คือเรารู้สึกว่าตัวเองเป็น Avoidant personality disorder แน่ๆ
เราจะมีอาการวิตกกังวลกับการพบปะผู้คนและสังคมใหม่ๆมาก (มาก x 10000)
สมัยตอนเด็กๆช่วงประถมมัธยมมันก็ปกติดี แต่ตั้งแต่ขึ้นมอปลายเราก็รู้สึกว่าเราเริ่มไม่มั่นใจมากขึ้นๆ
จนเข้ามหาลัย ความทุกข์ทรมานของเราก็มาเยือน เรารู้สึกใจสั่น ไม่อยากไปเจออะไรใหม่ๆ กลัวไปหมด
โชคดีช่วงนั้นได้เจอกับกลุ่มเพื่อน ก็เลยโอเคขึ้นมา แต่หลังๆดันไม่คลิกกับเพื่อนกลุ่มนั้น อยู่ด้วยแล้วอึดอัด
เลยเฟดตัวออกมา แล้วมันยิ่งแย่ตรงที่ คณะที่เราอยู่จะค่อนข้างเป็นแบบ โวยวายเฮฮาเฟี้ยวๆหน่อย
ในขณะที่เราภายนอกจะดูเงียบๆ เรียบร้อย เลยยิ่งทำให้รู้สึกไม่เข้าพวก บวกกับเจอคำพูดไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ทำให้กลัวและหมดความมั่นใจ เหมือนไม่ได้รับการยอมรับแล้วก็เฟดตัวออกมา ไม่สนิทกับใคร กลายเป็นโนบอดี้ไป
เราเองก็วิตกกังวลหนักเวลาคิดถึงเรื่องนี้ แล้วก็รู้สึกว่าไอ้การนี้มันเป็นหนักก็ตอนอยู่มหาลัย
ตอนไปฝึกงาน แรกๆเราก็กลัวแบบนี้แล่ะ แต่พอดีเพื่อนและพี่ๆที่ทำงานเค้าใจดีกับเรา
คือเหมือนคุยกันถูกคอ เรารู้สึกโล่งใจ เหมือนได้รับการยอมรับก็โอเคไป
ทุกวันนี้ความสุขของเราคืออยู่กับที่บ้าน กับครอบครัว กับเพื่อนสนิทสมัยมัธยม แล้วก็สัตว์เลี้ยง
เพราะเราจะเป็นตัวของตัวเอง แบบเฮฮา บ้าบอ พูดมาก เฉพาะกับคนที่สนิทใจเท่านั้น
บางทีเราก็เหนื่อย เหมือนกับมีสวิตช์ไฟอยูในตัว มีสองบุคลิกที่ต่างกันสุดขั้ว
T_T ติดๆดับๆอยู่แบบนั้น รู้สึกแย่ที่คนอื่นอาจจะมองเราแปลกทั้งๆที่เอาจริงๆเรานิสัยดี แล้วก็เป็นคนตลกด้วย #ชมตัวเอง
แต่อยู่ดีๆมันก็กลายมาเป็นแบบนี้ได้ไงไม่รู้ OTL
ร่ายมายาวเลย อยากถามว่ามีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ?
แล้วไอ้อาการ Avoidant personality disorder นี่มันควรจะเริ่มแก้ไขตรงไหนดี เพราะเราใกล้จบแล้ว
แล้วก็อยากหายมากๆ ไม่อยากมีประสบการณ์ทรมานๆแบบนี้แล้ว ใครไม่เป็นจะไม่เข้าใจเลยว่ามันแย่ขนาดไหน T_T
มีใครรู้สึกว่าตัวเองเป็น Avoidant personality disorder บ้างมั้ยคะ?
เราจะมีอาการวิตกกังวลกับการพบปะผู้คนและสังคมใหม่ๆมาก (มาก x 10000)
สมัยตอนเด็กๆช่วงประถมมัธยมมันก็ปกติดี แต่ตั้งแต่ขึ้นมอปลายเราก็รู้สึกว่าเราเริ่มไม่มั่นใจมากขึ้นๆ
จนเข้ามหาลัย ความทุกข์ทรมานของเราก็มาเยือน เรารู้สึกใจสั่น ไม่อยากไปเจออะไรใหม่ๆ กลัวไปหมด
โชคดีช่วงนั้นได้เจอกับกลุ่มเพื่อน ก็เลยโอเคขึ้นมา แต่หลังๆดันไม่คลิกกับเพื่อนกลุ่มนั้น อยู่ด้วยแล้วอึดอัด
เลยเฟดตัวออกมา แล้วมันยิ่งแย่ตรงที่ คณะที่เราอยู่จะค่อนข้างเป็นแบบ โวยวายเฮฮาเฟี้ยวๆหน่อย
ในขณะที่เราภายนอกจะดูเงียบๆ เรียบร้อย เลยยิ่งทำให้รู้สึกไม่เข้าพวก บวกกับเจอคำพูดไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ทำให้กลัวและหมดความมั่นใจ เหมือนไม่ได้รับการยอมรับแล้วก็เฟดตัวออกมา ไม่สนิทกับใคร กลายเป็นโนบอดี้ไป
เราเองก็วิตกกังวลหนักเวลาคิดถึงเรื่องนี้ แล้วก็รู้สึกว่าไอ้การนี้มันเป็นหนักก็ตอนอยู่มหาลัย
ตอนไปฝึกงาน แรกๆเราก็กลัวแบบนี้แล่ะ แต่พอดีเพื่อนและพี่ๆที่ทำงานเค้าใจดีกับเรา
คือเหมือนคุยกันถูกคอ เรารู้สึกโล่งใจ เหมือนได้รับการยอมรับก็โอเคไป
ทุกวันนี้ความสุขของเราคืออยู่กับที่บ้าน กับครอบครัว กับเพื่อนสนิทสมัยมัธยม แล้วก็สัตว์เลี้ยง
เพราะเราจะเป็นตัวของตัวเอง แบบเฮฮา บ้าบอ พูดมาก เฉพาะกับคนที่สนิทใจเท่านั้น
บางทีเราก็เหนื่อย เหมือนกับมีสวิตช์ไฟอยูในตัว มีสองบุคลิกที่ต่างกันสุดขั้ว
T_T ติดๆดับๆอยู่แบบนั้น รู้สึกแย่ที่คนอื่นอาจจะมองเราแปลกทั้งๆที่เอาจริงๆเรานิสัยดี แล้วก็เป็นคนตลกด้วย #ชมตัวเอง
แต่อยู่ดีๆมันก็กลายมาเป็นแบบนี้ได้ไงไม่รู้ OTL
ร่ายมายาวเลย อยากถามว่ามีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ?
แล้วไอ้อาการ Avoidant personality disorder นี่มันควรจะเริ่มแก้ไขตรงไหนดี เพราะเราใกล้จบแล้ว
แล้วก็อยากหายมากๆ ไม่อยากมีประสบการณ์ทรมานๆแบบนี้แล้ว ใครไม่เป็นจะไม่เข้าใจเลยว่ามันแย่ขนาดไหน T_T