การสอนธรรมะให้รู้จักว่าตนเองคือธรรมะนั้นยากยิ่งกว่าสิ่งใด

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมาจากการปรุงแต่งของธรรมชาตินี้ ล้วนเป็นสิ่งที่เรียกว่า ธรรมะ

สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า คน นี้ จะมี การรับรู้ รู้สึก จำ และคิดนึกได้ ซึ่งนี่ก็คือ ธรรมะ

แต่ธรรมะที่เรียกว่า คนนี้ จะมีการคิดนึกที่ละเอียดและซับซ้อนมาก  จนมันเกิดความรู้สึกว่ามีตัวเองอย่างเข้มข้น

แต่เพราะไม่ได้รับการสอนให้เกิดความเข้าใจว่า ตัวเองนี้เป็นแค่เพียง สิ่งปรุงแต่งชั่วคราวเท่านั้น ดังนั้นคนจึงเกิดความยึดถือว่า นี่คือตัวกู

ความยึดถือว่านี่คือตัวกูนี้เอง ที่ทำให้เกิดความเชื่อว่า มีตนเองอยู่จริง และเชื่อว่าตนเองนี้จะไม่มีวันดับหายไปแม้ร่างกายจะตาย

ความเชื่อว่า มีตัวกูที่ไม่มีวันดับหายไปนี้เอง ที่ทำให้เกิดความเชื่อเรื่อง การเวียนว่ายตาย-เกิดทางร่างกายขึ้นมา

แต่เมื่อมีพุทธะ (ผู้รู้แจ้งโลก) มาสอนความจริงว่า แท้จริงตัวเรานี้มิได้มี มีแต่ธรรมชาติที่รู้สึกนึกคิดได้ชั่วคราวเท่านั้น ก็หามีธรรมะ (คน) ใดยอมรับไม่

เพราะมันทวนกระแสใจ (คือทุกชีวิตย่อมรู้สึกว่ามีตนเองอยู่จริงๆ) ของธรรมะ (คน) ทั้งหลายอย่างยิ่ง

ธรรมะ (คน) ที่ยึดถือว่ามีตนเองนี้เอง ที่หลงผิดคิดว่าตนเองไม่ใช่ธรรมะ แต่เหนือธรรมะ

ดังนั้นการสอนที่ยากที่สุดก็คือ การสอนให้ธรรมะ (คน) เข้าใจว่าตนเองนั้นคือธรรมะ (ธรรมชาติที่ถูกปรุงแต่งขึ้นมาชั่วคราวเท่านั้น) จึงเป็นการสอนที่ยากที่สุด