เพลงประกอบ นวนิยาย เรื่อง คฤหาสน์ดำ (แมวผี) แต่งโดย ผู้ประพันธ์
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1 http://pantip.com/topic/32017235
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่2 http://pantip.com/topic/32021512
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่3 http://pantip.com/topic/32025215
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่4 http://pantip.com/topic/32028446
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่5 http://pantip.com/topic/32036401
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่6 http://pantip.com/topic/32041574
....ตอนที่ 4...
ภายในเรือนไทยหลังนั้น ภายในเต็มไปด้วยเครื่องเซ่นไหว้ กะโหลกศีรษะมนุษย์ ตรงโต๊ะใหญ่นั้น มีรูปปั้นแมวดำอยู่ตรงกลางดูน่ากลัว ด้านล่างโต๊ะบูชามีร่างของสตรีชุดดำนั่งอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางโต๊ะหมู่บูชานั่น
"คุณพี่กลับมาได้ยังไง...คุณพี่กลับมาแล้ว...ตลอดเวลากว่า20ปี คุณพี่ไม่เคยกลับมาหาน้อง ไม่เคยแม้แต่จะปรากฎกายให้เห็น แต่พอลูกคุณพี่กลับมา...คุณพี่กลับมาช่วยเหลือมัน" คุณหญิงมณีนิลเอามือกุมหน้าอกอยู่ตลอดเวลา เพราะว่ายังคงเจ็บปวดจากการถูกทำร้าย น้ำเสียงของหล่อนดูแผ่วเบา...
"ฉันจะต้องทำให้มีพลังมากกว่านี้อีก ไม่ได้...ฉันจะต้องไม่แพ้ ฉันรอคอยมานานมากแล้ว ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้!" คุณหญิงมณีนิลมีแววตาโชนแสงออกมาอีกครั้ง เหมือนหล่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
หล่อนแสยะยิ้ม และมองไปที่รูปปั้นแมวยักษ์สีดำที่อยู่บนโต๊ะหมู่บูชาเบื้องหน้า... "อีกไม่นานหรอก เมื่อข้านำเลือดหญิงสาวพรหมจารีย์มาสังเวยให้ท่านดื่มกิน ยิ่งมากเท่าไหร่ ข้าก็จะยิ่งมีพลังและบารมีมากขึ้นเท่านั้น รอก่อนคุณพี่ วันนั้นมันคงจะยังไม่นานหรอก วันนี้น้องอาจจะพลาด แต่วันหน้าน้องจะไม่มีวันพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง!"
****************************
เมื่อชญามินญ์ดูละครโทรทัศน์เรื่องโปรดจบแล้ว หล่อนอยากจะออกมาราตรีสวัสดิ์เพื่อนรักที่อยู่ห้องข้างๆสักหน่อย เพราะว่าถึงอย่างไรนิลอุบลก็เป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่งและถือว่าเป็นเพื่อนรักของหล่อน...
ชญามินญ์ก้าวออกมาจากห้อง หล่อนเดินมาทางซ้ายมือเพื่อเดินมาที่หน้าประตูห้องของนิลอุบล หล่อนเคาะประตูเรียกหลายครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากภายใน...
"สีทุ่มครึ่งเอง ปกติยัยอุบลยังไม่นอนหลับเร็วขนาดนี้นี่นา หรือว่าจะหลับแล้ว สงสัยเหนื่อยมั้ง..." ชญามินญ์เดินหันหลังจะกลับไปที่ห้องนอนของหล่อน แต่ทันใดนั้นหล่อนก็นึกสนุกอยากจะลองเดินดูบริเวณในคฤหาสน์ว่ามีสิ่งใดสวยๆงามๆบ้าง ถือว่าเดินเล่นก่อนจะเข้านอน ด้วยความอยากรู้ของหล่อนตั้งแต่เข้ามาแล้ว บ้านหลังนี้มมันดูแปลกๆดี ภายนอกดูโบราณน่ากลัว แต่ภายในกลับหรูหรามากทีเดียว เดินดูคงจะไม่เสียหายอะไร
"ขอเดินดูอะไรหน่อยนะคะ สวยดีจังเลย..." หล่อนพูดกับตัวเอง ชญามินญ์เดินลงมาชั้นล่างหล่อนเห็นรูปปั้นแมวสีดำอยู่เกือบทุกมุมของบ้าน ในเวลากลางคืนเช่นนี้ก็ดูน่ากลัวอยู่เหมือนกัน หล่อนเดินไปถึงมุมที่มีรูปภาพขนาดใหญ่ของคุณหญิงมณีนิล หล่อนยืนจ้องอยู่ตรงรูปภาพนั้น...จ้องไปที่ตาของสตรึชุดดำในภาพ...มองลึกลงไป...หล่อนรู้สึกเหมือนว่า...บุคคลในรูปภาพแสยะยิ้มมาที่หล่อน...
