พ่อกับแม่ท่านก็แก่ลงทุกวัน เคยแอบคิดถึงวันนั้นกันบ้างมั้ยคะ?

บางทีบางเวลาเคยคิดบ้างมั้ยว่าพ่อแม่ของเราก็แก่แล้ว ถ้าวันนึงถึงวันนั้นขึ้นมาจะทำใจ จะยอมรับได้ยังไง ..
ชีวิตจขกท.มีแค่พ่อกับย่าซึ่งเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโตจนเมื่อปลายปี51ย่าก็เสียด้วยโรคมะเร็ง ตอนนั้นคือครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนสูญเสียโลกทั้งใบไป มันอธิบายไม่ถูก ร้องไห้ปานจะขาดใจยังรู้สึกว่าไม่เท่าความรู้สึกที่เจ็บปวดและอาลัยที่มี .. ตอนนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว ยังคิดถึง ยังนึกถึง อธิษฐานในใจ คิดถึงเหลือเกิน อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า แค่ในฝันก็ยังดี แต่ย่าเสียไปนานแล้วเคยฝันแค่ครั้งเดียวตอนย่าเสียใหม่ๆ ..

ตอนนี้ชีวิตเหลือแค่พ่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เป็นสูญกลางของชีวิต เป็นเป้าหมาย แต่พ่อก็อายุเยอะแล้ว แต่พ่อมีโรคหลายโรคแถมท่านดื้อ เจ็บปวดไม่เคยไปรพ. ชอบพูดเรื่องว่าทำประกันใว้ ชอบพูดสั่งเสีย ตอนนี้หดหู่หัวใจมาก นอนไม่หลับ นอนคิดมาหลายคืน ถ้าวันนึงไม่มีเค้าแล้วจริงๆ ถ้าวันนึงมันถึงวันนั้นแล้วจริงๆเราจะทำยังไง เราจะรับมือกับมันได้มั้ย ?
เพราะทุกๆวันตอนนี้อายุ22ยังนอนกับพ่ออยู่เลย พ่อไปทำงานก็ไลน์คุยกัน โทรเล่นกันตลอด มีซุปเปอร์ฟาเตอร์ เป็นทั้งพ่อและเพื่อนเติมเต็มกันและกันเสมอ เลิกงานจะกลับบ้านก็จะโทรมาหา ถามลูกทุกวันว่าเย็นนี้เราจะกินอะไรกันดี ..

ตอนนี้เกือบตี2 อยู่ๆก็นอนไม่หลับ นอนฟังเสียงกรน เสียงหายใจของพ่อ นั่งเอาหน้าแนบเท้าพ่อแล้วแอบร้องไห้ จะทำยังไงดีถ้ามันถึงวันนั้นจริงๆ จะทำยังไงดี

พี่น้องพันทิปทุกท่านเคยเป็นเหมือนเรามั้ยคะ ? เคยคิดถึงวันนั้นบ้างหรือเปล่า มันเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเจอ หนูรู้ดี แล้วจะทำใจผ่านช่วงที่ยากลำบากและแสนเจ็บปวดนั้นไปได้อย่างไร ..

ทุกวันนี้พยายามทำดีกับท่าน กอดหอม ใช้เวลากับท่านให้มากที่สุด บอกว่ารักท่านมากแค่ไหนตลอด มันก็ยิ่งเจ็บปวดเมื่อนึกถึงวันนั้น .. ทำยังไงดี แค่คิดถึงก็อยากจะไปพร้อมกัน ไม่อยากรับรู้เลย