หลังจากที่เราคุยกันทุกวันเหมือนจะไม่มีวันหยุด
อยู่ดี ๆ วันนั้น… เรากลับเงียบไปเอง
เพราะงานที่ถาโถมมาจนหายใจยังเหนื่อย
ทั้งคอ ทั้งไหล่ ทั้งหลัง มันตึงไปหมด
เหมือนร่างกายไม่ใช่ของตัวเอง
แต่สิ่งที่หนักกว่าคือ “ใจมันล้าแบบที่อธิบายไม่ถูก”
มือถือสั่นทั้งวันจากเขา
ข้อความเด้งขึ้นมาเรื่อย ๆ
– “วันนี้โอเคไหมครับ?”
– “ทานข้าวหรือยัง?”
– “หลังตึงมากหรือเปล่า?”
– “ตอบผมทีนะ ผมเป็นห่วง”
แต่เราไม่มีแรงจะตอบเลย
เหมือนร่างกายมันปิดสวิตช์เองโดยอัตโนมัติ
ตอนนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน
ทุกอย่างเบลอจนเหมือนภาพสโลว์
เรารู้แค่ว่า… จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออกแล้ว
💙 ถึงห้องปุ๊บ เราทิ้งตัวลงบนเตียง
ยังไม่ทันอาบน้ำ
ยังไม่ทันเปิดไฟดี ๆ
ความเหนื่อยมันตีขึ้นมาแบบรวดเดียว
จนเราเผลอขยับไหล่แล้วเจ็บจนน้ำตาไหล
ข้าง ๆ หมอนมีสเปรย์ที่เราใช้เป็นประจำวางอยู่
ขวดเดิมที่เราเคยยื่นให้เขาลองวันแรก
กลิ่นที่เขาชอบจนพูดตะกุกตะกัก
เราเลยหยิบมาฉีดไหล่เบา ๆ
หวังแค่ให้คลายพอจะหายใจลึกได้
แต่ยังไม่ทันตั้งสติ
เสียงเคาะประตู… “ก๊อก ๆ ๆ”
ทำให้เราสะดุ้งสุดตัว
ใครมาดึกขนาดนี้?
พอเดินไปดูช่องตาแมว…
เขายืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ
เขา—ในเสื้อเชิ้ตตัวเดิมจากตอนกลางวัน
หน้าตาเต็มไปด้วยความกังวล
เหมือนคนที่เพิ่งตามหาอะไรบางอย่างมาทั้งวัน
เราเปิดประตูออก
เขามองหน้าเรานานมากจนรู้เลยว่า ตาเราบวมแค่ไหน
“คุณร้องไห้เหรอ…” เขาถามเบา ๆ
แค่นั้นเราก็เผลอน้ำตาไหลลงมาอีก
เขารีบเข้ามา โอบไหล่เราไว้อย่างระวัง
เหมือนกลัวเราจะเจ็บซ้ำ
ก่อนจะพูดคำหนึ่งที่ทำให้เรานิ่งไป
“ผมไปหาคุณที่คลินิกที่คุณเคยไปวันแรกด้วยนะ… ที่อยู่แถวราชดำริ… Gwell…อะไรสักอย่างนี่แหละ”
เขาพูดชื่อแบบคนจำไม่ค่อยได้
แต่เรารู้ว่าเขาหมายถึงคลินิกเดิม
ที่เราเคยไปตรวจหลังจนได้เจอเขาครั้งแรก
“ผมคิดว่าคุณอาจจะปวดหลังจนไปหาหมอแล้วลืมโทรศัพท์ไว้
แต่เขาบอกว่าไม่มีชื่อคุณลงคิววันนี้…”
ตอนเขาพูดว่า ไม่มีชื่อคุณลงคิว
น้ำเสียงเขาเหมือนใจจะหล่น
“ผมเลยขับไปดูที่คอนโดอีกที…
กลัวว่าคุณจะอยู่ที่ไหนสักที่แล้วเจ็บจนขยับไม่ได้
ผมคิดไปไกลมากเลยนะ…”
เขายิ้มจาง ๆ แบบฝืน ๆ
