วิ่งหนี…คืนที่ไม่มีใครปลอดภัย

คืนนี้ผมไปทำงานต่างจังหวัด และต้องพักคนเดียวในที่พักไม้เก่าชั้นสอง
ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป—
กลิ่นดินเปียก พุ่งเข้าจมูกทันที แม้ฝนไม่ตก ข้างนอกมืดสนิท
ผมรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ในห้องก่อนที่ผมจะเข้าไป
ผมนอนลง…ยังไม่ทันหลับ
เสียงแรกก็ดังขึ้น
แปะ… แปะ… แปะ…
ฝีเท้าวิ่งรอบเตียง ช้า… แต่หนักแน่น
ผมลุกขึ้นนั่ง หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกจากอก
ไฟแอร์วูบวาบ
เงามืดปรากฏที่ผนังปลายเตียง
ผมหันไป — ไม่มีอะไร
แต่กลิ่นเหมือน ดินเปียกผสมเหงื่อ ลอยเข้าจมูก
ทันใด…เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้
คราวนี้เร็วกว่าก้าวผม
ผมรีบลุก — มือจับไฟฉายมือถือส่องไปทางปลายเตียง
เห็นเงา…ตัวสูง ผมเปียก ยืนอยู่ตรงปลายเตียง
แต่เมื่อหันตัวกลับ — ห้องว่าง
เสียงกระซิบใกล้หูขวา
“นายหนีไม่พ้นคืนนี้…”
ผมพุ่งตัวออกจากเตียง
วิ่งไปหน้าห้อง
พื้นไม้ดัง เอี๊ยด…เอี๊ยด…
ทุกย่างก้าวเหมือนถูกใครตามทัน
ประตูห้องข้าง ๆ เปิด-ปิดเอง
ปัง! ปัง!
และผมรู้สึกแรงดันบางอย่างเหมือนมีใครดันหลัง
ผมหันกลับ…เห็นเงาดำเคลื่อนลงมาจากบันได
เร็ว…มัน วิ่งตามผมเหมือนลอยเหนือพื้น
ผมไม่คิดอะไร รีบวิ่งลงบันได
ใจเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิด
ลานจอดรถ…อยู่ไม่ไกล
แต่ทุกก้าวฝีเท้ายังตามมา
ผมเปิดประตูรถ พุ่งเข้าไป กดสตาร์ตรถสุดแรง
เงาดำนั้นลอยตามมาข้างหลังรถ
ผมเหยียบคันเร่งสุดชีวิต
แต่เมื่อมองกระจกหลัง — เงานั้นยังตามทัน
เร็ว…เร็ว…เร็ว…
ผมออกถนนใหญ่
หันกลับไปอีกครั้ง — เงานั้นหายไปทันที
แต่ หัวใจผมยังเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกจากอก
ลมหายใจยังสั้น พอถึงปั๊ม ผมหยุดรถ
มองไปรอบ ๆ — เงียบ…สงบ…
แต่กลิ่นดินเปียกยังลอยมาจาง ๆ
และเสียงฝีเท้า…บางครั้งเหมือนยังตามผมอยู่
ผมไม่เคยกลับไปที่พักนั้นอีก
แต่ทุกครั้งที่ผมนอนคนเดียว
กลางดึก ผมยังได้ยินเสียง “แปะ…แปะ…แปะ…”
และกลิ่นดินเปียก…ลอยเข้าจมูก
เหมือนเงานั้น…ยังอยู่กับผม