เรื่องมีอยู่ว่า พอดีผมรู้จักน้องคนนึงเป็นน้องที่รู้จักกันมา 3-4 ปีละ ผมเคยชอบเค้าเมื่อตอนแรกๆที่รู้จักกัน คุยกันหลายวันเลยก่อนนอน โทรไปหาคุยกันสนุกดี แต่ก็ไม่ได้คบไรกัน คุยไปคุยมาเค้าให้ผมเป็นแค่พี่ที่ดีของเค้าหน่ะ เพราะผมก็ดูแลเค้าดีตลอดเลย มีปัญหาไรก็ช่วยหมด ผมเป็นคนที่ชอบใครละมักดูแลสุดตัวอ่ะ ไม่ได้มีเงินอะไรมาก แต่ดูแลด้วยทั้งศักยภาพที่มี พอเค้าบอกว่าเป็นแค่พี่ละกันเนาะ ผมก็ห่อเหี่ยวใจซะเลย ตอนนั้นก็เลยเลิกคุยไปซักพัก (ผมดันถอดใจซะก่อน มันช่างยากเหลือเกิน และ ตอนนั้นผมไปเจอคนอื่นด้วย)
หลังจากนั้นมา เวลาเจอหน้าเค้าก็ทักบ้างอะไรบ้าง เจอในเฟสก็ทักเป็นครั้งเป็นครา
ละผมก็ได้มีโอกาสเจอเค้าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนอีกครั้งนึง เค้ามีปัญหาทางบ้านมาก เค้าไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ อยู่หอคนเดียว เงินที่จ่ายค่าหอพักก็มาจากญาติๆเนี่ยแหละ พูดง่ายๆคือมีปัญหาทางครอบครัว (พ่อแม่ไม่ได้ตายนะ คือพ่อกับแม่ต่างก็ไปทำงานที่ต่างจังหวัดหน่ะ จะคุยกับลูกนิคือนานๆทีอ่ะ ทางโทรศัพท์ด้วย เดือนนึง2-3ครั้ง ไม่ก็บางเดือนไม่ได้คุยเลย) ละพอผมรู้ว่าเค้ามีปัญหา (เค้ามีปัญหามาได้หลายเดือนละ ละผมพึ่งรู้) ผมสงสารมากๆ เค้าเป็นคนที่เรียนเก่ง ความรับผิดชอบสูง อัธยาศัยดี เอาง่ายๆ ภายนอกเค้าไม่ได้น่ารักอะไรมากหรอก แต่จิตใจเค้าการพูดคุยเค้านิคือผมพูดได้คำเดียวว่ามันใช่เลยอ่ะ ผมก็เลยตัดสินใจช่วยหางานให้เค้าทำ เค้าไม่ได้ทำงานด้วย คืออยู่วัยเรียนนะครับ ที่พูดถึงอยู่คือวัยเรียนอยู่ การที่จะไปทำงานอะไรมันต้องใช้วุฒิหน่ะ ผมก็เลยหางานที่พอช่วยเค้าได้ให้เค้าทำ พอผมหางานให้เค้าได้แล้ว ก็เป็นผมเนี่ยแหละ ที่ไปรับ-ส่งเค้าทุกวันที่เค้าจะไปทำงาน บอกไม่ได้นะว่างานไร แต่ไม่ใช่งานกลางคืนที่ตามผับตามบาแน่นอน ผมไม่ให้เค้าไปทำงานแบบนั้นแน่นอน (ไม่ใช่ว่าผมบอกว่าคนไปทำงานมันเลวหรือนิสัยไม่ดีอะไรนะ คือผมไม่อยากให้เค้าไปทำงานแบบนั้นหน่ะ กลัวจะเป็นไรไป แถมยังเรียนอยู่ด้วย คงทำงานที่เลิกดึกๆไม่ได้แน่นอน)