ชญามินญ์ขยี้ตาตัวเองและมองกลับไปอีกครั้งก็เห็นว่ารูปภาพยังคงอยู่ปกติ...ใบหน้าเรียบเฉย...
"ฉันคงจะตาฝาดไปจริงๆ เฮ้อสงสัยจะเริ่มง่วงนอนเหมือนกันนะเนี่ย กลับขึ้นไปดีกว่า..." ขณะที่หล่อนหันหลังกลับสายตาก็ปะทะกับสตรีชุดดำผู้อยู่เบื้องหน้า
"ว๊ายยย" หล่อนอุทานออกมาเพราะว่าตกใจ... "คุณหญิง!" ชญามินญ์พูดเสี่ยงสั่น
"ทำไมจ๊ะ ทำไมเหมือนกับเห็นผีอย่างนั้นแหละ ฮึฮึฮึ..." คุณหญิงหัวเราะออกมาในลำคอ มันดูวังเวงพิกล
"คะ..คือหนูออกมาเดินเล่นอ่ะค่ะว่าจะกลับขึ้นไปพอดี...คุณหญิงไม่ว่าหนูใช่ไหมคะ...หนูเป็นเพื่อนของนิลอุบลค่ะ..." หล่อนแนะนำตัวเองเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนได้พบหน้ากับสตรีผู้เป็นประมุขหญิงของบ้าน ชุดสีดำชุดนี้ที่หล่อนเห็นตรงหน้า เหมือนกับในรูปภาพใหญ่ตรงห้องโถงนี้ไม่มีผิด มันมีลักษณะแขนยาว กระโปรงยาวปิดร่างกายทุกสัดส่วน โชว์ออกมาให้เห็นเพียงแค่ลำคอและใบหน้าเท่านั้น!
"ตามสบายเลยนะจ๊ะหนู....หนูชื่ออะไรนะ..." คุณหญิงทำเป็นนึกไม่ออก
"หนูชื่อชญามินญ์ค่ะ เรียกหนูว่ามิลค์เฉยๆก็ได้ค่ะ" ชญามินญ์เริ่มผ่อนคลายออกมาบ้าง สตรีตรงหน้าดูเป็นมิตรและใจดีกับหล่อน
"ชื่อเพราะดีจังเลยนะจ๊ะ..." คุณหญิงยิ้มให้...รอยยิ้มที่ดูน่ากลัว ถ้าหากสังเกตดีๆแล้วมันไม่มีความจริงใจเลยสักนิด ยิ้มเหมือนหวังสิ่งตอบแทนไม่ได้ยิ้มออกมาอย่างจริงใจ
ชญามินญ์ยิ้มตอบ หล่อนนึกชื่นชมอยู่ในใจว่าทำไมสตรีนางนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ถึงมีใบหน้าที่อ่อนวัย ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าจะมีอายุถึงห้าสิบกว่าปีแล้ว
"คุณหญิงดูสวยมากเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อว่าจะอายุมากแล้ว ตอนแรกก่อนที่หนูจะมา หนูจินตนาการไว้ว่าคุณหญิงคงจะไม่สวยมากขนาดนี้" ชญามินญ์กล่าวชื่นชม
"แหม..หนูจ๋า มันก็ต้องมียาวิเศษช่วยบ้างซิ...คนเราจะแก่หนังเหี่ยวอยู่ก็ไม่ใช่เรื่อง...ถ้าหนูอยากจะรู้เคล็ดลับล่ะก็...ฉันไม่หวงนะ" คุณหญิงกล่าว
ชญามินญ์เกิดความสงสัยและอยากรู้ขึ้นมาทันที "เคล็ดลับหรือคะ? คืออะไรคะ?" หล่อนทำตาวาว
"ถ้าอยากจะรู้ล่ะก็ เดินตามฉันมาเถอะ ฉันจะบอกกับเธอทุกอย่าง จะว่าไปนะฉันรู้สึกถูกชะตากับหนูมาก ถ้าหนูอยากจะมาอยู่ที่นี่ตลอดไป ฉันก็ยินดี!"
