ทำไมคนเราถึงรู้สึกว่า การเอาทรัพย์ของคนอื่นไป เป็นสิ่งผิด

เกิดจากการที่เราเห็นว่า   " จริงแล้วทุกคนรักตัวเอง "

เวลาหยิบของคนอื่น  หากเราไม่ได้พิจารณาอยู่ที่   ของ  ที่เราได้มา  ไม่ได้เอา วัตถุ เป็นใหญ่
ไม่ถือการได้มา หรือ การได้ครอบครงวัตถุเป็นใหญ่  แล้วเรา  แล อยู่  

ถึง สภาพธรรม การได้ครอบครองวัตถุ หรือ แลตัววัตถุ อยู่ห่างๆ   จิตจะพรากจาก รูปราคะ ชั่วขณะ

จิตที่พรากจาก ราคะในรูป ในวัตถุ ใรการครอบครองวัตถุ ( อหังการ มะมังการ )  จิตชั่วขณะนั้น จะเป็น
จิตที่เสพ ปฐมฌาณ อัตโนมัติ  เมื่อไม่ประครองรักษา การ แลอยู่  ก็ไม่เอ๋อ  จิตจะใคร่ครวญ
เห็น สิ่งที่เรียกว่า  จิต  ตั้งมั่นออกห่างจาก วัตถุ สิ่งของ รูปธรรมทั้งปวง

พอธรรมชาติที่ชื่อ  จิต  แสดงตัวออกมา  .....จิตของคนที่หยิบของไป ก็จะคำนึงต่อ " ถึงใจเขา "
คือ อาการเสียการครอบครอง การเสียของรัก การพลัดพราก

หลังจากนั้น ชั่วฟ้าแล๊บ ก็จะ คำนึงมาถึง " ใจเรา "  เกิดสำนวนธรรม " เอาใจเขา มาใส่ใจเรา "
หาก กำลังการ พรากออกจากรูปราคะ ยังอยู่ จิตยังตั้งมั่นต่อเนื่อง  พอมาคำนึงถึง " ใจเรา "

จะเห็น  ความเศร้าหมอง  ทันที

เพราะอะไร  เพราะเวลา ย้อนมาเห็น  ใจเรา  แล้ว เราตกอยู่ในสภาพแบบเขา คือ การพราก
จากของที่รัก ย่อมเป็นทุกข์ ย่อมกระวนกระวาย ย่อมอยากเห็น อยากได้คืน

และ นั่นก็เป็นอาการที่   เราเข้าใจ ใจเรา จึงเข้าใจ  ใจของเขา

การที่เข้ามาเห็น  แท้จริงแล้ว   เรารักตัวเอง มากที่สุด  ด้วยเหตุนี้  เราจึงควร เมตตา ( แผ่
จิตเห็นความเป็นเพื่อนทุกข์ เพื่อสุข) แก่ เจ้าของทรัพย์  ถึงจะถูก และ ช่วยให้ทุกคน ไม่เกิด
ความเศร้าหมอง

พอเข้าใจ  คนทุกคนรักตัวเองชัดๆ  เราจะไม่เคลื่อนไปหยิบของ ไม่เคลื่อนไปพรากของรัก
คนรัก ไม่กล่าววาจาสุขแบบโลกๆ ไปอำพรางซ่อนเร้น สัจจธรรม  ไม่ชักชวนให้มัวเมาใน
วัฏสงสารเรื่อง ทุกข์สัจจ ที่ควรกำหนดรู้ และ ทุกคนควรใช้ชิวิตตา มารู้เห็นสิ่งนี้ [ วรรคนี้คือ  ศีล5 ]

เมื่อนั้น เมตตา ที่แผ่ออกไปจาก คนที่เข้าใจ  " คนทุกคนรักตัวเอง " จะทำให้ทุกคน สงบ สงัด
จางคลาย คลายกำหนด ไม่ดิ้นรน เห็นจิตที่ไม่ดิ้นรน แล้ว โน้มไปสู่ ความเป็น อริยชนได้ทั้งหมด