ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังครับ มันเกี่ยวกับการที่ผมฝันมันขึ้นมา เกี่ยวกับชีวิตในวันเรียนมันธยมนี้แหละครับ
มันคือที่ว่า มีกลุ่มเพื่อนรักอยู่ 5 คนได้แก่ 1.เปี๊ยก 2.ไอเล็ก 3.อ้อม 4.หมิว 5.ผมเอง เกมส์
โดยเปี้ยก กับ ไอเล็ก เป็นชาย อ้อม กับ หมิวเป็นหญิง โดยที่ทั้งหมดคิดกันเป็นเพื่อนรักที่สุดในชีวิตนี้ (ชื่อ สมมุติ เพราะตื่นมาจำชื่อทั้ง4ไม่ได้เลย พยามนึกแล้ว 555) แบบไม่มีใครคิดที่จะชอบหรือรักใครทั้งสิ้น มีแต่สนับสนุนที่เพื่อนอยากทำอะไรก็ตามที่เขาอยากทำ
เรารู้จักกันได้ไงอ่ะหรอ โดยการที่เรารู้จักกันก็คือ เราเรียนอยู่ห้องเกียวกันอยู่ แค่ 4.คน ก็มี เปี้ยก เล็ก อ้อม แล้วก็ผม โดยที่ หมิว อยู่คนละห้องแต่เป็นเพื่อนกันเพราะ เป็นเพื่อนของอ้อมอีกที แล้วทำไมถึงสนิทกันทั้ง5คนอะหรอ เป็นที่ว่าทั้งหมดนั้นเป็นเด็กหอทั้งหมดเลย โดยการที่สนิทกันมาก เลยเข้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังหนึ่งโดยไม่มีอะไรกันสักอย่างเลย
หลังจากนั้นก็พากันสร้างไปทีละนิดๆ จนมีทุกอย่างแต่ไม่ได้แบบหรูหราอะไรมากนัก ทั้ง5คนรวมถึงผมเข้าใจความรู้สึกทั้งกันแหละกัน มีไรกิน เรากินด้วยกัน ไม่มีกินเราก็อดด้วยกัน มันเป็นอะไรที่น่าภูมิใจในความที่เรารักเพื่อนใช่ไหมครับ แต่มีอยู่วันหนึงเงินพวกเราก็ที่เราทำงานมาเราอย่ามาจ่ายค่าเช่าหอที่เราอยู่กัน ก็คือเป็นบ้านแหละครับ ก็เริ่มๆที่จะไกล้หมดแล้วโดยที่ทั้ง5 ก็เลือกที่จะไปทำงานไม่ได้เพราะเป็นช่วงเปิดเทอมและในวัยมัธยม พวกเราก็ไม่ได้สู้กันที่แบบเลิกเรียนมาจะไปทำงานกันนะ ไม่ใช่ครับเลิกเรียนมาเราจะมาที่เรานั้งเล่รด้วยกันทุกวันก็คือข้างบ้าน มันเป็นดงต้นกล้วยล้ะมีซุ่มที่เราสร้างกันขึ้นมาไว้เพื่อนั้งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน เพราะที่นั้นเป็นที่ ที่โชคดีมากเป็นวิลที่สวยเลยสำหรับพวกเรา พวกเราก็นั่งคุยด้วยกัน อ้อมพูดขึ้นมาว่า
อ้อม : เห้ยพวก สักวัน พวกเราจบกันไปแล้ว เราจะมีโอกาสแบบนี้อีกป่ะว่ะ
หมิว : ไม่รู้เลยวะ คิดแล้วน้ำตาจะไหลออกมาเลย
ไอเล็กกับไอเปี้ยก : ถ้อนหายใจละก้มหน้าลง ดูเศร้ามากๆ
ส่วนผมก็พูดไม่ออกเลย ได้แต่น้ำตาคลอ
หมิว : เอาวะ ถึงจะยังไง ตอนนี้พวกเราก็ยังอยู่ด้วยกันละวะ ทำไห้มันดี กูรักพวกนะเว้ย!!
