ผนึกเนรมิตรักแรก' ตอนที่ 1
http://pantip.com/topic/31533016
ผนึกเนรมิตรักแรก' ตอนที่ 2
http://pantip.com/topic/31972032
3
ช่วงเช้าวันนั้นหลังทานข้าวเสร็จ สี่สาวของร้านดอกบัวนางฟ้า...ก็เร่งจัดของให้เข้าที่เข้าทาง Vera wang ชุดหรูจากอังกฤษหลายชุดถูกจัดโชว์ไว้ด้านใน ส่วนชุดที่ถูกจัดไว้ข้างในอย่างนั้นก็ล้วนแต่เป็นแบรนด์ชั้นนำของโลก Jenny Packham, Jim Hjelm, Oscar de la Renta , Monique Lhuillier ฯลฯ
ราคาแต่ละชุดไม่หลักหลายหมื่นก็เหยียบหลักแสน ยิ่งถ้าแพงขึ้นมาหน่อยคงต้องสั่งจอง หลังจากนั้นเธอจะเป็นตัวแทนจัดส่งมาให้ พอได้มาอยู่กับของสวยๆงามๆแบบนี้หญิงสาวก็แทบอยากจะลงไปนอนกองอยู่กับพื้นรวมกับชุดทุกชุดเสียให้ได้ ถ้าไม่กลัวลูกน้องทั้งสามที่ล้วนแต่เป็นรุ่นพี่ทั้งหลายจะไม่วางใจบอสสาวเพี้ยนๆอย่างเธอซะตั้งแต่วันแรก
รอยยิ้มที่สดใสผุดขึ้นมากลางใจและกลางริมฝีปากอวบอิ่มของเจ้าของวงหน้าขาวผ่องาเรียวหวาน ดวงตาดำขลำทว่ายังดูสดใสราวเด็กประถมยังคงจ้องตาแป๋วไปที่ชุดสวยตรงหน้า...ชุดจาก Jim Hjelm ชุดนี้แหละ เกาะอกสีขาว ปักเลื่อมด้วยเลื่อมสีเงิน กระโปรงบานฟูฟ่องแลดูอลังการงานสร้าง ควรวางไว้สำหรับเจ้าหญิงเท่านั้น เหมือนฝัน ไม่นานนักเจ้าหญิงที่เธอรออยู่ก็โทรมา...ดาราสาวที่เธอวานให้เพื่อนที่เป็นนักข่าวของกุลยาติดต่อให้โทรมาหาเธอแล้ว ศศิธรไม่ทันเอ่ยปากก็ทำเอาบอสสาวหน้าหวานตื่นเต้นจนต้องกุมมือตัวเองไว้แน่น
“ไชโย! น้องแวววา ดาราหนังคอนเฟิร์มแล้วค่ะว่าจะเข้ามาดูชุด เธอบอกเลือกไว้แล้วค่ะ เธอชอบแบรนด์ Jim Hjelm เริ่ดจริงๆค่ะน้องปีย์วันแรกก็ได้เป็นสองแสนแล้ว” เพียงแค่นั้นดวงตาใสแป๋วนั้นก็ทอประกายระยิบระยับ
ปีย์วราคลี่ยิ้มออกมากว้าง ฟันขาวเรียงตัวเป็นระเบียบไร้ที่ติ ‘สำเร็จ!’ เพียงชุดตรงหน้าชุดเดียวเธอก็ได้กำไรพอจ่ายค่าจ้างของพนักงานแล้ว ที่เหลือก็แค่... ‘รอเก็บเงินล้าน!’ วันแรกก็ขายได้หลักแสน เดือนนึงมีสามสิบวัน แล้วอย่างนี้จะไม่ให้หญิงสาวยิ้มจนปากแทบฉีกได้ยังไง แค่คิดก็เจิดแล้ว
นลนั่งทำงานอยู่นาน ก่อนที่เขาจะใช้นิ้วหัวแม่โป้งนวดไปที่บริเวณที่รู้สึกปวดอย่างอ่อนล้า เขาใช้เวลาทั้งวันจัดการงานที่บริษัทขายน้ำมันพืชยี่ห้อดังของประเทศ ใครจะรู้ว่าเขาต้องนั่งกุมขมับเป็นชั่วโมงแล้ว ก่อนจะตัดสินใจเซ็นรองรับการจ่ายเงินแต่ละหน้าได้
บางครั้งเขาก็รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน แต่พอมองดูพนักงานที่ทำงานกันอย่างขันแข็งก็หมดความท้อ เจ้านายของพนักงานต้องเข้มแข็งกว่าเสมอ เขาเรียนจบโทจากมหาวิทยาลัยอันดับ 1 ของโลกมาได้ด้วยความยากลำบาก จะว่าไปอายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ปีนี้คงเข้า 33 แล้ว แปลกที่เขาไม่ยักรู้สึกว่าความเหงามันจะถาโถมมาได้ไม่ว่าจะยามไหนก็ตาม แต่แล้วจู่ๆพอนึกถึงเนื้อความในจดหมายเมื่อวาน ก็แทบข่มตานอนได้ยากเหลือเกิน...
