โลลิต้ามีสีหน้าสำนึกผิดเล็กน้อย เอาผ้าขนหนูประคบตาให้แนวหน้า ที่ขยับกายรู้สึกตัว
พอแนวหน้าขยับตัว โลลิต้าถอยกรูดอย่างระวังตัว แนวหน้าครางเบาๆ ก่อนลุกขึ้นนั่ง
“ผมป็นอะไรไปน่ะ..ฟ้าผ่าหรอ”
แนวหน้าลุกพรวดขึ้นยืนใส่บ๊อกเซ่อตัวเดียว โลลิต้ายกมือบังหน้าแทบไม่ทัน
“ว้าย” องค์หญิงยกมือปิดตา “อย่านะ ไอ้คนเลว บ้า ลามก จกเปรต จิตไม่ปกติ จะมาทำอะไรน่ะ..อย่านะ
แนวหน้าก้มมองตัวเองแล้ว รีบเอามือกุมปิดเป้า “กระหม่อมบอกแล้วไงว่าขอโทษ ..ไม่ได้ตั้งใจจะให้องค์หญิงตกใจ ก็นึกว่าอยู่คนเดียว เลยลงไปเล่นน้ำ..ไม่คิดนี่กระหม่อม ว่าจะมีเจ้าหญิงมาแอบดูแบบนี้”
“ไอ้คนบ้า ใครเค้าจะไปแอบดูคนอย่างนาย ชั้นนั่งเล่นอยู่แล้วนึกว่ามีคนจมน้ำก็เลยมาช่วย ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉันแต่ฉันไม่ได้จิต นายต่างหากมาอยู่ตรงนี้ ทำไม ถูกไล่ให้กลับประเทศไปแล้วแล้วยังไม่ไป หน้าไม่อาย”
โดนด่าชุดใหญ่ แนวหน้าหันขวับมา “อ้าวเจ๊”
“อย่ามาเรียกชั้นแบบนี้นะ นายน่ะมันแย่มาก ขี้โม้ โรคจิต บ้ากาม ไร้ฝีมือ ทำงานไม่ได้เรื่อง คนแบบนี้เราไม่เอามาทำงานสารคดีให้ฮวาซาเด็ดขาด”
แนวหน้าถามโกรธๆ “หมดหรือยัง”
โลลิต้าเอามือบังหน้าอยู่ “จะยืนโชว์อยู่อีก ฉันไม่อยากดู ไป..ไปสิ”
“โอเค...ได้” ครีเอทีฟหนุ่มเดินไปหยิบเสื้อผ้าใกล้ๆ เจ้าหญิง โลลิต้าถอยกรูด
“นั่นจะทำอะไรน่ะ”
แนวหน้าหยิบกางเกงมาสวม คว้าเสื้อขึ้นมาใส่ ปากก็บ่นบ้าไม่หยุด
“อ้าว ก็ไปไง...แต่บอกเลย งานสารคดีเชยๆ เฉิ่มๆ เอาดารงดารามาพูดนั่นนี่ๆ จ้างให้ตาย กระหม่อมก็ไม่ได้อยากทำเลยด้วย”
โลลิต้าดีใจ “ดี ขอบคุณที่ไม่อยากทำ”
“แต่...” แนวหน้าท้วง
“แต่อะไร”
“พอองค์หญิงพูดๆ ใส่มาอย่างนี้ ผมก็เลย...คิดเปลี่ยนใจซะละ”
“เปลี่ยนใจอะไร” โลลิต้างง
“ก็เปลี่ยนใจกลับไปพาไอ้ไผท เอ้ย ไอ้น้ำเชี่ยวอะไรนั่นมาที่นี่ไง”
“ไม่ต้อง คุณจีจี้กำลังไปพาเค้ามาแล้ว นายหมดหน้าที่แล้ว ออกไปจากประเทศชั้นได้”
“ไม่ได้ซีครับ งานยังไม่เสร็จเราจะกลับไปเฉยๆได้ไง แล้วอีกอย่างจีจี้ไม่มีพวกเราก็ไม่มีปัญญาทำงานนี้ได้หรอก..ใครเชื่อจีจี้ก็โง่แล้ว”
โลลิต้ากรี๊ด “แอร๊ย...นายว่าชั้นโง่เหรอ บังอาจ! ชั้นมีเหตุผลนะยะ ก็เพราะยังไงพวกนายก็ไม่มีปัญญาพาน้ำเชี่ยวมาได้หรอก มีแต่คุณจีจี้เท่านั้นที่สมควรทำงานของเรา” ชี้หน้าแนวหน้า “เพราะฉะนั้นกลับไป!”
แนวหน้าโกรธจัดเดินเข้าไปกดมือของโลลิต้าที่ชี้หน้าอยู่ลง “งั้นก็มาดูกัน ว่าแนวหน้าหรือจีจี้ ที่จะแน่กว่ากัน ผมจะเอานายไผท ไพศาลีมารับงานนี้ให้ได้ ไม่เชื่อก็คอยดู”
แนวหน้าหันหลังให้เจ้าหญิง เดินสวบๆ ออกไปอย่างโมโห โลลิต้ามองแล้วแลบลิ้นตามหลังไป โกรธสุดๆ เช่นกัน
บ่ายแก่ๆ แนวหน้าเดินปึงปังเข้ามา หน้าตาบูดบึ้ง นายกับเปอร์ตี้หันไปมอง แนวหน้าคว้าเป้ออกมาแล้วจะเดินออกจากกระท่อมไป
นายตกใจปนงง “เฮ้ยเดี๋ยว...แกจะไปไหน”
แนวบอกอย่างจริงจัง มุ่งมั่น “กลับเมืองไทย!”