อ้อม : กูก็รักพวกที่สุดเลยวะ เหมือนพี่น้องในครอบครัวแท้ๆเลย
พวกเราต่างทำอะไรร่วมกันเสมอ เที่ยว ดูหนัง เล่นเกม แม้กระทั้งนอนรวมกัน ถึงเราจะนอนด้วยกัน เราไม่เคยคิดที่จะคิดไม่ดีไม่ร้ายใส่กันเลยเพราะเรารักกันในความเป็นเพื่อนมากจริงๆ
แล้วเหตุการณ์เลวร้ายก็เกิดขึ้นกับพวกเรา บ้านหลังนั้นที่เราเช่ากันอยู่ มีคนจะเข้ามาซื้อแบบกระทันหัน โดยที่ไม่แจ้งล้วงหน้า ที่เราไม่ได้ทันตั้งตัว ทำให้เราคิดกันไม่ทันว่าจะทำยังไงดีโดยที่ พวกเราไม่ได้เก่งในการหาที่อยู่ใหม่เพราะมันกระทันหันเกินไป เจ้าของบ้านไห้เราขนของออกในวัยพรุ้งนี้ พวกเราคิดกันสักพัก ไอเปี้ยกนึกขึ้นได้ว่าซุ่มหรือกระท่อมที่พอเรานอนได้อยู่นี้หว่า (ทำไมพวกเราไม่ไปอยู่หอเพื่อนคนอื่นอ่ะหรอ ไม่รู้เหมือนกันไม่มีคนอยากไปอยู่ละมั้งเพราะพวกเรารักกันลำบากมาด้วยกัน เลยไม่มีใครอยากทิ้งกันไปไหน)
เล็ก : เห้ย พวกไปอยู่ซุ้มข้างบ้านกันป่ะแล้วค่อยว่ากันทีหลังละกัน
อ้อม : เรื่องห้องน้ำ เรื่องอาบน้ำละ ?
เล็ก : ไม่เป็นไร กูสร้างได้สบายๆ เดะพวกกูช่วยกันสร้างเองพื้นที่เหลือเยอะ5555
พวกเราก็คิดในใจจะทำให้ผู้หญิงที่เป็นเพื่อนเราได้ไหมหว่า 555
เปี้ยก : เอาที่ไห้ลับๆตาคนนะเว้ย!!
เล็ก : ได้มาๆช่วยกันก่อน
แล้วพวกเราก็ช่วยกันจนเสร็จแล้วมันก็ออกมาดีเลย
แล้วหลักจากวันไหนพวกเราก็ใช่กระท่อมหลังนั้น กับห้องน้ำที่เราสร้างเองจนเสร็จ พวกคุณจะคิดไช่ไหมใช่ไฟอะไรกันร้อนไหม มีคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นเราช่วยกันต่อไฟไห้พวกเราอยู่เพราะเห็นพวกเราไม่ทิ้งกันไปไหน ฟังดูละเท่ใช่ม้ะ แต่ ไม่หรอก555
ผมว่าเป็นเพราะคำว่า “รัก” ของพวกเรานี้แหละ555
(เน้นนะครับว่าความฝัน เป็นความฝันของผมจริงๆทอ่านี่เกิดขึ้นเมื่อผมนอนหลับละตื่นมานึกถึงความสุขในวัยเรียนของผมเองที่อยากไห้เกิดขึ้น จากความรักของเพื่อนที่ไม่จำกัดเพศ อ่านมาถึงนี้แล้ว)
แล้วเราก็อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ……..
มีอยู่วันหนึ่งที่โรงเรียน… หมิว
หมิว : พวก? (เสียงดูเศร้า)
พวกเราทั้งหันมา ว่า…
หมิว : กูต้องไปอยู่กับแฟนที่บ้านแฟนนะ (หมิวพูดไปแล้วร้องไห้ออกมาทันที)
แล้วหมิวก็เข้ามากอดอ้อมละร้องไห้
เพื่อนๆทุกคนมองหน้ากันแล้วยิ้มไห้กัน ทุกคนต่างไม่โกรธหรือห้ามหมิวเลย เพราะเราเป็นเพื่อนกันทะเลาะด่ากันไปก็ผิดใจกันเปล่าๆ
ผม : เห้ยหมิว (พูดน้ำเสียงเบาๆ) นี้…ไม่เป็นไรน่าา
พวกกูอยู่นี้แหละนะ เป็นไงมีปัญหาอะไรบอกพวกกูได้นะ เพราะยังไงพวกเราก็เจอกันอยู่ดีนะหมิว (พูดด้วยความที่เรารักเพื่อนมาก)
อ้อม : ใช่ๆ(ละมือจับหัวหมิว) ไม่เป็นไรนะหมิว พวกเราอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนหรอกนะ มีอะไรกลับมาได้นะ
ไม่ทิ้งหมิวแน่นอน….
