ไม่รู้จะระบายที่ไหนดี ขอพื้นที่เล็กๆตรงนี้ระบายหน่อยนะคะ
เรื่องราวที่เล่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมดไม่มีเสริมเติมแต่งใดๆทั้งสิ้น
รู้ว่าบาปแต่ก็ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ที่จะมาแฉแม่แท้ๆของตัวเอง
อาจยาวซักหน่อย แต่ถ้าใครใจดีอ่านแล้วมีคำแนะนำบ้าง ก็ขอขอบพระคุณมากๆค่ะ ถือว่าทำบุญละกัน
อยากให้ลองอ่านประสปการณ์ชีวิตของคนคนหนึ่ง
อันนี้ไม่ได้อวดนะคะ บ้านฉันค่อนข้างมีฐานะ เข้าขั้นรวย สิ่งที่คนเค้าพูดกันมันถูกมาก คือคนรวย ไม่ได้มีความสุขเสมอไป
"ดิฉันรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่ใช่ของดิฉัน มันถูกกำอยู่ในมือแม่ของฉันเอง"
ตอนนี้ดิฉันอายุ 21 แล้ว เรียนอยู่มหาวิทยาลัย
การเรียนดีมาโดยตลอด ไม่เคยทำตัวนอกลู่นอกทาง ไม่เที่ยว ไม่เกเร
ไม่รู้จะเริ่มยังไงเพราะมันเยอะมาก แต่จะเอาแค่บางประเด็นนะคะ
เริ่มจากที่แม่ของดิฉันเป็นคนที่เจ้าอารมณ์มากถึงมากที่สุดมาแต่ไหนแต่ไร โกรธ โมโหกับทุกสิ่งอย่าง
แล้วมาลงที่ดิฉันตลอด แล้วรุนแรงทุกครั้ง
ชอบขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆมาพร่ำด่าทุกๆวัน สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือการนำเอาลูกคนอื่นมาเปรียบเทียบ
(เชื่อว่าคนส่วนใหญ่ก็เป็นแต่ขอเกริ่นด้วยเรื่องเบสิคๆก่อนนะคะ)
ทั้งที่ดิฉันก็ไม่มีอะไรด้อยกว่าเลย เพียงแค่ฉันไม่เรียนพิเศษแค่นั้น
ลูกคนอื่นๆเค้าเรียนพิเศษอัดแน่นจันทร์ถึงอาทิตย์ ดิฉันก็ไม่เข้าใจทำไมต้องเรียนหนักขนาดนั้น
แล้วคณะที่ฉันเรียน แม่ฉันก็เอาแต่ดูถูก ว่าจบไปไม่มีงานทำ อย่ามาเกาะพ่อแม่กินนะ
เอาแต่พร่ำด่าว่า จบมาจะมีเงินใช้พ่อแม่หรอ เงินที่พ่อแม่ส่งเสียมา จะมีปัญญาหามาคืนหรอ
ทั้งที่พ่อแม่คนอื่นๆเค้าไม่เคยหวังเงินจากลูก แต่นี่มาด่า มาทวง มันคืออะไร
ดิฉันมีห้องส่วนตัว ที่ไม่ส่วนตัว เพราะแม่จะเข้ามาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเวลานอนเวลาตื่น
เข้ามารื้อของ รื้อห้อง แล้วด่าๆๆๆๆๆๆ
ประเด็นที่ทำให้ดิฉันทนไม่ไหว คือ แม่ไม่ให้ฉันเล่นคอมเลย ย้ำ ว่าไม่ยอมซักนาที ด่าตลอดทุกครั้งเวลาฉันเปิดคอม
อาจฟังดูตลก ไร้สาระ
แต่ถ้าพวกคุณเจอเหมือนฉันจะต้องเข้าใจแน่ๆ ว่าแค่เล่นคอม แค่ขอคลายเครียดบ้างก็ยังไม่ได้
สิ่งที่ดิฉันเจอทุกๆวันดิฉันก็เครียดพอแล้ว เรียนก็หนักอยากกลับมาบ้านพักผ่อนบ้าง
เล่นคอมบ้าง เล่นมือถือบ้าง
แม่จะตามติดฉันทุกเวลา
ดิฉันต้องรอแม่หลับ ดึกๆ แล้วถึงกล้าเล่นคอมบ้าง เพื่อนๆก็ถามว่าไม่เห็นออนเฟสบ้างอะไรบ้าง
พอแม่จับได้ว่าลงมาเล่นก็โดนด่าว่าเป็นชุด ว่าเอาแต่เล่นคอม ไม่เรียนอะไรเลย
