ! คือเมื่อกี้นี้ไปเจอคนที่น่าทึ่งมาล่ะ! น่าทึ่งมากๆ เลยล่ะ! มีผมที่น่าทึ่งมาก อย่างกับเป็นผู้มีพลังพิเศษเลยล่ะ!” [Note: ยูเมฮะใช้คำว่า すごい sugoi มันแปลได้หลายแบบ แต่ตรงนี้ขอแปลว่า น่าทึ่ง ครับ]

“…….พลังพิเศษเหรอ”

รู้สึกเหมือนจะรับอิทธิพลมาจากริกกะมากขึ้นเรื่อยๆ เลยแฮะ

หรืออาจจะจากตัวผมเองก็เป็นได้

ว่าแต่ ผม เหรอ……?

“เป็นพวกเดียวกันกับริกกะแน่ๆ เลยล่ะ! ต้องแปลงร่างได้แบบริกกะแน่ๆ เลย! แปลงร่างเป็นพรีเคียว!”

“ไม่ใช่ละ ริกกะน่ะแปลงร่างเป็นพรีเคียวไม่ได้หรอก จริงมั้ย?”

“ยังงั้นเหรอ? ถ้างั้นก็โอจามาโจล่ะ?” [Note: おジャ魔女]

“ทำไมยูเมฮะถึงรู้จักโอจามาโจได้ล่ะ………?”

เด็กรุ่นยูเมฮะไม่มีทางที่จะรู้จักได้นี่นา

หรือว่าจะมีการเอามาฉายใหม่งั้นเหรอ

“งั้นก็ยังไงก็ได้ละ! หมดเรื่องเล่าแล้ว! งั้น ยูเมฮะออกไปเล่นล่ะนะ!”

“อะ โอ้ ระวังตัวด้วยล่ะ”

“ค่า~!”

ยูเมฮะยิ้มกว้างให้ผม จากนั้นก็วิ่งเสียงดัง ตึ่กๆๆ ออกจากห้องผมไป

ร่าเริงเต็มที่อยู่เสมอ

ไม่รู้ว่าโตขึ้นมาเป็นเด็กไร้เดียงสาขนาดนั้นได้ยังไง คงเป็นเพราะรับเอาความเป็นคนง่ายๆ มาจากพ่อกับแม่ล่ะมั้งนะ