หมิว : กูรักพวกมากๆเลยนะ กูจะมีเพื่อนที่รักที่สุดแค่พวกนะ ฮือๆๆๆ…(ละร้องไห้ออกมา)
หลังจากนั้นพวกเราหลังเรียนเสร็จเราก็รอส่งหมิว…
พอเสร็จเรียบร้อย ไอเล็กก็เดินไปหาแฟนหมิว
เล็ก : นิ ดูแลลหมิวด้วยละกันนะอย่าให้หมิวต้องอยู่คนเดียว เพราะหมิวไม่เคยอยู่คนเดียว เพราะมีพวกเราอยู่ด้วยตลอด เข้าใจนะ
แล้วแฟนหมิวกับหมิวก็ขึ้นรถต่อไป…
พอพวกเรากลับกระท่อมเราก็เป็นห่วงหมิวนะ เพื่อนๆก็คิดถึงหมิว แต่ก็ไม่เป็นไรพวกเราเคารพการตัดสินใจเพื่อนดี เพราะทุกวันเราก็เจอหมิวที่โรงเรียนอยู่ดี
ทุกวัน เวลา ก็ผ่านไป เรื่อยๆ..เรื่อยๆ…แล้ววก็เรื่อยๆ
พวกเราก็มีความสุขกันมากขึ้นในทุกๆวัน
แล้วมีอยู่วันหนึ่งพวกเรา4คนอยู่ที่กระท่อม แล้วหมิวก็เดินกลับมา!!!
หมิว : เห้ยทุกคน!!! กูกลับมาแล้วนะ….
ทุกคนก็ต่าง งง ละยิ้มตามๆกันไป
อ้อม : อ่าวหมิว ทำไมถึงมานี้ละ
หมิว : กูอยากกลับมาอยู่กับพวกที่นี้วะรู้สึกว่าเป็นตัวของตัวเองมากกว่า และคิดถึงพวกด้วย (ยิ้มดีใจมากๆ)
แล้วทุกคนก็เดิมเข้ามากอดกัน แล้วก็ใช่ชีวิตครบๆอยู่ด้วยกันแบบเดิม….
เดี๋ยววววว..ทุกคนคิดว่าจะจบใช่ไหมครับ ยังครับ ทุกคำที่เล่ามาคือเหตุการณ์ในฝันผมจริงๆ ทำไมมันยาวอะหรอครับ คือว่าผมฝันแล้วตื่น 1 รอบ แล้ววทีนี้ผมหลับอีกรอบ มันฝันต่อกันเลยครับ แต่ครั้งที่ 2 มันจะสั้นมาก เรื่องก็มีอยู่ว่า
หลังจากผมหลับไปอีกครั้ง
ทุกคนที่ในกระท่อม ทั้ง5คนรวมถึงผม ก็รู้ว่ามีอะไรแปลกๆขึ้นมา เหมือนรู้สึกว่า มันใกล้จะถึงวันที่ต้องจากกันแล้วจริงๆ
ผม : รู้สึกแปลกวะ อ้อม รู้สึกว่ามีอะไรที่จะทำไห้เราเสียใจป่ะวะ
อ้อม : มีดิ การที่เราต้องจากกันไง
หมิว : ไม่อยากไห้เกิดขึ้นเลย (ร้องไห้ออกมา)
เปี้ยก : เชี้ย กูรักพวกมากเลยวะทำไมเราต้องจากกันวะ
เล็ก :

เรารู้สึกว่า เราผ่านอะไรมาหลายๆอย่างด้วยกันมีความสุข และทุกข์ด้วยกัน ทำไมเวลาจากมันจากง่ายจังวะ
อ้อม : ทำไมเวลาจากต้องมีแต่น้ำตาด้วย (ร้องไห้อีกคน)
ผม : เอาวะพอถึงเวลานั้นจริงๆ ขอไห้พวกเราอยู่ด้วยกันจนนาทีสุดท้ายละกัน
แล้ววันนั้นก็มาถึง
หมิว : เราจะจากกันจริงๆหรอ เราจะไม่ได้เจอกันเหมือนเดิมหรอ
อ้อม : เราต้องได้เจอสิ ได้เจอแน่นอน …
