ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจว้อยยยย... ไอ้นพ กะ ไอ้นิด โดนยึดอมยิ้มทั้งคู่ สะจาย ๆ ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

~~~~~~~~~~ น้ำหลากพรากพลันผันผวนห่างตัดไฟตัดทางร้างแห่งหนฟ้าหม่นฟ้ามัวทั่วปวงยลครอบงำจำนนท่วมท้นแดน กระหน่ำซ้ำสองคูคลองสายสุดปลายท้ายจากเชี่ยวกรากแสนหลั่งไหลไยย้อนกลับคลอนแคลนผืนแผ่นแกนถมจมบาดาล เบื้

คิดถึงหมาดหยาดสีคลี่โบยโบก อาบซาบโศกซึ้งตรึงทุกข์ขับขาน น้ำตาลหว่านน้ำตาฟ้าวันวาน รอยอุทกอลหม่านหม่นวิญญาณ คิดถึงเขียวขาบเคยคาบเกี่ยว เหนื่ยวผืนฟ้าแฝกป่าปราณประสาน กลายทึมเทาเศร้าเหงาเงาอาคาร พิสดารแ

แห่งดวงอาทิตย์ยามเช้าฉันมองเห็นเสียงกระซิบของฟ้าแสงสีทองที่แทรกซึมรอยหม่นของเมฆราวกับมืออ่อนโยนของวันใหม่ลูบไล้ผืนดินให้ตื่นจากความเงียบงันทุ่งหญ้าอันแห้งผากยืนเฝ้ามองขอบฟ้าเหมือนผู้รอคอยไม่ว่าคืนจะยา

ยามราตรีหมอกมัวทั่วพนาศ เสียงจักจั่นขับขานสะท้านไหว แสงจันทร์เพ็ญเย็นชื้นระรื่นใจ แต่เงาไม้กลับเคลื่อนเหมือนมีคน ยินเสียงครวญหวีดแว่วจากแนวป่า คล้ายเสียงผ้าขาวพรายร่ำคร่ำบ่น ผีตายโหงโศกเศร้าระทมทน ยั

0 โอ หนอความเรื่อเรื้องที่เบื้องหน้า กลับเหมือนว่าแอบซ่อนความอ่อนไหว เผลอเผยการแกว่งตัวของหัวใจ พาดแววผ่านเอาไว้ .. ที่นัยน์ตา 0 อาจมีความขัดเขิน .. หยอกเอินอยู่ เพื่อหัวใจรับรู้ .. ได้รู้ว่า ทุกช่วงต

อาบอวลไออาทิตย์อัสดง วินาทีคงเคลื่อนเลื่อนขยับ กล่นหม่นเมฆมัวหมองรอคำนับ คลี่ขับปรับวันขานจารเวลา ฟ้าขมอมส้มทองครรลองไล้ คล้ายข่มข้ามอาลัยในผืนหล้า นางนวลกางปีกร่อนผ่อนกายา คลายเหนื่อยล้าประโลมโน้มกล

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว เหงาเดียวดาย กายอย่าง มิว่างเว้นแอบซ่อนปลีก หลีกเร้น ลำเค็ญยิ่งเดินทอดน่อง ท่องเอื่อย เฉื่อยประวิงคราเหนื่อยพิง ผืนฟ้า ภูผาเคียง รำพึงร้าง ลางเลา เงาแม่หญิงสรรพสิ่ง นิ่ง

เฝ้ามองคลื่นกระแซะทรายยามโพล้เพล้ ฟองขาวเห่ฟูฟ่องล่องขยับ สุดเวิ้งโค้งโยงทรายพรายระยับ ขับม่านฟ้ากรุ่นหนุนรัตติกาล ขอราตรีนี้เห็นคลองทางช้างเผือก ทอทอดเทือกกาแลคซึ่แผ่ไพศาล อบอุ่นเครือดวงดาวพราวพิมาน

O ตรู่เช้าเมื่อหม่นหมอก-ถูกหยอกยั่ว ลมโรยตัว .. ลูบไล้ก็ไหวสั่น แถบผ้าขาวป่ายริ้ว-ห่มผิวพรรณ พร้อมด้วยข้าวในขัน .. มุ่งมั่นรอ O แล้วพิมพ์ภาพงดงาม .. แห่งยามเช้า ค่อยทอดเงาเคียงหมู่ท่านผู้ขอ ศรัทธาของร