เพลงประกอบ นวนิยาย เรื่อง คฤหาสน์ดำ (แมวผี) แต่งโดย ผู้ประพันธ์
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1 http://pantip.com/topic/32017235
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่2 http://pantip.com/topic/32021512
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่3 http://pantip.com/topic/32025215
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่4 http://pantip.com/topic/32028446
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่5 http://pantip.com/topic/32036401
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่6 http://pantip.com/topic/32041574
....ตอนที่ 6...
นมอมรเดินไปเปิดประตูห้องนอนของคุณหญิงมณีนิลอย่างแรง...แรงเกินกว่าพละกำลังของหญิงชราวัยกว่าแปดสิบปีทำได้...แววตาและสีหน้าของหญิงชรา โกรธเคืองเจ้านายสตรีผู้อยู่เบื้องหน้าเป็นอย่างมาก
"คุณหญิงทำอย่างนี้ทำไมคะ! โหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์นรกกลับชาติมาเกิด!" หญิงชราเค้นเสียงออกมาเท่าที่พลังจะมี...หล่อนโกรธแค้นมากกับการที่คุณหญิงที่ได้ชื่อว่า เป็นเจ้านายของบ้านทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้
"นมจะไม่ทนแล้วค่ะ...ที่นมทนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะว่าเห็นคุณหญิงของนมเจ็บปวดจากความรัก...ความรักทำให้คุณหญิงเป็นแบบนี้...แต่ในตอนนี้ นมจะไม่ยอมให้คุณหญิงฆ่าคนอีกต่อไปแล้ว..." นมอมรกล่าวอย่างแค้นเคือง
คุณญิงมณีนิลยืนฟังสตรีชราด่าทออยู่ตรงหน้า....หล่อนมีสีหน้าเย็นชา...ไม่มีท่าทีโกรธกับคำต่อว่าในครั้งนี้
"ใช่...ฉันทำ ฉันเป็นสัตว์นรก! นมไม่รู้หรอกว่าฉันต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน...นมลองมาเป็นฉันแล้วนมจะรู้!" มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาเย็นชาคู่นั้น
"นม...นมก็รู้ว่าฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน...คุณพี่ไม่เคยรักฉันเลย แต่กลับไปรักอีนังคนใช้ในบ้าน...คนใช้นอกทะเบียนสมรส ฉันเจ็บปวด เฝ้าคอยมองดูพวกมันรักกันโดยที่ทำอะไรไม่ได้"
คุณหญิงมณีนิลเล่าถึงความหลังที่เจ็บปวดของหล่อน...แต่เร็วพลันสตรีชุดดำผู้สูงศักดิ์กลับหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา...
"เพราะอย่างนี้ไง...ฉันถึงต้องหาทางที่จะจัดการพวกมัน!" คุณหญิงมณีนิลมองและเดินเข้ามาหาหญิงชรา... "นมฟังฉันดีๆนะ...ฉันจะไม่หยุด จนกว่าฉันจะจัดการพวกมันให้ได้เสียก่อน...นมอย่าบอกให้ฉันหยุด เพราะฉันจะไม่มีวันหยุด! ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ"
หญิงชรามองสตรีที่หล่อนเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆ ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่านายของตนเจ็บปวดและเคียดแค้นกับความรักในอดีต...ทำไมหล่อนจะไม่เคยช่วย...ช่วยจนไม่รู้จะช่วยยังไง...ช่วยจนเจ้านายของตัวเองเป็นปีศาจ!
แต่ว่า...ในเวลานี้หญิงชรารู้สึกผิดและไม่อยากให้นายของตนต้องมาทำบาปกรรมให้มันหนักหนาขึ้นไปอีก...
"คุณหนู นมขอร้องให้หยุดทุกอย่าง...อย่าฆ่าใครอีกเลย คนที่ไม่รู้เรื่องต้องมาตายที่นี่ มันมากเหลือเกินแล้วค่ะ เชื่อนมเถอะ...นะคะ" นมอมรทำหน้าวิงวอนสตรีตรงหน้า
"ไม่! นมไม่มีสิทธิ์มาห้ามอะไรทั้งนั้น นมมีอะไรจะออกไปทำก็ไป!" คุณหญิงมณีนิลตะคอกใส่หญิงชรา ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไป...
" ค่ะ นมจะออกไปแน่...ออกไปแจ้งความกับตำรวจอย่างไรเล่าคะ!"
