ขอรวบยอดกระทู้เดียวเลยละกันครับ เริ่มจากนิยายก่อน
ส่วนโดจินแปล กับสปอยล์อนิเม Special 7 อยู่ คห 7 ครับ

เล่ม 1 เล่ม 2

เล่ม 3 บทที่ 1 2 3 4


อ่านมา 4 บท เคยสงสัยกับการเรียกตัวเองว่า วาตาชิคุง ของรุ่นพี่อามานิจิกันมั้ยครับ? คำตอบอยู่ในบทนี้แหละ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

บทที่ 5 Princess ☆ Ash
プリンセス☆アッシュ

ในเมื่อทุกคนมารวมตัวกันเรียบร้อยแล้ว ก่อนอื่นก็ ขอแนะนำกันอีกซักรอบละกัน

ที่อยู่โดยรอบโต๊ะรับแขกในขณะนี้ก็คือ –––––– ตัวผม ทางซ้ายเป็นริกกะ ตรงข้ามริกกะคือชิชิมิยะ ตรงข้ามผมคือรุ่นพี่คุมิน (ที่ตื่นขึ้นมาแล้ว) 4 คนนั่งกันอยู่บนโซฟา

แล้วก็ รุ่นพี่อามานิจิ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะของผู้อำนวยการ เป็นหัวหน้าชมรมที่มีหน้าที่ควบคุมการดำเนินไปของพิธีการ

“อย่างแรกก็ –––––– ยูจัง จาชิริก้าจัง โซเฟียจัง ที่มาช่วยแสดงละครแบบนี้ วาตาชิคุงรู้สึกดีใจมากจริงๆ ขอบคุณจริงๆ นะ”

หลังจากพูดแล้วรุ่นพี่อามานิจิก็เงียบไป แล้วก็ก้มหัวให้

โค้งตัวลงมาเป็นมุมฉาก ท่าทางนั่นทำให้รู้สึกถึงความจริงใจที่สื่อออกมาได้เป็นอย่างดี

ถึงจะเห็นผ่านตามาหลายครั้งแล้วก็จริง แต่มันก็เป็นการแสดงความเคารพต่อกันที่ดูสง่างามจริงๆ

รุ่นพี่อามานิจิยังคงไม่เงยหน้า ค้างอยู่อย่างนั้นไปครู่นึง แล้วก็เงยหน้ากลับขึ้นมาตามเดิม

เป็นการกระทำที่น่ายกย่องมาก

แล้วสุดท้าย เธอก็ยิ้มออกมาให้พวกเราได้เห็น

“แล้ว ถ้าไม่มีอะไรมาตอบแทนที่อุตส่าห์มาช่วยกันเลย ตัววาตาชิคุงคงได้รู้สึกละอายใจแน่ๆ ก็เลยคิดว่าอยากจะทำอะไรให้ก็ได้อย่างนึงตามแต่ที่จาชิริก้าจังกับโซเฟียจังอยากให้วาตาชิคุงทำน่ะนะ แบบนั้นจะได้รึเปล่า?”

“นิฮะฮะ ที่จะตอบแทนอะไรนั่น ชั้นน่ะจะยังไงก็ได้อยู่แล้วล่ะ”

ชิชิมิยะมีท่าทางอายๆ พร้อมโบกมือไปมาว่าไม่เป็นไรด้วยความเกรงใจ

“อะไรก็ได้?”

กลับกัน ทางริกกะนั้นมีน้ำเสียงตื่นเต้นพอดูเลย

จริงๆ เลย ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับข้อตกลงอะไรพวกนี้นี่ระงับตัวเองไม่อยู่เลยจริงๆ

แต่ก็นะ รุ่นพี่อามานิจิเป็นคนเสนอออกมาเอง จะไปว่าอาการแบบนั้นมันดูไม่ดีไม่ควรก็ไม่ได้แฮะ

“อื้ม จะเป็นอะไรก็ได้! อ๊ะ แต่ว่าห้ามขออะไรที่มันดูปกติธรรมดานะ! ถ้าจะให้ยกตัวอย่างคำขอก็ นั่นสินะ……ตัวอย่างเช่น อยากจะเป็นเชฟทำขนมหวานนั่นไง!”