คุณหญิงยิ้ม ดวงตาคู่นั้นมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเหยียดๆ เหมือนกับว่า "ปากยิ้ม แต่ตาไม่ยิ้ม"
ชญามินญ์รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่คุณหญิงมณีนิลพูดจาดีกับหล่อนอย่างนี้ ... "เป็นพระคุณมากค่ะ...ที่คุณหญิงกรุณาเมตตาหนู" ชญามินญ์ไม่ระแคะระคายกับคำที่ว่า "จะให้อยู่ที่นี่ตลอดไป" เลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะหล่อนนึกไม่ถึง...หรือไม่ก็อยากจะรู้สูตรลับความสวยมากกว่าก็เป็นไปได้
"ถ้าอยากรู้ตามฉันมา" คุณหญิงมณีนิลกล่าว และหันหลังเดินนำหน้าไปก่อน ตอนแรกชญามินญ์รู้สึกลังเล เพราะว่าในขณะนี้เป็นเวลากลางคืน และบรรยากาศภายนอกมันดูน่ากลัว แต่ในเมื่อคุณหญิงมณีนิลกล่าวชวนเชิญขนาดนี้ หล่อนก็ไม่กล้าที่จะปฎิเสธ
ชญามินญ์เดินตามคุณหญิงออกมาที่ลานด้านนอก เดินผ่านต้นไม้ใหญ่หลายต้น หล่อนรู้สึกกลัวขึ้นมาเพราะบรรยากาศในตอนนั้นมันวังเวงและเยือกเย็น มีเพียงลมหนาวและแสงจันทร์ที่ลอดผ่านต้นไม้เท่านั้น หล่อนเดินเข้าไปใกล้คุณหญิงมณีนิลมากขึ้นพร้อมกับพูดขึ้นว่า
"ที่นี่มีพื้นที่ใหญ่โตมากเลยนะคะ" หล่อนพูดขึ้นมาเพราะว่าบรรยากาศมันเงียบมาก แม้แต่เสียงนกหรือจิ้งหรีดสักตัวก็ไม่มี...เงียบจนหล่อนใจหาย คุณหญิงผู้ที่อยู่เบื้องหน้าก็ไม่พูดอะไรอีกเลยตั้งแต่หล่อนเดินตามหลังมา...
ชญามินญ์เดินตามมาถึงเรือยนไทยโบราณหลังใหญ่ เหมือนกับทำด้วยไม้สักราคาแพง
คุณหญิงหันหลังกลับมาหาหล่อนพร้อมกับยิ้มและพูดกับหล่อน...แต่รอยยิ้มและน้ำเสียงการพูดในครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม
"ขึ้นมา...ไม่ต้องถามอะไร...ขึ้นตามฉันมาข้างบน!" คุณหญิงมณีนิลพูดตะโกนเสียงหญิงสาวตรงหน้า
ชญามินญ์รู้สึกกล้วขึ้นมา หล่อนคิดจะหันหลงกลับแต่ไม่ทันการณ์ หญิงชุดดำตรงหน้าลากจูงแขนหล่อนอย่างแรงขึ้นไปข้างบนเรือนไทยหลังนั้น
ชญามินญ์ไม่สามารถจะสู้แรงนั้นได้ แม้ว่าหล่อนจะฝืนอย่างไรก็ตาม
"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! คุณหญิงจะทำอะไรหนูน่ะ ปล่อยหนูนะ" หล่อนร้องขอ
"ก็แกอยากจะมาดูของวิเศษที่จะทำให้แกสวยตลอดไปไม่ใช่หรือ ฉันก็พาแกมาแล้วไง มาดู!" น้ำเสียงและแววตาคู่นั้นดูน่ากลัวเหลือเกิน จนหล่อนไม่กล้าที่จะสบตา
คุณหญิงมณีนิลนำตัวของหญิงสาวเข้ามาในเรือนได้สำเร็จ วูบแรกที่ชญามินญ์เห็นภายในถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงนั่งอยู่ตรงกลางห้องใหญ่นั้น สิ่งที่หล่อนเห็นมันคือแท่นบูชาแมวผีสีดำตัวใหญ่ยักษ์ กลิ่นสาปสางเหม็นไปทั่วบริเวณ หล่อนรู้สึกไม่มีแรงแม้แต่จะขยับขาหรือมือของตนเองได้