คุณหญิงมณีนิลได้ยินก็ถึงกับหยุดชะงักและหันกลับมามองสตีชราตรงหน้าอย่างโกรธเคือง
"นมอยากจะลองดีกับฉันใช่ไหม?" คุณหญิงมณีนิลแผดเสียงใส่หญิงชรา "ถ้านมอยากจะลองดีกับฉันจริงๆล่ะก็....ก็ได้ฉันจะจัดให้!"
คุณหญิงมณีนิลถลึงตาใส่นมอมร...ริมฝีปากของคุณหญิงมณีนิล ขมุบขมิบเหมือนร่ายคาถา...หญิงชรายืนแน่นิ่งไม่ไหวติง เหมือนกับคนโดนสะกดจิต
"จงลืม...จมลืมทุกอย่าง เป็นทาสรับใช้ข้า...จงเชื่อข้า...เชื่อทุกสิ่ง ทำตามที่ฉันบอกทุกสิ่ง!" คุณหญิงมณีนิลท่องคาถาจบ...และยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"นม...ในเมื่อไม่เชื่อฟังกันแล้ว มันก็ต้องเล่นด้วยคาถาเวทย์มนต์อย่างนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ ฮ้าาาา ฮ่าาๆ" คุณหญิงหัวเราะออกมาอย่างพอใจ
นมอมรในขณะนี้เหมือนถูกสะกดจิต...นางเดินกลับออกไปจากห้องของคุณหญิงมณีนิลอย่างว่าง่าย ก่อนจะออกมานั้นหญิงชรามองหน้าของคุณหญิงมณีนิล พร้อมกับยิ้ม...รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความโกรธแค้น แววตาคู่นั้นก็ไม่เหมือนหญิงชราคนเดิม มันเต็มไปด้วยความริษยา...
เจ้าหน้าที่ตำรวจและนายแพทย์เข้ามาในบ้านของคุณหญิงมณีนิลผู้โด่งดังของจังหวัดนครราชสีมา...เมื่อมีผู้โทรศัพท์ไปแจ้งว่ามีคนเสียชีวิตภายในห้องนอน..
นมอมรและนิลอุบลคอยต้อนรับตำรวจและคณะแพทย์ที่ติดตามมา ทั้งคู่ให้ปากคำว่าเห็นหญิงสาวนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงนอน บริเวณโดยรอบนั้นไร้การต่อสู้ขัดขืน คณะแพทย์ลงความเห็นเบื้องต้นว่าหัวใจวายเฉียบพลันทำให้เสียชีวิต
เมื่อตำรวจและคณะแพทย์นำศพของชญามินญ์ขึ้นรถเพื่อนำศพกลับไปผ่าพิสูจน์อีกครั้งที่โรงพยาบาลตำรวจ...ทุกอย่างภายในบ้านก็กลับมาอยู่ในสภาวะปกติ...
ศิริมาเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยจึงเดินเข้ามาหานมอมรที่เพิ่งจะเดินกลับจากส่งตำรวจและคณะแพทย์กลับออกจากคฤหาสน์หลังนี้...ที่โซฟาตัวใหญ่ตรงห้องรับแขกหล่อนเห็นนิลอุบลเปิดนิตยสารแฟชั่นต่างประเทศ ศิริมาสังเกตุเห็นว่านิลอุบลไม่มีท่าทีเสียใจเลยกับการที่สูญเสียเพื่อนรักไป...ดูเหมือนนิลอุบลจะปรับตัวได้เร็วดีแท้
"คุณยายคะ...เอ่อ...หนูมีเรื่องอยากจะขออนุญาตคุณยายน่ะค่ะ" ศิริมากล่าวอย่างนอบน้อม...
หญิงชราทำสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที... "ขออนุญาตอะไร...ถ้าจะขออะไรไปขอคุณหญิงนู่น!" พูดจบหญิงชรารีบเดินอ้าวๆออกไปทันทีโดยที่ไม่ยอมรับฟังคำถามของหญิงสาวตรงหน้า
ศิริมารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ทำไมวันนี้หญิงชราถึงอารมณ์เสียได้ถึงขนาดนี้...ปกติที่หล่อนเห็น...หญิงชราจะเป็นคนใจเย็นและพูดจาไพเราะดูอบอุ่นและใจดี...แต่ทำไมตอนนี้กลับทำเหมือนไม่พอใจอย่างรุนแรง
"คุณยายไม่พอใจอะไรเราหรือ...ทำไมต้องดุเราด้วย..." ศิริมามองตามอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
นิลอุบลซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง...หล่อนก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันว่าทำไมวันนี้นมอมรถึงดุดันได้ถึงเพียงนี้...นิลอุบลทำท่าเหมือนคิดอะไรออกจึงเดินเข้าไปหาศิริมาซึ่งยืนฉงนสนเท่ห์อยู่ตรงนั้น
"สงสัยนมคงไม่อยากจะคุยกับหล่อน...เขาคงสงสัยน่ะ ว่าใครเป็นคนฆ่าเพื่อนของฉัน!" นิลอุบลพูดพร้อมกับจ้องหน้าศิริมาอย่างมีเลศนัย เหมือนจะพูดกระแทกกระทั้น...ดวงตาของหล่อนคงจะพูดว่า ...หล่อนนั่นแหละฆ่าเพื่อนของฉัน!