“อ้าว เฮ้ย จะกลับทำไม บ้าหรือเปล่าก็ตกลงกันแล้วนี่นาว่า จะรอให้จีจี้พาไผทมาที่นี่ แล้วเราค่อยเข้าสวมรอยไง”
แนวหน้าจริงจังมากขึ้นอีก “นั่นละ ไม่ได้เด็ดขาด ผมต้องเป็นคนพาไผทมาเอง ให้ยัยเจ้าหญิงบ้าๆ บอๆ นั่นเห็นว่าไผทเป็นคนของเรา ถ้ารอให้เจ๊จีจี้พามา ไผทก็เป็นของเจ๊อ่ะซิ แล้วเราจะไม่เหลือราคาอะไรเลยในสายตาของเค้า”
“อืม...” นายคิดตาม “ก็ถูก..แต่ว่า...”
“แล้วเฮียก็ต้องรีบเข้าไปในวังไปเตรียมปูทางรอผมไว้ ให้ทางนั้นกลับมาเชื่อว่าเรา คือตัวจริงพูดจริงทำจริง...ไม่ใช่คนไร้ฝีมืออย่างที่เค้าตราหน้าไว้”
“งั้นหมายความว่าแกจะ...”
แนวหน้ามุ่งมั่นเป็นที่สุด “ใช่” กลืนน้ำลายเอื้อก “ผมจะกลับไปเอา...ไอ้ไผทมันมาที่นี่เอง”
“เฮ้ย”
แนวหน้าสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า แล้วเดินตัดหน้านายออกจากกระท่อมลิ่วๆ ไป นายมองตามทึ่งๆเปอร์ตี้เดินมาดึงแขนขาไว้ “ไหนล่ะ...รูปที่พี่บอกจะจ้างให้ลุงผมวาดน่ะ”
นายได้สติ เดินไปปิดกระเป๋า
คืนนั้น ฟินเดินเข้าห้องพัก คอนโดหรูย่านกลางเมือง ท่าทีเหนื่อยล้า ถอดรองเท้า วางกระเป๋า ก่อนเหลือบไปเห็นซองเอกสารในกระเป๋าตกใจทันที
“ว้ายตายละ ตายๆ” ฟินรีบยกมือถือขึ้นมากดโทรออก บ่นกับตัวเอง “แย่มาก ลืมได้ยังไง”
ไผทสวมหมวก แว่นดำพรางตัว ชุดเดิมจากที่เคยหลบไปร้านขิง ซุปตาร์หนุ่มเดินก้มหน้าก้มตามากับก้อยหน้าโรงหนัง เสียงมือถือดัง ไผทยกมือถือขึ้นมาดู ก้อยเดินล่วงหน้าไป
ไผทรับเสียงเนือยๆ “ค้าบคุณพี่ มีอะไรกับผมอีก”
“นี่ รู้มั้ยว่าฉันลืมอะไร...ดูซิ ฉันไม่ได้เอาสัญญาฉบับใหม่ให้เธอน่ะ เอาไงดีละ”
ก้อยเดินย้อนมาเอานิ้วเขี่ยๆ เกาะแขนให้สนใจ
“สัญญาอะไรครับ ของบลูน่ะเหรอ” ไผทหันไปหาก้อย พูดเบา “หา”
“ดูเรื่องโกยสุดซอย 3D ดีก่านะคะ”
ไผทพยักหน้า “เอาสิ” หันมากับมือถือต่อ “สัญญาอะไรครับพี่ฟิน”
“สัญญาของฉันกะเธอนะสิ ที่มันหมดตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน ที่พี่บอกไงที่รัก พี่ก็ยุ้งยุ่ง เลยไม่มีเวลาเอามาให้เซ็นซะที พอวันนี้หยิบมาก็ลืมเอาให้อีก”
“อ๋อ...อ้าว งั้นผมก็เป็นอิสระแล้วนะสิ” ไผทร้องเสียงดัง “ไชโย”
ฟินตกใจ รีบถอยมือถือห่างหู “อะไรของเธอ...” เกย์ผู้จัดการลากเสียงแปร๋นใส่ “อย่ามาทำเป็นดีใจ.. .ชีวิตเธอกับฉัน แยกกันไม่ได้ง่ายไหรอกไผท เธอรีบเซ็นฉบับใหม่ของเรานี่ซะให้เรียบร้อยคือ...ฉันอยากให้เราเซ็นกันให้จบก่อนที่เซ็นกับบลูโอเค้...อย่ามาทำตัวมีปัญหานะ...เด็กดีของเจ๊”
ไผทสลดลง “แหม นึกว่าจะเป็นอิสระซะแล้ว หลงดีใจ..ฮะๆ ล้อเล่น เคครับ ได้...ได้ครับผม ไม่มีปัญหา งั้น...พรุ่งนี้ให้น้ากล้วยเอาไปให้ผมที่สตูฯเดอะสตาร์แล้วกัน”
“หืม...นึกว่าจะมาเอาไปเลย...ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้ก็ได้...นี่ แล้วก็ระวังๆ ตัว เพลาๆ หน่อย อย่าให้มีอย่างเมื่อบ่ายอีกล่ะ รถไฟเกือบชนกันพังทั้งขบวน”
ไผทอึกอัก “ก็... ก็...”