คือ จะต้องให้เรียน 24 ชั่วโมงเลยหรอ
ดิฉันอยากร้องไห้จริงๆ คือชีวิตนี้ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย ไม่มีซักนาทีที่ชีวิตจะเป็นของฉันเลย
ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ มันตันไปหมด
ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคเครียด ทุกวันแม่จะมากรอกหูว่า ฉันเป็นคนไร้ค่า ไร้อนาคต มันยิ่งทำให้ฉันหดหู่ กดดันไปหมด
ทำอะไรก็ไม่ได้ ดูหนังก็ด่า ฟังเพลงก็ด่า เล่นคอมเล่นมือถือก็ด่า นั่งเฉยๆก็ด่า นอกจากจะอ่านหนังสือเรียนเท่านั้น
พ่อของดิฉันเป็นคนเงียบๆ แต่เข้าข้างแม่เสมอ ช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย
บางทีก็อยากตายๆไปซะ ชีวิตมีแต่ความเครียด เครียดแล้วไม่ได้ระบาย ทำไมแม่ไม่เข้าใจฉันบ้างเลย
ไม่เข้าใจว่าชาติที่แล้วฉันทำกรรมอะไรขนาดนั้น
ตอนนี้ฉันอยู่ที่มหาลัย มีเวลาใช้คอมแค่แปปเดียว แล้วต้องรีบกลับไม่งั้นก็โดนด่าอีก
ดิฉันอิจฉาเพื่อน อิจฉาทุกๆคน
เพือนๆของฉันหลายคนไม่ค่อยมีฐานะ แต่มีพ่อแม่ที่เข้าใจทุกอย่าง ได้เล่นเกม ได้เที่ยว ได้นอนตื่นสาย
ซึ่งตรงข้ามกับฉันทุกอย่าง แม้แต่นอนตื่นสายก็ยังไม่ได้
ใครพอมีคำปรึกษาก็ช่วยทีนะคะ ดิฉันขอขอบคุณเป็นอย่างสูงไว้ตอนนี้เลย เพราะฉันท้อแล้วจริงๆ
ทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของแม่ตัวเอง เบื่อมากๆ
เรื่องราวที่เล่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมดไม่มีเสริมเติมแต่งใดๆทั้งสิ้น
รู้ว่าบาปแต่ก็ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ที่จะมาแฉแม่แท้ๆของตัวเอง
อาจยาวซักหน่อย แต่ถ้าใครใจดีอ่านแล้วมีคำแนะนำบ้าง ก็ขอขอบพระคุณมากๆค่ะ ถือว่าทำบุญละกัน
อยากให้ลองอ่านประสปการณ์ชีวิตของคนคนหนึ่ง
อันนี้ไม่ได้อวดนะคะ บ้านฉันค่อนข้างมีฐานะ เข้าขั้นรวย สิ่งที่คนเค้าพูดกันมันถูกมาก คือคนรวย ไม่ได้มีความสุขเสมอไป
"ดิฉันรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่ใช่ของดิฉัน มันถูกกำอยู่ในมือแม่ของฉันเอง"
ตอนนี้ดิฉันอายุ 21 แล้ว เรียนอยู่มหาวิทยาลัย
การเรียนดีมาโดยตลอด ไม่เคยทำตัวนอกลู่นอกทาง ไม่เที่ยว ไม่เกเร
ไม่รู้จะเริ่มยังไงเพราะมันเยอะมาก แต่จะเอาแค่บางประเด็นนะคะ
เริ่มจากที่แม่ของดิฉันเป็นคนที่เจ้าอารมณ์มากถึงมากที่สุดมาแต่ไหนแต่ไร โกรธ โมโหกับทุกสิ่งอย่าง
แล้วมาลงที่ดิฉันตลอด แล้วรุนแรงทุกครั้ง
ชอบขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆมาพร่ำด่าทุกๆวัน สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือการนำเอาลูกคนอื่นมาเปรียบเทียบ