"คุณจะกล่าวหาฉันลอยๆไม่ได้นะคะ คุณนิลอุบล" ศิริมาขึ้นเสียงกลับไปที่หญิงสาวตรงหน้า "ถ้าฉันจะฆ่าคนขึ้นมาจริงๆ ฉันคงไม่ต้องไปฆ่าเพื่อนคุณซึ่ีงไม่ได้ทำอะไรให้กับฉันเลยหรอกมั้งคะ?" ศิริมาพูดลอยหน้า...ตอนนี้หล่อนไม่กลัวอะไรอีกแล้ว การเผชิญหน้ากันเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
ศิริมาสูญเสียมารดาไปแล้ว ตอนนี้หล่อนไม่เหลือที่พึ่งทางจิตใจอีกแล้ว...หล่อนเข้ามาอยู่ที่นี่ไม่เคยมีความสุขเลยสักวินาทีเดียวมีแต่เรื่อง! ไหนๆหล่อนก็จะออกไปจากที่นี่แล้ว หล่อนจะไม่เกรงใจสตรีตรงหน้าอีกแล้ว หล่อนก็เป็นคนมีความอดทนเพียงแค่ถึงขีดจำกัดเท่านั้น ถ้ามันล้นออกมามากๆ มันก็ระเบิดได้เหมือนกัน!
นิลอุบลได้ยินอย่างนั้นก็โกรธอย่างมากเนื่องจากหล่อนไม่นึกว่าศิริมาที่หงอยและหงอในวันแรกที่พบจะกล้าขึ้นเสียงชูคอใส่หล่อนซึ่งเป็นถึงลูกสาวเจ้าของบ้าน ศิริมาเป็นเพียงผู้มาอาศัย เช่นใดถึงมาขึ้นเสียงกับคุณหนูของบ้านมณีนิลอย่างหล่อน
"นี่แกกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันอย่างนี้เลยหรือ?...แกวันนี้ฉันขอตบสั่งสอนแกสักหน่อยเถอะ" นิลอุบลพูดจบก็เงื้อมมือตบไปที่ใบหน้าสวยๆของศิริมาในทันที...แต่ทันใดนั้นเองศิริมาก็เงื้อมมือขึ้นมาตบนิลอุบลกลับไป...
นิลอุบลเอามือป้องใบหน้า...หล่อนกรีดร้องอย่างรุนแรงก่อนจะกล่าวออกมาอย่างดุดัน "แก...แก...แกกล้าตบฉันเหรอ? ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่...คอยดูนะ...กรี๊ดดดดดดด" นิลอุบลกรีดร้อง ก่อนจะเดินตัวปลิวกลับไปบนชั้นสองของคฤหาสน์
ศิริมาเอามือจบที่แก้มข้างซ้ายของหล่อน ในชีวิตนี้ไม่เคยถูกใครตบอย่างนี้มาก่อน...แล้วนิลอุบลเป็นใครถึงต้องมาตบตี...หล่อนก็มีมือมีเท้าเหมือนกัน จะปล่อยให้ถูกทำร้ายฝ่ายเดียวก็ไม่ใช่เรื่อง...
"ฉันจะต้องออกไปจากที่นี่..ก่อนที่จะค่ำเสียก่อน..." ศิริมามองหานมอมรอีกครั้ง ความสงสัยยังคาใจหล่อนอยู่ เหตุใดแม่นมผู้ใจดีกลับพูดจาดุร้าย...เหมือนกับว่าไม่ใช่นมอมรคนเก่าอย่างนั้นแหละ
"คนที่นี่ดูๆไปไม่น่าไว้ใจเลยสักคน" ศิริมาพูดกับตัวเอง
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่ 6
เพลงประกอบ นวนิยาย เรื่อง คฤหาสน์ดำ (แมวผี) แต่งโดย ผู้ประพันธ์
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1 http://pantip.com/topic/32017235
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่2 http://pantip.com/topic/32021512
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่3 http://pantip.com/topic/32025215
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่4 http://pantip.com/topic/32028446
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่5 http://pantip.com/topic/32036401
คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่6 http://pantip.com/topic/32041574
....ตอนที่ 6...
