พ่อลูกป่วยจิต ฉากที่ 6 รูปแรกของหนู

เรื่องราวนี้เกิดขึ้นมาเมื่อประมาณสองปีที่แล้วได้ครับ วันนั้นผมก็เลิกงานตามปกติถึงบ้านก็เพิ่งจะเวลาประมาณ 2 ทุ่มเศษๆได้ ถึงจะเป็นเวลาแค่ 2 ทุ่ม แต่ขณะนี้ความมืดกลับเริ่มเข้ามาปกคลุมกลืนกินท้องฟ้าจนมืดสนิทแล้ว ถ้าไม่มีแสงไฟจากโรงรถผมคงมองไม่เห็นทางที่จะต้องเดินแน่  พอรถจอดเข้าที่เสร็จเรียบร้อย ผมค่อยๆเก้าเท้าลงจากรถเหมือนกับทุกวันที่ผมเคยทำ เพียงแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆ มันเงียบผิดปกติ ทำไมบ้านผมเงียบขนาดนี้กันนะ ทุกวันมันไม่เคยเงียบแบบนี้นี่นา แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดติดใจสงสัยอะไร ผมยังคงเดินหน้าต่อไปยังประตูบ้านเพื่อเข้าบ้านเหมือนๆกับทุกวัน แต่พอผมเปิดประตูบ้านและก้าวเท้าเข้าไปในบ้านก็แล้ว บ้านผมมันยังคงเงียบสนิท ไร้ซึ่งวี่แววของลูกสาวตัวป่วนของผมที่ปกติเมื่อผมเปิดประตูบ้านเข้ามาหล่อนจะต้องรีบวิ่งมาเสนอหน้าสวัสดีผม แต่วันนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง มันเงียบฉี่ ไม่เห็นตัว ไม่ได้ยินเสียง ผมงงไปหมดมันเกิดอะไรขึ้นกับลุกสาวผมรึเปล่า ลุกสาวของผมหายไปไหน ผมเดินฝ่าความเงียบและความงุนงงในหัวของตัวเองตรงเข้าไปยังห้องโถงที่อยู่ติดกันกับประตุทางเข้านั้น และผมก็ได้เห็นบางสิ่งบางอย่าง ภาพที่ผมเเห็นในตอนนั้นทำให้ผมตกตะลึง จนทุกวันนี้ภาพนั้นก็ยังไม่เคยหายไปปจากสมองของผม มันยังคงติดอยู่อย่างนั้นมามากกว่า 2 ปีแล้ว สิ่งที่ผมเห็นวันนั้นก็คือ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


มันเป็นครั้งแรกที่ลูกสาวของผมวาดรูป แบบมีรูปแบบ ไม่ไม่ใช่แค่เส้นยึกยือเหมือนอย่างเคย หล่อนเริ่มควบคุมมือตัวเองที่จะวาดให้เป็นรูปได้แล้ว ประทับใจจนน้ำตาจะไหล T T
ps.แต่ทำไมต้องวาดรูปขรี้ด้วยฟระลูก

อ่านตอนอื่นๆได้ที่นี่
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=psychosis-1st