“แล้วพี่ขอเตือนนะว่าเลิกยุ่งกับยายเด็กนักศึกษานั่นได้แล้ว อย่าพากันไปที่สาธารณะด้วยกันอีก ไม่อย่างนั้นจะเป็นข่าวเอาให้ผ่านวันเซ็นสัญญากับบลูไปก่อน ไม่อย่างนั้นคุณลูกปูโกรธขึ้นมาละก็... อดเป็นพรีเซ็นเตอร์แน่ๆ”
ไผทกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ มองไปเห็นก้อยยืนมองตาแป๋วอยู่ใกล้ๆ ไผทหันหลัง
“ก็ผมไม่มีอะไรจริงๆ นี่พี่ น้องๆ รู้จักกันธรรมดาๆ เจอกันบ้าง คุยกันบ้าง ไม่ได้ปิดบังอะไร...แค่นี้ก่อนนะพี่ฟิน” ไผทวางหูโทรศัพท์ทันที
ฟินถอนใจเหนื่อยล้า แล้วเดินมารินน้ำกินจากตู้เย็น
เสียงจีจี้ดังขึ้น “ให้จีจี้ช่วยอะไรมั้ยล่ะจ๊ะ”
ฟินสะดุ้งสุดตัว
“ว้ายผี...” หันไปเจอจีจี้ถือจาน เดินกินส้มตำมาจากครัว “ยายบ้าจี้ เธอเข้ามาในห้องชั้นได้ยังไง”
จีจี้ชูกุญแจห้องมาให้ดู
“ลืมไปแล้วเหรอว่าเจ๊เคยให้กุญแจห้องหนูไว้น่ะ”
ฟินดึงคว้าเอามา “เอาคืนมา”
จีจี้อ้อนสุดขีด “เจ๊ฟิน...เจ๊ต้องช่วยหนูนะ”
“ไม่..ยังไม่ว่างช่วย แกไปให้พ้นห้องชั้น ไปเลย ไป๊”
ฟินกระชากจาน ส้อมในมือจีจี้มา วางกระแทกบนโต๊ะ แล้วมองรอบๆ เจอกระเป๋าจีจี้ หยิบมา แล้วลากแขนจีจี้มาหน้าห้อง
“เจ๊...แต่หนูต้องได้งานนี้จริงๆ นะ เจ๊ต้องช่วยหนู”
“บอกว่าไม่ก็ไม่ไง...อย่ามาบังคับชั้นให้ยากเลย ยังไงไผทก็ไปทำงานนี้ไม่ได้”
“โธ่...เจ๊ ช่วยหนูหน่อยนะ”
“จีจี้ ขอโทษนะ เราจะสนิทกันแต่เรื่องบางเรื่อง ชั้นก็ช่วยเธอไม่ได้หรอก กู้ดไนท์”
ฟินปิดประตูปัง แล้วล็อกกลอนด้านในทุกชั้น จีจี้ยืนตะลึง ไม่นึกว่าจะโดนแบบนี้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นแค้น พึมพำกับตัวเอง
“บังคับให้ชั้นทำแบบนี้ใช่มั้ย...ได้”
จีจี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.ออก
ภาพ Snap shot ขณะไผทกับก้อย ซื้อขนมหน้าโรงหนังกันกระหนุงกระหนิง โดยก้อยส่งข้าวโพดให้ ไผทส่ายหน้า ก้อยเลยเอาข้าวโพดป้อนใส่ปาก ไผทตกใจรีบลากแขนก้อยเข้าโรงไป
โด่งเจ้าของผลงาน ลดกล้องลง ยืนอยู่มุมมืด แล้วหยิบโทรศัพท์ที่ดังอยู่มากดรับ
“ทุกอย่างเรียบร้อยเจ๊จี้...โด่งซะอย่าง..ไม่ต้องห่วง”
โด่งวางโทรศัพท์ ยิ้มพอใจ
กลางดึก รถสปอร์ตหรูของไผทแล่นมาจอดหน้าคอนโดแห่งหนึ่ง เห็นก้อยลงจากรถแล้วเดินอ้อม ไปเปิดประตูฝั่งคนขับ ดึงตัวไผทออกมา
“ขึ้นไปได้แล้วก้อย ดึกมากแล้ว”
“แล้วพี่ไผทจะไม่มาหาก้อยอีกแล้วเหรอคะ”
“เรื่องเรามันจบลงแล้วไงจ๊ะ ก้อยสัญญาแล้วว่า ถ้าพี่ไปดูหนังกับก้อย แล้วก้อยคืนรูปให้พี่แล้ว มันก็จะจบไม่ใช่เหรอ”
ก้อยคอตกหน้าเศร้า พยักหน้ารับ แล้วเดินจากไป 2-3 ก้าวก่อนจะหันกลับมา โผเข้ากอดไผทเต็มแรง ไผทตกใจไม่ทันตั้งตัว จากนั้นก้อยก็วิ่งขึ้นห้องไป ไผทถอนใจโล่งอก ขึ้นรถขับออกไป
โด่งแอบตามมาซุ่มอยู่มุมหนึ่ง กดถ่ายรูป Snap shot ระรัว
ที่มุมหนึ่งภายในลอบบี้คอนโดหรู จีจี้ก้มหน้าดูแท็บเล็ตในมือ สไลด์ขึ้นลง พร้อมกับคุยโทรศัพท์อีกมือไปด้วย เบา
