ไผทเดินเล่นอยู่ในอุทยานหลังวัง โลลิต้าเดินออกมาพอดี ทั้งคู่สบตากัน ต่างคนต่างชะงัก
“องค์หญิง!”
โลลิต้าเขิน “คุณไผท มาเดินเล่นหรือคะ”
“กระหม่อมต้องขอประทานอภัย ถ้าบุกรุกเข้ามาในเขตหวงห้าม”
“เปล่าหรอกค่ะ ตรงนี้ไม่ใช่เขตหวงห้าม ใครจะมาเดินเล่นแถวนี้ก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่ว ก่อนอื่นกระหม่อมต้องขอบพระทัยที่องค์หญิงทรงเมตตา เลือกกระหม่อมให้มาร่วมงานของพระองค์”
“หญิงต่างหากล่ะคะ ที่ต้องขอบคุณคุณไผท ที่อุตส่าห์สละเวลาอันมีค่ามาช่วยงานประเทศเล็กๆที่ไม่มีใครรู้จักอย่างฮวาซาใต้”
“ฮวาซาใต้เป็นประเทศเล็กๆ ก็จริง แต่เต็มไปด้วยเสน่ห์และความสวยงาม ไม่ว่าจะเป็นภูมิประเทศ หรือคน”
โลลิต้าเขินมากขึ้นไปอีก ไผทมองอย่างชื่นชม ทั้งคู่ดูจะถูกชะตากันมาก
จู่ๆ ชองปอลโผล่ออกมา เห็นท่าทีสนิทสนมของคนทั้งคู่ก็โกรธมาก ปราดเข้ามาหา
“กล้าดียังไงถึงมาคุยกับองค์หญิงตรงนี้”
ทั้งไผทและโลลิต้าหันไปมอง งงๆ
“ไม่ได้มีกฎมณเฑียรอะไรที่จะห้ามไม่ให้หญิงคุยกับใครๆ ไม่ใช่หรือเพคะ”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ น้องหญิงไม่ควรจะมายืนคุยกับผู้ชายในที่มืดๆ เปลี่ยวๆ แบบนี้ แล้วนี่...พี่ชีฟองไปไหน
“อยู่นี่เพคะ” ชีฟองเดินถือแก้วน้ำส้มเข้ามา “น้ำส้มขององค์หญิงเพคะ”
โลลิต้ารับมาแล้วมองชองปอลอย่างกวนโทสะ
“กระหม่อมเป็นคนที่เพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ อาจมีอะไรที่ไม่รู้ธรรมเนียมไปบ้างก็ต้องขอประมานอภัย นี่ก็ดึกแล้วกระหม่อมทูลลาพะย่ะค่ะ”
ไผทคำนับทั้งสองคน แล้วยิ้มให้ชีฟองก่อนเดินออกไป
ชองปอลมองตาม ไม่พอใจอย่างมาก โลลิต้ายังใจเต้นอยู่เพราะหลงเสน่ห์ของไผทเต็มเปา
ด้านนายเดินมาถึงหน้าห้องจีจี้ จะเคาะประตูห้องแต่ชะงัก หันหลังจะเดินออก แต่ก็ชะงักอีก เดินกลับมาจะเคาะอีกครั้ง สุดท้ายเอามือลง
“ถ้าตอนนี้ยังโกรธอยู่ เดี๋ยวจะพาลคุยกันไม่รู้เรื่อง ไว้พรุ่งนี้ละกัน”
นายตัดสินใจเดินกลับห้องตัวเองไป
จีจี้กำลังเก็บเสื้อผ้า กับของใช้ใส่กระเป๋าเดินทางเตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ น้ำตาคลอเมื่อนึกถึงคำพูดของนาย
“รักเริกอะไร ชั้นก็แค่สงสารเค้าเท่านั้น”