เหมือนคนเพิ่งกลับมาหายใจได้
💙 เขาวางถุงบางอย่างลงบนโต๊ะ
“นี่… ผมเห็นคุณใช้บ่อย ก็เลยซื้อแบบเดียวกับที่คุณใช้ประจำมาเผื่อไว้
คิดว่าถ้าคุณไม่ไหว จะได้ใช้มันคลายตัวเองก่อน”
เป็นรุ่นเดียวกับของเราเป๊ะ
เหมือนเขาคงจำจากขวดที่เราเคยฉีดวันแรกที่คลินิกนั้น
เรายังไม่ทันพูดอะไร
เขาก็พูดต่อ
“คุณไม่รู้หรอก…
ว่ากลิ่นนี้มันทำให้ผมคิดถึงคุณแค่ไหน
พอเห็นตามร้านผมก็หยิบติดรถไว้ตลอด
เหมือนเผื่อสักวันจะได้ยื่นคืนให้คุณอีกครั้ง”
เราเงียบไปเลยค่ะ
น้ำตาค้างอยู่ตรงหางตา ไม่รู้จะไหลต่อหรือหยุดดี
แล้วเขาก็พูดประโยคที่ทำให้เราจำได้ทั้งชีวิต
“ถ้าคุณเหนื่อยจนอยากหายไปจากโลกหนึ่งวัน
บอกผมนิดนึงก็ได้ครับ
ไม่ต้องเล่า ไม่ต้องอธิบาย
แค่บอกว่า ‘วันนี้หนัก’ ผมจะไปหาเอง
คุณไม่ต้องสู้คนเดียวแบบนี้อีกแล้วนะ”
หัวใจเรามันอุ่นจนเจ็บ
เหมือนถูกกอดด้วยความห่วงที่เราไม่เคยคิดว่าจะได้รับ
เขาลูบหัวเราเบา ๆ แล้วพูดอีกประโยค
“ผมไม่อยากให้คุณหายไปจากผมเลย… แม้แค่วันเดียว”
วันที่เราหายไปจากเขาไปหนึ่งวัน… และวันที่เขาบอกว่า “อย่าหายแบบนี้อีกนะ”
อยู่ดี ๆ วันนั้น… เรากลับเงียบไปเอง
เพราะงานที่ถาโถมมาจนหายใจยังเหนื่อย
ทั้งคอ ทั้งไหล่ ทั้งหลัง มันตึงไปหมด
เหมือนร่างกายไม่ใช่ของตัวเอง
แต่สิ่งที่หนักกว่าคือ “ใจมันล้าแบบที่อธิบายไม่ถูก”
มือถือสั่นทั้งวันจากเขา
ข้อความเด้งขึ้นมาเรื่อย ๆ
– “วันนี้โอเคไหมครับ?”
– “ทานข้าวหรือยัง?”
– “หลังตึงมากหรือเปล่า?”
– “ตอบผมทีนะ ผมเป็นห่วง”
แต่เราไม่มีแรงจะตอบเลย
เหมือนร่างกายมันปิดสวิตช์เองโดยอัตโนมัติ
ตอนนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน
ทุกอย่างเบลอจนเหมือนภาพสโลว์
เรารู้แค่ว่า… จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออกแล้ว
💙 ถึงห้องปุ๊บ เราทิ้งตัวลงบนเตียง
ยังไม่ทันอาบน้ำ
ยังไม่ทันเปิดไฟดี ๆ
ความเหนื่อยมันตีขึ้นมาแบบรวดเดียว
จนเราเผลอขยับไหล่แล้วเจ็บจนน้ำตาไหล
ข้าง ๆ หมอนมีสเปรย์ที่เราใช้เป็นประจำวางอยู่
ขวดเดิมที่เราเคยยื่นให้เขาลองวันแรก
กลิ่นที่เขาชอบจนพูดตะกุกตะกัก
เราเลยหยิบมาฉีดไหล่เบา ๆ
หวังแค่ให้คลายพอจะหายใจลึกได้
แต่ยังไม่ทันตั้งสติ
เสียงเคาะประตู… “ก๊อก ๆ ๆ”
ทำให้เราสะดุ้งสุดตัว
ใครมาดึกขนาดนี้?