“อ๋อนี่ไงรูปมาละ โอเค” จีจี้ตาโตพอใจผลงานโด่งมาก “เก่งมากโด่งน้องรัก ชัดเจนแจ่มแจ๋ว สมแล้วที่เป็นมืออาชีพ โอเค...งั้นเดี๋ยวชั้นดูก่อนแล้วเดี๋ยวจะบอกให้ว่าเธอควร post รูปไหนบ้าง”
จีจี้ยิ้มสมใจ วางสาย มองดูรูปไผทกะก้อยหน้าจออย่างพึงพอใจสุดๆ แววตามีเลศนัย มีเสียงคนเดินมาจีจี้รีบหันไปดู เห็นเป็นไผทที่เพิ่งกลับเข้าคอนโดมา และจะตรงไปที่ลิฟต์
จีจี้ทักดังลั่น “น้องไผท..น้องไผทๆ” รีบเก็บของลุกขึ้นเดินไปหา
“พี่จีจี้”
ไผทงง เห็นจีจี้กับกระเป๋าเดินทางในมือ
“พี่อยู่ที่นี่เหรอครับ...ทำไมผมไม่เคยเห็น”
“พี่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก แล้วตรงมาหาเธอเลย..นี่ๆๆ พี่มีอะไรจะให้ดู”
จีจี้คว้าแทบเล็ตขึ้นมาเปิด เป็นภาพทิวทัศน์อันสวยงามของฮวาซาใต้ภาพหนึ่งขึ้นมา ยื่นให้ไผทดูใกล้ๆ
“นี่ๆ พี่เพิ่งจะไปมา สวยมะ ประเทศเกิดใหม่ ชื่อ ฮวาซาใต้”
ไผทชมตามมารยาท “ครับ สวยมากเลยครับ”
“นี่ๆๆ” จีจี้เลื่อนภาพให้ดูไปเรื่อยๆ “พี่ไปคุยงานมาล่ะ งานช้างระดับฮอลลีวู้ดเลยนะ”
“ถ่ายหนังเหรอครับ น่าอิจฉามากเลย ได้ไปที่สวยๆ แบบนี้ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ไผทไม่สนใจเลย
“เดี๋ยวสิ...ถ้าสวยไผทก็ไปสิ อยากไปรึเปล่า พี่พาไปได้เลยนะ”
ไผทหัวเราะชอบใจ “ถ้าได้ไปจริงก็ดีสิครับ อะไรที่ให้มันไกลจากชีวิตแบบ...ตื่นเช้าไปกองถ่าย-ตกบ่ายวิ่งอีเว้นท์...ผมละอยากไปทั้งนั้น อยากพัก อยากเที่ยวใจแทบขาด...อย่าไปฟ้องพี่ฟินนะฮะ แหะๆ”
“ก็นี่ไง มาเลยๆ ไปฮวาซากับพี่จี้เลย ได้เที่ยว ได้พักผ่อน ได้งานได้เงิน ได้โกอินเตอร์ โอยทั้งขึ้นทั้งล่องตอบครบทุกโจทย์เลยมะ พี่ว่าคุ้มสุดๆ นี่แสดงว่าฟินยังไม่บอกอะไรละซิ งั้นพี่จี้บอกเลยนะ ว่าพี่จะทำสารคดีท่องเที่ยว...ที่จะเอาเธอมาเป็นพิธีกร...งานนี้ไม่ใช่งานสารคดีงงๆทื่อๆแบบของเจ้าแนวหน้าอะไรอย่างนั้นนะ อย่าเข้าใจผิด เพราะพี่กำลังคุยกับ เจมส์ คาเมร่า ผู้กำกับฮอลลีวูด เอาตัวเป็นๆ มาเลย” จีจี้ฝอยโน้มน้าวแหลก
“หา! เจมส์ คาเมร่า เจ๋งมากเลยพี่ …น่าทำด้วยชะมัด แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่เลย” จีจี้ทำท่าจะจูงมือไปยังลิฟต์ “ไปๆ ไปรีบเก็บของเลย พรุ่งนี้ไปกันเลย”
“นี่เล่นหรือจริงเนี่ย”
“จริงสิจ๊ะ พี่ดูเหมือนเป็นคนชอบพูดเล่นเหรอ...ไปจ้ะไป”
เสียงลิฟต์ดัง ไผทหันไปเห็นลิฟต์เปิด มีคนเดินออกมา เลยรีบวิ่งเข้าไป จีจี้งง ไม่ทันตั้งตัว ก่อนไผทโผล่หน้าตะโกนออกมา
“คงไม่ได้หรอกพี่จี้ งานผมยาวเป็นหางว่าว พี่ฟินไม่ยอมให้ไปไหนหรอก เดี๋ยวอีกวันสองวันผมจะต้องเซ็นกับบลูแล้วด้วย หมดสิทธิ์ครับพี่ บ๊ายบาย”
ประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิดลง จีจี้ตั้งตัวได้รีบวิ่งตามไป แต่ไม่ทัน
“นี่ เดี๋ยวซิ..ไผท ไผท” บ่นบ้ากับตัวเองอย่างอาฆาต “อะไรก็บลูๆ เอาซี้ ถ้าชั้นไม่ได้...คนอื่นก็ต้องไม่ได้ด้วยเหมือนกัน...ฮึ!”