เล็กกับเปี้ยก : พวกเรายังได้อยู่ด้วยกันอยู่ ยังไม่จากกันหรอก เราพวกรักกันจะตาย เนาะๆ
ผม : ทุกคนจะเป็นเพื่อนที่รักและถึงจะโตกันก็ยังจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเที่ยวด้วยกันอยู่นะ
ทุกคนก็ร้องไห้โฮกันออกมา แล้ววเราก็กลับไปยังกระท่อมแล้ววใช่ชีวิตด้วยกันสักพัก แล้วผมก็ตื่นจากฝันอีกทีเพราะแม่โทรมา เห้อเซ็ง5555
ทุกคนคงจะงงใช่ไหมครับว่าเห่ยจบแบบนี้หรอ เรื่องอะไรไม่มีตอนมหาลัยอะไรอ่ะหรอ ใช่ครับ ผมตื่นก่อน
ต่อจากนั้นผมพยามหลับอีกสักทีมันก็หลับไม่ได้แล้ว ผมรู้สึกว่าเพื่อนในความฝัน ความรักที่มีไห้กัน ผมรู้สึกอยากย้อนเวลา อยากทำไห้เวลาที่ผ่านมาไม่มีความหมายกับไปมีความสุขเหมือนในฝันจริงๆ ทุกคนก็อยากจะไห้เกิดกับตัวเองใช่ไหมครับเรื่องความฝันที่ทำไห้เรามีความสุข เอาตรงๆนะครับ ในฝันของผมคืนนี้ มันเป็นความฝันที่มีความสุขโดยเฉพาะตอนที่หมิวไม่เหลือใคร แล้ววพวกเรายินดีต้อนรับกลับมาเสมอ และเรื่องที่เราอยู่ด้วยกันโดยคิดแค่ว่าเป็นเพื่อนที่รักกันมาเหมือนตั้งแต่เด็ก แต่ความจริงพึ่งมารู้จักกันตอนเข้าเรียน “มัธยม” เห่อพูดแล้วผมก็อยากฝันต่อนะครับ ไห้มันต่อไปเรื่อยๆ…เรื่อยๆทุกๆวันแบบไม่มีฝันใหม่เกิดขึ้นมาแทนที่ความรู้สึกที่ผ่านมาไม่ดีในวัยมัธยยม ของผมนั้นเอง ก็ขอบคุณทุกๆท่านที่มาอ่านเรื่องที่ผมเล่าจากฝันของผมจริงๆ เน้นนะครับว่าความฝัน แต่ในความฝันของผมมันไม่จริงตรงที่ผมว่า ที่ที่เราอยู่กันนั้นมันเป็นข้างทางแบบพื่นที่เปล่าๆ ผมเลยแต่งให้มันเป็นกระท่อมนั้นเอง ผมรู้สึกว่าความรักของเพื่อนและความสุขในวัยมัธยมมันรู้สึกดีที่สุดในชีวิตผมแล้วครับ ผมอยากย้อนเวลาชีวิตของผมกลับไปทำช่วงเวลามัธยมนั้นไห้มีความสุขมากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ครับ ขอขอบคุณที่ท่านที่มาอ่านเรื่องราวของผมนะครับ ขอบคุณครับ 🙏🏻
(เน้นครับครับว่าความฝัน)
(แต่ผมอยากไห้ฝันนั้นเป็นจริงกับตัวผมเองครับ)
ฝากถึงน้องๆที่กำลังเรียนชั้นมัธยมศึกษาอยู่นะครับ ขอไห้น้องๆมีความสุขกับชีวิตมัธยม ขอไห้น้องอยากทำอะไรก้ทำไปนะครับก่อนที่มันจะสาย เชื่อเถอะครับโตมามันไม่ได้สนุกอย่าที่คิดนะครับ ขอไห้ทุกคนมีความสุขครับ🙏🏻❤️
