สวัสดีครับเพื่อนๆ
คือมีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับความรักมาระบายและขอความคิดเห็นหน่อยครับ อาจจะยาวสักหน่อยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่าผมได้คบกับน้องคนหนึ่งอายุห่างกัน 6 ปี เราเป็นชายทั้งคู่
ตลอดเวลาที่คบกันเราคุยกันทุกอย่าง ทำความเข้าใจกันทุกเรื่อง
มีความสุขกันแทบทุกวัน อยู่ด้วยกันแล้วสบายใจเป็นตัวเองกันได้เต็มที่
แต่วันนึงผมโดนบอกเลิกคับ เหตุผลคือเค้ายังไม่พร้อมที่จะดูแลใคร
และไม่คิดว่าจะอยู่กับใครไปตลอดชีวิต เค้าอยู่ด้วยตัวเองได้
และยังมีความรู้สึกอยากทำความรู้จักกับคนอีกหลายๆคน หลายๆบุคลิก
ถามว่ายังรักไหม เค้าก็ยังรักเหมือนเดิม ปฏิบัติทำตัวทุกอย่างเช่นเดิม
แต่สถานะของเราเปลี่ยนไป เป็นแค่พี่น้อง-ที่รู้ใจกัน เค้าต้องการเพียงแค่นี้จริงๆ
เค้ายังอยากให้เราอยู่ข้างๆอย่างเดิม ทำตัวส่วนใหญ่เหมือนเดิม แต่ปรับลดบางอย่างลง
เช่น ความอิสระในการคุยกับคนอื่น ความสนใจเอาใจใส่ที่ไม่ต้องมานั่งแคร์กันมากเหมือนเดิม
ผมเสียใจ เคว้งคว้างมาก ส่วนหนึ่งเพราะผมมาทำงานที่นี่คนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร
ปกติผมเป็นคนคบคนยาก เพราะเจอคนหวังผลประโยชน์มาเยอะ เลยทำให้รู้สึกทุกข์หนักและอ่อนแอมาก
โดยนิสัยที่เป็นคนรักคนยาก แต่รักแล้วจะรักมาก ให้ได้ทุกอย่าง
น้องเค้ามีจุดยืน และรู้จักตัวเองดีมาก รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร
และยอมรับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจได้แม้จะรู้ว่าสิ่งนั้นผิดเค้าก็พร้อมจะรับผลของมัน กล้าเสี่ยง
เค้าบอกผมว่า "รักบริสุทธิ์คือรักที่ให้-ให้แบบไม่หวังผลตอบแทนใดๆ"
และที่ผมยังทุกข์อยู่ทุกวันนี้เพราะความรักของผม ยังเป็นรักที่ยังต้องการการครอบครองอยู่
เค้าบอกว่าเป็นความรักที่เห็นแก่ตัว เค้าบอกให้ผมเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรม เชื่อในบุญวาสนา
ที่เรามาเจอกันแล้วเจอกันวันนี้ เดินกันมาได้เท่านี้นี่คือผลแห่งบุญกรรมที่เราเคยทำแก่กันไว้
จุดมุ่งหมายในชีวิตของน้องเค้าคือการออกบวชครับ
ผมยอมรับว่าทุกสิ่งที่คุยกันผมเข้าใจครับ ส่วนหนึ่งที่ผมเป็นทุกข์คือยังยอมรับกับความเสียใจไม่ได้
แต่อีกส่วนหนึ่งคือในความเข้าใจผมมีความไม่เข้าใจ จึงทำให้สับสนวุ่นวายในใจครับ
จึงอยากสอบถามความคิดเห็นของคนอื่น
สิ่งที่ผมไม่เข้าใจคือ
1. รักคือการให้ มันมีจริงไหมครับ
ผมยินดีครับถ้าเค้าไปแล้วมีความสุขพบสิ่งที่ดี
แต่ถ้าเค้าไปเจอสิ่งที่ไม่ดีแม้เค้าจะบอกว่าเป็นความสุขของเค้า
่จะเรียกว่าให้ได้หรือครับ ในเมื่อให้แล้วเรายังเป็นห่วงแล้วก็เป็นทุกข์
2. รักที่ผมมีเรียกว่าเห็นแก่ตัวจริงหรือครับ
การที่เรารักใครมากๆ และอยากอยู่ด้วยกัน แชร์กันไปตลอดชีวิต
เรียกว่าเห็นแก่ตัวเพราะเป็นความต้องการการครอบครองจริงหรือ
3. ที่เสียใจแล้วไม่ยอมปล่อยเค้าไปตกลงผมรักตัวเองหรือรักเค้ามากกว่ากันแน่
รักเค้าจนไม่อยากปล่อยให้ไปอยู่ในสิ่งไม่ดี
รักตัวเองจนไม่อยากทำให้ตัวเองเสียใจ
4. ผมจะเดินกลับ ถอยหลังมาอีกก้าว ทำตัวอยู่เหมือนคนแอบรักต่อไปได้ไหม
เพราะเรายังคุยกันทุกวัน เจอกันทุกวัน ทำตัวเหมือนเดิม
เพราะเค้าก็ยังต้องการให้เราอยู่(ในฐานะพี่น้อง เป็นคนในครอบครัว)
และเราก็ยังอยากอยู่ดูแลเค้าอย่างนี้ ต่อไปหรือควรตัดใจออกมาดีครับ
ขอบคุณมากครับที่เสียเวลาและร่วมแสดงความคิดเห็น