คุณหญิงจับหล่อนให้ขึ้นไปนอนอยู่ตรงบนแท่นปูนสีดำคล้ำ ลักษณะเหมือนที่นอน แต่เป็นที่นอนที่เล็กพอดีกับร่างกายมนุษย์...ชญามินญ์เหมือนเดินสาปให้ร่างกายอ่อนแรงไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย ในใจหล่อนตอนนั้นคงจะหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แต่ไม่สามารถขัดขืนได้
เมื่อสตรีชุดดำจับหล่อนขึ้นไปนอนบนแท่นปูนนั้นได้สำเร็จ หล่อนยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างดัง เหมือนพึงพอใจในตัวสตรีที่นอนอยู่ตรงแท่นปูนสีดำนั้น
"ขอบใจมากนะ ที่เข้ามาให้ฉันเชือดถึงที่...สาระแนอยากจะมาเที่ยวบ้านฉันไม่ใช่หรือ มาแล้วก็อยู่ที่นี่นะ ไม่ต้องออกไปไหน...อยู่เป็นทาสดูแลท่านพญาแมวกับข้า...ฮ่าๆๆๆ ฮ้าๆๆๆ"
น้ำตาของชญามินญ์ไหลออกมา นี่หล่อนจะต้องมาจบชีวิตอยู่ที่นี่จริงๆหรือ หล่อนโดนเพื่อนที่รักหลอกพามาให้แม่ตัวเองฆ่าอย่างนั้นหรือ...ในวินาทีนั้นหล่อนนึกถึงแม่ของตัวเองขึ้นมา ท่านมีหล่อนเพียงคนเดียวในเวลานี้ และท่านก็แก่มากแล้ว...หล่อนสงสารแม่เหลือเกิน แม่คงจะรอหล่อนอยู่...หรือว่าในชีวิตนี้หล่อนจะไม่ได้กลับออกไปหาแม่ได้อีก...แม้แต่วิญญาณอย่างนั้นหรือ!
ชญามินญ์อยากจะร้องขอชีวิต อยากจะอธิบายให้สตรีผู้โหดร้ายเบื้องหน้าได้ฟัง และไว้ชีวิตแต่หล่อนไม่สามารถแม้แต่จะกลืนน้ำลายหรือขยับตัวได้เลย หล่อนอาจจะไม่สามารถทำได้แม้แต่การหายใจด้วยซ้ำ!
คุณหญิงมณีนิลคุกเข่าลงบริกรรมคาถา ครู่ใหญ่หล่อนหยิบมีดเล่มยาวที่ตั้งอยู่บนพานบนโต๊ะหมู่บูชาพญาแมวดำนั้น...หล่อนเดินถือมีดเข้ามาหาหญิงสาวผู้น่าสงสารตรงแท่นปูนสีดำนั้นอย่างช้าๆ...
ดวงตาและสีหน้าดูเยือกเย็นและเฉี่อยชากับสิ่งที่เห็น อาจจะเพราะว่าหล่อนชินชาแล้วก็เป็นได้ นี่คงจะไม่ใช่ศพแรกที่หล่อนทำ...
"ขอให้เลือดจากสตรีผู้เป็นพรหมจารีย์ผู้นี้ จงสังเวยให้แก่ท่านผู้เป็นพญาแห่งแมวทั้งหลาย...จงรับสิ่งที่ข้าทำให้กับท่าน..."
"เฉี๊ยบบบบบบ!" เสียงมีดกรีดลงบนคอหอยของหญิงสาวเบื้องหน้า มีดกรีดลงไปอย่างรวดเร็ว เลือดพุ่งกระเซ็นออกมาจากลำคอ หญิงชุดดำยืนดูอย่างพอใจ ชุดดำของหล่อนในขณะนี้เปื้อนไปด้วยเลือดที่สาดกระเซ็นออกมา...
ชญามินญ์รู้สึกเจ็บที่ลำคอเป็นอย่างมาก...หล่อนได้กลิ่นคาวเลือดของตนเอง...เริ่มรู้สึกไม่มีแรง ทุกสิ่งเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ห้วงสุดท้ายของชีวิต ชญามินญ์อธิฐานว่า
"ขอให้วิญญาณของลูก ได้ออกไปจากที่นี่ หนูคิดถึงแม่ แม่จ๋า หนูคิดถึงแม่เหลือเกิน ช่วยหนูด้วย!" จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดดับลง...ความเจ็บปวดได้หายไปหมดสิ้น...สิ่งที่เหลือคือกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่ว...
คุณหญิงมณีนิลยิ้มอย่างพอใจ...ในเวลานี้หล่อนไม่เหลือความเป็นคนอีกต่อไปแล้ว...หล่อนคือปีศาจร้าย...เหมือนสัตว์นรกมาเกิดก็ไม่ปาน...จิตใจของหล่อนมีแต่ความแค้น แค้นที่ต้องทวงคืน โดนที่ไม่กลัวบาปบุญคุณโทษเลยสักนิด!