‘น้องกช พี่ชายคนนี้คิดผิด คงเพราะมั่นใจเหมือนกำลัง กลายเป็นว่าจากที่เคยคิดว่าเข้าใจน้องที่สุด แต่เหมือนอยู่ไกลกันคนละโลกก็ว่าได้ พี่ไม่เคยรู้เลยว่าน้องสาวตัวเองกำลังมีความรัก ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเพื่อนสนิท ความเป็นอยู่ในช่วงที่น้องหายไปค้างบ้านเพื่อนที่นิวยอร์กก็ไม่รู้เลยแม้แต่หนเดียว...’ เขาหลับตาเรียวที่ทอประกายเศร้าคู่นั่นลง ใช้ความคิดที่มีอยู่ไต่ตรองหาเหตุผลที่น้องสาวไม่ยอมเอ่ยถึงการมีความรักออกมาให้ฟังสักครั้ง ไม่ใช่เพราะน้องเป็นผู้หญิงหรอก น้องไม่ไว้ใจเขาเลยซักนิด เรียกว่าเราไม่สนิทใจกันคงจะถูก ไม่เหมือนกันเพื่อนสาวที่เจอกันที่ LA คนนั้น
คนที่หน้าหวานราวภาพเขียน ผิวสวยบอบบางเหมือนหิมะแรกของปี รูปร่างก็อรชรอ้อนแอ้น แต่กลับสมส่วนจนไร้ที่ติ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เจอผู้หญิงแบบนี้ ผู้หญิงที่ภายนอกดูแข็งแกร่ง เป็นสาวมั่น แต่ภายในที่เขาเห็น มันคือด้านที่เธออ่อนแอ จนไร้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นสู้ เขาควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี นลยังหาทางออกไม่เจอ รู้แต่ว่าวันนี้ต้องหาทางให้เพื่อนของน้องกชเข้ามาพักที่คอนโดฯของเขาให้ได้และต้องแนบเนียนที่สุด!
หลังปิดร้าน ปีย์วรารีบขับรถตามพนักงานของคอนโดฯไปที่ห้องพัก ทีแรกหญิงสาวค่อนข้างแปลกใจที่ไม่มีจดหมายหรือโน้ตอะไรส่งมาถึงเธอ รู้เพียงแต่ว่าอรกชส่งคนให้มาเชิญไปพักที่คอนโดฯของหล่อนได้แบบไม่คิดสตังค์ แต่เห็นจะต้องคุยกันยาว เรื่องอะไรเธอจะต้องมาขอเพื่อนอยู่ห้องฟรีๆ มีหวังใครรู้เข้าคงอายเขาตายที่มาเกาะเพื่อนกิน อีกทั้งเธอเองก็ติดนิสัยเสียแล้ว ไม่ว่าจะเคยยืมอะไรใครเป็นต้องหาใช้คืนให้หมด ไม่อยากสร้างเวรสร้างกรรมต่อกัน และละอายใจตัวเองเป็นที่สุด
คอนโดมิเนียมหรูใจกลางสุขุมวิท ถูกตกแต่งสวยงามเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ ดูจากเฟอร์นิเจอร์ของตกแต่งใหม่แล้วดูทันสมัยมากกว่าเน้นแนวบาหลีเหมือนคอนโดมิเนียมที่ขับรถผ่านเจอทั่วไป หญิงสาวได้ข่าวจากอรกชอยู่บ่อยๆว่ากำลังลงทุนสร้างคอนโดฯร่วมกับพี่ชาย แต่พอสร้างเสร็จพี่ชายก็จะยกให้เป็นของหล่อน ตอนนี้ก็นานหลายปีจะถือว่าเป็นของอรกชแล้วคงไม่ผิด
แต่ทุกย่างก้าวที่ก้าวเท้าเข้าไป หญิงสาวยังคงขีดเส้นแบ่งคำว่าเกรงใจและตามสบายได้อย่างชัดเจน เธอทิ้งน้ำหนักเท้าอย่างเบาแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้แม้ใส่ส้นสูงที่แหลมแค่ไหนอยู่ก็ตาม ชุดเกาะอกสีขาวที่ใส่ถูกปิดทับด้วยเสื้อกันหนาวสีดำวาว ทำให้ไม่แปลกที่เธอได้รับการต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใสของพนักงาน ในเมื่อแต่งตัวอย่างกับจะไปเดินพรมแดงเสียให้ได้!
