ตอนก่อนน่านี้ผม ตัดสินใจออกจากระบบการศึกษา มัธยมปลาย มาต่อ ปวช เเต่ตอนนั้นคิดว่าเป็นทางที่เราชอบทั่งอิสระมากกว่า โรงเรียนทั่วไป หลังจากนั้ก้เรียนไม่จบ ตามประสาวัยรุ่น จากปันหารอบด้าน ทั้ง ครอบครัว พ่อผมก้ติดยาเข้าออกคุกหลายรอบ ผมก้ไม่เคยคิดว่าเขาเป็นพ่อด้วยซ้ำไม่มองหน้าไม่พูดคุยเพราะผมโกรธมากที่เป็นเหตุผลนึกที่ทำไห้การเรียนต่อนั้นสะดุดลง เเล้วก้ยาดพี่น้องผมก้เป็นคนหัวสุดโต่ง เชื่อในเเบบผม เลยทำไห้มีปากเสียงกับยาดหลายครั้ง เเม่ก้ทิ้งผมด้วยเหตุผลของเข้าเเต่เข้าใจเขาทิ้งผมให้อยู่กับย่ามาเเต่เด็กจนตอนนี้18ปีเเเล้ว ผมก้มีพี่น้องผมคนกลางเเต่คนล่ะพ่อกับพี่คนโตตอนเเรกก้พอคุยกันได้บ้างพอโตเเล้วก้มีปากเสียงจะค่ากันจนทำไห้ย่ามาห้ามผมจนร้องไห้ออกมา เเล้วย่าผมน่าจะเป็นโรคทางประสาทร่วมด้วย ตอนที่ย่ามาห้ามย่าเป็นคนคิดว่าผมจะไปทำร้ายย่า เเต่ผมก้ไม่ได้ถือสาไรย่าเนื่องจากย่เขาเป็นเเบบนั้น อาน้องของพ่อเขาเป็นคนซัพพอตผมกับครอบครัวเเต่ตอนเด็กเปิดเทมอก้จะไปช่วยงานที่กทมบ่อยๆ จนอาสร้างบ้านไห้ได้สงเสียทั่งครอบครัว  เเต่อาเป็นคนไม่ค่อยพูด ผมก้เคยยักยอกเงินอาเเต่ เขารุ้ไม่พูดอะไร อากับผมกับน้า เขาก้บอกว่าเลี้ยงดูเหมือนลูกเพราะเขาไม่มีลูก เเต่ก้ไม่ได้มีความอบอุ่นหรือ ความสัมพันเเบบครอบครัวผมรู้สึกว่าเขาเเสดงออกมาเเล้วผมคิดว่าเขาเป็นเเค่ยาดคนนึง ทั้งปันหาละเอียดเล็กน้อยหลายเเสนอย่างที่ยังไม่ได้พิมในนี้ ผมคิดว่าตอนนี้ผมมีที่พึ่งที่ผมรักคนเดียวคือย่าเเต่ผมก้ทำไห้ย่าผิดหวังหลายรอบ ชั่งนั้นปี 67ท้ายปีปันหาที่มันสะสมทั้งคนรอบด้านหลายปีที่ผ่านมาทำไห้ผมเป็นซึมเศร้าไม่มีจุดหมายปลายทางคิดทบทวนสิ่งที่พลาดวนๆซ่ำๆ จนผมเริ่มผมสารเคมีทั่งกัญชา ยาทางการเพทที่ ทำไห้สุขเคลิ้มเพื่อลดความเศร้าบาดเเผลพายในใจ  ออกจากบ้านเก็บของออกหาความหมายของชีวิต ผมชอบขับมอไซไปเรื่อยเจอคนเเปลกหน้าเเล้วสบายใจได้ระบายให้คนอื่น เพราะคนทฝในครอบครัวไม่ได้มีปติสัมพันกันมานานทั้งไปเที่ยวคยเดียวในอุทยานตามป่าเขาเเต่พอได้ฮิลใจเเล้วริ่มตั้งคำถามเราต้องการอ่ะไรในชีวิรทั้งเพื่อนที่หวังผลประโยชน์เห็นผมเป็นคนชอบให้โดยไม่หวังอ่ะไรกูมีกูไห้ได้ขอเเค่มีเพื่อนอยู่ด้วย ตอนนั้นคิดว่าเพื่อนเป็นที่พึ่งของเราตอนนั้น เพื่อนก้ไม่รู้เขาคิดยังไงกะเราบางส่วงก้หวังผลประโยชน์  จนตอนนั้นคิดจะจบชีวิตหลายรอบเต่ก้กลัวว่าเราจะเจออะไรจน ใกล้ปายเดือน พฤศจิกายน  ผมเริ่มทวีความเศร้าในใจวันนั้นไปหาเพื่อที่บ้านคนนึงไปร่วมสังสรรเเล้วไม่อินอะไรเลยเลยตั้งคำถามทำไมผมถึงทุกเเบบนี้คอนนั้นผมเเค่อยากออกจากจุดนี้เเล้วเริ่มทางใหม่ที่ตามหาความสุขผมนึกออกว่าพรุพุทเจ้า หาทางพ้นทุก ผมเลยคิดทบทวนตั้งเเต่ตอนตี1ถึงตี5กว่าว่าตะบวชเเล้วหาข้อมุลคุนสมบัตที่จะบวชได้ผมคิดว่าทางนี้เเละทำไห้ผมทุกน้อยลงหรือดีขึ้นกว่าเดิม