การบ่น

การบ่น  ไม่ได้ช่วยให้ปัญหาหยุด หรือยุติ หรือคลี่คลายแต่อย่างใด
การบ่น  เป็นแค่ การระบายความไม่พอใจให้ปรากฏเป็นคำพูด เท่านั้น
การไม่พูด  ไม่บ่น ย่อมทำให้สถานการณ์ที่เผชิญแตกต่างออกไป
การบ่น   เป็นการละเลงสถานการณ์ให้มัวหมอง  บิดไปในทิศทางที่เลวร้ายลง  ซะมากกว่า

เมื่อคุณบ่น   คุณได้ทำผิดพลาดทางจิตวิทยา  ด้วยการให้น้ำหนักแง่ลบให้ปรากฏ
เพราะ  แทนการอดกลั้น  การปรับใจ  การยอมรับโลกที่ไม่สมบูรณ์แบบ  ..
คุณได้โพล่งและขยายมลภาวะไปรอบๆสถานการณ์เสียแล้ว

การบ่นอาจบ่งชี้ปฏิกิริยา  สะเทิ้นการยอมจำนนอย่างหนึ่ง ก็ได้
เพราะ   แทนการยอมในการกระทำ  คุณกลับประกาศความขัดแย้งในใจด้วยการปล่อยมลภาวะออกมา

คุณควรจดจำไว้ว่า  การบ่น ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหา
แต่กลับเพิ่มน้ำหนักการมองแง่ลบให้มีพลังไปในทิศทางที่ไม่สร้างสรร  เสียมากกว่า
ผู้ที่บ่น   คือ  ผู้ที่ไม่อดทน   ไม่อาจทำให้ยอมรับ หรือเข้าใจโลกอย่างที่มันเป็น
คือ   ไม่ใช่ทุกสิ่งจะเป็นไปตามใจปรารถนาของเรา   แต่มนุษย์ควรปรับตัวเข้ากับความเป็นจริงเป็นสรณะมากกว่า

ที่สุดแล้ว   การบ่นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น    หรืออาจดีส่วนตัวแง่ระบายออก
แต่ส่วนรวม  กลับได้รับกลิ่นโชยที่ไม่น่าอภิรมย์เอาเสียเลย
แล้วจะบ่นไปทำไม?    ...ผู้ที่ไม่อาจทนทาน  หรือเข้าใจความไม่สมบูรณ์แบบของชีวิต

ที่จริงแล้ว  การบ่นสะท้อนสัมพันธภาพ   การแคร์ และความต้องการเห็นพ้อง
เขาไม่ใช่ผู้แยกตัวเป็นคนนอกสังคม   แต่เป็นผู้มีความหวังในการอยู่ร่วมกันอย่างยุติธรรมในทางกลับกัน