เรื่องที่อยากไห้เกิดขึ้นจริงกับสิ่งที่ผมไม่ได้ทำในชีวิตวัยมัธยมไนวัยเรียนของผม
มันคือที่ว่า มีกลุ่มเพื่อนรักอยู่ 5 คนได้แก่ 1.เปี๊ยก 2.ไอเล็ก 3.อ้อม 4.หมิว 5.ผมเอง เกมส์
โดยเปี้ยก กับ ไอเล็ก เป็นชาย อ้อม กับ หมิวเป็นหญิง โดยที่ทั้งหมดคิดกันเป็นเพื่อนรักที่สุดในชีวิตนี้ (ชื่อ สมมุติ เพราะตื่นมาจำชื่อทั้ง4ไม่ได้เลย พยามนึกแล้ว 555) แบบไม่มีใครคิดที่จะชอบหรือรักใครทั้งสิ้น มีแต่สนับสนุนที่เพื่อนอยากทำอะไรก็ตามที่เขาอยากทำ
เรารู้จักกันได้ไงอ่ะหรอ โดยการที่เรารู้จักกันก็คือ เราเรียนอยู่ห้องเกียวกันอยู่ แค่ 4.คน ก็มี เปี้ยก เล็ก อ้อม แล้วก็ผม โดยที่ หมิว อยู่คนละห้องแต่เป็นเพื่อนกันเพราะ เป็นเพื่อนของอ้อมอีกที แล้วทำไมถึงสนิทกันทั้ง5คนอะหรอ เป็นที่ว่าทั้งหมดนั้นเป็นเด็กหอทั้งหมดเลย โดยการที่สนิทกันมาก เลยเข้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังหนึ่งโดยไม่มีอะไรกันสักอย่างเลย
หลังจากนั้นก็พากันสร้างไปทีละนิดๆ จนมีทุกอย่างแต่ไม่ได้แบบหรูหราอะไรมากนัก ทั้ง5คนรวมถึงผมเข้าใจความรู้สึกทั้งกันแหละกัน มีไรกิน เรากินด้วยกัน ไม่มีกินเราก็อดด้วยกัน มันเป็นอะไรที่น่าภูมิใจในความที่เรารักเพื่อนใช่ไหมครับ แต่มีอยู่วันหนึงเงินพวกเราก็ที่เราทำงานมาเราอย่ามาจ่ายค่าเช่าหอที่เราอยู่กัน ก็คือเป็นบ้านแหละครับ ก็เริ่มๆที่จะไกล้หมดแล้วโดยที่ทั้ง5 ก็เลือกที่จะไปทำงานไม่ได้เพราะเป็นช่วงเปิดเทอมและในวัยมัธยม พวกเราก็ไม่ได้สู้กันที่แบบเลิกเรียนมาจะไปทำงานกันนะ ไม่ใช่ครับเลิกเรียนมาเราจะมาที่เรานั้งเล่รด้วยกันทุกวันก็คือข้างบ้าน มันเป็นดงต้นกล้วยล้ะมีซุ่มที่เราสร้างกันขึ้นมาไว้เพื่อนั้งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน เพราะที่นั้นเป็นที่ ที่โชคดีมากเป็นวิลที่สวยเลยสำหรับพวกเรา พวกเราก็นั่งคุยด้วยกัน อ้อมพูดขึ้นมาว่า
อ้อม : เห้ยพวก สักวัน พวกเราจบกันไปแล้ว เราจะมีโอกาสแบบนี้อีกป่ะว่ะ
หมิว : ไม่รู้เลยวะ คิดแล้วน้ำตาจะไหลออกมาเลย
ไอเล็กกับไอเปี้ยก : ถ้อนหายใจละก้มหน้าลง ดูเศร้ามากๆ
ส่วนผมก็พูดไม่ออกเลย ได้แต่น้ำตาคลอ
หมิว : เอาวะ ถึงจะยังไง ตอนนี้พวกเราก็ยังอยู่ด้วยกันละวะ ทำไห้มันดี กูรักพวกนะเว้ย!!