เธอไม่ยักกะเห็นสระว่ายน้ำ คล้ายจะถามก็เกรงใจ พนักงานชายเหมือนรู้ทันเอ่ยกับเธอในลิฟต์ว่ามีสระว่ายน้ำ แต่สำหรับแขกวีไอพีเท่านั้น เธอเองก็ไม่รู้หรอกว่าใครวีไอพีบ้าง แต่คงไม่ใช่เธอ
“คุณปีย์วราก็ได้รับสิทธิ์นั้นนะครับ เพราะห้องที่คุณพักอยู่ชั้นที่มีราคาสูงที่สุดของคอนโดฯเรา” หยึ๋ย นี่อย่าบอกนะว่าเธอคือแขกวีไอพี เอาแล้วมั๊ยล่ะ ค่าพักที่แพงที่สุดเนี่ยมันเท่าไหร่กัน...
“ว่าแต่...ห้องนี้จ่ายรายเดือนยังไงคะเนี่ย” พนักงานชายก้าวขาออกจากลิฟต์ก่อนหันกลับมาคุยกับแขกคนสวยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ห้องนี้ถูกซื้อไว้สิบห้าล้านแล้วนี่ครับ นี่การ์ดครับ สามารถใช้ไปได้ทุกห้อง แขกวีไอพีจะสามารถผ่านทุกส่วนของคอนโดได้ รายละเอียดของเบอร์ภายในมีอยู่ในกระดาษข้างโต๊ะทำงานในห้องนะครับ ขอให้มีความสุขกับการใช้บริการคอนโดกู๊ดอินเทอร์เรสครับผม” พนักงานชายย่อตัวลงอย่างสุภาพ
ข้าวของทั้งหมดถูกวางไว้ในห้องอย่างเบามือ พนักงานเป็นฝ่ายถอยห่างออกไป ทิ้งให้ประตูห้องดับลงและล็อคอัตโนมัติ...ตอนนี้หญิงสาวชักไม่แน่ใจแล้วว่าเธอจะทนอยู่ที่นี่ได้ยังไง มันถูกซื้อไว้แล้ว ถ้าเธอต้องจ่าย ต้องโอนเงินไปให้ใคร ตั้ง 15 ล้าน แล้วอย่างนี้ต้องจ่ายรายเดือนเท่าไหร่หนอ แค่คิดก็ปวดหัว ครั้นจะทนอยู่แบบฟรีก็ลำบากใจ
‘ เฮ้อ...เกิดเป็นเพื่อนยัยกชนี่ต้องคิดแล้วคิดอีกหลายตลบ ทำไงได้ก็รักเขาไปแล้วนี่นา เห็นทีจะต้องบ่นกันอีกยาว’ หญิงสาวทรุดนั่งลงบนโต๊ะทำงานก่อนตั้งใจเขียนจดหมายตอบกลับไปที่ต้นตอที่ส่งเธอมาอยู่ในห้องราคา 15 ล้าน!