จีจี้เจ็บใจน้ำตาไหลริน ปิดกระเป๋าลงอย่างแรง
ส่วนไผทเดินเข้ามาในห้องแล้วชะงัก เห็นแนวหน้านั่งรออยู่
“นายหายไปไหนมา ชั้นรอตั้งนาน”
“ไปเดินเล่นแถวๆ นี้มาน่ะพี่แนว”
“อยู่ในวังนี้อย่าเดินเพ่นพ่านให้มากนัก เดี๋ยวจะโดนลงโทษ เออว่าแต่ องค์หญิงเค้าเอาข้อมูลนายมากจากไหนวะ ว่านายเป็นคนอยู่ง่ายกินง่าย ติดดินอะไรนั่นน่ะ โคตรฮาเลย ชั้นเกือบกลั้นหัวเราะไม่ไหว”
ไผทยิ้มแหยๆ “คงเป็นเพราะพี่ฟินน่ะพี่ เค้าชอบเขียนในเฟสบุ๊คกับทวิตให้ผม เค้าบอกว่าพรีเซ้นต์ตัวเองแบบนี้ มันคูลดี”
“ตายละแก แล้วถ้าเค้ามารู้ทีหลังว่าแกโคตรสำอาง อยู่ยากกินยากแบบนี้แล้วเค้าไม่โกรธตายเหรอวะ เผลอๆ จะโยนเราออกจากประเทศรึเปล่าก็ไม่รู้”
“คงไม่ขนาดนั้นหรอกพี่แนว องค์หญิงเค้าออกจะน่ารัก อ่อนหวาน”
แนวหน้าตาเหลือก “น่ารัก! อ่อนหวาน! ยัยองค์หญิงขาโหดเนี่ยอ่ะนะ”
“มันก็ไม่แน่นะพี่ ถ้าเกิดเค้าชอบผมอย่างที่ผมเป็นล่ะ”
“ขี้ป๊อด เกลียดผัก ไม่อาบน้ำเย็น พอกหน้าทุกคืน เกลียดการอ่านหนังสือเนี่ยนะ”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะพี่ พี่แนวรู้เหรอว่าคนอย่างองค์หญิงโลลิต้าน่ะ เค้าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร จริงมั้ย”
แนวหน้าคิดตามแล้วอึ้งไปว่า เออ เราไม่รู้จริงๆ ด้วย!
รุ่งเช้า แนวหน้ายืนถือดอกกุหลาบอยู่ ท่าทางลังเลในสิ่งที่กำลังจะทำ
“จะดีเหรอวะ” สุดท้ายตัดสินใจ “เอาวะ! เพื่องาน!”
เมื่อเห็นชีฟองเดินมา แนวหน้ารวบรวมความกล้าแล้วเดินไปยื่นกุหลาบตรงหน้าทันที
“นี่ครับ”
ชีฟองมองกุหลาบอย่างอึ้งๆ “อะไรของคุณ”
แนวหน้าปั้นเสียงหล่อ “ดอกกุหลาบ ครับผม”
ชีฟองอึ้ง “กุหลาบ” แล้วเปลี่ยนท่าทีเป็นโกรธจัด “มาจากแปลงกุหลาบขององค์หญิงโลลิต้าใช่ไหม! นายไม่รู้เหรอว่าคนที่มีสิทธิ์เก็บกุหลาบที่สวนนั้น มีแต่ชั้นกับองค์หญิงเท่านั้น ฉันจะไปฟ้ององค์หญิง”
ชีฟองโมโหจะเดินไป
“อย่าครับ...อย่าไป”
แนวหน้ารีบร้อนไปดักหน้า ชีฟองยั้งตัวไม่ทันชนแนวหน้าเต็มแรง แนวหน้าเสียหลักซวนเซจะล้ม ชีฟองดึงเอาไว้ ชีฟองกับแนวหน้ามองสบตากันนิ่งนาน
มาเรียกับเซลีนกำลังจะเดินผ่านแล้วเห็นแนวหน้าอยู่ในอ้อมกอดชีฟองพอดี ทั้งคู่ตะลึงแล
ชีฟองรีบปล่อยมือ “ขอโทษนะคะ คือ ชั้นกำลังรีบ”