อ้อม : กูก็รักพวกที่สุดเลยวะ เหมือนพี่น้องในครอบครัวแท้ๆเลย
พวกเราต่างทำอะไรร่วมกันเสมอ เที่ยว ดูหนัง เล่นเกม แม้กระทั้งนอนรวมกัน ถึงเราจะนอนด้วยกัน เราไม่เคยคิดที่จะคิดไม่ดีไม่ร้ายใส่กันเลยเพราะเรารักกันในความเป็นเพื่อนมากจริงๆ
แล้วเหตุการณ์เลวร้ายก็เกิดขึ้นกับพวกเรา บ้านหลังนั้นที่เราเช่ากันอยู่ มีคนจะเข้ามาซื้อแบบกระทันหัน โดยที่ไม่แจ้งล้วงหน้า ที่เราไม่ได้ทันตั้งตัว ทำให้เราคิดกันไม่ทันว่าจะทำยังไงดีโดยที่ พวกเราไม่ได้เก่งในการหาที่อยู่ใหม่เพราะมันกระทันหันเกินไป เจ้าของบ้านไห้เราขนของออกในวัยพรุ้งนี้ พวกเราคิดกันสักพัก ไอเปี้ยกนึกขึ้นได้ว่าซุ่มหรือกระท่อมที่พอเรานอนได้อยู่นี้หว่า (ทำไมพวกเราไม่ไปอยู่หอเพื่อนคนอื่นอ่ะหรอ ไม่รู้เหมือนกันไม่มีคนอยากไปอยู่ละมั้งเพราะพวกเรารักกันลำบากมาด้วยกัน เลยไม่มีใครอยากทิ้งกันไปไหน)
เล็ก : เห้ย พวกไปอยู่ซุ้มข้างบ้านกันป่ะแล้วค่อยว่ากันทีหลังละกัน
อ้อม : เรื่องห้องน้ำ เรื่องอาบน้ำละ ?
เล็ก : ไม่เป็นไร กูสร้างได้สบายๆ เดะพวกกูช่วยกันสร้างเองพื้นที่เหลือเยอะ5555
พวกเราก็คิดในใจจะทำให้ผู้หญิงที่เป็นเพื่อนเราได้ไหมหว่า 555
เปี้ยก : เอาที่ไห้ลับๆตาคนนะเว้ย!!
เล็ก : ได้มาๆช่วยกันก่อน
แล้วพวกเราก็ช่วยกันจนเสร็จแล้วมันก็ออกมาดีเลย
แล้วหลักจากวันไหนพวกเราก็ใช่กระท่อมหลังนั้น กับห้องน้ำที่เราสร้างเองจนเสร็จ พวกคุณจะคิดไช่ไหมใช่ไฟอะไรกันร้อนไหม มีคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นเราช่วยกันต่อไฟไห้พวกเราอยู่เพราะเห็นพวกเราไม่ทิ้งกันไปไหน ฟังดูละเท่ใช่ม้ะ แต่ ไม่หรอก555
ผมว่าเป็นเพราะคำว่า “รัก” ของพวกเรานี้แหละ555
(เน้นนะครับว่าความฝัน เป็นความฝันของผมจริงๆทอ่านี่เกิดขึ้นเมื่อผมนอนหลับละตื่นมานึกถึงความสุขในวัยเรียนของผมเองที่อยากไห้เกิดขึ้น จากความรักของเพื่อนที่ไม่จำกัดเพศ อ่านมาถึงนี้แล้ว)
แล้วเราก็อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ……..
มีอยู่วันหนึ่งที่โรงเรียน… หมิว
หมิว : พวก? (เสียงดูเศร้า)
พวกเราทั้งหันมา ว่า…
หมิว : กูต้องไปอยู่กับแฟนที่บ้านแฟนนะ (หมิวพูดไปแล้วร้องไห้ออกมาทันที)
แล้วหมิวก็เข้ามากอดอ้อมละร้องไห้
เพื่อนๆทุกคนมองหน้ากันแล้วยิ้มไห้กัน ทุกคนต่างไม่โกรธหรือห้ามหมิวเลย เพราะเราเป็นเพื่อนกันทะเลาะด่ากันไปก็ผิดใจกันเปล่าๆ
ผม : เห้ยหมิว (พูดน้ำเสียงเบาๆ) นี้…ไม่เป็นไรน่าา
พวกกูอยู่นี้แหละนะ เป็นไงมีปัญหาอะไรบอกพวกกูได้นะ เพราะยังไงพวกเราก็เจอกันอยู่ดีนะหมิว (พูดด้วยความที่เรารักเพื่อนมาก)
อ้อม : ใช่ๆ(ละมือจับหัวหมิว) ไม่เป็นไรนะหมิว พวกเราอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนหรอกนะ มีอะไรกลับมาได้นะ
ไม่ทิ้งหมิวแน่นอน….