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นปีย์วราก็กลับออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนผ้านิ่ม กระโปรงยาวโปร่งเบาสีขาวเรียบ แขนกุด ผมยาวถูกสยายลงกลางหลังก่อนเจ้าตัวจะบรรจงหวีให้เรียบพร้อมเข้านอน
คืนแรกของการพักผ่อนในห้องราคา 15 ล้าน มันแสนจะสะดวกสบายจนไม่รู้จะติว่าอะไร เพียงแต่เธอก็ยังไม่สบายใจที่ต้องมาอยู่ฟรีๆในห้องที่ถูกซื้อขาดไปแล้วของเจ้าของคอนโดฯ ว่าแต่แขกวีไอพีที่ว่าเนี่ยมันมีกี่คนกันนะ ปีย์วราไม่แน่ใจว่ามีกี่ชั้น แต่ชั้นที่เธออยู่มันก็ชั้น 11 ข้างบนหัวเป็นชั้นลอยฟ้าก็คงเป็นสระว่ายน้ำส่วนตัวตามที่พนักงานแจ้งและเธอก็มีสิทธิ์ใช้มัน ด้วยความสงสัย ทั้งอยากรู้ อยากลองไปสำรวจที่พักใหม่ดู เธอพบว่าตัวเองยังไม่ง่วงนัก ‘เห็นทีจะต้องออกไปแอบดูซะหน่อยว่าชั้นนี้มีกี่ห้อง!’
นักสืบจำเป็นย่องคลายประตูก่อนแลซ้ายแลขวา หญิงสาวค่อยๆขมวดปมผ้าคลุมให้แน่นขึ้น ก่อนค่อยๆย่องไปตามทางเดินที่มีไฟดวงน้อยๆหลายดวงส่องสว่างอยู่ ปีกซ้ายที่เธออยู่เงียบสงบ แต่ห้องข้างๆนี่สิดูท่าจะเงียบราวกลับไม่มีคนอยู่ หญิงสาวสอดส่องไปที่ฝาผนังอีกข้างของลิฟต์ ว่างเปล่า...เธอไม่ทันสังเกตว่าชั้นนี้มีแค่สองห้อง!
“บ้าไปแล้วเหรอ ชั้นตั้งกว้างจะมีแค่สองห้อง ว่าแต่...ห้องพักพวกนั้นอยู่ตรงไหนอีกนะ” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ จะว่าไปห้องที่เธออยู่ก็ใหญ่โตเหมือนหอบเอาหอพักในอิทาคามาซักยี่สิบเท่าก็ว่าได้ ไม่แปลกถ้าจะมีแค่สองห้อง แต่ทำไมหญิงสาวถึงได้รู้สึกขนลุกขนพองขนาดนี้
‘ไม่หรอก มันต้องมีคนอยู่สิ’ แต่จะหาเพื่อนบ้านน่ะเหรอ เกิดเป็นผู้ชายขึ้นมามิแย่เหรอ ต้องทนอยู่ไปอีกนาน บางทีถ้ามีเงินซักครึ่งของราคาทั้งหมด คงขอซื้อยัยกชได้ไม่ยาก แต่นั่นแหละกว่าจะหาเงินซักสิบล้านคงต้องใช้เวลาหลายปี หรือนานกว่านั้นก็เข้าปีที่ยี่สิบ ยังไงซักวันก็ต้องหาทางรู้จักเพื่อนบ้านเอาไว้ เผื่อมีเรื่องฉุกเฉินจะได้ไม่กระดากปากเรียกเขา
‘ไม่มีห้องแล้ว! ตกลงห้องวีไอพีที่ว่าเนี่ย มันมีกี่ห้องกัน’ หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะครุ่นคิดอยู่ครู่เดียว
“คิดมากยัยปีย์ คอนโดฯออกหรู คนบ้าที่ไหนจะสร้างสระน้ำให้แขกแค่สองห้อง เหอะ เพี้ยนเต็มที ทั้งคนคิดจะออกแบบและคนนึกภาพ คงมีชั้นล่างด้วยล่ะมั้งที่นับเป็นวีไอพี” หญิงสาวส่วยหัวให้ความคิดตลกของตัวเองเบาๆ
“ส่ายหัวทำไม!” เสียงดุของคนข้างหลังทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันควับไปตามปลายเสียงทันที!!!