(เชื่อว่าคนส่วนใหญ่ก็เป็นแต่ขอเกริ่นด้วยเรื่องเบสิคๆก่อนนะคะ)
ทั้งที่ดิฉันก็ไม่มีอะไรด้อยกว่าเลย เพียงแค่ฉันไม่เรียนพิเศษแค่นั้น
ลูกคนอื่นๆเค้าเรียนพิเศษอัดแน่นจันทร์ถึงอาทิตย์ ดิฉันก็ไม่เข้าใจทำไมต้องเรียนหนักขนาดนั้น
แล้วคณะที่ฉันเรียน แม่ฉันก็เอาแต่ดูถูก ว่าจบไปไม่มีงานทำ อย่ามาเกาะพ่อแม่กินนะ
เอาแต่พร่ำด่าว่า จบมาจะมีเงินใช้พ่อแม่หรอ เงินที่พ่อแม่ส่งเสียมา จะมีปัญญาหามาคืนหรอ
ทั้งที่พ่อแม่คนอื่นๆเค้าไม่เคยหวังเงินจากลูก แต่นี่มาด่า มาทวง มันคืออะไร
ดิฉันมีห้องส่วนตัว ที่ไม่ส่วนตัว เพราะแม่จะเข้ามาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเวลานอนเวลาตื่น
เข้ามารื้อของ รื้อห้อง แล้วด่าๆๆๆๆๆๆ
ประเด็นที่ทำให้ดิฉันทนไม่ไหว คือ แม่ไม่ให้ฉันเล่นคอมเลย ย้ำ ว่าไม่ยอมซักนาที ด่าตลอดทุกครั้งเวลาฉันเปิดคอม
อาจฟังดูตลก ไร้สาระ
แต่ถ้าพวกคุณเจอเหมือนฉันจะต้องเข้าใจแน่ๆ ว่าแค่เล่นคอม แค่ขอคลายเครียดบ้างก็ยังไม่ได้
สิ่งที่ดิฉันเจอทุกๆวันดิฉันก็เครียดพอแล้ว เรียนก็หนักอยากกลับมาบ้านพักผ่อนบ้าง
เล่นคอมบ้าง เล่นมือถือบ้าง
แม่จะตามติดฉันทุกเวลา
ดิฉันต้องรอแม่หลับ ดึกๆ แล้วถึงกล้าเล่นคอมบ้าง เพื่อนๆก็ถามว่าไม่เห็นออนเฟสบ้างอะไรบ้าง
พอแม่จับได้ว่าลงมาเล่นก็โดนด่าว่าเป็นชุด ว่าเอาแต่เล่นคอม ไม่เรียนอะไรเลย
คือ จะต้องให้เรียน 24 ชั่วโมงเลยหรอ
ดิฉันอยากร้องไห้จริงๆ คือชีวิตนี้ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย ไม่มีซักนาทีที่ชีวิตจะเป็นของฉันเลย
ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ มันตันไปหมด
ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคเครียด ทุกวันแม่จะมากรอกหูว่า ฉันเป็นคนไร้ค่า ไร้อนาคต มันยิ่งทำให้ฉันหดหู่ กดดันไปหมด
ทำอะไรก็ไม่ได้ ดูหนังก็ด่า ฟังเพลงก็ด่า เล่นคอมเล่นมือถือก็ด่า นั่งเฉยๆก็ด่า นอกจากจะอ่านหนังสือเรียนเท่านั้น
พ่อของดิฉันเป็นคนเงียบๆ แต่เข้าข้างแม่เสมอ ช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย
บางทีก็อยากตายๆไปซะ ชีวิตมีแต่ความเครียด เครียดแล้วไม่ได้ระบาย ทำไมแม่ไม่เข้าใจฉันบ้างเลย
ไม่เข้าใจว่าชาติที่แล้วฉันทำกรรมอะไรขนาดนั้น
ตอนนี้ฉันอยู่ที่มหาลัย มีเวลาใช้คอมแค่แปปเดียว แล้วต้องรีบกลับไม่งั้นก็โดนด่าอีก
ดิฉันอิจฉาเพื่อน อิจฉาทุกๆคน
เพือนๆของฉันหลายคนไม่ค่อยมีฐานะ แต่มีพ่อแม่ที่เข้าใจทุกอย่าง ได้เล่นเกม ได้เที่ยว ได้นอนตื่นสาย
ซึ่งตรงข้ามกับฉันทุกอย่าง แม้แต่นอนตื่นสายก็ยังไม่ได้
ใครพอมีคำปรึกษาก็ช่วยทีนะคะ ดิฉันขอขอบคุณเป็นอย่างสูงไว้ตอนนี้เลย เพราะฉันท้อแล้วจริงๆ