หมิว : กูรักพวกมากๆเลยนะ กูจะมีเพื่อนที่รักที่สุดแค่พวกนะ ฮือๆๆๆ…(ละร้องไห้ออกมา)
หลังจากนั้นพวกเราหลังเรียนเสร็จเราก็รอส่งหมิว…
พอเสร็จเรียบร้อย ไอเล็กก็เดินไปหาแฟนหมิว
เล็ก : นิ ดูแลลหมิวด้วยละกันนะอย่าให้หมิวต้องอยู่คนเดียว เพราะหมิวไม่เคยอยู่คนเดียว เพราะมีพวกเราอยู่ด้วยตลอด เข้าใจนะ
แล้วแฟนหมิวกับหมิวก็ขึ้นรถต่อไป…
พอพวกเรากลับกระท่อมเราก็เป็นห่วงหมิวนะ เพื่อนๆก็คิดถึงหมิว แต่ก็ไม่เป็นไรพวกเราเคารพการตัดสินใจเพื่อนดี เพราะทุกวันเราก็เจอหมิวที่โรงเรียนอยู่ดี
ทุกวัน เวลา ก็ผ่านไป เรื่อยๆ..เรื่อยๆ…แล้ววก็เรื่อยๆ
พวกเราก็มีความสุขกันมากขึ้นในทุกๆวัน
แล้วมีอยู่วันหนึ่งพวกเรา4คนอยู่ที่กระท่อม แล้วหมิวก็เดินกลับมา!!!
หมิว : เห้ยทุกคน!!! กูกลับมาแล้วนะ….
ทุกคนก็ต่าง งง ละยิ้มตามๆกันไป
อ้อม : อ่าวหมิว ทำไมถึงมานี้ละ
หมิว : กูอยากกลับมาอยู่กับพวกที่นี้วะรู้สึกว่าเป็นตัวของตัวเองมากกว่า และคิดถึงพวกด้วย (ยิ้มดีใจมากๆ)
แล้วทุกคนก็เดิมเข้ามากอดกัน แล้วก็ใช่ชีวิตครบๆอยู่ด้วยกันแบบเดิม….
เดี๋ยววววว..ทุกคนคิดว่าจะจบใช่ไหมครับ ยังครับ ทุกคำที่เล่ามาคือเหตุการณ์ในฝันผมจริงๆ ทำไมมันยาวอะหรอครับ คือว่าผมฝันแล้วตื่น 1 รอบ แล้ววทีนี้ผมหลับอีกรอบ มันฝันต่อกันเลยครับ แต่ครั้งที่ 2 มันจะสั้นมาก เรื่องก็มีอยู่ว่า
หลังจากผมหลับไปอีกครั้ง
ทุกคนที่ในกระท่อม ทั้ง5คนรวมถึงผม ก็รู้ว่ามีอะไรแปลกๆขึ้นมา เหมือนรู้สึกว่า มันใกล้จะถึงวันที่ต้องจากกันแล้วจริงๆ
ผม : รู้สึกแปลกวะ อ้อม รู้สึกว่ามีอะไรที่จะทำไห้เราเสียใจป่ะวะ
อ้อม : มีดิ การที่เราต้องจากกันไง
หมิว : ไม่อยากไห้เกิดขึ้นเลย (ร้องไห้ออกมา)
เปี้ยก : เชี้ย กูรักพวกมากเลยวะทำไมเราต้องจากกันวะ
เล็ก :
อ้อม : ทำไมเวลาจากต้องมีแต่น้ำตาด้วย (ร้องไห้อีกคน)
ผม : เอาวะพอถึงเวลานั้นจริงๆ ขอไห้พวกเราอยู่ด้วยกันจนนาทีสุดท้ายละกัน
แล้ววันนั้นก็มาถึง
หมิว : เราจะจากกันจริงๆหรอ เราจะไม่ได้เจอกันเหมือนเดิมหรอ
อ้อม : เราต้องได้เจอสิ ได้เจอแน่นอน …
เล็กกับเปี้ยก : พวกเรายังได้อยู่ด้วยกันอยู่ ยังไม่จากกันหรอก เราพวกรักกันจะตาย เนาะๆ
