ตอนนี้ผมอายุ 14 ปี จะเข้า ม.3 แล้วครับในตลอดชีวิตของผมผมแทบจะไม่มีเพื่อนเลย จนแทบจะแหยะกับคำนั้นไปเลย
ผมแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนมันเป็นยังไง ผมเป็นคนที่ข้อนค่างสันโดษ ตอนพักเที่ยงผมมักจะไปทำการบ้านหรือไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดคนเดียวตลอดพวกคนในห้องมักจะไม่ค่อยคุยกับผมสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะไปคุยกับเพื่อนพวกเขา ทำให้ผมต้องนั่งกลางห้องคนเดียวตลอด พวกเขาจะเข้ามาคุยกับผมเฉพาะมีการบ้านหรือตอนเรียนเท่านั้น
ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนเก่ง ได้ top หลายวิชามากแต่ติดแค่ร่างกายผมอ่อนแอ วิชาจำพวกพละผมจะแทบไม่ได้คะแนนเลย
.
เวลาผมจะพยายามเป็นเพื่อนด้วย พวกเขามักจะไล่ผมด้วยประโยคซ้ำๆว่า 'อ้าว ไอเด็กเรียน ไม่ไปอ่านหนังสือแล้วหรอ มาทำไม ไปเลยไป' ผมรู้ว่ามันเป็นการพูดเล่นๆแต่สำหรับผมมันเป็นประโยคที่เจ็บมากๆ พอมันเจ็บเรื่อยๆเลยทำให้ผมเกลียดคนในห้องไปเลย มันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องการเลย ผมต้องการเป็นเพื่อนพวกเขา ผมแค่ต้องการเพื่อน ผมไม่อยากให้พ่อแม่ผมลำบากใจ
ในตอนอยู่ประถมผมเคยมีปัญหาเด็กไม่มีเพื่อนและโดนรังแกประจำ ผมเลยไปปรึกษาอาจารย์ อาจารย์เลยบอกพ่อผม พ่อผมรีบออกจากที่ทำงานแล้วรีบขับรถมาหาผมอาจารย์บอกปัญหาของผมให้พ่อผมฟัง พ่อผมแทบจะร้องไห้ตรงนั้นเลย ตอนนั้นผมรู้ได้ทันทีว่าผมกลายเป็นเด็กมีปัญหาไปแล้ว หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยบอกพ่อแม่ผมเลยว่าผมไร้เพื่อนขนาดไหน ทุกวันนี้เวลาพ่อแม่ผมถามเรื่องเพื่อนผมผมต้องโกหกพวกท่านตลอด
ผมอยากจะแก้ใขไอนิสัยเด็กมีปัญหานี้ใจจะขาด แต่ผมไม่เคยมีโอกาสจะแก้ใขมันเลย
.
ผมทำยังไงดีครับ กรุณาคนที่มีเพื่อนทั้งหลายด้วย
ผมไม่มีเพื่อนเลย ช่วยผมด้วย
ผมแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนมันเป็นยังไง ผมเป็นคนที่ข้อนค่างสันโดษ ตอนพักเที่ยงผมมักจะไปทำการบ้านหรือไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดคนเดียวตลอดพวกคนในห้องมักจะไม่ค่อยคุยกับผมสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะไปคุยกับเพื่อนพวกเขา ทำให้ผมต้องนั่งกลางห้องคนเดียวตลอด พวกเขาจะเข้ามาคุยกับผมเฉพาะมีการบ้านหรือตอนเรียนเท่านั้น
ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนเก่ง ได้ top หลายวิชามากแต่ติดแค่ร่างกายผมอ่อนแอ วิชาจำพวกพละผมจะแทบไม่ได้คะแนนเลย
.
เวลาผมจะพยายามเป็นเพื่อนด้วย พวกเขามักจะไล่ผมด้วยประโยคซ้ำๆว่า 'อ้าว ไอเด็กเรียน ไม่ไปอ่านหนังสือแล้วหรอ มาทำไม ไปเลยไป' ผมรู้ว่ามันเป็นการพูดเล่นๆแต่สำหรับผมมันเป็นประโยคที่เจ็บมากๆ พอมันเจ็บเรื่อยๆเลยทำให้ผมเกลียดคนในห้องไปเลย มันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องการเลย ผมต้องการเป็นเพื่อนพวกเขา ผมแค่ต้องการเพื่อน ผมไม่อยากให้พ่อแม่ผมลำบากใจ
ในตอนอยู่ประถมผมเคยมีปัญหาเด็กไม่มีเพื่อนและโดนรังแกประจำ ผมเลยไปปรึกษาอาจารย์ อาจารย์เลยบอกพ่อผม พ่อผมรีบออกจากที่ทำงานแล้วรีบขับรถมาหาผมอาจารย์บอกปัญหาของผมให้พ่อผมฟัง พ่อผมแทบจะร้องไห้ตรงนั้นเลย ตอนนั้นผมรู้ได้ทันทีว่าผมกลายเป็นเด็กมีปัญหาไปแล้ว หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยบอกพ่อแม่ผมเลยว่าผมไร้เพื่อนขนาดไหน ทุกวันนี้เวลาพ่อแม่ผมถามเรื่องเพื่อนผมผมต้องโกหกพวกท่านตลอด
ผมอยากจะแก้ใขไอนิสัยเด็กมีปัญหานี้ใจจะขาด แต่ผมไม่เคยมีโอกาสจะแก้ใขมันเลย
.
ผมทำยังไงดีครับ กรุณาคนที่มีเพื่อนทั้งหลายด้วย