“จะขอโทษทำไม ผมสิต้องขอบคุณคุณมาก ไม่อย่างนั้นผมคงล้มหัวฟาดไปแล้ว คุณชีฟองจะไปไหนเหรอครับ”
ชีฟองเขิน “ชั้นจะไปซื้อของให้เจ้าหญิงค่ะ”
“งั้นดีเลย ผมกำลังหาข้อมูลของฮวาซา ขออนุญาตไปด้วยนะครับ จะได้ช่วยคุณถือของด้วย”
“ก็ได้ค่ะ”
ชีฟองเขินจัด รีบเดินนำไป แนวหน้ารีบตาม คว้าตะกร้าในมือชีฟองมาช่วยถือ
มาเรียกับเซลีนที่แอบดูอยู่มุมหนึ่ง มองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา
น่ารัก ตอนที่ 7
ด้านเจ๊ฟินยอมบากหน้ามาที่ออฟฟิศค่ายละคร ยกมือไหว้อ้อนวอนผู้กำกับป้อมที่เคยมีเรื่องกันอยู่
“ขอร้องล่ะค่ะพี่ป้อม ให้โอกาสเด็กของฟินเถอะนะคะ”
“คุณยังจะกล้าขออีกเหรอ? ที่ส่งมา ไม่ได้เรื่องเลยสักคน”
ผู้กำกับโยนรูปเด็กในสังกัดฟินทั้งสามใบลงที่โต๊ะตรงหน้าทันที คนแรกหน้าตาดูดี คนที่สองเป็นลูกครึ่ง
ผู้กำกับชี้คนแรก “ไอ้นี่หล่อจริง แต่แอคติ้งห่วยยังกับหุ่นยนต์” ชี้รูปคนที่สอง “ไอ้นี่ลูกครึ่งหน้าตาดีจมูกโด่ง แต่ยิ้มทีฟันยื่นออกมาอย่างจอบ กลัวจะไปเฉาะหน้านางเอก” สุดท้ายชี้รูปคนที่สาม “ส่วนไอ้คนที่สามเนี่ย แค่ให้ลองไปซ้อมฉากแอคชั่น กลับมาเป็นยังไงก็ดูเอาเองแล้วกัน!”
แลเห็นผู้ช่วยพยุงเด็กของฟินคนที่สามที่ใส่เผือกและมีผ้าพันแผลเต็มตัวเข้ามา ฟินหน้าจ๋อยที่โดนด่าเรื่องเด็กยับ
“เดี๋ยวฟินจะลองหาเด็กมาให้พี่ป้อมใหม่นะคะ”
“ไม่ต้อง! ผมไม่รอคุณแล้ว!! ผมใช้เด็กของพี่บียังจะดีซะกว่า แค่นี้นะ”
ฟินหน้าหดเหลือสองนิ้ว
ทางด้านนายพาตัวเองมายืนเคาะประตูหน้าห้องจีจี้ อย่างตัดสินใจแล้ว
“จีจี้...จีจี้...”
สักครู่หนึ่ง ปิดประตูสาวรับใช้เดินออกมาจากห้องจีจี้
นายแปลกใจ “คุณจีจี้ยังไม่ตื่นเหรอครับ”
“คุณจีจี้ให้ทหารออกไปส่งที่สนามบินตั้งแต่เช้ามืดแล้วค่ะ”
นายตกใจ “อะไรนะ ไปส่งที่สนามบิน นี่จีจี้กลับกรุงเทพฯ เหรอครับ”
“ค่ะ เก็บของไปหมดห้องเลย” สาวรับใช้บอก
“แล้วเค้าบอกรึเปล่าว่าจะกลับมาเมื่อไร”
“ไม่ได้บอกนะคะ แต่ท่าทางคงจะไม่กลับมาแล้วล่ะค่ะ”
สาวใช้เดินออกไป นายเดินเข้าไปในห้องที่วางเปล่าอึ้งๆ ไม่คิดว่าจีจี้จะทิ้งไปจริงๆ
เรื่องเต็มน่ารักตอนที่ 7/4-7/5 วันพฤหัสบดี 15/05/2557
ไผทเดินเล่นอยู่ในอุทยานหลังวัง โลลิต้าเดินออกมาพอดี ทั้งคู่สบตากัน ต่างคนต่างชะงัก
“องค์หญิง!”