*** *** ตอนที่4 ยังมีต่อที่ คห.4 นะคะ
(เจออีกที ตอนที่5 นะคะ) เรื่องราวจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ขอบคุณค่ะ
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่ 4
เพลงประกอบ นวนิยาย เรื่อง คฤหาสน์ดำ (แมวผี) แต่งโดย ผู้ประพันธ์
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1 http://pantip.com/topic/32017235
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่2 http://pantip.com/topic/32021512
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่3 http://pantip.com/topic/32025215
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่4 http://pantip.com/topic/32028446
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่5 http://pantip.com/topic/32036401
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่6 http://pantip.com/topic/32041574
....ตอนที่ 4...
ภายในเรือนไทยหลังนั้น ภายในเต็มไปด้วยเครื่องเซ่นไหว้ กะโหลกศีรษะมนุษย์ ตรงโต๊ะใหญ่นั้น มีรูปปั้นแมวดำอยู่ตรงกลางดูน่ากลัว ด้านล่างโต๊ะบูชามีร่างของสตรีชุดดำนั่งอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางโต๊ะหมู่บูชานั่น
"คุณพี่กลับมาได้ยังไง...คุณพี่กลับมาแล้ว...ตลอดเวลากว่า20ปี คุณพี่ไม่เคยกลับมาหาน้อง ไม่เคยแม้แต่จะปรากฎกายให้เห็น แต่พอลูกคุณพี่กลับมา...คุณพี่กลับมาช่วยเหลือมัน" คุณหญิงมณีนิลเอามือกุมหน้าอกอยู่ตลอดเวลา เพราะว่ายังคงเจ็บปวดจากการถูกทำร้าย น้ำเสียงของหล่อนดูแผ่วเบา...
"ฉันจะต้องทำให้มีพลังมากกว่านี้อีก ไม่ได้...ฉันจะต้องไม่แพ้ ฉันรอคอยมานานมากแล้ว ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้!" คุณหญิงมณีนิลมีแววตาโชนแสงออกมาอีกครั้ง เหมือนหล่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
หล่อนแสยะยิ้ม และมองไปที่รูปปั้นแมวยักษ์สีดำที่อยู่บนโต๊ะหมู่บูชาเบื้องหน้า... "อีกไม่นานหรอก เมื่อข้านำเลือดหญิงสาวพรหมจารีย์มาสังเวยให้ท่านดื่มกิน ยิ่งมากเท่าไหร่ ข้าก็จะยิ่งมีพลังและบารมีมากขึ้นเท่านั้น รอก่อนคุณพี่ วันนั้นมันคงจะยังไม่นานหรอก วันนี้น้องอาจจะพลาด แต่วันหน้าน้องจะไม่มีวันพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง!"
****************************
เมื่อชญามินญ์ดูละครโทรทัศน์เรื่องโปรดจบแล้ว หล่อนอยากจะออกมาราตรีสวัสดิ์เพื่อนรักที่อยู่ห้องข้างๆสักหน่อย เพราะว่าถึงอย่างไรนิลอุบลก็เป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่งและถือว่าเป็นเพื่อนรักของหล่อน...
ชญามินญ์ก้าวออกมาจากห้อง หล่อนเดินมาทางซ้ายมือเพื่อเดินมาที่หน้าประตูห้องของนิลอุบล หล่อนเคาะประตูเรียกหลายครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากภายใน...
"สีทุ่มครึ่งเอง ปกติยัยอุบลยังไม่นอนหลับเร็วขนาดนี้นี่นา หรือว่าจะหลับแล้ว สงสัยเหนื่อยมั้ง..." ชญามินญ์เดินหันหลังจะกลับไปที่ห้องนอนของหล่อน แต่ทันใดนั้นหล่อนก็นึกสนุกอยากจะลองเดินดูบริเวณในคฤหาสน์ว่ามีสิ่งใดสวยๆงามๆบ้าง ถือว่าเดินเล่นก่อนจะเข้านอน ด้วยความอยากรู้ของหล่อนตั้งแต่เข้ามาแล้ว บ้านหลังนี้มมันดูแปลกๆดี ภายนอกดูโบราณน่ากลัว แต่ภายในกลับหรูหรามากทีเดียว เดินดูคงจะไม่เสียหายอะไร
"ขอเดินดูอะไรหน่อยนะคะ สวยดีจังเลย..." หล่อนพูดกับตัวเอง ชญามินญ์เดินลงมาชั้นล่างหล่อนเห็นรูปปั้นแมวสีดำอยู่เกือบทุกมุมของบ้าน ในเวลากลางคืนเช่นนี้ก็ดูน่ากลัวอยู่เหมือนกัน หล่อนเดินไปถึงมุมที่มีรูปภาพขนาดใหญ่ของคุณหญิงมณีนิล หล่อนยืนจ้องอยู่ตรงรูปภาพนั้น...จ้องไปที่ตาของสตรึชุดดำในภาพ...มองลึกลงไป...หล่อนรู้สึกเหมือนว่า...บุคคลในรูปภาพแสยะยิ้มมาที่หล่อน...