เรื่องเต็มน่ารักตอนที่ 4/2 วันพุธ 07/05/2557
โลลิต้ามีสีหน้าสำนึกผิดเล็กน้อย เอาผ้าขนหนูประคบตาให้แนวหน้า ที่ขยับกายรู้สึกตัว
พอแนวหน้าขยับตัว โลลิต้าถอยกรูดอย่างระวังตัว แนวหน้าครางเบาๆ ก่อนลุกขึ้นนั่ง
“ผมป็นอะไรไปน่ะ..ฟ้าผ่าหรอ”
แนวหน้าลุกพรวดขึ้นยืนใส่บ๊อกเซ่อตัวเดียว โลลิต้ายกมือบังหน้าแทบไม่ทัน
“ว้าย” องค์หญิงยกมือปิดตา “อย่านะ ไอ้คนเลว บ้า ลามก จกเปรต จิตไม่ปกติ จะมาทำอะไรน่ะ..อย่านะ
แนวหน้าก้มมองตัวเองแล้ว รีบเอามือกุมปิดเป้า “กระหม่อมบอกแล้วไงว่าขอโทษ ..ไม่ได้ตั้งใจจะให้องค์หญิงตกใจ ก็นึกว่าอยู่คนเดียว เลยลงไปเล่นน้ำ..ไม่คิดนี่กระหม่อม ว่าจะมีเจ้าหญิงมาแอบดูแบบนี้”
“ไอ้คนบ้า ใครเค้าจะไปแอบดูคนอย่างนาย ชั้นนั่งเล่นอยู่แล้วนึกว่ามีคนจมน้ำก็เลยมาช่วย ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉันแต่ฉันไม่ได้จิต นายต่างหากมาอยู่ตรงนี้ ทำไม ถูกไล่ให้กลับประเทศไปแล้วแล้วยังไม่ไป หน้าไม่อาย”
โดนด่าชุดใหญ่ แนวหน้าหันขวับมา “อ้าวเจ๊”
“อย่ามาเรียกชั้นแบบนี้นะ นายน่ะมันแย่มาก ขี้โม้ โรคจิต บ้ากาม ไร้ฝีมือ ทำงานไม่ได้เรื่อง คนแบบนี้เราไม่เอามาทำงานสารคดีให้ฮวาซาเด็ดขาด”
แนวหน้าถามโกรธๆ “หมดหรือยัง”
โลลิต้าเอามือบังหน้าอยู่ “จะยืนโชว์อยู่อีก ฉันไม่อยากดู ไป..ไปสิ”
“โอเค...ได้” ครีเอทีฟหนุ่มเดินไปหยิบเสื้อผ้าใกล้ๆ เจ้าหญิง โลลิต้าถอยกรูด
“นั่นจะทำอะไรน่ะ”
แนวหน้าหยิบกางเกงมาสวม คว้าเสื้อขึ้นมาใส่ ปากก็บ่นบ้าไม่หยุด
“อ้าว ก็ไปไง...แต่บอกเลย งานสารคดีเชยๆ เฉิ่มๆ เอาดารงดารามาพูดนั่นนี่ๆ จ้างให้ตาย กระหม่อมก็ไม่ได้อยากทำเลยด้วย”
โลลิต้าดีใจ “ดี ขอบคุณที่ไม่อยากทำ”
“แต่...” แนวหน้าท้วง
“แต่อะไร”
“พอองค์หญิงพูดๆ ใส่มาอย่างนี้ ผมก็เลย...คิดเปลี่ยนใจซะละ”
“เปลี่ยนใจอะไร” โลลิต้างง
“ก็เปลี่ยนใจกลับไปพาไอ้ไผท เอ้ย ไอ้น้ำเชี่ยวอะไรนั่นมาที่นี่ไง”
“ไม่ต้อง คุณจีจี้กำลังไปพาเค้ามาแล้ว นายหมดหน้าที่แล้ว ออกไปจากประเทศชั้นได้”
“ไม่ได้ซีครับ งานยังไม่เสร็จเราจะกลับไปเฉยๆได้ไง แล้วอีกอย่างจีจี้ไม่มีพวกเราก็ไม่มีปัญญาทำงานนี้ได้หรอก..ใครเชื่อจีจี้ก็โง่แล้ว”
โลลิต้ากรี๊ด “แอร๊ย...นายว่าชั้นโง่เหรอ บังอาจ! ชั้นมีเหตุผลนะยะ ก็เพราะยังไงพวกนายก็ไม่มีปัญญาพาน้ำเชี่ยวมาได้หรอก มีแต่คุณจีจี้เท่านั้นที่สมควรทำงานของเรา” ชี้หน้าแนวหน้า “เพราะฉะนั้นกลับไป!”
แนวหน้าโกรธจัดเดินเข้าไปกดมือของโลลิต้าที่ชี้หน้าอยู่ลง “งั้นก็มาดูกัน ว่าแนวหน้าหรือจีจี้ ที่จะแน่กว่ากัน ผมจะเอานายไผท ไพศาลีมารับงานนี้ให้ได้ ไม่เชื่อก็คอยดู”
แนวหน้าหันหลังให้เจ้าหญิง เดินสวบๆ ออกไปอย่างโมโห โลลิต้ามองแล้วแลบลิ้นตามหลังไป โกรธสุดๆ เช่นกัน
บ่ายแก่ๆ แนวหน้าเดินปึงปังเข้ามา หน้าตาบูดบึ้ง นายกับเปอร์ตี้หันไปมอง แนวหน้าคว้าเป้ออกมาแล้วจะเดินออกจากกระท่อมไป
นายตกใจปนงง “เฮ้ยเดี๋ยว...แกจะไปไหน”
แนวบอกอย่างจริงจัง มุ่งมั่น “กลับเมืองไทย!”