อ่ะ ต่อๆ ผมเนี่ยก็รับ-ส่งเค้าอย่างงี้ทุกวันเลย กินข้าวอะไรผมก็ออกให้หมด อยากกินอาหารอะไรอร่อยๆผมก็ออกให้ อยากไปไหนผมก็พาไป ไปทำบุญที่ไหนผมก็ไปหมดแหละ คือผมอยู่กับเค้าละมีความสุขหน่ะ แค่เห็นเค้าก็มีความสุขละ (ที่ออกให้นิคือเค้าแทบไม่มีตังกินข้าวเลยหน่ะ ผมเลยช่วยเค้าเท่าที่จะช่วยได้ ที่ผ่านมาเค้ากินอาหารที่แบบจำกัดอ่ะ ด้วยตังที่จำกัด คงกินไรที่อยากกินในบางอันไม่ได้ ผมเลยเป็นคนออกให้แทน อยากให้เค้ามีความสุขแหละ ว่าง่ายๆ ถึงแม้ผมอาจจะไม่มีเงินไรมาก แต่ก็พยายามหามาให้เค้าอยู่ในแต่ละวันได้อย่างมีความสุขหน่ะ)
จากนั้นพอนานเข้านานเข้า ได้ซัก2-3อาทิตย์ละตั้งแต่เริ่มหางานให้เค้า
เค้าก็พูดขึ้นมาว่า "เธอเนี่ยเป็นพี่ชายของเค้าจริงๆได้ป่ะ" ผมเจอคำถามนี้ ผมแทบสตั๊น ตอบไรไม่ถูกเลย
ได้แต่ตอบว่า "เอ่อ.. ไม่รู้ดิ ทำไมหรอ"
เค้าก็บอกผมว่า "ก็จะได้อยู่ดูแลเค้าไปตลอดนี่ไง"
ผมก็ถามกลับไปว่า "ทำไมไม่เป็นแฟนแทนหล่ะ" (ตอนนั้นคืออยากถามตรงๆเลย ไม่อยากอ้อมละ กูไม่มีอารมณ์จะอ้อมละครับ)
เค้าก็ตอบมาว่า "เป็นแฟนเดี๋ยวก็ต้องทะเลาะ ต้องมีเลิกกันอีก ซักวันคงแยกกันไป พี่ชายก็พอแล้ว"
พอผมได้คำตอบนี้มา ความคิดผมพุ่งขึ้นมา2อย่าง คือ
อย่างแรก - เอ้อ ก็พูดจริงนะ ซักวันคงเลิกหรือมีปัญหากันที่ต้องให้แยกแน่ๆ
อย่างที่สอง - อะไรวะ คือ กูไม่ได้อยากเป็นพี่ชายนะ อยากเป็นแฟนมากกว่า อยากดูแลได้มากกว่านี้หน่ะ อยากใกล้ชิดบ้าง และ ถ้าเป็นแฟนจริงๆ มันต้องเลิกหรือแยกกันทุกคู่รึไงวะ เพราะคู่ที่เลิกกัน มันไม่ใช่ทุกคู่ซะหน่อย อย่าเหมารวมได้มั๊ยเนี่ย ถ้าเป็นแฟน กูจะเป็นแบบที่ไม่เลิกอ่ะ เพราะกูคิดว่าคนนี้แหละใช่เลย
ทำไงได้หล่ะ ถ้าผมยืนยันที่จะเป็นเฉพาะแฟน เค้าคงไม่ให้ผมรับ-ส่งหรือดูแลเค้าแล้ว เลยต้องยอมฝืนตอบไปว่า "อื้ม ก็ได้ๆ"
ผมก็ดูแลเค้าจนมาถึงทุกวันนี้ปกติ แต่ผมก็เกิดสงสัยอยู่อย่าง ในเมื่อเราก็ดูแลงี้มานานละนะ ไม่เคยทะเลาะไรกันเล้ยย ไม่เคยที่จะล่วงเกินอะไรเค้า เราให้ทุกอย่างที่ให้ได้ เวลาเค้าไม่สบาย ผมก็ซื้อยาให้ทุกวันเลย ไม่สนใจว่า
ยาหมดละยัง 5555