ชญามินญ์ขยี้ตาตัวเองและมองกลับไปอีกครั้งก็เห็นว่ารูปภาพยังคงอยู่ปกติ...ใบหน้าเรียบเฉย...
"ฉันคงจะตาฝาดไปจริงๆ เฮ้อสงสัยจะเริ่มง่วงนอนเหมือนกันนะเนี่ย กลับขึ้นไปดีกว่า..." ขณะที่หล่อนหันหลังกลับสายตาก็ปะทะกับสตรีชุดดำผู้อยู่เบื้องหน้า
"ว๊ายยย" หล่อนอุทานออกมาเพราะว่าตกใจ... "คุณหญิง!" ชญามินญ์พูดเสี่ยงสั่น
"ทำไมจ๊ะ ทำไมเหมือนกับเห็นผีอย่างนั้นแหละ ฮึฮึฮึ..." คุณหญิงหัวเราะออกมาในลำคอ มันดูวังเวงพิกล
"คะ..คือหนูออกมาเดินเล่นอ่ะค่ะว่าจะกลับขึ้นไปพอดี...คุณหญิงไม่ว่าหนูใช่ไหมคะ...หนูเป็นเพื่อนของนิลอุบลค่ะ..." หล่อนแนะนำตัวเองเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนได้พบหน้ากับสตรีผู้เป็นประมุขหญิงของบ้าน ชุดสีดำชุดนี้ที่หล่อนเห็นตรงหน้า เหมือนกับในรูปภาพใหญ่ตรงห้องโถงนี้ไม่มีผิด มันมีลักษณะแขนยาว กระโปรงยาวปิดร่างกายทุกสัดส่วน โชว์ออกมาให้เห็นเพียงแค่ลำคอและใบหน้าเท่านั้น!
"ตามสบายเลยนะจ๊ะหนู....หนูชื่ออะไรนะ..." คุณหญิงทำเป็นนึกไม่ออก
"หนูชื่อชญามินญ์ค่ะ เรียกหนูว่ามิลค์เฉยๆก็ได้ค่ะ" ชญามินญ์เริ่มผ่อนคลายออกมาบ้าง สตรีตรงหน้าดูเป็นมิตรและใจดีกับหล่อน
"ชื่อเพราะดีจังเลยนะจ๊ะ..." คุณหญิงยิ้มให้...รอยยิ้มที่ดูน่ากลัว ถ้าหากสังเกตดีๆแล้วมันไม่มีความจริงใจเลยสักนิด ยิ้มเหมือนหวังสิ่งตอบแทนไม่ได้ยิ้มออกมาอย่างจริงใจ
ชญามินญ์ยิ้มตอบ หล่อนนึกชื่นชมอยู่ในใจว่าทำไมสตรีนางนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ถึงมีใบหน้าที่อ่อนวัย ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าจะมีอายุถึงห้าสิบกว่าปีแล้ว
"คุณหญิงดูสวยมากเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อว่าจะอายุมากแล้ว ตอนแรกก่อนที่หนูจะมา หนูจินตนาการไว้ว่าคุณหญิงคงจะไม่สวยมากขนาดนี้" ชญามินญ์กล่าวชื่นชม
"แหม..หนูจ๋า มันก็ต้องมียาวิเศษช่วยบ้างซิ...คนเราจะแก่หนังเหี่ยวอยู่ก็ไม่ใช่เรื่อง...ถ้าหนูอยากจะรู้เคล็ดลับล่ะก็...ฉันไม่หวงนะ" คุณหญิงกล่าว
ชญามินญ์เกิดความสงสัยและอยากรู้ขึ้นมาทันที "เคล็ดลับหรือคะ? คืออะไรคะ?" หล่อนทำตาวาว
"ถ้าอยากจะรู้ล่ะก็ เดินตามฉันมาเถอะ ฉันจะบอกกับเธอทุกอย่าง จะว่าไปนะฉันรู้สึกถูกชะตากับหนูมาก ถ้าหนูอยากจะมาอยู่ที่นี่ตลอดไป ฉันก็ยินดี!"
