ไกล..บ้าน.. [ด้วยความคิดถึง]

คนที่ต้องไปอยู่ไกลบ้าน ด้วยสถาณการณ์บางอย่าง  อาจเป็นเพราะ ไปเรียน .. ไปทำงาน .. ไปมีครอบครัว ..

เวลาคิดถึงคนที่บ้าน  คุณทำอย่างไร..

ผมเอง เป็นคนหนึ่งที่อยู่ไกลบ้านมากๆ  
ได้กลับไปเยี่ยมบ้าน เพราะ ก๋งป่วย คิดถึงท่าน ท่านเลี้ยงดูมาแต่เล็ก  
ท่านบอกว่า  อยากให้อยู่บ้านเรา มีกิจการเป็นของตัวเองแล้ว ทำไมยังต้องไปดิ้นรน ท่านพูดไปร้องไห้ไป... ด้วยความคิดถึง  มันทำให้ภาพวันเก่าๆ
เวลาที่ท่านเคยป้อนข้าว เลี้ยงดู พาไปไหนต่อไหน  รู้สึกอยากกลับเป็นเด็กอีกครั้ง เป็นหลานตัวน้อยของท่านอีกครั้ง...

จนถึงตอนต้องกลับ  กลางทางท่านโทรมา อีกครั้ง...ด้วยความคิดถึง ท่านบอกเหมือนสั่งเสียว่า ... ท่านเสียแล้ว..จะได้เจอหน้าหลานหรือปล่าว.. ไปอยู่ไกลพี่ไกลน้อง ไกลบ้าน ความรู้สึกที่ถาโถม..มา  ทำให้ผมเองถึงกับ ร้องไห้... นานแล้ว ที่ไม่รู้สึกอยากเสียน้ำตาเป็นเด็ก...แบบนี้

มันหดหู่

เจ็บลึกๆ

ได้แต่ตอบท่านไปว่า  "... ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ  รักษาสุขภาพดีๆ ผมจะโทรไปหาบ่อยๆ ผมคิดถึงก๋งเหมือนกันนะ"

พูดได้เพียงเท่านี้จริงๆ เพราะมันพูดไม่ออก

เพราะผมรู้ดีว่า  คุยโทรศัพท์กัน...  

เทียบไม่ได้เลยกับอ้อมกอด และรอยยิ้มของคนที่เราคุ้นเคย....ด้วยรักและคิดถึง