……ไม่ใช่ละ ที่บอกว่านั่นเป็นคำขอน่ะ มันก็แค่ความฝันว่าอยากจะเป็นอะไรเองนะ…….

ถ้าขอร้องแบบนั้นแล้วคำขอมันเป็นจริงขึ้นมาได้ละก็ ผมเองคงอยากจะเป็นซามูไรอะไรแบบนั้นน่ะนะ

อืม ตัวผมนี่ยังคิดอะไรแบบจูนิเบียวอยู่นิดหน่อยเหมือนกันแฮะ

“สิ่งที่ไม่ธรรมดาสินะ รับทราบแล้ว ขอคิดดูก่อน”

“อื้ม พยายามคิดเข้านะ! จริงสิ ไหนๆ โซเฟียจังก็ไม่ขออะไรแล้ว เพราะงั้นจาชิริก้าจังจะขอ 3 อย่างเลยก็ได้นะ เปรียบได้กับยักษ์ในตะเกียงเลยนะเนี่ย”

“ตะเกียง……!? แปลว่าจะอ่านใจชั้นก็ได้ด้วยงั้นเหรอ!?”

“ฮุฮุ มองเห็นได้ทะลุปรุโปร่งเลยล่ะ~ สิ่งนั้นก็คือ…….โทงาชิ ยูเมฮะ!”

“อย่ามาจู่ๆ ก็ทำตัวเป็น Akinator นะ!” [Note: アキネイター  Akinator ผมเชื่อว่าเกือบทุกคนในที่นี้ต้องเคยเล่น! ที่คนไทยเรียกดันว่า อับดุล !!]

แถมทำไมถึงได้พูดชื่อน้องสาวผมออกมาล่ะ!? ไม่มีทางที่รุ่นพี่อามานิจิจะรู้จักได้นี่นา…….

หรือจะเป็น Anikator ของจริงงั้นเหรอเนี่ย!? [Note: จริงๆ คือเจอกับยูเมฮะไปแล้วในบทที่ 2 แค่ไม่ได้บอกมาตรงๆ]

“เอาน่า เอาเป็นว่าก็ขอฝากตัวกับทั้ง 3 คนด้วยนะ เอาล่ะ อาจจะปุบปับไปหน่อย แต่คราวนี้จะทำการแจกแจงบทละครที่คิดเอาไว้ให้ล่ะนะ!”

รุ่นพี่อามานิจิเตรียมการเอาไว้อยู่ก่อนแล้วสินะเนี่ย เธอยื่นบทให้กับเรา 3 คนแยกกันไป

รุ่นพี่คุมินดูจะมีส่วนของตัวเองอยู่แล้ว เพราะเธอหยิบเอาบทละครออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง

พอมองไปที่ไตเติ้ลของบทที่แจกมานั่น ก็เห็นตัวอักษรสไตล์โกธิกเขียนไว้ว่า “Princess ☆ Ash”

ถ้าลองพลิกเปิดไปหน้านึง ก็จะเห็นมีรายชื่อตัวละครเขียนเอาไว้

เป็นจำนวน 5 คนพอดี

ตรงส่วนตัวละครนำที่เขียนไว้ว่า “Cinderella” นั้น –––––– ตรงส่วนที่น่าจะมีรายละเอียดการแสดงทางด้านข้างนั้นกลับว่างเปล่า

แต่แทนที่จะเรียกว่าว่างเปล่า –––––– ต้องบอกว่ามีร่องรอยโดนทำให้มันหายไปมากกว่า

โดนปากกาลบคำผิดละเลงทับไปเรียบร้อยเลย

แล้วพอลองดูต่อไป ก็จะเห็นทั้ง “เจ้าชาย”, “พญาแม่มด”, “จักรพรรดิ์” แล้วก็ “จักรพรรดินี” เขียนเอาไว้อยู่

แล้วก็เป็นเหมือนกันเลย มีร่องรอยโดนเขียนมาก่อนแล้วครั้งนึง แต่ก็โดนลบทิ้งไปทีหลัง

…….ยิ่งไปกว่านั้น จุดให้ตบมุกนี่ มันไม่เยอะเกินไปหน่อยเหรอเนี่ย เจ้านี่น่ะ

Princess Ash –––––– ถ้าแปลก็คือเจ้าหญิงขี้เถ้า หรือก็คือเรื่องราวของซินเดอเรลล่า เพียงแต่นอกจากตัวละครนำแล้วบทบาทที่เหลือมันไม่เห็นเป็นเรื่องของซินเดอเรลล่าซักนิดเลยไม่ใช่เหรอเนี่ย [Note: Cinderella แปลว่า สาวน้อยเถ้าถ่าน]

พูดก็คือ นี่มันโคตรบ้าบอเลยนะ นี่น่ะ!