รักฉัน...หรือรักตัวเอง
คือมีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับความรักมาระบายและขอความคิดเห็นหน่อยครับ อาจจะยาวสักหน่อยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่าผมได้คบกับน้องคนหนึ่งอายุห่างกัน 6 ปี เราเป็นชายทั้งคู่
ตลอดเวลาที่คบกันเราคุยกันทุกอย่าง ทำความเข้าใจกันทุกเรื่อง
มีความสุขกันแทบทุกวัน อยู่ด้วยกันแล้วสบายใจเป็นตัวเองกันได้เต็มที่
แต่วันนึงผมโดนบอกเลิกคับ เหตุผลคือเค้ายังไม่พร้อมที่จะดูแลใคร
และไม่คิดว่าจะอยู่กับใครไปตลอดชีวิต เค้าอยู่ด้วยตัวเองได้
และยังมีความรู้สึกอยากทำความรู้จักกับคนอีกหลายๆคน หลายๆบุคลิก
ถามว่ายังรักไหม เค้าก็ยังรักเหมือนเดิม ปฏิบัติทำตัวทุกอย่างเช่นเดิม
แต่สถานะของเราเปลี่ยนไป เป็นแค่พี่น้อง-ที่รู้ใจกัน เค้าต้องการเพียงแค่นี้จริงๆ
เค้ายังอยากให้เราอยู่ข้างๆอย่างเดิม ทำตัวส่วนใหญ่เหมือนเดิม แต่ปรับลดบางอย่างลง
เช่น ความอิสระในการคุยกับคนอื่น ความสนใจเอาใจใส่ที่ไม่ต้องมานั่งแคร์กันมากเหมือนเดิม
ผมเสียใจ เคว้งคว้างมาก ส่วนหนึ่งเพราะผมมาทำงานที่นี่คนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร
ปกติผมเป็นคนคบคนยาก เพราะเจอคนหวังผลประโยชน์มาเยอะ เลยทำให้รู้สึกทุกข์หนักและอ่อนแอมาก
โดยนิสัยที่เป็นคนรักคนยาก แต่รักแล้วจะรักมาก ให้ได้ทุกอย่าง
น้องเค้ามีจุดยืน และรู้จักตัวเองดีมาก รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร
และยอมรับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจได้แม้จะรู้ว่าสิ่งนั้นผิดเค้าก็พร้อมจะรับผลของมัน กล้าเสี่ยง
เค้าบอกผมว่า "รักบริสุทธิ์คือรักที่ให้-ให้แบบไม่หวังผลตอบแทนใดๆ"
และที่ผมยังทุกข์อยู่ทุกวันนี้เพราะความรักของผม ยังเป็นรักที่ยังต้องการการครอบครองอยู่
เค้าบอกว่าเป็นความรักที่เห็นแก่ตัว เค้าบอกให้ผมเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรม เชื่อในบุญวาสนา
ที่เรามาเจอกันแล้วเจอกันวันนี้ เดินกันมาได้เท่านี้นี่คือผลแห่งบุญกรรมที่เราเคยทำแก่กันไว้
จุดมุ่งหมายในชีวิตของน้องเค้าคือการออกบวชครับ
ผมยอมรับว่าทุกสิ่งที่คุยกันผมเข้าใจครับ ส่วนหนึ่งที่ผมเป็นทุกข์คือยังยอมรับกับความเสียใจไม่ได้
แต่อีกส่วนหนึ่งคือในความเข้าใจผมมีความไม่เข้าใจ จึงทำให้สับสนวุ่นวายในใจครับ
จึงอยากสอบถามความคิดเห็นของคนอื่น
สิ่งที่ผมไม่เข้าใจคือ
1. รักคือการให้ มันมีจริงไหมครับ
ผมยินดีครับถ้าเค้าไปแล้วมีความสุขพบสิ่งที่ดี
แต่ถ้าเค้าไปเจอสิ่งที่ไม่ดีแม้เค้าจะบอกว่าเป็นความสุขของเค้า
่จะเรียกว่าให้ได้หรือครับ ในเมื่อให้แล้วเรายังเป็นห่วงแล้วก็เป็นทุกข์
2. รักที่ผมมีเรียกว่าเห็นแก่ตัวจริงหรือครับ
การที่เรารักใครมากๆ และอยากอยู่ด้วยกัน แชร์กันไปตลอดชีวิต
เรียกว่าเห็นแก่ตัวเพราะเป็นความต้องการการครอบครองจริงหรือ
3. ที่เสียใจแล้วไม่ยอมปล่อยเค้าไปตกลงผมรักตัวเองหรือรักเค้ามากกว่ากันแน่
รักเค้าจนไม่อยากปล่อยให้ไปอยู่ในสิ่งไม่ดี
รักตัวเองจนไม่อยากทำให้ตัวเองเสียใจ
4. ผมจะเดินกลับ ถอยหลังมาอีกก้าว ทำตัวอยู่เหมือนคนแอบรักต่อไปได้ไหม
เพราะเรายังคุยกันทุกวัน เจอกันทุกวัน ทำตัวเหมือนเดิม
เพราะเค้าก็ยังต้องการให้เราอยู่(ในฐานะพี่น้อง เป็นคนในครอบครัว)
และเราก็ยังอยากอยู่ดูแลเค้าอย่างนี้ ต่อไปหรือควรตัดใจออกมาดีครับ
ขอบคุณมากครับที่เสียเวลาและร่วมแสดงความคิดเห็น