<<...ตำว่า "ลูกไม้ หล่นไม่ไกลต้น" เป็นกุศลกรรม หรือ อกุศลกรรม หรือเปล่า .. >>

ก่อนอื่น ต้องขอออกตัวก่อนนะครับ ว่า
ผมไม่ได้ตั้งกระทู้ จะชื่นชมตัวเอง นะครับ

แค่อยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ในเชิงธรรมมะ
หรือ เรื่อง บุญกรรม

คือ ชีวิตผม เป็นลูกชาวนา และ
ผมช่วยเหลือตัวเองมาตั้งแต่ขึ้น ม ปลาย คือ ม 4
ผมทำงาน เป็นเด็กเสริฟ ระหหว่างที่เรียน เพราะไม่อยากรบกวนพ่อแม่

ผมเข้า กรุงเทพฯ ใหม่ๆ ชีวิตก็แสนจะลำบาก
เป็นเด็กเสริฟบ้าง เด็กปั๊มบ้าง กรรมกรแบกหามบ้าง ขายหนังสือบ้าง
เด็กตามห้องน้ำบ้าง

บางวัน ไม่มีเงินแม้แต่จะกินข้าว หรือ นั่งรถเมล์ ... ก็ต้องเดินเอา

พอผมมองย้อนกลับไป ชีวิตตอนวัยรุ่น
เข้ามากรุงเทพ ลำบากจริงๆ ทำงานทุกอย่าง ที่สุจริต

คือผมแปลกใจ พ่อแม่ก็ไม่ได้บังคับ หรือกำกับอะไรมามากมาย
ตอนชีวิตลำบาก ...

ทำไม ผมไม่ไปติดยา ทำไมผมไม่คิดจะไปขโมยของ ลักเล็กขโมยน้อย
ฉกชิงวิ่งราว หรือ ปล้นจี้ หรือแม้แต่ไปขอทาน

พวกสิ่งผิดกฏหมาย ทำไมตอนนั้น เราไม่คิดจะทำ

พอมองย้อน กลับไปถึงพ่อแม่ คุณปู่ พ่อ ลุง (พี่ชายของแม่)
ล้วนแล้วแต่อยู่สายธรรมมะ ทั้งสิ้น

คุณปู่ผม ออกบวช สายพระอาจารย์มั่น
ท่านออกไปอยู่ในป่า กระต๊อบเล็กๆ ถือธุดงค์ จนมรภาพ

พ่อผม ตอนผมเด็กๆ ผมเห็นพ่อผม ไหว้พระสวดมนต์ทุกๆ คืน
สุดท้ายออกบวช สายอาจารย์มั่น ตอนนี้อยู่คนเดียว
ที่สำนักสงค์ที่ญาติพี่น้องซื้อที่ดิน ทำเป็นสำนักสงฆ์

สิ่งที่ผม สงสัย ตอนวัยรุ่น ตอนชีวิตลำบากสุดๆ
ทำไม ผมไม่ไปหลงติดยาเสพติด ไม่เคยข้องแวะเลย

ทำไมตอนนนั้น เราไม่คิดจะไป
ขโมยของ หรือไปล้วงกระเป๋า กระตุกสร้อย
ตอนเข้ามากรุงเทพ ใหม่ๆ ผมก็มาอยู่ดงสลัมเหมือนกัน
เห็นบ่อยๆ พวกขโมยของ พวกวิ่งราว และ ขี้ยา

ตอนตกงาน ก็ไปแบกหามได้เงินรายวัน มากินข้าว..

คิดว่า เป็น บุญกุศลหรือเปล่า ที่ทำให้เรารอดมาได้