'ผนึกเนรมิตรักแรก' ตอนที่ 3
http://pantip.com/topic/31533016
ผนึกเนรมิตรักแรก' ตอนที่ 2
http://pantip.com/topic/31972032
3
ช่วงเช้าวันนั้นหลังทานข้าวเสร็จ สี่สาวของร้านดอกบัวนางฟ้า...ก็เร่งจัดของให้เข้าที่เข้าทาง Vera wang ชุดหรูจากอังกฤษหลายชุดถูกจัดโชว์ไว้ด้านใน ส่วนชุดที่ถูกจัดไว้ข้างในอย่างนั้นก็ล้วนแต่เป็นแบรนด์ชั้นนำของโลก Jenny Packham, Jim Hjelm, Oscar de la Renta , Monique Lhuillier ฯลฯ
ราคาแต่ละชุดไม่หลักหลายหมื่นก็เหยียบหลักแสน ยิ่งถ้าแพงขึ้นมาหน่อยคงต้องสั่งจอง หลังจากนั้นเธอจะเป็นตัวแทนจัดส่งมาให้ พอได้มาอยู่กับของสวยๆงามๆแบบนี้หญิงสาวก็แทบอยากจะลงไปนอนกองอยู่กับพื้นรวมกับชุดทุกชุดเสียให้ได้ ถ้าไม่กลัวลูกน้องทั้งสามที่ล้วนแต่เป็นรุ่นพี่ทั้งหลายจะไม่วางใจบอสสาวเพี้ยนๆอย่างเธอซะตั้งแต่วันแรก
รอยยิ้มที่สดใสผุดขึ้นมากลางใจและกลางริมฝีปากอวบอิ่มของเจ้าของวงหน้าขาวผ่องาเรียวหวาน ดวงตาดำขลำทว่ายังดูสดใสราวเด็กประถมยังคงจ้องตาแป๋วไปที่ชุดสวยตรงหน้า...ชุดจาก Jim Hjelm ชุดนี้แหละ เกาะอกสีขาว ปักเลื่อมด้วยเลื่อมสีเงิน กระโปรงบานฟูฟ่องแลดูอลังการงานสร้าง ควรวางไว้สำหรับเจ้าหญิงเท่านั้น เหมือนฝัน ไม่นานนักเจ้าหญิงที่เธอรออยู่ก็โทรมา...ดาราสาวที่เธอวานให้เพื่อนที่เป็นนักข่าวของกุลยาติดต่อให้โทรมาหาเธอแล้ว ศศิธรไม่ทันเอ่ยปากก็ทำเอาบอสสาวหน้าหวานตื่นเต้นจนต้องกุมมือตัวเองไว้แน่น
“ไชโย! น้องแวววา ดาราหนังคอนเฟิร์มแล้วค่ะว่าจะเข้ามาดูชุด เธอบอกเลือกไว้แล้วค่ะ เธอชอบแบรนด์ Jim Hjelm เริ่ดจริงๆค่ะน้องปีย์วันแรกก็ได้เป็นสองแสนแล้ว” เพียงแค่นั้นดวงตาใสแป๋วนั้นก็ทอประกายระยิบระยับ
ปีย์วราคลี่ยิ้มออกมากว้าง ฟันขาวเรียงตัวเป็นระเบียบไร้ที่ติ ‘สำเร็จ!’ เพียงชุดตรงหน้าชุดเดียวเธอก็ได้กำไรพอจ่ายค่าจ้างของพนักงานแล้ว ที่เหลือก็แค่... ‘รอเก็บเงินล้าน!’ วันแรกก็ขายได้หลักแสน เดือนนึงมีสามสิบวัน แล้วอย่างนี้จะไม่ให้หญิงสาวยิ้มจนปากแทบฉีกได้ยังไง แค่คิดก็เจิดแล้ว
นลนั่งทำงานอยู่นาน ก่อนที่เขาจะใช้นิ้วหัวแม่โป้งนวดไปที่บริเวณที่รู้สึกปวดอย่างอ่อนล้า เขาใช้เวลาทั้งวันจัดการงานที่บริษัทขายน้ำมันพืชยี่ห้อดังของประเทศ ใครจะรู้ว่าเขาต้องนั่งกุมขมับเป็นชั่วโมงแล้ว ก่อนจะตัดสินใจเซ็นรองรับการจ่ายเงินแต่ละหน้าได้
บางครั้งเขาก็รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน แต่พอมองดูพนักงานที่ทำงานกันอย่างขันแข็งก็หมดความท้อ เจ้านายของพนักงานต้องเข้มแข็งกว่าเสมอ เขาเรียนจบโทจากมหาวิทยาลัยอันดับ 1 ของโลกมาได้ด้วยความยากลำบาก จะว่าไปอายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ปีนี้คงเข้า 33 แล้ว แปลกที่เขาไม่ยักรู้สึกว่าความเหงามันจะถาโถมมาได้ไม่ว่าจะยามไหนก็ตาม แต่แล้วจู่ๆพอนึกถึงเนื้อความในจดหมายเมื่อวาน ก็แทบข่มตานอนได้ยากเหลือเกิน...