ถ้าลองมองเนื้อหาผ่านๆ ซักเล็กน้อย ก็มีทั้งไปตามหารวบรวมแท่นพิมพ์ทั้ง 7 บ้างล่ะ หรืออย่างแทนที่จะไปงานราตรี กลับกลายเป็นไปที่สมาพันธ์นักสู้แทนอะไรแบบนั้น………ไม่ไหวนะเนี่ย เล่นเอาเหงื่อตกเลย [Note: มีเล่นคำ 舞踏会 Budōkai งานราตรี กับคำว่า 武闘会 Butō-kai สมาพันธ์นักสู้]

“งืมๆ ตัวละครนำนี่เท่ดีจริงๆ!”

“นิฮะฮะ ท่าทางชั้นจะเหมาะกับพญาแม่มดเลยสินะเนี่ย”

“ริกกะจังกับซาโตเนะจังนี่ไม่ว่าจะเป็นบทแบบไหนก็สามารถทำได้หมดเลยสินะเนี่ย–– ชั้นคงไม่จำเป็นต้องเล่นแล้วล่ะ––”

ต่างไปจากผม ทั้งริกกะและชิชิมิยะท่าทางดูสนุกสนานกันสุดๆ รุ่นพี่คุมินก็มาผสมโรงด้วยอย่างงงๆ ทั้ง 3 คนต่างพากันพูดแสดงความประทับใจต่อตัวบทละครกันอย่างถูกคอ ทั้งที่ริกกะพึ่งจะทำท่าทำทางว่ากลัวคนแปลกหน้าจนถึงเมื่อกี้อยู่เลยแท้ๆ กลายเป็นเข้ากันได้ดีกับรุ่นพี่คุมินไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้……

หลังจากมองดูปฏิกิริยาของพวกเราแล้ว รุ่นพี่อามานิจิก็โพล่งแทรกขึ้นมา

“จ้า จ้า จริงอยู่ว่าแค่มองก็คงรู้ได้ทันที แต่ก็ใช่แล้วล่ะ เป็นเรื่องซินเดอเรลล่านั่นแหละ”

“ไม่ใช่ละ ไม่ใช่ ไม่เห็นมีตรงไหนที่เป็นเรื่องซินเดอเรลล่าเลยนี่ครับ!?”

“มีปฏิกิริยาตอบรับธรรมดาๆ ต้องเสียตังค์นะยูจัง”

“รีดไถกันเลยเรอะ!?”

“แต่ก็อย่างที่ยูจังว่าแหละ ก็ให้เล่นเรื่องซินเดอเรลล่าตาม ‘ปกติ’ น่ะไม่เห็นน่าสนใจเลยนี่นา เพราะงั้นก็เลยเพิ่มเติมเสริมแต่งไปพอสมควรไงล่ะ! ”

“““…………………”””

ไม่มีใครตบมุกเลย –––––– ถึงจะอยากตบมุกก็จริง แต่ผมก็หักห้ามใจไว้ ไม่ได้ตบมุกออกไป

และเป็นเพราะที่ว่าเสียตังค์นั่นด้วยแหละนะ

“นะ นั่นสินะ! ก่อนอื่นก็มากำหนดตัวแสดงกันเถอะนะ ถ้าไม่มีใครอยากเลือกบทบาทไหนเป็นพิเศษละก็ วาตาชิคุงจะเป็นคนตัดสินใจให้เอง ยังงี้ดีรึเปล่า?”

