ผมทำงานเป็นรปภ.ธนาคารแห่งนึง หน้าที่หลักก็คือเปิด-ปิดประตูให้ผู้มาใช้บริการธนาคาร นอกนั้นก็ไม่ได้ทำอะไร เหมือนยืนเป็นสากกะเบือเฉยๆ ลูกค้ามาถามข้อมูลการทำธุรกรรมเบื้องต้นก็ตอบไม่ได้ เพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลย เหมือนเพิ่งลงมาจากเขายังไงยังงั้น(บอกตรงๆ ผมเพิ่งรู้ว่ามันมีตู้ฝากเงินสดก็ตอนเข้ามาทำงานนี่แหละ ATMก็ไม่มีใช้กับเขา) นอกจากนั้นเวลาหัวหน้าจะใช้จะเรียกก็ไม่ค่อยได้ยินเค้า ทำอะไรผิดพลาดบ่อยๆ เช่นปล่อยคนใส่หมวกกันน็อกเข้าธนาคาร บอกข้อมูลลูกค้าผิดๆบ้าง
พอเป็นยังงี้เลยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่ากับองค์กรเลย เหมือนจะมีก็ได้ ไม่มีเค้าก็ไม่เดือดร้อนอะไร เหมือนเป็นตัวถ่วงความเจริญหัวหน้ายังไงยังงั้น เวลามองเข้าไปที่โต๊ะพนง.แบงก์ รู้สึกเหมือนเค้ากำลังว่าเราว่า ไอ้นี่อยู่ไปก็ขวางหูขวางตา ไม่มีประโยชน์ ตัวผมเองตอนนี้ก็อยากจะออก แต่ก็กลัวเค้าจะหาว่าเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ แล้วก็ไม่รู้จะไปทำอะไรด้วย มันมืดแปดด้านจริงๆ
เครียด ...จนบางทีหัวจะระเบิด
รู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่า
พอเป็นยังงี้เลยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่ากับองค์กรเลย เหมือนจะมีก็ได้ ไม่มีเค้าก็ไม่เดือดร้อนอะไร เหมือนเป็นตัวถ่วงความเจริญหัวหน้ายังไงยังงั้น เวลามองเข้าไปที่โต๊ะพนง.แบงก์ รู้สึกเหมือนเค้ากำลังว่าเราว่า ไอ้นี่อยู่ไปก็ขวางหูขวางตา ไม่มีประโยชน์ ตัวผมเองตอนนี้ก็อยากจะออก แต่ก็กลัวเค้าจะหาว่าเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ แล้วก็ไม่รู้จะไปทำอะไรด้วย มันมืดแปดด้านจริงๆ
เครียด ...จนบางทีหัวจะระเบิด