นมอมรเดินไปเปิดประตูห้องนอนของคุณหญิงมณีนิลอย่างแรง...แรงเกินกว่าพละกำลังของหญิงชราวัยกว่าแปดสิบปีทำได้...แววตาและสีหน้าของหญิงชรา โกรธเคืองเจ้านายสตรีผู้อยู่เบื้องหน้าเป็นอย่างมาก
"คุณหญิงทำอย่างนี้ทำไมคะ! โหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์นรกกลับชาติมาเกิด!" หญิงชราเค้นเสียงออกมาเท่าที่พลังจะมี...หล่อนโกรธแค้นมากกับการที่คุณหญิงที่ได้ชื่อว่า เป็นเจ้านายของบ้านทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้
"นมจะไม่ทนแล้วค่ะ...ที่นมทนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะว่าเห็นคุณหญิงของนมเจ็บปวดจากความรัก...ความรักทำให้คุณหญิงเป็นแบบนี้...แต่ในตอนนี้ นมจะไม่ยอมให้คุณหญิงฆ่าคนอีกต่อไปแล้ว..." นมอมรกล่าวอย่างแค้นเคือง
คุณญิงมณีนิลยืนฟังสตรีชราด่าทออยู่ตรงหน้า....หล่อนมีสีหน้าเย็นชา...ไม่มีท่าทีโกรธกับคำต่อว่าในครั้งนี้
"ใช่...ฉันทำ ฉันเป็นสัตว์นรก! นมไม่รู้หรอกว่าฉันต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน...นมลองมาเป็นฉันแล้วนมจะรู้!" มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาเย็นชาคู่นั้น
"นม...นมก็รู้ว่าฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน...คุณพี่ไม่เคยรักฉันเลย แต่กลับไปรักอีนังคนใช้ในบ้าน...คนใช้นอกทะเบียนสมรส ฉันเจ็บปวด เฝ้าคอยมองดูพวกมันรักกันโดยที่ทำอะไรไม่ได้"
คุณหญิงมณีนิลเล่าถึงความหลังที่เจ็บปวดของหล่อน...แต่เร็วพลันสตรีชุดดำผู้สูงศักดิ์กลับหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา...
"เพราะอย่างนี้ไง...ฉันถึงต้องหาทางที่จะจัดการพวกมัน!" คุณหญิงมณีนิลมองและเดินเข้ามาหาหญิงชรา... "นมฟังฉันดีๆนะ...ฉันจะไม่หยุด จนกว่าฉันจะจัดการพวกมันให้ได้เสียก่อน...นมอย่าบอกให้ฉันหยุด เพราะฉันจะไม่มีวันหยุด! ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ"
หญิงชรามองสตรีที่หล่อนเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆ ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่านายของตนเจ็บปวดและเคียดแค้นกับความรักในอดีต...ทำไมหล่อนจะไม่เคยช่วย...ช่วยจนไม่รู้จะช่วยยังไง...ช่วยจนเจ้านายของตัวเองเป็นปีศาจ!
แต่ว่า...ในเวลานี้หญิงชรารู้สึกผิดและไม่อยากให้นายของตนต้องมาทำบาปกรรมให้มันหนักหนาขึ้นไปอีก...
"คุณหนู นมขอร้องให้หยุดทุกอย่าง...อย่าฆ่าใครอีกเลย คนที่ไม่รู้เรื่องต้องมาตายที่นี่ มันมากเหลือเกินแล้วค่ะ เชื่อนมเถอะ...นะคะ" นมอมรทำหน้าวิงวอนสตรีตรงหน้า
"ไม่! นมไม่มีสิทธิ์มาห้ามอะไรทั้งนั้น นมมีอะไรจะออกไปทำก็ไป!" คุณหญิงมณีนิลตะคอกใส่หญิงชรา ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไป...
" ค่ะ นมจะออกไปแน่...ออกไปแจ้งความกับตำรวจอย่างไรเล่าคะ!"