พอเดินไปดูช่องตาแมว…
เขายืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ
เขา—ในเสื้อเชิ้ตตัวเดิมจากตอนกลางวัน
หน้าตาเต็มไปด้วยความกังวล
เหมือนคนที่เพิ่งตามหาอะไรบางอย่างมาทั้งวัน
เราเปิดประตูออก
เขามองหน้าเรานานมากจนรู้เลยว่า ตาเราบวมแค่ไหน
“คุณร้องไห้เหรอ…” เขาถามเบา ๆ
แค่นั้นเราก็เผลอน้ำตาไหลลงมาอีก
เขารีบเข้ามา โอบไหล่เราไว้อย่างระวัง
เหมือนกลัวเราจะเจ็บซ้ำ
ก่อนจะพูดคำหนึ่งที่ทำให้เรานิ่งไป
“ผมไปหาคุณที่คลินิกที่คุณเคยไปวันแรกด้วยนะ… ที่อยู่แถวราชดำริ… Gwell…อะไรสักอย่างนี่แหละ”
เขาพูดชื่อแบบคนจำไม่ค่อยได้
แต่เรารู้ว่าเขาหมายถึงคลินิกเดิม
ที่เราเคยไปตรวจหลังจนได้เจอเขาครั้งแรก
“ผมคิดว่าคุณอาจจะปวดหลังจนไปหาหมอแล้วลืมโทรศัพท์ไว้
แต่เขาบอกว่าไม่มีชื่อคุณลงคิววันนี้…”
ตอนเขาพูดว่า ไม่มีชื่อคุณลงคิว
น้ำเสียงเขาเหมือนใจจะหล่น
“ผมเลยขับไปดูที่คอนโดอีกที…
กลัวว่าคุณจะอยู่ที่ไหนสักที่แล้วเจ็บจนขยับไม่ได้
ผมคิดไปไกลมากเลยนะ…”
เขายิ้มจาง ๆ แบบฝืน ๆ
เหมือนคนเพิ่งกลับมาหายใจได้
💙 เขาวางถุงบางอย่างลงบนโต๊ะ
“นี่… ผมเห็นคุณใช้บ่อย ก็เลยซื้อแบบเดียวกับที่คุณใช้ประจำมาเผื่อไว้
คิดว่าถ้าคุณไม่ไหว จะได้ใช้มันคลายตัวเองก่อน”
เป็นรุ่นเดียวกับของเราเป๊ะ
เหมือนเขาคงจำจากขวดที่เราเคยฉีดวันแรกที่คลินิกนั้น
เรายังไม่ทันพูดอะไร
เขาก็พูดต่อ
“คุณไม่รู้หรอก…
ว่ากลิ่นนี้มันทำให้ผมคิดถึงคุณแค่ไหน
พอเห็นตามร้านผมก็หยิบติดรถไว้ตลอด
เหมือนเผื่อสักวันจะได้ยื่นคืนให้คุณอีกครั้ง”
เราเงียบไปเลยค่ะ
น้ำตาค้างอยู่ตรงหางตา ไม่รู้จะไหลต่อหรือหยุดดี
แล้วเขาก็พูดประโยคที่ทำให้เราจำได้ทั้งชีวิต
“ถ้าคุณเหนื่อยจนอยากหายไปจากโลกหนึ่งวัน
บอกผมนิดนึงก็ได้ครับ
ไม่ต้องเล่า ไม่ต้องอธิบาย
แค่บอกว่า ‘วันนี้หนัก’ ผมจะไปหาเอง
คุณไม่ต้องสู้คนเดียวแบบนี้อีกแล้วนะ”
หัวใจเรามันอุ่นจนเจ็บ
เหมือนถูกกอดด้วยความห่วงที่เราไม่เคยคิดว่าจะได้รับ
เขาลูบหัวเราเบา ๆ แล้วพูดอีกประโยค
“ผมไม่อยากให้คุณหายไปจากผมเลย… แม้แค่วันเดียว”