คุณหญิงยิ้ม ดวงตาคู่นั้นมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเหยียดๆ เหมือนกับว่า "ปากยิ้ม แต่ตาไม่ยิ้ม"
ชญามินญ์รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่คุณหญิงมณีนิลพูดจาดีกับหล่อนอย่างนี้ ... "เป็นพระคุณมากค่ะ...ที่คุณหญิงกรุณาเมตตาหนู" ชญามินญ์ไม่ระแคะระคายกับคำที่ว่า "จะให้อยู่ที่นี่ตลอดไป" เลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะหล่อนนึกไม่ถึง...หรือไม่ก็อยากจะรู้สูตรลับความสวยมากกว่าก็เป็นไปได้
"ถ้าอยากรู้ตามฉันมา" คุณหญิงมณีนิลกล่าว และหันหลังเดินนำหน้าไปก่อน ตอนแรกชญามินญ์รู้สึกลังเล เพราะว่าในขณะนี้เป็นเวลากลางคืน และบรรยากาศภายนอกมันดูน่ากลัว แต่ในเมื่อคุณหญิงมณีนิลกล่าวชวนเชิญขนาดนี้ หล่อนก็ไม่กล้าที่จะปฎิเสธ
ชญามินญ์เดินตามคุณหญิงออกมาที่ลานด้านนอก เดินผ่านต้นไม้ใหญ่หลายต้น หล่อนรู้สึกกลัวขึ้นมาเพราะบรรยากาศในตอนนั้นมันวังเวงและเยือกเย็น มีเพียงลมหนาวและแสงจันทร์ที่ลอดผ่านต้นไม้เท่านั้น หล่อนเดินเข้าไปใกล้คุณหญิงมณีนิลมากขึ้นพร้อมกับพูดขึ้นว่า
"ที่นี่มีพื้นที่ใหญ่โตมากเลยนะคะ" หล่อนพูดขึ้นมาเพราะว่าบรรยากาศมันเงียบมาก แม้แต่เสียงนกหรือจิ้งหรีดสักตัวก็ไม่มี...เงียบจนหล่อนใจหาย คุณหญิงผู้ที่อยู่เบื้องหน้าก็ไม่พูดอะไรอีกเลยตั้งแต่หล่อนเดินตามหลังมา...
ชญามินญ์เดินตามมาถึงเรือยนไทยโบราณหลังใหญ่ เหมือนกับทำด้วยไม้สักราคาแพง
คุณหญิงหันหลังกลับมาหาหล่อนพร้อมกับยิ้มและพูดกับหล่อน...แต่รอยยิ้มและน้ำเสียงการพูดในครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม
"ขึ้นมา...ไม่ต้องถามอะไร...ขึ้นตามฉันมาข้างบน!" คุณหญิงมณีนิลพูดตะโกนเสียงหญิงสาวตรงหน้า
ชญามินญ์รู้สึกกล้วขึ้นมา หล่อนคิดจะหันหลงกลับแต่ไม่ทันการณ์ หญิงชุดดำตรงหน้าลากจูงแขนหล่อนอย่างแรงขึ้นไปข้างบนเรือนไทยหลังนั้น
ชญามินญ์ไม่สามารถจะสู้แรงนั้นได้ แม้ว่าหล่อนจะฝืนอย่างไรก็ตาม
"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! คุณหญิงจะทำอะไรหนูน่ะ ปล่อยหนูนะ" หล่อนร้องขอ
"ก็แกอยากจะมาดูของวิเศษที่จะทำให้แกสวยตลอดไปไม่ใช่หรือ ฉันก็พาแกมาแล้วไง มาดู!" น้ำเสียงและแววตาคู่นั้นดูน่ากลัวเหลือเกิน จนหล่อนไม่กล้าที่จะสบตา
คุณหญิงมณีนิลนำตัวของหญิงสาวเข้ามาในเรือนได้สำเร็จ วูบแรกที่ชญามินญ์เห็นภายในถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงนั่งอยู่ตรงกลางห้องใหญ่นั้น สิ่งที่หล่อนเห็นมันคือแท่นบูชาแมวผีสีดำตัวใหญ่ยักษ์ กลิ่นสาปสางเหม็นไปทั่วบริเวณ หล่อนรู้สึกไม่มีแรงแม้แต่จะขยับขาหรือมือของตนเองได้
คุณหญิงจับหล่อนให้ขึ้นไปนอนอยู่ตรงบนแท่นปูนสีดำคล้ำ ลักษณะเหมือนที่นอน แต่เป็นที่นอนที่เล็กพอดีกับร่างกายมนุษย์...ชญามินญ์เหมือนเดินสาปให้ร่างกายอ่อนแรงไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย ในใจหล่อนตอนนั้นคงจะหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แต่ไม่สามารถขัดขืนได้
เมื่อสตรีชุดดำจับหล่อนขึ้นไปนอนบนแท่นปูนนั้นได้สำเร็จ หล่อนยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างดัง เหมือนพึงพอใจในตัวสตรีที่นอนอยู่ตรงแท่นปูนสีดำนั้น
"ขอบใจมากนะ ที่เข้ามาให้ฉันเชือดถึงที่...สาระแนอยากจะมาเที่ยวบ้านฉันไม่ใช่หรือ มาแล้วก็อยู่ที่นี่นะ ไม่ต้องออกไปไหน...อยู่เป็นทาสดูแลท่านพญาแมวกับข้า...ฮ่าๆๆๆ ฮ้าๆๆๆ"
น้ำตาของชญามินญ์ไหลออกมา นี่หล่อนจะต้องมาจบชีวิตอยู่ที่นี่จริงๆหรือ หล่อนโดนเพื่อนที่รักหลอกพามาให้แม่ตัวเองฆ่าอย่างนั้นหรือ...ในวินาทีนั้นหล่อนนึกถึงแม่ของตัวเองขึ้นมา ท่านมีหล่อนเพียงคนเดียวในเวลานี้ และท่านก็แก่มากแล้ว...หล่อนสงสารแม่เหลือเกิน แม่คงจะรอหล่อนอยู่...หรือว่าในชีวิตนี้หล่อนจะไม่ได้กลับออกไปหาแม่ได้อีก...แม้แต่วิญญาณอย่างนั้นหรือ!
ชญามินญ์อยากจะร้องขอชีวิต อยากจะอธิบายให้สตรีผู้โหดร้ายเบื้องหน้าได้ฟัง และไว้ชีวิตแต่หล่อนไม่สามารถแม้แต่จะกลืนน้ำลายหรือขยับตัวได้เลย หล่อนอาจจะไม่สามารถทำได้แม้แต่การหายใจด้วยซ้ำ!
คุณหญิงมณีนิลคุกเข่าลงบริกรรมคาถา ครู่ใหญ่หล่อนหยิบมีดเล่มยาวที่ตั้งอยู่บนพานบนโต๊ะหมู่บูชาพญาแมวดำนั้น...หล่อนเดินถือมีดเข้ามาหาหญิงสาวผู้น่าสงสารตรงแท่นปูนสีดำนั้นอย่างช้าๆ...
ดวงตาและสีหน้าดูเยือกเย็นและเฉี่อยชากับสิ่งที่เห็น อาจจะเพราะว่าหล่อนชินชาแล้วก็เป็นได้ นี่คงจะไม่ใช่ศพแรกที่หล่อนทำ...
"ขอให้เลือดจากสตรีผู้เป็นพรหมจารีย์ผู้นี้ จงสังเวยให้แก่ท่านผู้เป็นพญาแห่งแมวทั้งหลาย...จงรับสิ่งที่ข้าทำให้กับท่าน..."
"เฉี๊ยบบบบบบ!" เสียงมีดกรีดลงบนคอหอยของหญิงสาวเบื้องหน้า มีดกรีดลงไปอย่างรวดเร็ว เลือดพุ่งกระเซ็นออกมาจากลำคอ หญิงชุดดำยืนดูอย่างพอใจ ชุดดำของหล่อนในขณะนี้เปื้อนไปด้วยเลือดที่สาดกระเซ็นออกมา...
ชญามินญ์รู้สึกเจ็บที่ลำคอเป็นอย่างมาก...หล่อนได้กลิ่นคาวเลือดของตนเอง...เริ่มรู้สึกไม่มีแรง ทุกสิ่งเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ห้วงสุดท้ายของชีวิต ชญามินญ์อธิฐานว่า
"ขอให้วิญญาณของลูก ได้ออกไปจากที่นี่ หนูคิดถึงแม่ แม่จ๋า หนูคิดถึงแม่เหลือเกิน ช่วยหนูด้วย!" จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดดับลง...ความเจ็บปวดได้หายไปหมดสิ้น...สิ่งที่เหลือคือกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่ว...
คุณหญิงมณีนิลยิ้มอย่างพอใจ...ในเวลานี้หล่อนไม่เหลือความเป็นคนอีกต่อไปแล้ว...หล่อนคือปีศาจร้าย...เหมือนสัตว์นรกมาเกิดก็ไม่ปาน...จิตใจของหล่อนมีแต่ความแค้น แค้นที่ต้องทวงคืน โดนที่ไม่กลัวบาปบุญคุณโทษเลยสักนิด!
*** *** ตอนที่4 ยังมีต่อที่ คห.4 นะคะ
(เจออีกที ตอนที่5 นะคะ) เรื่องราวจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ขอบคุณค่ะ