รุ่นพี่อามานิจิกวาดสายตาไปทั่วเพื่อดูว่าพวกเรารับรู้เรื่องที่พูดไปรึเปล่า

ริกกะกับชิชิมิยะก็ไม่มีท่าทีปฏิเสธอะไร –––––– ต้องบอกว่าพยักหน้าให้ด้วยซ้ำ ดูท่าทางพอใจอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก

ผมเองก็ไม่ได้มีข้อโต้แย้งอะไรอยู่แล้ว ก็เลยทำท่าทางตอบรับไปในลักษณะเดียวกัน

“ทุกคน ขอบคุณมากนะ! จนถึงเดี๋ยวนี้ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าอะไรๆ มันจะเป็นไปได้อย่างราบรื่นขนาดนี้ รู้สึกดีจริงๆ เลย เอาล่ะ ถ้างั้นก็บทบาทซินเดอเรลล่านั้น –––––– ขอให้จาชิริก้าจังช่วยรับหน้าที่ด้วยนะ!”

รุ่นพี่อามานิจิแบมือยื่นไปทางริกกะ

โดยหงายฝ่ามือขึ้นด้านบน ทำท่าทางเหมือนให้การเชิดชูอย่างเต็มที่ แต่ถึงอย่างนั้น––––

“เอ่อ ปกติแล้วบทตัวละครนำนี่มันน่าจะเป็นของรุ่นพี่อามานิจิหรือรุ่นพี่คุมินไม่ใช่เหรอครับ………? ”

ผมรู้สึกตกใจกับบทบาทที่เธอว่ามานั่น ก็เลยแย้งออกไปอย่างกระอักกระอ่วน

ถึงจะไม่ได้มีข้อโต้แย้งอะไรก็จริงอยู่ แต่เพราะไม่คิดว่าจะพูดถึงบทบาทนี้เร็วขนาดนี้ ทั้งที่จริงๆ แล้วมันควรจะเป็นบทบาทที่เอาไว้พูดถึงเป็นอันสุดท้ายนี่นา……..

“ดีแล้วล่ะ ดีแล้ว! ทำต่างจากปกติทั่วๆ ไปน่ะดีอยู่แล้วล่ะ ยิ่งไปกว่านั้นชั้นก็อยากจะ offer บทตัวละครนำให้กับจาชิริก้าจังอยู่แล้ว เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก ก็เป็นการกำหนดตัวแสดงด้วยเหตุผลธรรมดาๆ แบบนั้นนั่นแหละนะ รู้สึกน่าละอายมากๆ เลยล่ะ” [Note: ละอายเพราะมัน “ธรรมดา”]

“เปล่าครับ……ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น…..แต่เป็นริกกะจะดีเหรอแล้วครับ?”

ถึงเจ้าตัวจะไม่ได้คัดค้านอะไรตั้งแต่เมื้อกี้แล้ว แต่ผมก็ลองมองไปทางริกกะเพื่อยืนยันดูอีกครั้ง

“ขอให้วางใจได้เลย! ในฐานะซินเดอเรลล่าทมิฬ –––– ในฐานะผู้ใช้จาโอชินกังแล้ว ชั้นก็เลยมีความจำดีไงล่ะ”

“ไม่ใช่ละ ไม่ใช่! ถึงจะเอามือทาบหน้าอก พูดด้วยท่าทางมั่นใจแบบนั้นก็เถอะ แต่นี่มันจะไม่กลายเป็นการปฏิวัติภาพลักษณ์ของซินเดอเรลล่าไปงั้นเรอะ!?”

“ไม่เป็นแบบนั้นหรอก เพราซินเดอเรลล่าทมิฬน่ะ มีภาพลักษณ์ที่แข็งแกร่งมากๆ อยู่แล้ว”

“…..มันก็รู้สึกถึงความแข็งแกร่งอยู่นิดหน่อยเหมือนกันแฮะ แต่ว่า เจ้าตัวไม่ได้มีภาพลักษณ์แบบนั้นซะหน่อยนี่นา!”

งือ พูดไปแล้วอย่างซินเดอเรลล่าทมิฬนี่ –––– ท่าทางคงทำตกแค่รองเท้าแก้วที่มีสีดำทมิฬเท่านั้นแฮะ แถมท่าทางไม่น่าเป็นฝ่ายโดนรังแกด้วย

ดูเหมือนจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกพี่สาวซะอีก ถึงจะไม่มีบทบาทของเหล่าพี่สาวเอาไว้ในนี้ก็เถอะนะ