ผม : ทุกคนจะเป็นเพื่อนที่รักและถึงจะโตกันก็ยังจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเที่ยวด้วยกันอยู่นะ
ทุกคนก็ร้องไห้โฮกันออกมา แล้ววเราก็กลับไปยังกระท่อมแล้ววใช่ชีวิตด้วยกันสักพัก แล้วผมก็ตื่นจากฝันอีกทีเพราะแม่โทรมา เห้อเซ็ง5555
ทุกคนคงจะงงใช่ไหมครับว่าเห่ยจบแบบนี้หรอ เรื่องอะไรไม่มีตอนมหาลัยอะไรอ่ะหรอ ใช่ครับ ผมตื่นก่อน
ต่อจากนั้นผมพยามหลับอีกสักทีมันก็หลับไม่ได้แล้ว ผมรู้สึกว่าเพื่อนในความฝัน ความรักที่มีไห้กัน ผมรู้สึกอยากย้อนเวลา อยากทำไห้เวลาที่ผ่านมาไม่มีความหมายกับไปมีความสุขเหมือนในฝันจริงๆ ทุกคนก็อยากจะไห้เกิดกับตัวเองใช่ไหมครับเรื่องความฝันที่ทำไห้เรามีความสุข เอาตรงๆนะครับ ในฝันของผมคืนนี้ มันเป็นความฝันที่มีความสุขโดยเฉพาะตอนที่หมิวไม่เหลือใคร แล้ววพวกเรายินดีต้อนรับกลับมาเสมอ และเรื่องที่เราอยู่ด้วยกันโดยคิดแค่ว่าเป็นเพื่อนที่รักกันมาเหมือนตั้งแต่เด็ก แต่ความจริงพึ่งมารู้จักกันตอนเข้าเรียน “มัธยม” เห่อพูดแล้วผมก็อยากฝันต่อนะครับ ไห้มันต่อไปเรื่อยๆ…เรื่อยๆทุกๆวันแบบไม่มีฝันใหม่เกิดขึ้นมาแทนที่ความรู้สึกที่ผ่านมาไม่ดีในวัยมัธยยม ของผมนั้นเอง ก็ขอบคุณทุกๆท่านที่มาอ่านเรื่องที่ผมเล่าจากฝันของผมจริงๆ เน้นนะครับว่าความฝัน แต่ในความฝันของผมมันไม่จริงตรงที่ผมว่า ที่ที่เราอยู่กันนั้นมันเป็นข้างทางแบบพื่นที่เปล่าๆ ผมเลยแต่งให้มันเป็นกระท่อมนั้นเอง ผมรู้สึกว่าความรักของเพื่อนและความสุขในวัยมัธยมมันรู้สึกดีที่สุดในชีวิตผมแล้วครับ ผมอยากย้อนเวลาชีวิตของผมกลับไปทำช่วงเวลามัธยมนั้นไห้มีความสุขมากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ครับ ขอขอบคุณที่ท่านที่มาอ่านเรื่องราวของผมนะครับ ขอบคุณครับ 🙏🏻
(เน้นครับครับว่าความฝัน)
(แต่ผมอยากไห้ฝันนั้นเป็นจริงกับตัวผมเองครับ)
ฝากถึงน้องๆที่กำลังเรียนชั้นมัธยมศึกษาอยู่นะครับ ขอไห้น้องๆมีความสุขกับชีวิตมัธยม ขอไห้น้องอยากทำอะไรก้ทำไปนะครับก่อนที่มันจะสาย เชื่อเถอะครับโตมามันไม่ได้สนุกอย่าที่คิดนะครับ ขอไห้ทุกคนมีความสุขครับ🙏🏻❤️