ตอนนั้นใกล้รุ่มเช้าเเล้วช่วงตี5กว่าผมเห็นย่าเดินออกมาดูผมเเกจะไปหุงข้าวเเกถามทำไมยังไม่นอนผมเลยยอกว่าจะบวชเเกก้บอกเห็นด้วยตอนนั้นเป็นไรไม่รู้ผมปลื้มปิติร้องไห้ออกมาพูดเสียงสะอื่นเลยผมเลยตัดสินใจจะออกจากบ้านตามหาวัดผมกำชับว่าอย่าบอกใครทั่งสิ้นอยากออกบวชเบบเงี้ยบๆสบายใจตอนนั่นก้ออกจากบ้าตามหาวัดวัดเเรกบอกบวชไห้ไม่ได้ขับต่อไปสิบกว่ากิโลยี่สิบกว่ากิโลผ่านสองวัดสามวัดวัดที่สามเเนะนำไห้ไปบวชวัดเเห่งนึงเเต่ระหว่างเดินทางเจอพระรูปนึงกัฝำลังกลับจากบินฑบาตรไม่รูตอนนั้นคิดอะไรอยู่เลยขับรถเข้าไปถามว่าบวไห้ได้ไหมผมทุกใจมาเเกเลยไห้ผทพาผู้ปกครองมายืนยันเเกบวชไห้โดยไม่มีค่าใช้จ่ายจนผมกราบขอขมาผมก้ร้องไห้อีกรอบท่องคำบวชไปด้วยร้องไห้ไปด้วยที่เห็นย่าเป็นที่พึ่งคนเดียวในชีวิตเหมือนเเม่คนนึงที่พึ่งทางใจหลังจากบวชเสร็จผมรู้สึกว่าทุกที่ผ่านมาหายไปเกือบหมเเลยเเค่ยังทุกบางเรื่องอยู่ก้ให้น้องของย่าพากลับผมก้เริ่มวันเรกที่วัด โดยคิดว่าต้องกวาดใบใม้ผมเลยไปกวาดที่โบส หลังจากนั้นบวชได้หลายเดือนก้รู้ว่าพระใหม่ที่บวชจะมีคนมากวาดลานโบสวันที่บวชทุกครั้งเป็นเรื่องบังเอินที่ผมกวาดลานโบสเป็นสิ่งเเรก พอต่อมาผมอยู่กุติเดียวกะเจ้าอาวาส จนปัจบันเริ่มสริทกู้มารู้ว่าฝเจ้าอาวาสชื่อเดียวกันนามสกุลคบ้ายกันเกิดวันที่13เหมือนกันนิสัยคล้ายกันอยู่รูปร่างคบ้ายกัน จนเเปลกใจ จนผมเริ่มศึกษาธรรม จากหนังสือบ้าง โทรศัพบ้าง  จนเข้าใจคำสอนพอสมควร ผมฟังจากคนนึง ชื่อ อ. ดร. ดนัย ปรีชาเพิ่มประสิทธิ อาจารพุทศาส จุฬา เขาพูดเเบบฟังขึ้นอทิบายจนลึกขึ้นๆขยายจนผมคิดได้เงมากขึ้น จนผมทุกน้อยมากตอนนี้ก้ยังบวชอยู่มา8เดือนเเล้ว เริ่มสนใจคำสอนพุทธตอนนี้ก้มีทุกบ้างเศร้าเสียใจบ้างทำมะดาของคนทั้วไป เเต่ผมเหนทางพ้นทุก เเต่ตอนนี้ก้ยังอยากบวขจนเป็นพระเเล้วจะสึกตอนเป็นคาราวาสภายหลัง เพราะยังอยากออกไปหาประสพการทางโลกอยู่ เเต่ตอนนี้อยากเรียนพุทธศาส เเต่มีที่จุฬามั่งที่ผมหา เเต่ไม่รู้เขารับวุฒิ กศน ไหม เพราะชีวิตนี้ผมตั้งเป้าหมายไว้ว่าถ้าทุกอย่างมันจะเกิดไรขึ้นเต่ต้องเรียนหลักธรรมไห้ลึกซึ้งมากที่สุดเเล้วจะกลับมาบวชตามอาตารเบียที่วัดป่าเบบสมถะตามพระวินัยเล้วจะไม่สึกวังเเค่เฝนิพพานในชาตินี้เเต่ถ้าไม่ถึงขอเเคโสดาบันก้พอ ฐานะเเห่งความไม่เสื่อมจากพทธะตอนนี้อยกเรีย พุทศาสเพื่อหลักึวามรู้หลักปฎิบัติเเต่ตอนนี้ค่อไปพายน่าถ้าย่าผมยังไม่ตายพอมีความรู้ผมอยากไห้ย่าได้ยินได้ฟังทำเหล่นนี้ อยากอนุเคราะคนที่เลี้ยงผมมาเเต่ตอนนั้นผมคลอดก่อนกำหนด อายุครร6เดือน ตัวเท่าขวดน้ำปลาตอนเรกปู่บอกหมอว่าจะทิ้งเเต่น่าบอกเอาไว้ก่อนเลยเป็นความรู้สึกอยากตอบเเทนคุนที่เลี้ยงผมมาเเละเลี้ยงดูมาเหมือนมารดาที่ไห้กำเนินโตมาก้สติปันยาครบถ้าวปกติร่างก่ยสมบูนสูง175 ถ้าย่าทิ้งผมเเต่วันนั่นคงไม่มีข้อความนี้เกิดขัฝึ่น   มีอาจารหรือใครที่ได้อ่านข้อความนี้ขอบคุนที่อ่านคับ อยากไห้คนที่พอเเนะนำการเรียนพุทธศาส ให้ผมได้มั่ง