คุณหญิงมณีนิลได้ยินก็ถึงกับหยุดชะงักและหันกลับมามองสตีชราตรงหน้าอย่างโกรธเคือง
"นมอยากจะลองดีกับฉันใช่ไหม?" คุณหญิงมณีนิลแผดเสียงใส่หญิงชรา "ถ้านมอยากจะลองดีกับฉันจริงๆล่ะก็....ก็ได้ฉันจะจัดให้!"
คุณหญิงมณีนิลถลึงตาใส่นมอมร...ริมฝีปากของคุณหญิงมณีนิล ขมุบขมิบเหมือนร่ายคาถา...หญิงชรายืนแน่นิ่งไม่ไหวติง เหมือนกับคนโดนสะกดจิต
"จงลืม...จมลืมทุกอย่าง เป็นทาสรับใช้ข้า...จงเชื่อข้า...เชื่อทุกสิ่ง ทำตามที่ฉันบอกทุกสิ่ง!" คุณหญิงมณีนิลท่องคาถาจบ...และยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"นม...ในเมื่อไม่เชื่อฟังกันแล้ว มันก็ต้องเล่นด้วยคาถาเวทย์มนต์อย่างนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ ฮ้าาาา ฮ่าาๆ" คุณหญิงหัวเราะออกมาอย่างพอใจ
นมอมรในขณะนี้เหมือนถูกสะกดจิต...นางเดินกลับออกไปจากห้องของคุณหญิงมณีนิลอย่างว่าง่าย ก่อนจะออกมานั้นหญิงชรามองหน้าของคุณหญิงมณีนิล พร้อมกับยิ้ม...รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความโกรธแค้น แววตาคู่นั้นก็ไม่เหมือนหญิงชราคนเดิม มันเต็มไปด้วยความริษยา...
เจ้าหน้าที่ตำรวจและนายแพทย์เข้ามาในบ้านของคุณหญิงมณีนิลผู้โด่งดังของจังหวัดนครราชสีมา...เมื่อมีผู้โทรศัพท์ไปแจ้งว่ามีคนเสียชีวิตภายในห้องนอน..
นมอมรและนิลอุบลคอยต้อนรับตำรวจและคณะแพทย์ที่ติดตามมา ทั้งคู่ให้ปากคำว่าเห็นหญิงสาวนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงนอน บริเวณโดยรอบนั้นไร้การต่อสู้ขัดขืน คณะแพทย์ลงความเห็นเบื้องต้นว่าหัวใจวายเฉียบพลันทำให้เสียชีวิต
เมื่อตำรวจและคณะแพทย์นำศพของชญามินญ์ขึ้นรถเพื่อนำศพกลับไปผ่าพิสูจน์อีกครั้งที่โรงพยาบาลตำรวจ...ทุกอย่างภายในบ้านก็กลับมาอยู่ในสภาวะปกติ...
ศิริมาเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยจึงเดินเข้ามาหานมอมรที่เพิ่งจะเดินกลับจากส่งตำรวจและคณะแพทย์กลับออกจากคฤหาสน์หลังนี้...ที่โซฟาตัวใหญ่ตรงห้องรับแขกหล่อนเห็นนิลอุบลเปิดนิตยสารแฟชั่นต่างประเทศ ศิริมาสังเกตุเห็นว่านิลอุบลไม่มีท่าทีเสียใจเลยกับการที่สูญเสียเพื่อนรักไป...ดูเหมือนนิลอุบลจะปรับตัวได้เร็วดีแท้
"คุณยายคะ...เอ่อ...หนูมีเรื่องอยากจะขออนุญาตคุณยายน่ะค่ะ" ศิริมากล่าวอย่างนอบน้อม...
หญิงชราทำสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที... "ขออนุญาตอะไร...ถ้าจะขออะไรไปขอคุณหญิงนู่น!" พูดจบหญิงชรารีบเดินอ้าวๆออกไปทันทีโดยที่ไม่ยอมรับฟังคำถามของหญิงสาวตรงหน้า
ศิริมารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ทำไมวันนี้หญิงชราถึงอารมณ์เสียได้ถึงขนาดนี้...ปกติที่หล่อนเห็น...หญิงชราจะเป็นคนใจเย็นและพูดจาไพเราะดูอบอุ่นและใจดี...แต่ทำไมตอนนี้กลับทำเหมือนไม่พอใจอย่างรุนแรง
"คุณยายไม่พอใจอะไรเราหรือ...ทำไมต้องดุเราด้วย..." ศิริมามองตามอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
นิลอุบลซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง...หล่อนก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันว่าทำไมวันนี้นมอมรถึงดุดันได้ถึงเพียงนี้...นิลอุบลทำท่าเหมือนคิดอะไรออกจึงเดินเข้าไปหาศิริมาซึ่งยืนฉงนสนเท่ห์อยู่ตรงนั้น
"สงสัยนมคงไม่อยากจะคุยกับหล่อน...เขาคงสงสัยน่ะ ว่าใครเป็นคนฆ่าเพื่อนของฉัน!" นิลอุบลพูดพร้อมกับจ้องหน้าศิริมาอย่างมีเลศนัย เหมือนจะพูดกระแทกกระทั้น...ดวงตาของหล่อนคงจะพูดว่า ...หล่อนนั่นแหละฆ่าเพื่อนของฉัน!