“อ้าว เฮ้ย จะกลับทำไม บ้าหรือเปล่าก็ตกลงกันแล้วนี่นาว่า จะรอให้จีจี้พาไผทมาที่นี่ แล้วเราค่อยเข้าสวมรอยไง”
แนวหน้าจริงจังมากขึ้นอีก “นั่นละ ไม่ได้เด็ดขาด ผมต้องเป็นคนพาไผทมาเอง ให้ยัยเจ้าหญิงบ้าๆ บอๆ นั่นเห็นว่าไผทเป็นคนของเรา ถ้ารอให้เจ๊จีจี้พามา ไผทก็เป็นของเจ๊อ่ะซิ แล้วเราจะไม่เหลือราคาอะไรเลยในสายตาของเค้า”
“อืม...” นายคิดตาม “ก็ถูก..แต่ว่า...”
“แล้วเฮียก็ต้องรีบเข้าไปในวังไปเตรียมปูทางรอผมไว้ ให้ทางนั้นกลับมาเชื่อว่าเรา คือตัวจริงพูดจริงทำจริง...ไม่ใช่คนไร้ฝีมืออย่างที่เค้าตราหน้าไว้”
“งั้นหมายความว่าแกจะ...”
แนวหน้ามุ่งมั่นเป็นที่สุด “ใช่” กลืนน้ำลายเอื้อก “ผมจะกลับไปเอา...ไอ้ไผทมันมาที่นี่เอง”
“เฮ้ย”
แนวหน้าสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า แล้วเดินตัดหน้านายออกจากกระท่อมลิ่วๆ ไป นายมองตามทึ่งๆเปอร์ตี้เดินมาดึงแขนขาไว้ “ไหนล่ะ...รูปที่พี่บอกจะจ้างให้ลุงผมวาดน่ะ”
นายได้สติ เดินไปปิดกระเป๋า
คืนนั้น ฟินเดินเข้าห้องพัก คอนโดหรูย่านกลางเมือง ท่าทีเหนื่อยล้า ถอดรองเท้า วางกระเป๋า ก่อนเหลือบไปเห็นซองเอกสารในกระเป๋าตกใจทันที
“ว้ายตายละ ตายๆ” ฟินรีบยกมือถือขึ้นมากดโทรออก บ่นกับตัวเอง “แย่มาก ลืมได้ยังไง”
ไผทสวมหมวก แว่นดำพรางตัว ชุดเดิมจากที่เคยหลบไปร้านขิง ซุปตาร์หนุ่มเดินก้มหน้าก้มตามากับก้อยหน้าโรงหนัง เสียงมือถือดัง ไผทยกมือถือขึ้นมาดู ก้อยเดินล่วงหน้าไป
ไผทรับเสียงเนือยๆ “ค้าบคุณพี่ มีอะไรกับผมอีก”
“นี่ รู้มั้ยว่าฉันลืมอะไร...ดูซิ ฉันไม่ได้เอาสัญญาฉบับใหม่ให้เธอน่ะ เอาไงดีละ”
ก้อยเดินย้อนมาเอานิ้วเขี่ยๆ เกาะแขนให้สนใจ
“สัญญาอะไรครับ ของบลูน่ะเหรอ” ไผทหันไปหาก้อย พูดเบา “หา”
“ดูเรื่องโกยสุดซอย 3D ดีก่านะคะ”
ไผทพยักหน้า “เอาสิ” หันมากับมือถือต่อ “สัญญาอะไรครับพี่ฟิน”
“สัญญาของฉันกะเธอนะสิ ที่มันหมดตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน ที่พี่บอกไงที่รัก พี่ก็ยุ้งยุ่ง เลยไม่มีเวลาเอามาให้เซ็นซะที พอวันนี้หยิบมาก็ลืมเอาให้อีก”
“อ๋อ...อ้าว งั้นผมก็เป็นอิสระแล้วนะสิ” ไผทร้องเสียงดัง “ไชโย”
ฟินตกใจ รีบถอยมือถือห่างหู “อะไรของเธอ...” เกย์ผู้จัดการลากเสียงแปร๋นใส่ “อย่ามาทำเป็นดีใจ.. .ชีวิตเธอกับฉัน แยกกันไม่ได้ง่ายไหรอกไผท เธอรีบเซ็นฉบับใหม่ของเรานี่ซะให้เรียบร้อยคือ...ฉันอยากให้เราเซ็นกันให้จบก่อนที่เซ็นกับบลูโอเค้...อย่ามาทำตัวมีปัญหานะ...เด็กดีของเจ๊”
ไผทสลดลง “แหม นึกว่าจะเป็นอิสระซะแล้ว หลงดีใจ..ฮะๆ ล้อเล่น เคครับ ได้...ได้ครับผม ไม่มีปัญหา งั้น...พรุ่งนี้ให้น้ากล้วยเอาไปให้ผมที่สตูฯเดอะสตาร์แล้วกัน”
“หืม...นึกว่าจะมาเอาไปเลย...ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้ก็ได้...นี่ แล้วก็ระวังๆ ตัว เพลาๆ หน่อย อย่าให้มีอย่างเมื่อบ่ายอีกล่ะ รถไฟเกือบชนกันพังทั้งขบวน”
ไผทอึกอัก “ก็... ก็...”
