ธรรมะก็คือความจริงของธรรมชาติ ซึ่งทุกสิ่ง(ทั้งวัตถุและจิตใจ)ก็คือสิ่งที่ธรรมชาติสร้างสรรค์(ปรุงแต่ง)ขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์

การเห็นธรรม ก็คือ การเห็นความจริงพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของทุกสิ่ง ซึ่งความจริงพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของทุกสิ่งก็คือความจริงที่ว่า "มันไม่มีตัวตนของทุกสิ่งที่มีอยู่จริง มันมีแต่ตัวตนมายา หรือตัวตนชั่วคราว หรือตัวตนสมมติเท่านั้น"

ตัวตนชั่วคราวนี้จะมีสิ่งให้สังเกตุได้คือ ต้องอาศัยสิ่งอื่นมาปรุงแต่งตัวตนชั่วคราวของมันขึ้นมา, มีความไม่เที่ยงแท้ถาวร(อนิจจัง), มีสภาพที่ต้องทนที่จะประคับประคองตัวตนชั่วคราวของมันเอาไว้ด้วยความยากลำบากตลอดเวลา(ทุกขัง), และจะหาสิ่งที่เป็นแก่นแท้หรือตัวตนจริงๆของมันเองไม่มี(อนัตตา)

การเห็นธรรมจะต้องเห็นด้วยจิตของเราเองจริงๆ โดยการได้สัมผัสด้วยจิตของเราเอง ไม่ใช่การคิดคำนวณเอาหรือเชื่อตามคนอื่น ซึ่งความเป็นอนิจจัง ทุกขัง และอนัตตานั้นก็ปรากฏแก่ร่างกายและจิตใจของเราอยู่แล้วทุกอณู ทุกความรู้สึก อยู่ตลอดเวลาแล้ว

ดังนั้นอย่าไปดูที่อื่นหรือคิดเพ้อฝันเอา เพราะสัจธรรม(ความจริงสูงสุดของธรรมชาติ)ก็มีอยู่หรือปรากฏอยู่กับร่างกายและจิตใจของเราอยู่แล้วในขณะนี้ตลอดเวลา เมื่อเพ่งดู(ด้วยสมาธิ)ให้ดีก็จะพบว่าแม้จิตที่กำลังเพ่งดูอยู่นี้ก็ไม่ใช่ตัวเราจริงเลย และเมื่อพบความจริงว่ามันไม่มีตัวเราอยู่จริง จิตก็จะคลายความยึดถือว่ามีตัวเราลง (แม้ชั่วคราว)  เมื่อไม่มีความยึดถือ จิตก็นิพพาน(สงบเย็น)