‘น้องกช พี่ชายคนนี้คิดผิด คงเพราะมั่นใจเหมือนกำลัง กลายเป็นว่าจากที่เคยคิดว่าเข้าใจน้องที่สุด แต่เหมือนอยู่ไกลกันคนละโลกก็ว่าได้ พี่ไม่เคยรู้เลยว่าน้องสาวตัวเองกำลังมีความรัก ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเพื่อนสนิท ความเป็นอยู่ในช่วงที่น้องหายไปค้างบ้านเพื่อนที่นิวยอร์กก็ไม่รู้เลยแม้แต่หนเดียว...’ เขาหลับตาเรียวที่ทอประกายเศร้าคู่นั่นลง ใช้ความคิดที่มีอยู่ไต่ตรองหาเหตุผลที่น้องสาวไม่ยอมเอ่ยถึงการมีความรักออกมาให้ฟังสักครั้ง ไม่ใช่เพราะน้องเป็นผู้หญิงหรอก น้องไม่ไว้ใจเขาเลยซักนิด เรียกว่าเราไม่สนิทใจกันคงจะถูก ไม่เหมือนกันเพื่อนสาวที่เจอกันที่ LA คนนั้น
คนที่หน้าหวานราวภาพเขียน ผิวสวยบอบบางเหมือนหิมะแรกของปี รูปร่างก็อรชรอ้อนแอ้น แต่กลับสมส่วนจนไร้ที่ติ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เจอผู้หญิงแบบนี้ ผู้หญิงที่ภายนอกดูแข็งแกร่ง เป็นสาวมั่น แต่ภายในที่เขาเห็น มันคือด้านที่เธออ่อนแอ จนไร้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นสู้ เขาควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี นลยังหาทางออกไม่เจอ รู้แต่ว่าวันนี้ต้องหาทางให้เพื่อนของน้องกชเข้ามาพักที่คอนโดฯของเขาให้ได้และต้องแนบเนียนที่สุด!
หลังปิดร้าน ปีย์วรารีบขับรถตามพนักงานของคอนโดฯไปที่ห้องพัก ทีแรกหญิงสาวค่อนข้างแปลกใจที่ไม่มีจดหมายหรือโน้ตอะไรส่งมาถึงเธอ รู้เพียงแต่ว่าอรกชส่งคนให้มาเชิญไปพักที่คอนโดฯของหล่อนได้แบบไม่คิดสตังค์ แต่เห็นจะต้องคุยกันยาว เรื่องอะไรเธอจะต้องมาขอเพื่อนอยู่ห้องฟรีๆ มีหวังใครรู้เข้าคงอายเขาตายที่มาเกาะเพื่อนกิน อีกทั้งเธอเองก็ติดนิสัยเสียแล้ว ไม่ว่าจะเคยยืมอะไรใครเป็นต้องหาใช้คืนให้หมด ไม่อยากสร้างเวรสร้างกรรมต่อกัน และละอายใจตัวเองเป็นที่สุด
คอนโดมิเนียมหรูใจกลางสุขุมวิท ถูกตกแต่งสวยงามเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ ดูจากเฟอร์นิเจอร์ของตกแต่งใหม่แล้วดูทันสมัยมากกว่าเน้นแนวบาหลีเหมือนคอนโดมิเนียมที่ขับรถผ่านเจอทั่วไป หญิงสาวได้ข่าวจากอรกชอยู่บ่อยๆว่ากำลังลงทุนสร้างคอนโดฯร่วมกับพี่ชาย แต่พอสร้างเสร็จพี่ชายก็จะยกให้เป็นของหล่อน ตอนนี้ก็นานหลายปีจะถือว่าเป็นของอรกชแล้วคงไม่ผิด
แต่ทุกย่างก้าวที่ก้าวเท้าเข้าไป หญิงสาวยังคงขีดเส้นแบ่งคำว่าเกรงใจและตามสบายได้อย่างชัดเจน เธอทิ้งน้ำหนักเท้าอย่างเบาแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้แม้ใส่ส้นสูงที่แหลมแค่ไหนอยู่ก็ตาม ชุดเกาะอกสีขาวที่ใส่ถูกปิดทับด้วยเสื้อกันหนาวสีดำวาว ทำให้ไม่แปลกที่เธอได้รับการต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใสของพนักงาน ในเมื่อแต่งตัวอย่างกับจะไปเดินพรมแดงเสียให้ได้!