“แล้วพี่ขอเตือนนะว่าเลิกยุ่งกับยายเด็กนักศึกษานั่นได้แล้ว อย่าพากันไปที่สาธารณะด้วยกันอีก ไม่อย่างนั้นจะเป็นข่าวเอาให้ผ่านวันเซ็นสัญญากับบลูไปก่อน ไม่อย่างนั้นคุณลูกปูโกรธขึ้นมาละก็... อดเป็นพรีเซ็นเตอร์แน่ๆ”
ไผทกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ มองไปเห็นก้อยยืนมองตาแป๋วอยู่ใกล้ๆ ไผทหันหลัง
“ก็ผมไม่มีอะไรจริงๆ นี่พี่ น้องๆ รู้จักกันธรรมดาๆ เจอกันบ้าง คุยกันบ้าง ไม่ได้ปิดบังอะไร...แค่นี้ก่อนนะพี่ฟิน” ไผทวางหูโทรศัพท์ทันที
ฟินถอนใจเหนื่อยล้า แล้วเดินมารินน้ำกินจากตู้เย็น
เสียงจีจี้ดังขึ้น “ให้จีจี้ช่วยอะไรมั้ยล่ะจ๊ะ”
ฟินสะดุ้งสุดตัว
“ว้ายผี...” หันไปเจอจีจี้ถือจาน เดินกินส้มตำมาจากครัว “ยายบ้าจี้ เธอเข้ามาในห้องชั้นได้ยังไง”
จีจี้ชูกุญแจห้องมาให้ดู
“ลืมไปแล้วเหรอว่าเจ๊เคยให้กุญแจห้องหนูไว้น่ะ”
ฟินดึงคว้าเอามา “เอาคืนมา”
จีจี้อ้อนสุดขีด “เจ๊ฟิน...เจ๊ต้องช่วยหนูนะ”
“ไม่..ยังไม่ว่างช่วย แกไปให้พ้นห้องชั้น ไปเลย ไป๊”
ฟินกระชากจาน ส้อมในมือจีจี้มา วางกระแทกบนโต๊ะ แล้วมองรอบๆ เจอกระเป๋าจีจี้ หยิบมา แล้วลากแขนจีจี้มาหน้าห้อง
“เจ๊...แต่หนูต้องได้งานนี้จริงๆ นะ เจ๊ต้องช่วยหนู”
“บอกว่าไม่ก็ไม่ไง...อย่ามาบังคับชั้นให้ยากเลย ยังไงไผทก็ไปทำงานนี้ไม่ได้”
“โธ่...เจ๊ ช่วยหนูหน่อยนะ”
“จีจี้ ขอโทษนะ เราจะสนิทกันแต่เรื่องบางเรื่อง ชั้นก็ช่วยเธอไม่ได้หรอก กู้ดไนท์”
ฟินปิดประตูปัง แล้วล็อกกลอนด้านในทุกชั้น จีจี้ยืนตะลึง ไม่นึกว่าจะโดนแบบนี้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นแค้น พึมพำกับตัวเอง
“บังคับให้ชั้นทำแบบนี้ใช่มั้ย...ได้”
จีจี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.ออก
ภาพ Snap shot ขณะไผทกับก้อย ซื้อขนมหน้าโรงหนังกันกระหนุงกระหนิง โดยก้อยส่งข้าวโพดให้ ไผทส่ายหน้า ก้อยเลยเอาข้าวโพดป้อนใส่ปาก ไผทตกใจรีบลากแขนก้อยเข้าโรงไป
โด่งเจ้าของผลงาน ลดกล้องลง ยืนอยู่มุมมืด แล้วหยิบโทรศัพท์ที่ดังอยู่มากดรับ
“ทุกอย่างเรียบร้อยเจ๊จี้...โด่งซะอย่าง..ไม่ต้องห่วง”
โด่งวางโทรศัพท์ ยิ้มพอใจ
กลางดึก รถสปอร์ตหรูของไผทแล่นมาจอดหน้าคอนโดแห่งหนึ่ง เห็นก้อยลงจากรถแล้วเดินอ้อม ไปเปิดประตูฝั่งคนขับ ดึงตัวไผทออกมา
“ขึ้นไปได้แล้วก้อย ดึกมากแล้ว”
“แล้วพี่ไผทจะไม่มาหาก้อยอีกแล้วเหรอคะ”
“เรื่องเรามันจบลงแล้วไงจ๊ะ ก้อยสัญญาแล้วว่า ถ้าพี่ไปดูหนังกับก้อย แล้วก้อยคืนรูปให้พี่แล้ว มันก็จะจบไม่ใช่เหรอ”
ก้อยคอตกหน้าเศร้า พยักหน้ารับ แล้วเดินจากไป 2-3 ก้าวก่อนจะหันกลับมา โผเข้ากอดไผทเต็มแรง ไผทตกใจไม่ทันตั้งตัว จากนั้นก้อยก็วิ่งขึ้นห้องไป ไผทถอนใจโล่งอก ขึ้นรถขับออกไป
โด่งแอบตามมาซุ่มอยู่มุมหนึ่ง กดถ่ายรูป Snap shot ระรัว
ที่มุมหนึ่งภายในลอบบี้คอนโดหรู จีจี้ก้มหน้าดูแท็บเล็ตในมือ สไลด์ขึ้นลง พร้อมกับคุยโทรศัพท์อีกมือไปด้วย เบา