"คุณจะกล่าวหาฉันลอยๆไม่ได้นะคะ คุณนิลอุบล" ศิริมาขึ้นเสียงกลับไปที่หญิงสาวตรงหน้า "ถ้าฉันจะฆ่าคนขึ้นมาจริงๆ ฉันคงไม่ต้องไปฆ่าเพื่อนคุณซึ่ีงไม่ได้ทำอะไรให้กับฉันเลยหรอกมั้งคะ?" ศิริมาพูดลอยหน้า...ตอนนี้หล่อนไม่กลัวอะไรอีกแล้ว การเผชิญหน้ากันเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
ศิริมาสูญเสียมารดาไปแล้ว ตอนนี้หล่อนไม่เหลือที่พึ่งทางจิตใจอีกแล้ว...หล่อนเข้ามาอยู่ที่นี่ไม่เคยมีความสุขเลยสักวินาทีเดียวมีแต่เรื่อง! ไหนๆหล่อนก็จะออกไปจากที่นี่แล้ว หล่อนจะไม่เกรงใจสตรีตรงหน้าอีกแล้ว หล่อนก็เป็นคนมีความอดทนเพียงแค่ถึงขีดจำกัดเท่านั้น ถ้ามันล้นออกมามากๆ มันก็ระเบิดได้เหมือนกัน!
นิลอุบลได้ยินอย่างนั้นก็โกรธอย่างมากเนื่องจากหล่อนไม่นึกว่าศิริมาที่หงอยและหงอในวันแรกที่พบจะกล้าขึ้นเสียงชูคอใส่หล่อนซึ่งเป็นถึงลูกสาวเจ้าของบ้าน ศิริมาเป็นเพียงผู้มาอาศัย เช่นใดถึงมาขึ้นเสียงกับคุณหนูของบ้านมณีนิลอย่างหล่อน
"นี่แกกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันอย่างนี้เลยหรือ?...แกวันนี้ฉันขอตบสั่งสอนแกสักหน่อยเถอะ" นิลอุบลพูดจบก็เงื้อมมือตบไปที่ใบหน้าสวยๆของศิริมาในทันที...แต่ทันใดนั้นเองศิริมาก็เงื้อมมือขึ้นมาตบนิลอุบลกลับไป...
นิลอุบลเอามือป้องใบหน้า...หล่อนกรีดร้องอย่างรุนแรงก่อนจะกล่าวออกมาอย่างดุดัน "แก...แก...แกกล้าตบฉันเหรอ? ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่...คอยดูนะ...กรี๊ดดดดดดด" นิลอุบลกรีดร้อง ก่อนจะเดินตัวปลิวกลับไปบนชั้นสองของคฤหาสน์
ศิริมาเอามือจบที่แก้มข้างซ้ายของหล่อน ในชีวิตนี้ไม่เคยถูกใครตบอย่างนี้มาก่อน...แล้วนิลอุบลเป็นใครถึงต้องมาตบตี...หล่อนก็มีมือมีเท้าเหมือนกัน จะปล่อยให้ถูกทำร้ายฝ่ายเดียวก็ไม่ใช่เรื่อง...
"ฉันจะต้องออกไปจากที่นี่..ก่อนที่จะค่ำเสียก่อน..." ศิริมามองหานมอมรอีกครั้ง ความสงสัยยังคาใจหล่อนอยู่ เหตุใดแม่นมผู้ใจดีกลับพูดจาดุร้าย...เหมือนกับว่าไม่ใช่นมอมรคนเก่าอย่างนั้นแหละ
"คนที่นี่ดูๆไปไม่น่าไว้ใจเลยสักคน" ศิริมาพูดกับตัวเอง