เธอไม่ยักกะเห็นสระว่ายน้ำ คล้ายจะถามก็เกรงใจ พนักงานชายเหมือนรู้ทันเอ่ยกับเธอในลิฟต์ว่ามีสระว่ายน้ำ แต่สำหรับแขกวีไอพีเท่านั้น เธอเองก็ไม่รู้หรอกว่าใครวีไอพีบ้าง แต่คงไม่ใช่เธอ
“คุณปีย์วราก็ได้รับสิทธิ์นั้นนะครับ เพราะห้องที่คุณพักอยู่ชั้นที่มีราคาสูงที่สุดของคอนโดฯเรา” หยึ๋ย นี่อย่าบอกนะว่าเธอคือแขกวีไอพี เอาแล้วมั๊ยล่ะ ค่าพักที่แพงที่สุดเนี่ยมันเท่าไหร่กัน...
“ว่าแต่...ห้องนี้จ่ายรายเดือนยังไงคะเนี่ย” พนักงานชายก้าวขาออกจากลิฟต์ก่อนหันกลับมาคุยกับแขกคนสวยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ห้องนี้ถูกซื้อไว้สิบห้าล้านแล้วนี่ครับ นี่การ์ดครับ สามารถใช้ไปได้ทุกห้อง แขกวีไอพีจะสามารถผ่านทุกส่วนของคอนโดได้ รายละเอียดของเบอร์ภายในมีอยู่ในกระดาษข้างโต๊ะทำงานในห้องนะครับ ขอให้มีความสุขกับการใช้บริการคอนโดกู๊ดอินเทอร์เรสครับผม” พนักงานชายย่อตัวลงอย่างสุภาพ
ข้าวของทั้งหมดถูกวางไว้ในห้องอย่างเบามือ พนักงานเป็นฝ่ายถอยห่างออกไป ทิ้งให้ประตูห้องดับลงและล็อคอัตโนมัติ...ตอนนี้หญิงสาวชักไม่แน่ใจแล้วว่าเธอจะทนอยู่ที่นี่ได้ยังไง มันถูกซื้อไว้แล้ว ถ้าเธอต้องจ่าย ต้องโอนเงินไปให้ใคร ตั้ง 15 ล้าน แล้วอย่างนี้ต้องจ่ายรายเดือนเท่าไหร่หนอ แค่คิดก็ปวดหัว ครั้นจะทนอยู่แบบฟรีก็ลำบากใจ
‘ เฮ้อ...เกิดเป็นเพื่อนยัยกชนี่ต้องคิดแล้วคิดอีกหลายตลบ ทำไงได้ก็รักเขาไปแล้วนี่นา เห็นทีจะต้องบ่นกันอีกยาว’ หญิงสาวทรุดนั่งลงบนโต๊ะทำงานก่อนตั้งใจเขียนจดหมายตอบกลับไปที่ต้นตอที่ส่งเธอมาอยู่ในห้องราคา 15 ล้าน!