“อ๋อนี่ไงรูปมาละ โอเค” จีจี้ตาโตพอใจผลงานโด่งมาก “เก่งมากโด่งน้องรัก ชัดเจนแจ่มแจ๋ว สมแล้วที่เป็นมืออาชีพ โอเค...งั้นเดี๋ยวชั้นดูก่อนแล้วเดี๋ยวจะบอกให้ว่าเธอควร post รูปไหนบ้าง”
จีจี้ยิ้มสมใจ วางสาย มองดูรูปไผทกะก้อยหน้าจออย่างพึงพอใจสุดๆ แววตามีเลศนัย มีเสียงคนเดินมาจีจี้รีบหันไปดู เห็นเป็นไผทที่เพิ่งกลับเข้าคอนโดมา และจะตรงไปที่ลิฟต์
จีจี้ทักดังลั่น “น้องไผท..น้องไผทๆ” รีบเก็บของลุกขึ้นเดินไปหา
“พี่จีจี้”
ไผทงง เห็นจีจี้กับกระเป๋าเดินทางในมือ
“พี่อยู่ที่นี่เหรอครับ...ทำไมผมไม่เคยเห็น”
“พี่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก แล้วตรงมาหาเธอเลย..นี่ๆๆ พี่มีอะไรจะให้ดู”
จีจี้คว้าแทบเล็ตขึ้นมาเปิด เป็นภาพทิวทัศน์อันสวยงามของฮวาซาใต้ภาพหนึ่งขึ้นมา ยื่นให้ไผทดูใกล้ๆ
“นี่ๆ พี่เพิ่งจะไปมา สวยมะ ประเทศเกิดใหม่ ชื่อ ฮวาซาใต้”
ไผทชมตามมารยาท “ครับ สวยมากเลยครับ”
“นี่ๆๆ” จีจี้เลื่อนภาพให้ดูไปเรื่อยๆ “พี่ไปคุยงานมาล่ะ งานช้างระดับฮอลลีวู้ดเลยนะ”
“ถ่ายหนังเหรอครับ น่าอิจฉามากเลย ได้ไปที่สวยๆ แบบนี้ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ไผทไม่สนใจเลย
“เดี๋ยวสิ...ถ้าสวยไผทก็ไปสิ อยากไปรึเปล่า พี่พาไปได้เลยนะ”
ไผทหัวเราะชอบใจ “ถ้าได้ไปจริงก็ดีสิครับ อะไรที่ให้มันไกลจากชีวิตแบบ...ตื่นเช้าไปกองถ่าย-ตกบ่ายวิ่งอีเว้นท์...ผมละอยากไปทั้งนั้น อยากพัก อยากเที่ยวใจแทบขาด...อย่าไปฟ้องพี่ฟินนะฮะ แหะๆ”
“ก็นี่ไง มาเลยๆ ไปฮวาซากับพี่จี้เลย ได้เที่ยว ได้พักผ่อน ได้งานได้เงิน ได้โกอินเตอร์ โอยทั้งขึ้นทั้งล่องตอบครบทุกโจทย์เลยมะ พี่ว่าคุ้มสุดๆ นี่แสดงว่าฟินยังไม่บอกอะไรละซิ งั้นพี่จี้บอกเลยนะ ว่าพี่จะทำสารคดีท่องเที่ยว...ที่จะเอาเธอมาเป็นพิธีกร...งานนี้ไม่ใช่งานสารคดีงงๆทื่อๆแบบของเจ้าแนวหน้าอะไรอย่างนั้นนะ อย่าเข้าใจผิด เพราะพี่กำลังคุยกับ เจมส์ คาเมร่า ผู้กำกับฮอลลีวูด เอาตัวเป็นๆ มาเลย” จีจี้ฝอยโน้มน้าวแหลก
“หา! เจมส์ คาเมร่า เจ๋งมากเลยพี่ …น่าทำด้วยชะมัด แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่เลย” จีจี้ทำท่าจะจูงมือไปยังลิฟต์ “ไปๆ ไปรีบเก็บของเลย พรุ่งนี้ไปกันเลย”
“นี่เล่นหรือจริงเนี่ย”
“จริงสิจ๊ะ พี่ดูเหมือนเป็นคนชอบพูดเล่นเหรอ...ไปจ้ะไป”
เสียงลิฟต์ดัง ไผทหันไปเห็นลิฟต์เปิด มีคนเดินออกมา เลยรีบวิ่งเข้าไป จีจี้งง ไม่ทันตั้งตัว ก่อนไผทโผล่หน้าตะโกนออกมา
“คงไม่ได้หรอกพี่จี้ งานผมยาวเป็นหางว่าว พี่ฟินไม่ยอมให้ไปไหนหรอก เดี๋ยวอีกวันสองวันผมจะต้องเซ็นกับบลูแล้วด้วย หมดสิทธิ์ครับพี่ บ๊ายบาย”
ประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิดลง จีจี้ตั้งตัวได้รีบวิ่งตามไป แต่ไม่ทัน
“นี่ เดี๋ยวซิ..ไผท ไผท” บ่นบ้ากับตัวเองอย่างอาฆาต “อะไรก็บลูๆ เอาซี้ ถ้าชั้นไม่ได้...คนอื่นก็ต้องไม่ได้ด้วยเหมือนกัน...ฮึ!”