โลลิต้าเขิน “คุณไผท มาเดินเล่นหรือคะ”
“กระหม่อมต้องขอประทานอภัย ถ้าบุกรุกเข้ามาในเขตหวงห้าม”
“เปล่าหรอกค่ะ ตรงนี้ไม่ใช่เขตหวงห้าม ใครจะมาเดินเล่นแถวนี้ก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่ว ก่อนอื่นกระหม่อมต้องขอบพระทัยที่องค์หญิงทรงเมตตา เลือกกระหม่อมให้มาร่วมงานของพระองค์”
“หญิงต่างหากล่ะคะ ที่ต้องขอบคุณคุณไผท ที่อุตส่าห์สละเวลาอันมีค่ามาช่วยงานประเทศเล็กๆที่ไม่มีใครรู้จักอย่างฮวาซาใต้”
“ฮวาซาใต้เป็นประเทศเล็กๆ ก็จริง แต่เต็มไปด้วยเสน่ห์และความสวยงาม ไม่ว่าจะเป็นภูมิประเทศ หรือคน”
โลลิต้าเขินมากขึ้นไปอีก ไผทมองอย่างชื่นชม ทั้งคู่ดูจะถูกชะตากันมาก
จู่ๆ ชองปอลโผล่ออกมา เห็นท่าทีสนิทสนมของคนทั้งคู่ก็โกรธมาก ปราดเข้ามาหา
“กล้าดียังไงถึงมาคุยกับองค์หญิงตรงนี้”
ทั้งไผทและโลลิต้าหันไปมอง งงๆ
“ไม่ได้มีกฎมณเฑียรอะไรที่จะห้ามไม่ให้หญิงคุยกับใครๆ ไม่ใช่หรือเพคะ”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ น้องหญิงไม่ควรจะมายืนคุยกับผู้ชายในที่มืดๆ เปลี่ยวๆ แบบนี้ แล้วนี่...พี่ชีฟองไปไหน
“อยู่นี่เพคะ” ชีฟองเดินถือแก้วน้ำส้มเข้ามา “น้ำส้มขององค์หญิงเพคะ”
โลลิต้ารับมาแล้วมองชองปอลอย่างกวนโทสะ
“กระหม่อมเป็นคนที่เพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ อาจมีอะไรที่ไม่รู้ธรรมเนียมไปบ้างก็ต้องขอประมานอภัย นี่ก็ดึกแล้วกระหม่อมทูลลาพะย่ะค่ะ”
ไผทคำนับทั้งสองคน แล้วยิ้มให้ชีฟองก่อนเดินออกไป
ชองปอลมองตาม ไม่พอใจอย่างมาก โลลิต้ายังใจเต้นอยู่เพราะหลงเสน่ห์ของไผทเต็มเปา
ด้านนายเดินมาถึงหน้าห้องจีจี้ จะเคาะประตูห้องแต่ชะงัก หันหลังจะเดินออก แต่ก็ชะงักอีก เดินกลับมาจะเคาะอีกครั้ง สุดท้ายเอามือลง
“ถ้าตอนนี้ยังโกรธอยู่ เดี๋ยวจะพาลคุยกันไม่รู้เรื่อง ไว้พรุ่งนี้ละกัน”
นายตัดสินใจเดินกลับห้องตัวเองไป
จีจี้กำลังเก็บเสื้อผ้า กับของใช้ใส่กระเป๋าเดินทางเตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ น้ำตาคลอเมื่อนึกถึงคำพูดของนาย
“รักเริกอะไร ชั้นก็แค่สงสารเค้าเท่านั้น”
จีจี้เจ็บใจน้ำตาไหลริน ปิดกระเป๋าลงอย่างแรง
ส่วนไผทเดินเข้ามาในห้องแล้วชะงัก เห็นแนวหน้านั่งรออยู่
“นายหายไปไหนมา ชั้นรอตั้งนาน”
“ไปเดินเล่นแถวๆ นี้มาน่ะพี่แนว”
“อยู่ในวังนี้อย่าเดินเพ่นพ่านให้มากนัก เดี๋ยวจะโดนลงโทษ เออว่าแต่ องค์หญิงเค้าเอาข้อมูลนายมากจากไหนวะ ว่านายเป็นคนอยู่ง่ายกินง่าย ติดดินอะไรนั่นน่ะ โคตรฮาเลย ชั้นเกือบกลั้นหัวเราะไม่ไหว”
ไผทยิ้มแหยๆ “คงเป็นเพราะพี่ฟินน่ะพี่ เค้าชอบเขียนในเฟสบุ๊คกับทวิตให้ผม เค้าบอกว่าพรีเซ้นต์ตัวเองแบบนี้ มันคูลดี”
“ตายละแก แล้วถ้าเค้ามารู้ทีหลังว่าแกโคตรสำอาง อยู่ยากกินยากแบบนี้แล้วเค้าไม่โกรธตายเหรอวะ เผลอๆ จะโยนเราออกจากประเทศรึเปล่าก็ไม่รู้”
“คงไม่ขนาดนั้นหรอกพี่แนว องค์หญิงเค้าออกจะน่ารัก อ่อนหวาน”
แนวหน้าตาเหลือก “น่ารัก! อ่อนหวาน! ยัยองค์หญิงขาโหดเนี่ยอ่ะนะ”
“มันก็ไม่แน่นะพี่ ถ้าเกิดเค้าชอบผมอย่างที่ผมเป็นล่ะ”
“ขี้ป๊อด เกลียดผัก ไม่อาบน้ำเย็น พอกหน้าทุกคืน เกลียดการอ่านหนังสือเนี่ยนะ”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะพี่ พี่แนวรู้เหรอว่าคนอย่างองค์หญิงโลลิต้าน่ะ เค้าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร จริงมั้ย”
แนวหน้าคิดตามแล้วอึ้งไปว่า เออ เราไม่รู้จริงๆ ด้วย!
รุ่งเช้า แนวหน้ายืนถือดอกกุหลาบอยู่ ท่าทางลังเลในสิ่งที่กำลังจะทำ
“จะดีเหรอวะ” สุดท้ายตัดสินใจ “เอาวะ! เพื่องาน!”
เมื่อเห็นชีฟองเดินมา แนวหน้ารวบรวมความกล้าแล้วเดินไปยื่นกุหลาบตรงหน้าทันที
“นี่ครับ”
ชีฟองมองกุหลาบอย่างอึ้งๆ “อะไรของคุณ”
แนวหน้าปั้นเสียงหล่อ “ดอกกุหลาบ ครับผม”
ชีฟองอึ้ง “กุหลาบ” แล้วเปลี่ยนท่าทีเป็นโกรธจัด “มาจากแปลงกุหลาบขององค์หญิงโลลิต้าใช่ไหม! นายไม่รู้เหรอว่าคนที่มีสิทธิ์เก็บกุหลาบที่สวนนั้น มีแต่ชั้นกับองค์หญิงเท่านั้น ฉันจะไปฟ้ององค์หญิง”
ชีฟองโมโหจะเดินไป
“อย่าครับ...อย่าไป”
แนวหน้ารีบร้อนไปดักหน้า ชีฟองยั้งตัวไม่ทันชนแนวหน้าเต็มแรง แนวหน้าเสียหลักซวนเซจะล้ม ชีฟองดึงเอาไว้ ชีฟองกับแนวหน้ามองสบตากันนิ่งนาน
มาเรียกับเซลีนกำลังจะเดินผ่านแล้วเห็นแนวหน้าอยู่ในอ้อมกอดชีฟองพอดี ทั้งคู่ตะลึงแล