แต่!!!! ทำไมถึงเป็นแค่พี่ชายวะ ถ้าในอนาคตผมคิดจะแต่งงานกับคนนี้จริงๆจะทำยังไง เพราะวันเวลาที่ผ่านมาไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน มันก็เหมือนเป็นแฟนนะ แต่ถูกเรียกว่าพี่ชาย มันขัดๆไงไม่รู้ มันเหมือนปวดในใจอ่ะ อยากจะกอดบ้างให้อบอุ่น อยากหอมแก้มบ้าง อยากจับมือเวลาไปไหนมาไหน แต่ไม่มีซักกะอย่าง - - เจ็บปวดแท้ ไม่รู้จะพูดยังไง ควรจะทำยังไงดีกับความในใจนี้อ่ะครับ อยากถามจากหลายๆคน
ความสัมพันธ์ที่บางทีผมก็อึดอัดอยู่เหมือนกัน ตัดสินใจไม่ถูก ช่วยแสดงความคิดเห็นหน่อยนะ
หลังจากนั้นมา เวลาเจอหน้าเค้าก็ทักบ้างอะไรบ้าง เจอในเฟสก็ทักเป็นครั้งเป็นครา
ละผมก็ได้มีโอกาสเจอเค้าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนอีกครั้งนึง เค้ามีปัญหาทางบ้านมาก เค้าไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ อยู่หอคนเดียว เงินที่จ่ายค่าหอพักก็มาจากญาติๆเนี่ยแหละ พูดง่ายๆคือมีปัญหาทางครอบครัว (พ่อแม่ไม่ได้ตายนะ คือพ่อกับแม่ต่างก็ไปทำงานที่ต่างจังหวัดหน่ะ จะคุยกับลูกนิคือนานๆทีอ่ะ ทางโทรศัพท์ด้วย เดือนนึง2-3ครั้ง ไม่ก็บางเดือนไม่ได้คุยเลย) ละพอผมรู้ว่าเค้ามีปัญหา (เค้ามีปัญหามาได้หลายเดือนละ ละผมพึ่งรู้) ผมสงสารมากๆ เค้าเป็นคนที่เรียนเก่ง ความรับผิดชอบสูง อัธยาศัยดี เอาง่ายๆ ภายนอกเค้าไม่ได้น่ารักอะไรมากหรอก แต่จิตใจเค้าการพูดคุยเค้านิคือผมพูดได้คำเดียวว่ามันใช่เลยอ่ะ ผมก็เลยตัดสินใจช่วยหางานให้เค้าทำ เค้าไม่ได้ทำงานด้วย คืออยู่วัยเรียนนะครับ ที่พูดถึงอยู่คือวัยเรียนอยู่ การที่จะไปทำงานอะไรมันต้องใช้วุฒิหน่ะ ผมก็เลยหางานที่พอช่วยเค้าได้ให้เค้าทำ พอผมหางานให้เค้าได้แล้ว ก็เป็นผมเนี่ยแหละ ที่ไปรับ-ส่งเค้าทุกวันที่เค้าจะไปทำงาน บอกไม่ได้นะว่างานไร แต่ไม่ใช่งานกลางคืนที่ตามผับตามบาแน่นอน ผมไม่ให้เค้าไปทำงานแบบนั้นแน่นอน (ไม่ใช่ว่าผมบอกว่าคนไปทำงานมันเลวหรือนิสัยไม่ดีอะไรนะ คือผมไม่อยากให้เค้าไปทำงานแบบนั้นหน่ะ กลัวจะเป็นไรไป แถมยังเรียนอยู่ด้วย คงทำงานที่เลิกดึกๆไม่ได้แน่นอน)
อ่ะ ต่อๆ ผมเนี่ยก็รับ-ส่งเค้าอย่างงี้ทุกวันเลย กินข้าวอะไรผมก็ออกให้หมด อยากกินอาหารอะไรอร่อยๆผมก็ออกให้ อยากไปไหนผมก็พาไป ไปทำบุญที่ไหนผมก็ไปหมดแหละ คือผมอยู่กับเค้าละมีความสุขหน่ะ แค่เห็นเค้าก็มีความสุขละ (ที่ออกให้นิคือเค้าแทบไม่มีตังกินข้าวเลยหน่ะ ผมเลยช่วยเค้าเท่าที่จะช่วยได้ ที่ผ่านมาเค้ากินอาหารที่แบบจำกัดอ่ะ ด้วยตังที่จำกัด คงกินไรที่อยากกินในบางอันไม่ได้ ผมเลยเป็นคนออกให้แทน อยากให้เค้ามีความสุขแหละ ว่าง่ายๆ ถึงแม้ผมอาจจะไม่มีเงินไรมาก แต่ก็พยายามหามาให้เค้าอยู่ในแต่ละวันได้อย่างมีความสุขหน่ะ)