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นปีย์วราก็กลับออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนผ้านิ่ม กระโปรงยาวโปร่งเบาสีขาวเรียบ แขนกุด ผมยาวถูกสยายลงกลางหลังก่อนเจ้าตัวจะบรรจงหวีให้เรียบพร้อมเข้านอน
คืนแรกของการพักผ่อนในห้องราคา 15 ล้าน มันแสนจะสะดวกสบายจนไม่รู้จะติว่าอะไร เพียงแต่เธอก็ยังไม่สบายใจที่ต้องมาอยู่ฟรีๆในห้องที่ถูกซื้อขาดไปแล้วของเจ้าของคอนโดฯ ว่าแต่แขกวีไอพีที่ว่าเนี่ยมันมีกี่คนกันนะ ปีย์วราไม่แน่ใจว่ามีกี่ชั้น แต่ชั้นที่เธออยู่มันก็ชั้น 11 ข้างบนหัวเป็นชั้นลอยฟ้าก็คงเป็นสระว่ายน้ำส่วนตัวตามที่พนักงานแจ้งและเธอก็มีสิทธิ์ใช้มัน ด้วยความสงสัย ทั้งอยากรู้ อยากลองไปสำรวจที่พักใหม่ดู เธอพบว่าตัวเองยังไม่ง่วงนัก ‘เห็นทีจะต้องออกไปแอบดูซะหน่อยว่าชั้นนี้มีกี่ห้อง!’
นักสืบจำเป็นย่องคลายประตูก่อนแลซ้ายแลขวา หญิงสาวค่อยๆขมวดปมผ้าคลุมให้แน่นขึ้น ก่อนค่อยๆย่องไปตามทางเดินที่มีไฟดวงน้อยๆหลายดวงส่องสว่างอยู่ ปีกซ้ายที่เธออยู่เงียบสงบ แต่ห้องข้างๆนี่สิดูท่าจะเงียบราวกลับไม่มีคนอยู่ หญิงสาวสอดส่องไปที่ฝาผนังอีกข้างของลิฟต์ ว่างเปล่า...เธอไม่ทันสังเกตว่าชั้นนี้มีแค่สองห้อง!
“บ้าไปแล้วเหรอ ชั้นตั้งกว้างจะมีแค่สองห้อง ว่าแต่...ห้องพักพวกนั้นอยู่ตรงไหนอีกนะ” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ จะว่าไปห้องที่เธออยู่ก็ใหญ่โตเหมือนหอบเอาหอพักในอิทาคามาซักยี่สิบเท่าก็ว่าได้ ไม่แปลกถ้าจะมีแค่สองห้อง แต่ทำไมหญิงสาวถึงได้รู้สึกขนลุกขนพองขนาดนี้
‘ไม่หรอก มันต้องมีคนอยู่สิ’ แต่จะหาเพื่อนบ้านน่ะเหรอ เกิดเป็นผู้ชายขึ้นมามิแย่เหรอ ต้องทนอยู่ไปอีกนาน บางทีถ้ามีเงินซักครึ่งของราคาทั้งหมด คงขอซื้อยัยกชได้ไม่ยาก แต่นั่นแหละกว่าจะหาเงินซักสิบล้านคงต้องใช้เวลาหลายปี หรือนานกว่านั้นก็เข้าปีที่ยี่สิบ ยังไงซักวันก็ต้องหาทางรู้จักเพื่อนบ้านเอาไว้ เผื่อมีเรื่องฉุกเฉินจะได้ไม่กระดากปากเรียกเขา
‘ไม่มีห้องแล้ว! ตกลงห้องวีไอพีที่ว่าเนี่ย มันมีกี่ห้องกัน’ หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะครุ่นคิดอยู่ครู่เดียว
“คิดมากยัยปีย์ คอนโดฯออกหรู คนบ้าที่ไหนจะสร้างสระน้ำให้แขกแค่สองห้อง เหอะ เพี้ยนเต็มที ทั้งคนคิดจะออกแบบและคนนึกภาพ คงมีชั้นล่างด้วยล่ะมั้งที่นับเป็นวีไอพี” หญิงสาวส่วยหัวให้ความคิดตลกของตัวเองเบาๆ
“ส่ายหัวทำไม!” เสียงดุของคนข้างหลังทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันควับไปตามปลายเสียงทันที!!!