มีใครรู้สึกประทับใจคนแปลกหน้าและยังนึกถึงเค้าอยู่บ้างคะ

เรื่องนี้ผ่านมา 7 เดือนได้แล้วค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่าตอนนั้นเราเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบมา 6 ปีค่ะ เหตุผลเบสิกเลยเข้ากันไม่ได้ -"-
เรานั่งอยู่ที่สถานีรถไฟ (เราอยู่ที่ ตปท.นะคะ) นั่งไปก็ร้องไห้ไปตลอด คุณป้าฝรั่งที่นั่ง
เค้าคงสังเกตเรามานานแล้ว อยู่ๆเค้าก็ลุกมานั่งข้างเรา ถามเราโอเคมั้ย เราก็ได้แต่ส่ายหน้ากับร้องไห้
เค้าก็ได้แต่ปลอบ และเค้าก็บอกว่า..." เธอไม่ต้องบอกชั้น ว่าเธอเป็นอะไร " แล้วป้าฝรั่งก็เอาหัวเราไปซบอกเค้า

เรายิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก เราไม่คิดว่าการที่เราอยู่ต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้จะมีคนเป็นห่วงเป็นใยเราขนาดนี้
เรารู้สึกตื้นตันใจมากๆๆๆ ได้แต่พูดขอบคุณเค้าอย่างเดียว เค้านั่งปลอบเราจนเราขึ้นรถไฟ

พอขึ้นรถไฟได้สักพัก น้ำตามันก็ไม่หยุดไหลนะเวลาเรานึกถึงเรื่องราวต่างๆมันยิ่งเจ็บปวด เราก็นั่งร้องไห้อีก
แล้วอยู่ๆก็มีผู้หญิงฝรั่งวัยรุ่นๆหน่อย เค้านั่งอีกฝั่งทางเดิน แต่ข้างๆที่นั่งเรา พอนึกออกใช่มั้ยคะ
เค้าก็เดินเข้ามานั่งข้างๆเรา ถามเหมือนคุณป้าคนแรก โอ้ยยย ยิ่งทำให้เราร้องไห้ เค้าปลอบเราและทำแบบเดียวกับคุณป้าเลย

ชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องประทับใจแบบนี้ ไม่คิดว่าเราจะได้รับสิ่งนั้นจากคนแปลกหน้ามันพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทุกวันนี้ยังนึกถึงและขอบคุณเค้าทั้งสองคน
ถึงแม้จะต่างชาติต่างภาษาและต่างศาสนา แต่ความมีน้ำใจและความเอื้ออาทรยังมีมาถึงกันได้

แค่อยากแชร์ประสบการณ์เฉยๆนะคะ ขอบคุณที่รับฟังค่ะ

ขออนุญาติแท็กสองห้องนะคะ