จากนั้นพอนานเข้านานเข้า ได้ซัก2-3อาทิตย์ละตั้งแต่เริ่มหางานให้เค้า
เค้าก็พูดขึ้นมาว่า "เธอเนี่ยเป็นพี่ชายของเค้าจริงๆได้ป่ะ" ผมเจอคำถามนี้ ผมแทบสตั๊น ตอบไรไม่ถูกเลย
ได้แต่ตอบว่า "เอ่อ.. ไม่รู้ดิ ทำไมหรอ"
เค้าก็บอกผมว่า "ก็จะได้อยู่ดูแลเค้าไปตลอดนี่ไง"
ผมก็ถามกลับไปว่า "ทำไมไม่เป็นแฟนแทนหล่ะ" (ตอนนั้นคืออยากถามตรงๆเลย ไม่อยากอ้อมละ กูไม่มีอารมณ์จะอ้อมละครับ)
เค้าก็ตอบมาว่า "เป็นแฟนเดี๋ยวก็ต้องทะเลาะ ต้องมีเลิกกันอีก ซักวันคงแยกกันไป พี่ชายก็พอแล้ว"
พอผมได้คำตอบนี้มา ความคิดผมพุ่งขึ้นมา2อย่าง คือ
อย่างแรก - เอ้อ ก็พูดจริงนะ ซักวันคงเลิกหรือมีปัญหากันที่ต้องให้แยกแน่ๆ
อย่างที่สอง - อะไรวะ คือ กูไม่ได้อยากเป็นพี่ชายนะ อยากเป็นแฟนมากกว่า อยากดูแลได้มากกว่านี้หน่ะ อยากใกล้ชิดบ้าง และ ถ้าเป็นแฟนจริงๆ มันต้องเลิกหรือแยกกันทุกคู่รึไงวะ เพราะคู่ที่เลิกกัน มันไม่ใช่ทุกคู่ซะหน่อย อย่าเหมารวมได้มั๊ยเนี่ย ถ้าเป็นแฟน กูจะเป็นแบบที่ไม่เลิกอ่ะ เพราะกูคิดว่าคนนี้แหละใช่เลย
ทำไงได้หล่ะ ถ้าผมยืนยันที่จะเป็นเฉพาะแฟน เค้าคงไม่ให้ผมรับ-ส่งหรือดูแลเค้าแล้ว เลยต้องยอมฝืนตอบไปว่า "อื้ม ก็ได้ๆ"
ผมก็ดูแลเค้าจนมาถึงทุกวันนี้ปกติ แต่ผมก็เกิดสงสัยอยู่อย่าง ในเมื่อเราก็ดูแลงี้มานานละนะ ไม่เคยทะเลาะไรกันเล้ยย ไม่เคยที่จะล่วงเกินอะไรเค้า เราให้ทุกอย่างที่ให้ได้ เวลาเค้าไม่สบาย ผมก็ซื้อยาให้ทุกวันเลย ไม่สนใจว่า
แต่!!!! ทำไมถึงเป็นแค่พี่ชายวะ ถ้าในอนาคตผมคิดจะแต่งงานกับคนนี้จริงๆจะทำยังไง เพราะวันเวลาที่ผ่านมาไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน มันก็เหมือนเป็นแฟนนะ แต่ถูกเรียกว่าพี่ชาย มันขัดๆไงไม่รู้ มันเหมือนปวดในใจอ่ะ อยากจะกอดบ้างให้อบอุ่น อยากหอมแก้มบ้าง อยากจับมือเวลาไปไหนมาไหน แต่ไม่มีซักกะอย่าง - - เจ็บปวดแท้ ไม่รู้จะพูดยังไง ควรจะทำยังไงดีกับความในใจนี้อ่ะครับ อยากถามจากหลายๆคน