ชีฟองรีบปล่อยมือ “ขอโทษนะคะ คือ ชั้นกำลังรีบ”
“จะขอโทษทำไม ผมสิต้องขอบคุณคุณมาก ไม่อย่างนั้นผมคงล้มหัวฟาดไปแล้ว คุณชีฟองจะไปไหนเหรอครับ”
ชีฟองเขิน “ชั้นจะไปซื้อของให้เจ้าหญิงค่ะ”
“งั้นดีเลย ผมกำลังหาข้อมูลของฮวาซา ขออนุญาตไปด้วยนะครับ จะได้ช่วยคุณถือของด้วย”
“ก็ได้ค่ะ”
ชีฟองเขินจัด รีบเดินนำไป แนวหน้ารีบตาม คว้าตะกร้าในมือชีฟองมาช่วยถือ
มาเรียกับเซลีนที่แอบดูอยู่มุมหนึ่ง มองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา
น่ารัก ตอนที่ 7
ด้านเจ๊ฟินยอมบากหน้ามาที่ออฟฟิศค่ายละคร ยกมือไหว้อ้อนวอนผู้กำกับป้อมที่เคยมีเรื่องกันอยู่
“ขอร้องล่ะค่ะพี่ป้อม ให้โอกาสเด็กของฟินเถอะนะคะ”
“คุณยังจะกล้าขออีกเหรอ? ที่ส่งมา ไม่ได้เรื่องเลยสักคน”
ผู้กำกับโยนรูปเด็กในสังกัดฟินทั้งสามใบลงที่โต๊ะตรงหน้าทันที คนแรกหน้าตาดูดี คนที่สองเป็นลูกครึ่ง
ผู้กำกับชี้คนแรก “ไอ้นี่หล่อจริง แต่แอคติ้งห่วยยังกับหุ่นยนต์” ชี้รูปคนที่สอง “ไอ้นี่ลูกครึ่งหน้าตาดีจมูกโด่ง แต่ยิ้มทีฟันยื่นออกมาอย่างจอบ กลัวจะไปเฉาะหน้านางเอก” สุดท้ายชี้รูปคนที่สาม “ส่วนไอ้คนที่สามเนี่ย แค่ให้ลองไปซ้อมฉากแอคชั่น กลับมาเป็นยังไงก็ดูเอาเองแล้วกัน!”
แลเห็นผู้ช่วยพยุงเด็กของฟินคนที่สามที่ใส่เผือกและมีผ้าพันแผลเต็มตัวเข้ามา ฟินหน้าจ๋อยที่โดนด่าเรื่องเด็กยับ
“เดี๋ยวฟินจะลองหาเด็กมาให้พี่ป้อมใหม่นะคะ”
“ไม่ต้อง! ผมไม่รอคุณแล้ว!! ผมใช้เด็กของพี่บียังจะดีซะกว่า แค่นี้นะ”
ฟินหน้าหดเหลือสองนิ้ว
ทางด้านนายพาตัวเองมายืนเคาะประตูหน้าห้องจีจี้ อย่างตัดสินใจแล้ว
“จีจี้...จีจี้...”
สักครู่หนึ่ง ปิดประตูสาวรับใช้เดินออกมาจากห้องจีจี้
นายแปลกใจ “คุณจีจี้ยังไม่ตื่นเหรอครับ”
“คุณจีจี้ให้ทหารออกไปส่งที่สนามบินตั้งแต่เช้ามืดแล้วค่ะ”
นายตกใจ “อะไรนะ ไปส่งที่สนามบิน นี่จีจี้กลับกรุงเทพฯ เหรอครับ”
“ค่ะ เก็บของไปหมดห้องเลย” สาวรับใช้บอก
“แล้วเค้าบอกรึเปล่าว่าจะกลับมาเมื่อไร”
“ไม่ได้บอกนะคะ แต่ท่าทางคงจะไม่กลับมาแล้วล่ะค่ะ”
สาวใช้เดินออกไป นายเดินเข้าไปในห้องที่วางเปล่าอึ้งๆ ไม่คิดว่าจีจี้จะทิ้งไปจริงๆ