ผมคนนึง เกลียด ลูกค้าที่เป็นคนรวย.
ผมเป็นพนักงาน บริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งค่อนข้างเป็นที่รู้จักกันดีเลยทีเดียวว่า ถ้าเป็นเฟอร์นิเจอร์ ต้องนึกถึง. In...
  ผมอยู่ในแผนกประกอนชิ้นงานบิ้วอิน. ส่งของที่บ้าน แถวกรุงเทพ และ ปริมลฑล. ในแต่ละเที่ยว หัวหน้าจะจัดงาน หลายที่ให้ไป และจะกำหนดเวลาเลยว่า ที่แรก ต้องเสร็จ 11 โมง
เจ้าที่สอง ไปถึงก่อนเที่ยงเป็นต้น. บางที ข้าวเที่ยง ไม่ได้กินเพราะงาน จะไม่ทันเอา
ผมสังเกตุคนที่มี ฐานะปานกลาง หรือ คนที่เคย จน แล้วมาเพิ่งรวย   จะมีน้ำใจมาก คอยถามหิวน้ำมั้ย หาน้ำหาท่าให้กิน. บางรายซื้อข้าวมาให้   จะคอยถามตลอด. บางที มีทิปให้คนละ100 บาท  200 บาท
  แต่คนรวย มักจะขี้เหนียว. ไม่พอแค่นั้น คนรวย ชอบเรื่องมาก โวยวาย กร่าง.      ไม่ถามซักคำหิวน้ำมั้ย.  บางรายทำตั้งแต่เช้ายันเย็น.  น้ำเย็นๆซักหยดไม่มีจะกิน.  ยังไม่พอบอกว่าไหนๆ มาแล้วย้าย โน่น นี่ นั่น ให้.  ตู้ เตียง โต๊ะ.  ข้าวซักมื้อ ทิปซักบาท ก็ไม่ให้. แม๋ๆ บางทีคิดน้อยใจ ทีไปกินร้านอาหาร แค่พนักงานเสริฟ ยังให้ทิปเป็นร้อย แล้วผม เหนื่อยเเสนเหนื่อย หวัง พิเศษ บ้าง ไม่ได้เลย
ยังไม่พอ กินข้าวกัน ซื้อพิษซ่ามากินกัน แบ่งสักชิ้นยังไม่เคย. แล้วมากินอ่อย. ผมหิวก็หิว  ทั้งหิวข้าว หิวน้ำ. ลูกค้าก็สุดยอด ไม่มีน้ำใจ
คนรวยๆชอบเป็นแบบนี้ ทุกคนมั้ย